Hippolyte Aucouturier: 1903 en 1904

Een opmerkelijke naam maar Hippolyte Aucouturier was mogelijk nog meer een opmerkelijke verschijning. In z'n gestreepte trui en snor (meestal met punten) was hij bijna een karikatuur van de wielrenner uit die jaren.

1903 zal het laatste jaar zijn dat er met gangmakers wordt gewerkt. Het parcours loopt in die jaren nog in rechte lijn van Parijs naar Roubaix. Zo vinden we dus onderweg de hellingen van Saint-Germain, Ennery en naturlijk die van Doullens.
Aucouturier heeft die dag de koers zeer zwaar gemaakt en met een chique gezelschap bereiken ze de wielerbaan. Vroeger werd en nog een halve baanwedstrijd gereden over meerdere ronden wat het de moeite maakte een echte (schone) baanfiets te pakken. De chaos was echter groot en verspreid over de baan reden meerdere renners min of meer een achtervolging die voor Aucouturier het beste uitpakte.
Later dat jaar wist hij ook nog Bordeaux-Parijs te winnen en twee etappes in de eerste Ronde van Frankrijk. Duidelijk een sterke gast die Aucouturier en iemand van de lange adem. Ter illustratie de Touretappes die hij dat jaar wist te winnen waren 374 en 423 kilometer lang! Op doorgaans slechte wegen en loodzware fietsen! Als je dan dit soort overwinningen binnensleept ben je echt een brute gast.
Hippolyte kreeg dan ook de bijnaam "De Verschrikkelijke".

Een jaar later was het weer raak. Nu zonder gangmakers en ondanks het gemis van een extra "zetje" was Aucouturier vooraf overtuigd te gaan winnen. Niet zuinig over z'n ambities mengt hij zich ook direct in het begin van de koers in de strijd.
Als beginnelingen gaan de renners uit het vertrek en ondanks het wegvallen van de gangmakers wordt er een enorm tempo gereden. Uiteindelijk zouden de renners op ruim 32 gemiddeld wat voor die jaren een indrukwekkend (verschroeiend is een beter woord) gemiddelde is.
Het publiek is nog nauwelijks aanwezig als de eerste renners zich melden voor een sprint. De sterke Aucouturier trekt aan het langste eind en haalt z'n tweede overwinning in Roubaix.
Een jaar later zal hij nogmaals Bordeaux-Parijs winnen en maar liefst drie Touretappes.

Podium 1903
1. Hippolyte Aucouturier
2. Claude Chapperon
3. Louis Tousselier

Podium 1904
1. Hippolyte Aucouturier
2. Cesar Garin
3. Lucien Pothier

Foto: Prachtig beeld van een coureur die doorgaans opgewekt door het

 leven ging en een keurige erelijst bij elkaar wist te trappen.

De kasseistroken - Secteurs

Kasseistroken worden bij Parijs-Roubaix secteurs genoemd. Een sector dus.
Een sector bestaat uit één of een paar direct op elkaar volgende kasseistroken.
Het zal duidelijk zijn dat niet alle sectoren even zwaar zijn.
Een enkele strook is zelfs voor de grootste kassei hater redelijk te doen zoals de laatste strook voor het oprijden van de wielerbaan.
Maar er zijn ook stroken die zelfs voor de grootste specialisten een meer dan forse kluif zijn.

Om renners maar ook journalisten en publiek vooraf enig inzicht te geven hoe zwaar stroken zijn hebben deze een sterindicatie gekregen.
Net als bij een restaurant is het heel simpel: hoe meer sterren hoe "beter".

Beter betekend in dit geval wel zwaarder, slechter, langer, gevaarlijker en meer blubber of stof.
De steraanduiding loopt van 1 ster tot 5 sterren.

Foto: De Saxo ploeg op training op een nieuwe strook. Voor de editie van 2011 was

 Millonfosse à Bousignies voor de renners een nieuwe ervaring.

De stroken zijn genummerd van hoog naar laag. Dus de strook met het hoogste nummer komt als eerste en strook nummer 1 als laatste.
Rijden de renners strook 8 op dan zijn het dus nog acht stroken tot aan de finish.

