Paris-Roubaix Cyclotourisme - Le Final 2024

Vandaag organiseerde Velo Club Roubaix (VCR) voor de 37e keer deze klassieker voor wielertoeristen. Als je bedenkt dat ze dat om de twee jaar doen heeft deze klassieker voor wielertoeristen daardoor een zeer rijke historie. 

Zelf nam ik voor het eerst deel in 1988. In eerste instantie om het klassiekerbrevet compleet te krijgen, maar later ben ik redelijk verslaafd geraakt aan deze oer klassieker.

 

Inmiddels is er al een aantal jaren op de zaterdag voor de profkoers de Paris-Roubaix Challenge. Enorm commercieel en dit event heeft helaas ook een erg leuk initiatief als Toertocht Kasseien Vreten verstoten.

De Challenge is voor mij geen optie. Iedereen mag van mij geld verdienen, maar toerfietsen moet voor mij laagdrempelig zijn. Hoe de commercie de laatste twee decennia het toerfietsen versmacht krijg ik echt hele nare pukkels van.

 

Dus "gewoon" de versie van VCR. Niet de lange afstand maar Le Final met start in Wallers. Deze is 115 km met 35 km kasseien waaronder alle zware stroken zoals Het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre.

Ik heb niks meer te bewijzen en ik heb een grote schurft om voor een hotel te betalen en dan om vijf uur op moeten staan. Als ik een hotel boek wil ik s'ochtends tegen m'n meissie kruipen en daarna genieten van een ontbijtbuffet. 

Daarnaast zorgt zo'n 200+ editie er ook voor dat je laat thuis bent en in de laatste 80 km heb je wel heel veel verkeer door de kortere afstanden. Dat laatste is vooral met een natte editie een drama.

 

Met zo'n 115km heb je ook de tijd om ergens een praatje te maken en een foto te schieten en blijft met 35km kasseien echt wel een stoer potje fietsen. 

Voor al mijn vrienden blijkbaar want niemand (!!) melde zich om mee op pad te gaan.........het zou dan ook een lange solo gaan worden....

Vanmorgen vroeg naar Wallers-Arenberg gereden waar de start was van Le Final.  M'n lief was ploegleider van dienst en hoewel de bevoorradingen van VCR uitstekend zijn is een eigen volgauto met een rit als deze wel lekker.

 

Even voor half acht op de fiets en bij de ingang van Het Bos van Wallers was het zes (6!!!) graden........dat was gelijk een uitdaging want ik had serieus koude handen en ben - geheel tegen mijn natuurlijke gedrag - een paar keer een klein stukje van de kasseien gegaan om m'n handen warm te maken.

Pas na een kwartier of drie stond de zon hoog genoeg om de warmte op te pakken.

De kou deed het eerste uur toch wel wat met mijn oude beentjes en het drieluik Bos van Wallers,
Pont Gibus en Hornaing a Wandignies (Secteur John Degenkolb) was toch even op temperatuur komen.

Je hebt dan wel gelijk een kleine acht kilometer Frans mislukt wegdek achter de rug. Stevig ontbijt kan ik je zeggen!

Tot de eerste bevoorrading volgde nog wel een paar eterstralen, maar de beentje waren warm gedraaid en ik was lekker aan het trappen.

 

Aan het einde van  Pavé Marc Madiot (Secteur Beuvry-la-Forêt naar Orchies) stond m'n lief mij bij de bevoorrading op te wachten. Dat blijf ik toch een naar strookje vinden. Loopt wat op, ligt onder de bomen en daardoor bijna altijd vochtig en dus glad.

Na de bevoorrading een drietal stroken met slechts drie sterren maar Mons-en-Pévèle zat eraan te komen. De organisatie had echter een verrassing in petto. Voor we aan de strook van Mons-en-Pévèle mochten beginnen kregen we "een rondje van de zaak". Via een omweg EN een heel nare kasseistrook werden we echt naar het dorp Mons-en-Pévèle gestuurd. Daar langs de begraafplaats en ook dat waren weer kasseien. 

Leuk extraatje maar ik ben toch voorstander om het parcours van de profs te volgen. Vanaf de strook van Mons-en-Pévèle was dat ook het geval. Voor een bevoorrading en een drietal verkeerssituaties waar je niet (in) mag fietsen werden we wel nog omgeleid.

