zaterdag 29 januari 2022

Franco Ballerini: 1995 en 1998

In februari 2010 kwam het bericht binnen als een zware dreun. Franco Ballerini was tijdens een rally in Toscane dodelijk verongelukt.
De ganse Italiaanse wielersport weende. Franco was immers niet alleen een mooie coureur, maar inmiddels een zeer succesvolle bondscoach en een graag gezien mens.

45 jaar jaar werd Franco en dat is natuurlijk veel en veel te jong.

Mede door zijn magnifieke optreden in Parijs-Roubaix heb ik altijd een zwak voor Ballerini gehad. Ik ben dan ook in september 2010 zijn graf wezen bezoeken.
Natuurlijk sta je dan stil bij het feit hoe hij in z'n laatste deelname met een "Merci Roubaix" over de streep kwam rijden. Een moment dat de ogen prikken.

Natuurlijk denk je met een glimlach terug aan zijn tweede plaats in 1993. In een prangende spurt met Duclos-Lassalle werd hij net geklopt. De fotofinish moest uitsluitsel geven. Met een opera theater speelde Ballerini uitvoerig of hij de winnaar was. Prachtig!
De beelden waren echter meedogenloos en de teleurstelling deed hem besluiten te stoppen met fietsen.
Nooit zouden ze hem nog in Roubaix zien! Z'n grootste fout was dat hij ooit aan wielrennen was gaan doen.
Toch een mooie overwinning voor Gilbert. En Ballerini dan?
Ieder zag dat zijn tijd nog zou komen en die kwam er.


1995
Als je in deze jaren Parijs-Roubaix wilde winnen moest je vooral van de jongens van Mapei winnen. Ballerini fietste dat jaar ook voor Mapei.
In de finale - die eigenlijk al voor het Bos van Wallers begonnen was - waren uit de Mapei ploeg ook Bortolami, Tafi en Museeuw op jacht naar winst.
Na een tweede plaats in 1993 en een derde plaats in 1994 ging Franco nu voor winst. Geen risico om met een snelle ploegmaat (Museeuw) op de wielerbaan te belanden. Franco ging met een klein uur koers aan de haal en ze zagen hem pas terug op het podium.
Voor de tweede plaats werd Museeuw nog verrassend geklopt door een zeer sterke Andrei Tchmil.

Podium 1995:
1 Franco Ballerini
2 Andrei Tchmil
3 Johan Museeuw

1998
In 1996 bleef het Ballerini bespaard om aan de misselijkmakende Mapei show mee te doen. In dat jaar werd Franco vijfde.
Gelukkig werd er in 1997 wel om de bloemen gesprint maar Ballerini had niet z'n dag en kwam als 24e op de wielerbaan aan.
Het jaar 1998 werd ontsiert door een gruwelijk valpartij van Johan Museeuw in het Bos van Wallers.
De ploegmaten van Johan gingen er echter niet langzamer van fietsen. Integendeel! Als je in die jaren bij Mapei zat wist je dat de concurrentie in je eigen ploeg zat.
In een prachtige klassieke solo van ruim een uur daverde Ballerini naar de wielerbaan.
De eerste achtervolgers waren twee ploegmaten en de Nederlander Leon van Bon werd netjes vierde.

Podium 1998:
1 Franco Ballerini
2 Andrea Tafi
3 Wilfried Peeters

In totaal nam Ballerini 13 keer deel aan Parijs-Roubaix en kwam alle keren aan de finish. Z'n slechtste is een 34ste plaats. Zevenmaal bij de eerste 10 en viermaal op het podium.
Met recht een specialist!

Bondscoach
Franco was een renner van de oude stempel en nam deel aan alle klassiekers. Overigens niet geheel zonder succes. Zo wist hij ook Parijs-Brussel en Omloop Het Volk (tegenwoordig Omloop Het Nieuwsblad) te winnen. Podiumplaatsen waren er in de Ronde van Vlaanderen, Gent Wevelgem en de Ronde van Lombardije.
Daarnaast wist Ballerini een aantal Italiaanse semiklassiekers te winnen. 
Ballerini was dus een zeer veelzijdig coureur en deze ervaring wist hij later om te zetten als zeer succesvol bondscoach van de Italiaanse ploeg.

Triest genoeg heeft dat niet erg lang mogen duren.

Foto's: Graftombe van Franco Ballerini in Casalguidi (Toscane - Italië).