De moderne edities van Parijs-Roubaix bevatten doorgaans 25 a 28 sectoren. Maar let op sommige sectoren bestaan dus uit meerdere kasseistroken.
Zo wordt de strook Cysoing - Bourghelles en Bourghelles - Wannehain als één secteur (laatste jaren nummer 6) gerekend, terwijl het twee lastige kasseistroken zijn van respectievelijk 1300 en 1100 meter.

Foto (april 2013): De dag voor de koers kunnen wielertoeristen zich bewijzen zoals hier in het Bos van Wallers. 

De afzetting (links op de foto) is speciaal voor de koers aangebracht. De andere berm is bewust omgeploegd 

om te zorgen dat renners niet teveel in het kantje gaan rijden. Het Bos MOET je doen..................

In de wedstrijd wordt het begin en het einde (fin secteur) van een sector met een spandoek aangeduid.
Daarnaast zijn een zeer groot aantal van de stroken permanent gemarkeerd met een wit/rood zuiltje. Deze zuiltjes bevatten de naam en de lengte van de strook.
Handig voor wielertoeristen want sommige stroken zijn zelfs met een goede kaart lastig te vinden.

Foto (april 2013): De kenmerkende zuiltjes die met name in het tweede deel van het parcours 

begin en einde van een strook markeren.

Een aantal stroken heeft naast een officiële naam ook nog een vernoeming naar een ex-renner.
Voorbeelden zijn:
Troisville: Jean Stablinski
Haveluy: Bernard Hinault
Beuvry-la-Forêt to Orchies: Madiot
Cysoing naar Bourghelles: Duclos Lassalle
Carrefour de L'Arbre: Jean Marie Leblanc
Roubaix: Espace Charles Crupelandt

Foto (november 2013): Als wielertoerist doe je in de bocht van Carrefour de L'Arbre vast wat 

rustiger aan maar de foto laat duidelijk zien ook dan het een kluif is om hier door te geraken.

Er zijn een drietal stroken met het hoogste aantal sterren:
- Bos van Wallers 2400 meter
- Mons en Pévèle 3000 meter
- Carrefour de L'Arbre 2100 meter

De langste strook die op dit moment deel uit maakt van het parcours is Quievy naar Saint Python en is 3700 meter lang.
Een stuk korter dan kasseistroken in het verleden waren. In de beginjaren was de laatste 40 kilometer onafgebroken kasseien.
In 1968 was er nog een strook van 15 kilometer van Templeuve naar Nomain naar Bachy.

Er zijn echter geen lange doorgaande wegen meer waar nog kasseien liggen. Dus zal de koers het grotendeels moeten doen met stoffige (of blubberige) boerenwegen.
Toch zijn het juist die stroken die de laatste 40 jaar van Parijs-Roubaix zo'n dynamische koers hebben gemaakt.

Van nagenoeg alle stroken heb ik al een kaartje en beschrijving gemaakt. Op de pagina parcours vind je een overzicht van de stroken die in de moderne Parijs-Roubaix zitten.

Paris Roubaix Campionissimo 1950-1970

Zes minuten kippenvel momenten uit een prachtige periode van de wielersport. Van Coppi gaan we naar van Steenbergen en van Rik I is de stap naar Rik II niet zo groot om met Merckx af te sluiten. Heerlijk commentaar van Mark Vanlombeekeen. Must om te zien.

La storia della Parigi-Roubaix

Prachtige Italiaanse documentaire over de geschiedenis van Parijs-Roubaix. Ruim een half uur kijkgenot voor de vrije zondag. Lekker koffie erbij en genieten maar.

Boek: Parijs-Roubaix

Dit prachtige boek heeft de eenvoudige titel Parijs-Roubaix meegekregen met als ondertitel: "De Hel van het Noorden"
Hoe eenvoudig de titel ook mag zijn het boek zelf is een snoepje van de week.
Schitterende foto's en heerlijke verhalen.
Een groot aantal vakmensen heeft aan het boek gewerkt en het is dan ook een must voor iedere fan van Parijs-Roubaix.