 

Ondertussen waren stroken Pavé de Mérignies en Pont Thibaut onder de wielen doorgeschoven. Twee stroken die mij erg goed liggen.

Langzaam komt dan de finale in zicht. Twee pittige stroken na het verlaten van Cysoing met ook nog eens een naar hoogteverschil maar daarna rij je echt de hel in.

Want het duo  Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre staat dan op het menu. Camphin-en-Pévèle wordt wat minder vaak genoemd maar is een echte sloper. Je hebt ook nauwelijks tijd om op adem te komen want Carrefour de l'Arbre is een paar bochtjes verder de definitieve poort naar De Hel.

 

Na deze middeleeuwse martelkamer volgen nog wel stroken van Gruson en Hem maar na de vernederingen die je al hebt meegemaakt lach je daarom.

Uiteindelijk fietste ik toch vrij rap naar het velodrome in Roubaix. Uitdagingen vandaag waren er echter genoeg. Eerste drie kwartier echt koud en in de finale stak de wind op en die stond op Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre zelf in het nadeel.

Ook waren een aantal stoken op sommige plaatsen voorzien van flink wat natte klei en ik heb toch een paar nare uitglijders gezien.

Uiteraard moest ik tijdens het fietsen even stoppen bij een aantal nieuwe monumenten, Voor de vorig jaar overleden François Doulcier is op Mons-en-Pévèle een gedenkzuil geplaatst. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours.

Verder is vorig jaar is op Champin-en-Pévèle een zuiltje aangebracht als ode aan Eddy Merckx en de strook heeft nu dus als ondertitel Pave Eddy Merckx. Mooie aanvullingen op een al indrukwekkende rij monumenten die langs het parcours te vinden zijn.

Geen regen, geen blaren, niet gevallen, niet lek, geen zadelpijn...................gewoon lekker gefietst!

Fotoalbum Paris-Roubaix Cycloturisme - Le Final 2024

 

Nog 25 nachtjes slapen

Deze blog gaat natuurlijk vooral over de rijke historie van - voor mij dan toch - de mooiste koers van het jaar. Daarnaast is deze blog ook een beetje een dagboek van mijn eigen avonturen als wielertoerist.

Aan die rijke historie van Parijs-Roubaix is afgelopen zondag door Mathieu van der Poel weer een schitterend en indrukwekkend hoofdstuk toegevoegd.

 

Na het spektakel van afgelopen zondag kan ik zelf nauwelijks nog wachten.............. Dat uiteraard met de gepaste bescheidenheid.
Dit jaar is de 37ème Paris-Roubaix Cyclotourisme van Velo Club Roubaix. Normaal is deze uitstap voor wielertoeristen in juni maar dit keer een maand eerder!

Deelnemers kunnen kiezen uit vier afstanden. Zelf doe ik Le Final.  Deze start in Wallers en is 115km lang met 35km kasseien.
Lange afstand gaat mij ook wel lukken maar ik heb niet zoveel meer te bewijzen en wil gewoon een dag lol hebben.

Lekker foto;s maken, strookje doorknallen, uurtje handjes op het stuur, onderweg een broodje met m'n lief (is ploegleider van dienst) eten, beetje ouwehoeren bij de controles, genieten van de bizarre sfeer die dit deel van Frankrijk heeft, hotelovernachting vooraf is niet nodig en je bent ook een normaal tijdstip weer thuis.
 

Hier als warmloper een foto op Chemin des Abattoirs van een paar jaar terug.......... Dit is EXACT de plek waar van der Poel zondag demarreerde (lees iedereen degradeerde). Ik zal aan die indrukwekkende demarrage zeker denken als ik daar fiets.
 

Een uur en een kwartier later fietste van der Poel de wielerbaan op.............
Als je daar op die strook fietst en je weet van vorige keren wat er nog gaat komen kan je je daar geen enkele voorstelling van maken.......... Geen enkele!
Bizar want voor menig wielertoerist zijn die laatste 60 km een echte helletocht. Voor de TV zitten kijken zal bewondering opleveren maar fiets alleen deze laatste 60 kilometer eens............ Geloof mij de bewondering wat die mannen doen wordt alleen maar groter!