Als eerbetoon trok de Giro van 2013 langs de begraafplaats waar Ballerini zijn laatste rustplaats heeft gevonden.

zaterdag 8 januari 2022

Marc Madiot: 1985 en 1991

Madiot was geen erg groot coureur maar hij heeft twee belangrijke talenten: hij kan gruwelijk hard over de stenen rijden en hij heeft een zeer sterk organisatievermogen.
Dat laatste zorgt ervoor dat hij al 31 (!!) jaar in de wielersport werkzaam is. De laatste jaren als ploegleider maar als coureur vooral als kapitein van de ploeg.
Madiot heeft een groot inzicht en gevoel voor wat er gaande is.

Het goed kunnen rijden op de stenen heeft Marc wellicht te danken aan z'n flirt met het cyclecrossen.
Ik blijf erbij dat het voor veel renners goed zou zijn daar wat meer mee bezig te zijn.
Wordt veel te weinig in ploegen gedaan aan stuurkunst en hier iets meer in investeren kan in een aantal gevallen geen kwaad.

Opmerkelijk is dat het juist Franse ploegen zijn die dit helemaal begrijpen en regelmatig met hun ploegen op excursie (cyclocross of MTB) gaan.
Madiot is iemand die daar in gelooft en met z'n beperkte mogelijkheden wist hij twee keer Parijs-Roubaix te winnen.
Eén keer kan een mazzeltje zijn maar twee keer? Dan ben je gewoon goed in "De Hel". Heel goed zelfs!
Eigenlijk won Madiot drie keer want als jong renner wist hij ook al een keer de amateur editie van de kasseienklassieker te winnen. Voor kenners kwam zijn eerste prof-overwinning in Roubaix dan ook niet uit de lucht vallen.

1985 Kenners wisten het
Een bizarre koers was het. Veel belangen en Madiot wist daar handig van gebruik te maken. Kelly wilde zichzelf opvolgen. Kuiper had geproefd dat hij dit kon dus wilde nog wel een keer winnen in "De Hel".
Moser, niet super jong meer maar na z'n top jaar van 1984 vol vertrouwen om het record van De Vlaeminck te evenaren. Een jonge hongerige Eddy Planckaert maar ook gretige jongens als Lemond en van der Poel. Veel kanshebbers dus!

Vooral ook veel snelle mannen en Madiot nam geen enkel risico. Een kleine 20 kilometer voor de streep ging hij alleen op pad. Carrefour de L'Arbre was het decor waar hij fors aan de boom schudden en kwam prachtig onder het slijk als eerste op de wielerbaan. Schitterende solo!

Podium 1985
1. Marc Madiot
2. Bruno Wojtinek
3. Sean Kelly

1991 Zoete wraak
Zonder wat af te doen aan de prestatie van Madiot was dit een van de "slappe" Helletochten. Natuurlijk is dat nooit de schuld van de winnaar en het blijft natuurlijk altijd een stoer potje wielrennen.
Er is echter relatief langzaam gereden. Meer dan 7 uur deden de renners er over.
Daarom ook veel renners in de officiële uitslag namelijk net geen 100.
Madiot kan daar niks aan doen en liet de kans van z'n leven niet van z'n bord eten en pakte keurige z'n tweede Parijs-Roubaix.
Ook nu koos Madiot op Carrefour het hazenpad. Hij moest een heel stuk harder op de tanden bijten dan in 1985 maar Marc wist dat dit een kans uit duizenden was.
Deze kans kwam nooit meer. Z'n benen branden van de pijn maar het moest, het moest!
Hij wist dat hij een dergelijke solo aankon en dat vertrouwen bezorgde hem wederom een gigantisch mooie overwinning
De overwinning zal erg zoet gesmaakt hebben want Marc was in de ogen van heel wat ploegen (en ploegleiders) toch een beetje een afdankertje.
Cyrille Guimard kwam in 1985 een paar kilometer voor de finish nog naast Madiot rijden om hem uitvoerig te feliciteren. Een paar jaar later werd Madiot door diezelfde Guimard afgedankt. Daarnaast had Madiot ook wat met de gezondheid lopen sukkelen.
Het koste Madiot dan ook heel wat moeite om bij een ploeg te komen. De ploeg van R.M.O. had wel vertrouwen in Madiot en zullen zeker geen spijt van hun keuze hebben gehad.

Nederlander Nico Verhoeven werd netjes zevende.

Podium 1991
1. Marc Madiot
2. Jean Claud Colotti
3. Carlo Bomans

Madiot is de enige renner die het tot nu toe gelukt is om zowel bij de amateurs als bij de profs Parijs-Roubaix te winnen.


Foto: Als waardering voor de prestaties van Madiot is een van de stroken naar hem vernoemd. Lastige strook trouwens.
 Loopt op en ligt deels in de schaduw dus droogt slecht op en de stenen liggen in het eerste deel ver uit elkaar.