Erg geslaagd is de diversiteit aan insteek.
Steeds wordt er op een andere manier (thema) naar deze prachtige koers gekeken.
Vanuit de hoek van de overwinnaar, vanuit de hoek van de pech, het weer, het parcours, maar er is ook ruimte voor feitelijk naslagwerk.
Naast het met zorg uitgezochte fotowerk zijn het beklijvende teksten die je helemaal in de koers der koersen trekken.
Mijn eigen exemplaar vertoont al de nodig slijtplekken. Niet alleen om te raadplegen voor deze blog, maar vooral omdat het een boek is wat je meermaals tevoorschijn haalt. Lekker met een mooi glaasje wijn erbij en lekker wegkruipen in de kussen van de sofa!

Genieten!

Jean Forestier: 1955

Wat een strijd tussen twee grote tenoren moest worden leverde uiteindelijk de een overwinning op voor de kleine Forestier. Coppi en Bobet gunde elkaar het licht niet in de ogen en de kritiek op elkaar was niet mals.

Coppi haalde nog de tweede plaats en Bobet zorgde dat ook aan de andere kant van een podium een wereldtopper stond. Het zal Forestier een zorg aan z'n koersbroek geweest zijn, want de bloemen waren voor hem.

Toch zou het misplaatst zijn om de prestatie van de Fransman te kleineren. Hij had immers niet alleen af te rekenen met Coppi en Bobet.
Ander kapers op de kust waren van Steenbergen (winnaar in 48 en 52), Germain Derycke (1953) en Raymond Impanis (1954). Allemaal jongen die een best stukje op de stenen konden fietsen. Ook de gemiddelde snelheid mocht er met dik veertig per uur zijn en op dat moment de vier snelste editie.

Een jaar later zou Forestier bewijzen een echte Flandrien te zijn en haalde hij de winst in de Ronde van Vlaanderen. Ook in de Tour deed Forestier het goed en vier keer wist een etappe te winnen. In 1957 was zijn beste Tour met een vierde plaats in het algemeen klassement en winst in het puntenklassement (groene trui).

Jean was een coureur koerste met z'n hart waar hij de bijnaam Le Coeur de Lyon aan te danken heeft.

Podium 1955
1. Jean Forestier
2. Fausto Coppi
3. Louison Bobet

Ruim een kwart eeuw terug maar op YouTube is toch een prachtig filmverslag te vinden:

Georges Speicher: 1936

Het bekend maken van de uitslag na een prangende sprint stond wellicht model voor het kruitvat dat Europa aan het worden was. De Belgische fans waren er van overtuigd dat Maes gewonnen had en een en ander zorgde voor een bovenmatige commotie. Sommige bronnen melden vechtpartijen andere houden het op net niet.
Niet gek want strikt genomen waren op de Noord Franse kasseien de Belgen superieur in die jaren. Wist door een ander was gewoon niet mogelijk!
Persoonlijk vind ik dat er onvoldoende duidelijk beeldmateriaal beschikbaar is om een hard oordeel over de fotofinish te geven.
Neemt niet weg dat 1936 toch een jaar met een sportieve smet is. Die viel natuurlijk in het niet bij Olympische zomerspelen die een paar maanden later in Berlijn werden gehouden. Eerder dat jaar waren de winterspelen al gehouden in Garmisch-Partenkirchen.
De zomerspelen werden echter een stuk complexer en vooral propaganda voor de Nazi's
Daar waar we nu wel eens denken dat de discussie over een Olympische boycot van de laatste jaren is waren de Olympische Spelen een gruwel voor de echte sportfan.
Overigens de directe concurrent van Berlijn was Barcelona. Ook dat was geen goede keuze geweest want daar woede inmiddels een serieuze burgeroorlog waar de Duitsers overigens schaamteloos een handje toestaken.
De VS maar ook Nederland protesteerde fel tegen het Nazi-beleid wat tot een tijdelijke versoepeling heeft geleid ten aanzien van de opstelling tegen de Joden.
Toch moet die veroordeling van de VS eigenlijk met afschuw beoordeeld worden. Juist een land waar apartheid zo extreem was doorgevoerd had in deze zaak beter haar mond gehouden.
Kleurlingen achterin de bus, aparte scholen en fabrieken voor kleurlingen. Zelfs bij de bevrijding van Europa werden kleurlingen in aparte eenheden gestopt! Een oorlog om vrijheid? Dream on!
De Jim Crow wet (rassenseparatie in de VS) die toen van toepassing was rechtvaardigt het op geen enkele manier om op welke manier dan ook kritiek te hebben op welke vorm van segregatie in welk land dan ook.
Zelfs tien (!!!) jaar na de oorlog moest Rosa Parks (de gekleurde dame niet niet in de bus wilde gaan staan) een statement maken om stapje voor stapje de VS een beetje in de richting van een fatsoenlijk land te leiden.
Maar de Joden waren nu eenmaal belangrijk onderdeel van de economische motor dus de VS had geen andere keuze om de Olympische Spelen te veroordelen. Opportunistisch als ze waren gingen ze toch een handje medailles halen maar minder dan hun bekritiseerde gastheer.
De Duitsers wonnen namelijk het medaille klassement, maar daar zijn heel wat apothekers bij aan te pas gekomen.