Nog 25 nachtjes slapen............waarschijnlijk 24 en 1 wakker liggen........... 

Foto: Tweede deel van secteur Orchies met als offciele naam Chemin des Abattoirs

Paris-Roubaix Cyclotourisme 2024

Afgelopen week maakte Velo Club Roubaix bekend dat de toereditie van 2024 verreden zal worden op zondag 5 mei.

Deelnemers kunnen kiezen uit vier afstanden: 70, 115, 170 en 210 km.

Inschrijven is inmiddels mogelijk en alle info vind je op de website van Velo Club Roubaix 

Zelf Fietsen 2023

Veel wielertoeristen moeten er niet aan denken om op de kasseien te donkeren en weer anderen kijken er de hele winter naar uit.
Velo Club Roubaix organiseert al jaren op de even jaren een toerversie van de Helleklassieker en op de oneven jaren een versie voor de MTB.

Op de zaterdag voor de mannenkoers is er wel ieder jaar de Parijs-Roubaix Challenge.

Hier een overzicht van een aantal mogelijkheden welke voor de wielertoerist de moeite zijn:

 

Vrijdag 24 maart 2023 -  La Nuit Des Paves - Nocturne VTT

Afstanden 20 en 40km en er is een speciaal familieparcours van 9km

Start tussen 19:30 en 21:00 

Let op: in Frankrijk is een geel vestje verplicht als je in het donker fietst!

 

Meer info op: website Velo Club Roubaix

 

 

Donderdag 6 april en Vrijdag 7 april - Recon

Op deze dagen verkennen de profs, vrouwen en junioren het parcours. Leuk om te gaan kijken en zelf een stukje te fietsen en wat foto's te maken.
Let wel op dat je de profs voldoende ruimte geeft want niemand wil een kanshebber van de weg rijden!

7 april is Goede Vrijdag dus heel druk en mocht je naar de Recon willen is de donderdag verre weg de beste keuze.

 

Zaterdag 8 april 2023 - Paris-Roubaix Challenge

Gekozen kan worden uit 170, 145 en 70km

Veel publiek (vooral met campers) langs de kant omdat de dag erna de profs rijden en op de dag zelf de vrouwen.

Als je beslist op de wielerbaan wilt finishen zal je vroeg moeten starten en doorfietsen want als je ingehaald wordt door de vrouwenkoers mag je niet meer de wielerbaan op!  

Meer info: Website Paris-Roubaix Challenge

 

Zondag 14 mei 2023 - Raid Paris-Roubaix VTT

Speciale editie voor de MTB met afstanden van 125 en 60km

De 125km start in Wallers en de 60km is een rondje vanuit Roubaix

 

Meer info op: website Velo Club Roubaix

 

Zaterdag 3 juni 2023 - Roubaix Gravel #2

Afstanden waaruit gekozen kan worden zijn 90, 120 en 150km

In alle gevallen start je in Roubaix maar je bent vrij op ieder willekeurige plek te starten en de wielerbaan is tussen 7:00 en 19:00 geopend.

GPS bestand wordt na inschrijven opgestuurd.

 

Meer info op: website Velo Club Roubaix

 

 

 

Hele jaar: vrij rijden

Het parcours van Parijs-Roubaix is het hele jaar toegankelijk. Ook het bos van Wallers want dat is alleen voor gemotoriseerd vervoer verboden.

Ook een rondje op de wielerbaan is nagenoeg altijd mogelijk. Ben je tijdens kantooruren op de wielerbaan loop dan het kantoor en café even in. Leuke souvenirs en lekker bier en een soort van museum.

 

Waar je ook voor gaat kiezen: geniet ervan! 

Parijs-Roubaix Cyclotourisme 2022

Gister op Eerste Pinksterdag werd deze editie voor wielertoeristen verreden. Na twee Corona jaren snakte menig deelnemer naar een dagje samen over de stenen dokkeren.Velo Club Roubaix bood drie afstanden aan 210,120 en 75 km.

Aanvankelijk had ik mij ingeschreven voor de 210 km, maar door wat knelpunten in de gezondheid was het verstandig (de dokter wilde dat ik helemaal niet ging) om de 120 km te doen. Met 35 km kasseien nog steeds een straf potje fietsen dat menigeen graag aan zich voorbij laat gaan. 

Bij een lange versie verblijf ik de nacht voor de rit in de buurt. Bij de medium editie is de start in Wallers-Arenberg en dat is vanaf huis tweeënhalf uur met de auto. Dus kwart over vier in de auto en toen we eenmaal Brussel voorbij waren werd duidelijk wat voor een dag het ging worden.

Hoosbuien, hoosbuien en nog een hoosbuien.

Aangekomen bij het mijnencomplex in Wallers heb ik mij in de auto zitten verkleden. M'n lief die de auto naar Roubaix zou rijden waagde zich ook niet zonder plu buiten de auto.

Startkaart opgehaald, kaderplaatje op de fiets en snel op weg.

 

 

Bij deze medium editie is het beruchte Bos van Wallers dus de eerste strook die je voor de wielen krijgt. Door de stortvloed lag er geen klei op de kasseien en er stond ook relatief weinig gras.

Het Bos lag er goed bij zullen we maar zeggen. Dat neemt niet weg dat de kasseien sinds de vorige keer niet ineens uit zichzelf netjes zijn gaan liggen.

Het fijne van het Het Bos is wel dat je aan het einde weet dat je het ergste achter de rug heb.

Daarna volgt Pont Gibus die we voor mij om een volslagen onduidelijke reden in omgekeerde richting fietste. Er waren nog wel wat omleidingen dus misschien dat het daar mee te maken had.

Pont Gibus - vernoemd naar tweevoudig winnaar Gilbert Duclos-Lassalle - blijft met de twee vervallen brughoofden echter uit beide richtingen een opmerkelijk passage. 

 

Daarna even rust maar ik kon geen 10 meter ver kijken door de enorme hoeveelheid water die omlaag kwam. In de verte ook wat onweer maar het kwam gelukkig nooit in de buurt.

Bij het oprijden van de 3700 (!!) meter lange strook van John Degenkolb was goed te zien hoe moeilijk het water weg kon.

De stroken volgen elkaar snel op en aan het einde van de vier sterren strook van Tilloy à Sars et Rosières staat mijn lief mij op te wachten. Het samenzijn is kort want de Duivel is samen met Pluvius een potje aan het armworstelen wie vandaag de gemeenste is in De Hel.

Kort hierop volgde de officiële controle in Beuvry-la-Forêt. Bij VCR denken ze op de een of andere manier dat wielertoeristen te weinig eten. Alles stond er. Sandwiches met tonijnsalade, kaas, ham. Verder koekjes, wafels, cakes, chocolade, repen, drinken, bananen, sinaasappel noem het maar.

 

Na een korte stop weer de regen in. De strook van Madiot die volgt kan erg blubberig zijn maar dat viel gelukkig mee. Ik zag wel wat fietsers kloten in het kant maar ik koos toch voor de "veilige" kasseien.

In Orchies een omleiding en ik kreeg even het gevoel dat ik een criterium aan het rijden was. Vanaf Orchies houdt het tot Carrefour de L'Arbre niet op met pittige en loodzware stroken.

De stroken van Orchies, Pavé du Bar Pavé en Nouveau Monde lagen er redelijk bij. Even leek het erop dat het stopte met regenen, maar in vijf kilometer kon het jack twee keer uit en weer aan.

Bij een van die stops de remmen even vrij gemaakt, want dat zijn altijd heerlijke samenscholingen van Noord Franse klei.

Met op oprijden van Mons-en-Pévèle begint de echte finale. Deze strook heeft een vorm van en Z en heeft ook het nodige hoogteverschil.

De eerste twee stukken lagen er redelijk bij maar de laatste poot van de Z was een drama. Blubber van kant tot kant. Meermaals zag ik fietsers met de voeten naar de grond gaan en ik had zelf ook een paar keer het gevoel of ik gezopen had.

Zelden ben ik echt blij als ik van een strook ben maar deze staat in m'n top 3. 

 

Pavé de Mérignies die volgt is dan een niemendalletje hoewel daar in de laatste honderd meter de vloeibare klei ook voor problemen kon zorgen.

Hoewel het bleef regen was ik m'n jack helemaal zat. Het was niet echt koud en ik verkoos nat boven benauwd. 