Vele, vele staatshoofden werden er in 1936 gewisseld en de wereld stond aan de vooravond van een onvergelijkbare crisis.

De drie renners die in de Roubaix de sintelbaan (het huidige velodroom was nog niet in gebruik) op kwamen rijden zullen er geen gedachte bij hebben gehad.
Rebry die zelf drie keer Parijs-Roubaix wist te winnen was in een sprint kansloos tegen z'n medevluchters. Hij zal ook niet erg fris meer hebben gezeten want hij had de laatste uren van de koers keer op keer aangevallen om van snellere medevluchters af te komen.
Het zou gaan tussen de snelle Georges Speicher en de toch ook niet trage Romain Maes. Het Franse publieke hoopte en de talrijke Vlamingen wisten het. Toch was een deels van de fans ontroostbaar en dat lieten ze weten ook.
Een roerige gebeurtenis die in het groter geheel volledig in het niet viel en de komende jaren zou Europa steeds dieper en dieper gaan bukken.

Podium 1936
1. Georges Speicher
2. Romain Maes
3. Gaston rebry

Van deze editie zijn bewegende beelden maar ook deze geven definitief oordeel over de winnaar.

Marcel Kint: 1943

Ik blijf het een bizarre constatering vinden dat zowel en 1943, 1944 en 1945 een editie van Parijs-Roubaix is verreden. De nadruk van de oorlogshandelingen lagen dan wel op het bombarderen van de Duitse oorlogsindustrie maar het blijft een opvallend gebeuren.
Juist een koers die haar naam te danken had aan de Eerste Wereldoorlog botweg gewoon houden tijdens een volgende oorlog.

In de eerste drie oorlogsjaren was het niet mogelijk om Parijs-Roubaix te houden omdat de Duitsers toen zeer formeel met de verschillende zones omgingen.
In het voorjaar van 1943 was dat argument een stuk minder valide en na wat geharrewar (kan je een boek over schrijven) wie nu de koers ging organiseren was het begin 1943 dan zover.

Een serieus peloton wat vooral uit Fransen bestond, maar ook een forse afvaardiging uit Belgie en die ging van zich laten horen. Het is direct vanuit het vertrek een geanimeerde koers en de ontsnappingen volgen elkaar snel op. Hoewel op het hele startveld de Fransen dik in de meerderheid zijn domineren de Vlamingen de koers. Het slechte weer deerde de renners niet en ondanks de regen reden ze een nieuwe record.
Ontsnapping op ontsnapping volgt en met zeven gaat het uiteindelijk naar de nieuwe en huidige finishlocatie op het velodroom.
Marcel Kint was in 1938 wereldkampioen geworden en strikt genomen de regerende kampioen.
Op het velodroom gaf Kint z'n tegenstanders geen enkele kans en liet zien dat z'n wereldtitel geen toeval was geweest.
Eerder had Kint al Parijs-Brussel gewonnen en later won hij nog drie keer de Waalse Pijl en Gent-Wevelgem.