Drie kilometer om op adem komen en dan een van mijn favorieten stroken die van Pont Thibaut. Als het droog is kan ik hier heerlijk uit m'n bol gaan. De strook heeft een drietal lastige bochten. Als je die kent kan je hier tempo houden, maar wie hier voor het eerst rijdt valt na iedere bocht helemaal stil. 

Met de nattigheid was het toch even opletten en vooral in het midden stuk was ik een heel kleine jongen. Blubber over de hele breedte van de weg en fietsers met voetjes aan de grond en er was er zelfs een die ging lopen.

Aan het eind van deze strook stond mijn lief. Net op dat moment stopte het even met regenen dus even op m'n gemak wat staan eten. Daarna door naar de volgende strook en laatste controle.

Daar een cakeje en wat sinaasappelpartjes naar binnen en snel door. Ik had het niet koud maar was wel doorweekt en wilde het ook niet koud krijgen. 

Vanaf Cysoing komen vier vreselijke stroken: Pavé Duclos-Lassalle, Bourghelles a Wannehain, Camphin-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre. In 12 kilometer ruim 6 kilometer gruwelijke kasseien om uiteindelijk hemelsbreed slechts 3 kilometer verder te komen!

Op de vier sterren van Camphin-en-Pévèle klaagde iemand tegen mij dat hier toch niet te fietsen viel. Hij had gelijk maar het moet. Ik waarschuwde dat de volgende nog erger is. Hij lachte op een manier dat iedere volgende vernedering er niet meer toe zou doen.

Op Carrefour lag gelukkig geen blubber maar de laatste 2-300 meter voor de laatste bocht zijn eigenlijk onverantwoord. Ik had daar ruimte om te kiezen waar ik ga fietsen, maar om hier een koers over te laten gaan? In een groepje van één is het al levensgevaarlijk!

Vanaf Carrefour is het eigenlijk uitbollen naar de wielerbaan. Niet gevallen, niet lek, geen andere pech, prima gefiets en toen kwam er toch nog een teleurstelling.

We mochten de wielerbaan niet op vanwege werkzaamheden. Zelf ben ik daar al tientallen malen geweest dus jammer maar ook niet meer dan dat.

Tijdens het fietsen - maar ook later onder de douche - sprak ik toch een aantal gasten die voor het eerste deelnamen. Sommige met het plan het bij één keer te laten en een mini kassei en een rondje op de wielerbaan zijn dan toch fijne beloningen. Helaas..........een aantal debutanten moeten dus zeker nog eens terugkomen.

Slecht gepland dit onderhoud, maar tevens het enige minpunt van deze dag. En de regen dan? Niet leuk maar het heeft ook wat. 2010 was een natte editie voor de wielertoeristen, maar de hoeveelheid water die er gister viel was echt van een andere orde. Helaas wordt dat ook door het nieuws bevestigd door veel wateroverlast in dit deel van Europa.

 

Heel naar nieuws maar eens in de zoveel tijd een natte Parijs-Roubaix mag natuurlijk niet alleen aan de profs zijn voorbehouden. Als wielertoerist mag je dat ook wel eens doorstaan.

Fotoalbum Parijs-Roubaix Cyclotourisme 2022

Inschrijven Paris-Roubaix Cyclotourisme 2022 is open

Op de website van Velo Club Roubaix (VCR) is het mogelijk om je in te schrijven voor de editie van 2022. Dit is toch de moeder aller edities voor wielertoeristen. Democratische prijzen, onwijs aardige en behulpzame staf, uitstekende bevoorrading en natuurlijk dat legendarische parcours.

Omdat er traditioneel veel Nederlanders en Vlamingen aan de start staan maakt heeft VCR de goede gewoonte voor ons een speciale pagina te maken met alle info:

Info pagina Paris-Roubaix Cyclotourisme 2022 (link naar website VCR)

Laat even weten of je er bij zal zijn!

In 2022 zelf fietsen

Uiteraard kan je iedere dag Parijs-Roubaix gaan fietsen. Nagenoeg altijd is de wielerbaan open en kan je het magische gevoel ervaren hoe het is om na een dagje stuiteren deze legendarische baan op te rijden.

Wie liever deelneemt aan een georganiseerd event heeft het de laatste jaren niet best gehad want menig evenement is door de Coronacrisis gesneuveld.