Met een gemiddelde van net geen 42 kilometer per uur was deze overwinning in Parijs-Roubaix toch zijn mooiste bloementuil. Bloemen die echter niet mee naar huis gingen want - en dat was in die jaren heel gewoon - Kint ging na de koers op de fiets naar huis.
Nu is Zwevegem waar Kint woonde voor een getrainde wielertoerist een uurtje fietsen vanaf Roubaix, maar het laat zo mooi zien hoe wielersport in die jaren in elkaar stak.
Met de trein de dag ervoor naar de koers, koers rijden en op de fiets dat "stukje" naar huis. Om thuis aan te schuiven voor een stoere hutsepot. Deze zal in die oorlogsjaren overigens eerder wat karig zijn geweest.

Deze editie van 1943 behoort nog steeds tot de snelste 20 edities! Kint kreeg de prachtige bijnaam de Zwarte Arend en als z'n carrière niet door een gruwelijke oorlog was onderbroken had z'n palmares er beslist een heel stuk indrukwekkender uitgezien.

Podium 1943
1. Marcel Kint
2. Jules Lowie
3. Louis Thietard

Foto (marcelkint.be) De naam Marcel Kint wordt nog steeds in eren gehouden en kleinzoon 

Marniek heeft in het authentieke ouderlijk huis een speciaal shop voor prachtige stalen fietsen.

In de eerste drie oorlogsjaren is er een alternatieve koers gereden. Zie: oorlogsjaren 40-42

Gebit

Soms heb ik wat meer tijd voor een blogje en brei ik 1000 woorden aan elkaar, maar er zijn ook dagen dan sta ik met een bek vol tanden. Of juist niet:

Challenge trui

Rapha komt met een prachtige trui ter gelegenheid van de Paris-Roubaix Challenge. Deze uitdaging voor wielertoeristen wordt gereden op de zaterdag voor de koers. Hoewel ik de prijzen van Rapha in geen enkele verhouding vind staan met de prijs is dit wel een prachtig souvenir als je deze rit een keer gedaan hebt.
Naast dit shirt heeft Rapha ook al de nodige fraaie filmpjes gemaakt met het thema Parijs-Roubaix.

Dirk Demol: 1988

Er is geen andere eendagskoers waar zo weinig "kleine namen" op de erelijst staan dan bij Parijs-Roubaix.
Toch staan op de erelijst van Parijs-Roubaix ook een paar kleine namen.

1988 was een "kleine" editie, maar met een succesvolle recordvlucht toch van historische waarde.
Demol ging met een aantal medevluchters ruim 200 kilometer in de aanval.
In de finale vielen een aantal medevluchters af en Dirk hoefde alleen nog met Wegmüller af te rekenen.
Dirk was het meest fris na 266 kilometer en gedurende de koers had hij dan ook heel efficiënt gefietst.
Misschien geen grote winnaar maar wel groots gereden.
Op Youtube vond ik een prachtige documentaire van ruim een half uur. Genieten deze video mede omdat de winnaar niet uit het "standaard" rijtje komt.

Overigens reed Fignon een dijk van een koers en redden met z'n derde plaats de eer van de grote namen.
Fignon overleed in augustus 2010 op een veel en veel te jonge leeftijd (50) aan kanker.
Een eigenzinnig kampioen waar we er maar weinig van gezien hebben. Zelf kon ik hem door die eigenzinnigheid wel waarderen.
Na z'n actieve carrière heeft hij zich enorm ingezet voor de wielersport.
Laurent Fignon is overigens de laatste die zich als tourwinnaar  nadrukkelijk in Parijs-Roubaix heeft laten zien. Hierna sloeg het specialiseren definitief toe. Helaas!

Dit alles neemt niet weg dat Demol in 1988 een prachtige en tevens z'n mooiste overwinning binnenhaalde.

Podium 1988:
1 Dirk Demol
2 Thomas Wegmüller
3 Laurent Fignon

Roger De Vlaeminck: 1975

Met een kleine 278 kilometer is dit een van de langste edities die er is verreden. De inzet was overigens ongelooflijk hoog.
Merckx zou met een vierde overwinning recordhouder gaan worden. Maar z'n grootste rivaal in eendagskoersen Roger De Vlaeminck kon op gelijke hoogte komen.
Daarnaast was De Vlaeminck de eerste helft van z'n carrière maar met één ding bezig: winnen van Eddy.
Strikt genomen hadden de mannen veel respect voor elkaar en waren ze beter bevriend dan de pers wel eens deed geloven.
Maar je verkoopt nu eenmaal meer kranten als renners naast de koers elkaar ook bestrijden.
Het feit dat De Vlaeminck z'n zoontje Eddy heeft genoemd zegt misschien wel genoeg.
Overigens waren het in deze editie niet alleen De Vlaeminck en Merckx die de Belgische driekleur deden wapperen.
In de top tien eindigde maar liefst acht Belgen en in de eerste twintig stonden vijftien (!!) zuiderburen.

Dit jaar was een erg zware editie. Niet zozeer door de lengte, maar er zaten heel wat stroken in die er heel slecht bij lagen.
Roger de Vlaeminck was in die jaren een van de beste veldrijders en was een paar maanden eerder nog wereldkampioen geworden.
Toch ging De Vlaeminck een paar keer tegen de vlakte. Niemand bleef in deze editie gespaard en ieder viel of reed een keertje lek.
Uiteindelijk gaat het met een kopgroep van vier man naar de wielerbaan. André Dierickx en Marc Demeyer zitten eerste rang om te zien hoe Merckx en De Vlaeminck in een verbeten spurt allebei alles maar dan ook alles geven.

Podium 1975
1 Roger De Vlaeminck
2 Eddy Merckx
3 André Dierickx

Roger de Vlaeminck was dat jaar wereldkampioen cyclocrossen en na hem is het geen topcrosser gelukt een overwinning in Parijs-Roubaix binnen te halen. Wellicht is het toch niet zo eenvoudig om als crosser even als eerste de wielerbaan op te rijden.
Toch zijn er voor de komende editie twee kapers op de kust. Zowel Lars Boom als Zdeněk Štybar hebben beide wereldtitels crossen op zak en zijn allebei al een keer tot een zesde plaats in Roubaix weten te komen.
Vooral het debuut vorig jaar van Zdeněk Štybar was indrukwekkend en als de onverlaat met de camera hem op Carrefour niet bijna van de fiets loopt had hij zomaar met z'n debuut met de bloemen kunnen zwaaien. Beide kanshebbers voor de volgende editie met iets meer mogelijkheden voor Zdeněk Štybar.

Kalender 2014

2014 gaat een mooi jaar worden voor de liefhebber van Parijs-Roubaix. Het is een even jaar dus DE versie voor wielertoeristen in juni en ook de versie voor amateurs (espoirs) staat gelukkig weer op de kalender.

Noteren maar:
Zondag 23 februari - Jaarvergadering (Assemblée générale) Les Amis de Paris-Roubaix
Donderdag 10 april - vrije training profs op het parcours
Vrijdag 11 april - vrije training profs op het parcours
Zaterdag 12 april – Toertocht kasseien vreten (wielertoeristen)
Zaterdag 12 april - Paris-Roubaix Challenge (wielertoeristen)
Zaterdag 12 april - Ploegenvoorstelling Compiegne
Zondag 13 april – Parijs-Roubaix profs (elite)
Zondag 13 april – Parijs-Roubaix junioren
Donderdag 1 mei - Superklassieker (wielertoeristen)
Zondag 1 juni - Paris-Roubaix Espoirs (amateurs-U23)
Zondag 1 juni - Mini Paris-Roubaix
Zondag 8 juni - Paris-Roubaix Cyclotourisme (wielertoeristen)
Woensdag 9 juli - Touretappe Ieper - Wallers-Arenberg (elite)

10 en 11 april zijn vooral tips voor fotoliefhebbers. Mooie locaties om de trainende renners te zien zijn Het Bos van Wallers, Mons en Pevele en Carrefour de L'Arbre.

Aanvullingen zijn altijd welkom. Je kunt ze plaatsen op de speciale Facebook pagina.

Foto: Tijdens de vrije training van 2013 was het vooral koud!

Emile Bouhours: 1900

Oppervlakkig gezien is dit een van de meest verdachte uitslagen uit de historie van Parijs-Roubaix.
In iets meer dan 7 uur raasde Bouhours naar de wielerbaan. Het is 1900 en in iets meer dan 7 uur? De duivel op z'n hielen, maar de uitvinding van "De Hel" kwam pas in 1919.

7 uur? Dat is een gemiddelde van dik 37 kilometer per uur!

Sneller dan Marc Madiot in 1985 en 1991. Rapper dan in 1987 door Vanderaerden.
Eerder in het velodroom dan Raas in 1982. Maakt de editie van De Vlaeminck in 1972 een uitstap voor wielertoeristen. Wat te denk van twee keer rapper dan Merckx (68 en 73). Klopt ook nog een keer Moser, Tchmil en Kelly?

Dat alles in 1900? Ik ben een goedgelovig mens, maar dat gaat er bij mij niet in. In die jaren was het niet vreemd dat renners zo nu en dan een stukje de trein namen. Geen live beelden dus met zoiets kwam je meestal wel weg.

Toch is er in 1900 iets heel anders aan de hand. Net als het jaar daarvoor mochten de renners gebruik maken van motorische gangmakers. Niet gek dus dat uitgesproken Bouhours goed voor de dag kwam. Bouhours was namelijk een zeer succesvol stayer met onder andere vier Franse titels stayeren.
Ook was hij een man van de records en zo legde hij ooit bij de 24 uurs van Parijs maar liefst dik 1300 kilometer af! Gangmaker of niet dat is wel 24 uur lang dik 54 kilometer per uur fietsen! Zelfs NU nog een uitzonderlijke prestatie.
Dus dat Emile het goed deed achter de gangmakers was niet zo heel vreemd, maar dat gold niet voor iedereen.
Slechts 10 van de 23 renners kwamen in 1900 aan de finish en dat was mede het gevolg van een aantal ongelukken met motoren. Dit betekende tevens het einde van gemotoriseerde gangmakers. Een verstandig besluit wat de klassieke vorming van de koers zeker ten goede is gekomen.

Ondanks de gangmakers een indrukwekkend podium met kleppers op plaatsen twee en drie die zelf ook al eens waren komen winnen.
Hoewel Bouhours op de weg verder een vrij magere erelijst heeft, mag deze overwinning als een huzarenstukje worden gezien.

Podium 1900
1. Emile Bouhours
2. Josef Fischer
3. Maurice Garin

Foto: Gangmaking zag er in die jaren heel anders uit en niet zo gek dat het regelmatig fout ging.

Een speels 2014

Als ik naar het nieuws van de afgelopen dagen kijk dan is het feest van de vrede (Kerstmis) voor m'n gevoel al heel ver terug. Zuid Soedan, Syrie, Libanon, Egypte en Irak zijn helaas de opmerkelijkste geweldhaarden.
Een individu als ik kan daar natuurlijk weinig aan doen, maar op een kleinere schaal kan ik dat wel degelijk. Ik wil jullie namelijk allemaal oproepen tot een speels 2014.

De meeste mensen verliezen het kind in zich als ze ouder worden. Je kind in je verliezen maakt je doorgaans veel en veel te serieus. Je mist zoveel zoals een onbevangen kijk wat wellicht de grootste mentale rijkheid is die een mens kan hebben.
Mensen nemen anderen vaak veel te serieus, maar wat nog veel kwalijker is dat ze zichzelf zo serieus nemen. Jezelf te serieus nemen is de basis voor de meeste conflicten. Van een vriendenruzie tot een langdurig conflict tussen twee landen.

Ik wil niet teveel voor eigen parochie praten, maar het zou me wat waard zijn als over een paar jaar er nog maar één Hel is op de wereld namelijk die in Noord Frankrijk. Zelfspot is dan een eerste stap.

Een beetje zelfspot zou ons allemaal helpen om van 2014 een speels en daardoor ook vredig jaar te maken.

Dus voor jullie allemaal een speels 2014!

Foto: De weg naar vrede is niet een perfect geplaveide route...............