 

Gelukkig laten organisatoren de kop niet hangen en is de planning voor 2022 bekend gemaakt. We mogen toch aannemen dat deze nu doorgaan. Daarbij is het niet uitgesloten dat organisaties door de Franse overheid gedwongen worden het aantal deelnemers te beperken.

Inschrijven is nog niet mogelijk maar als je aan een bepaald evenement mee wil doen is het verstandig om het in de gaten te houden en op tijd in te schrijven.

 

12 april 2022 - Paris-Roubaix Challenge (ASO)

Het is al weer de 12e editie van deze toertocht die traditioneel wordt gehouden op dag voor de koers van de Elite mannen. De koers is dit jaar vanwege verkiezingen niet op de tweede zondag in april maar een week later. Daardoor is de Challenge ook een weekje later.

Afstanden : 145. 107 en 70km

Meer info op www.parisroubaixchallenge.com/nl/

30 april en 1 mei 2022 - Roubaix Gravel #1 (VCR)

Velo Club Roubaix organiseert al jaren naast de gewone toertocht ook een editie voor de MTB (VTT in Frankrijk) maar willen nu ook liefhebbers van gravel bedienen. De Corona-crisis heeft er voor gezorgd dat de eerste editie even op zich liet wachten maar volgend jaar is het dan toch zover.

Deelnemers kunnen kiezen uit 125, 95 en 70km.  

Asfalt maar deelnemers worden vooral getrakteerd op veel kasseien en veel gravel. Finish is uiteraard op de wielerbaan.

Meer info op: www.vc-roubaix-cyclo.fr/site/

5 juni 2022 - Paris-Roubaix Cycloturismo (VCR)

VCR heeft een paar jaar geleden er voor gekozen de eerste saaie asfalt km's eraf te snijden. Met 210 kilometer waarvan 52 met kasseien heb je echt wel het idee dat je Parijs-Roubaix hebt gereden. Sterker dit is echt een stoer potje toerfietsen en het grootste deel van de deelnemers is doorgaan erg blij als ze de wielerbaan hebben bereikt.

Wie die 210 kilometer toch te lang vindt kan kiezen voor 120 of 70km.

Meer info op: www.vc-roubaix-cyclo.fr/site/

Waller-Roubaix 2021

Ook dit jaar zal er zoals het er nu naar uitziet geen Parijs-Roubaix zijn voor wielertoeristen. Om aan mijn jaarlijks portie Noord Franse kasseien te komen ben ik afgelopen vrijdag maar afgereisd naar Saint-Amand-les-Eaux. Als begeleider ging m'n lief mee die de auto naar Roubaix zou rijden en op een aantal stroken wat foto's ging maken.

Saint-Amand-les-Eaux ligt net over de Belgisch-Franse grens op een steenworp afstand van het legendarische Bos van Wallers.

Overnacht in Auberge du bord des Eaux wat een eenvoudig maar ook wel heel authentiek onderkomen is. Kamers zijn eigenlijk huisjes en op de kamer kan je ook je eigen maaltijden maken. Na uren in de file bij Brussel besloten we dan ook lekker tapas op de kamer te doen.

Smal bedje maar prima geslapen en uitstekend ontbijt voor slechts 11 Euro. Met heerlijke koffie wat in Frankrijk niet vanzelfsprekend is.

Na het ontbijt naar het Bos van Wallers. We parkeerde de auto aan het eind en over het fietspad ben ik naar het begin van deze duivels strook gefietst. Als je langs de strook fiets niet teveel naar rechts kijken want dan vergaat de lust je om er alsnog overheen te dokkeren.

 

De loopgraaf van Arenberg

Het Bos van Wallers heeft vele namen en bijnamen en heeft zelfs op de doorsnee wielerfan een enorme aantrekkingskracht. Zo belande ik bij het begin van de strook in een enorme groep Vlamingen die op excursie waren. Met de bus een dag op pad om alle bijzondere locaties van Parijs-Roubaix te bekijken. 

Net als ik zouden zij op de wielerbaan van Roubaix hun tocht beëindigen. Met een paar stond ik even te praten bij de diverse monumenten die aan het begin van de strook staan.

Er was echter werk aan de winkel en ik begon aan "Het Bos". Dat onder luide aanmoedigingen van de Vlamingen.

Na 150 meter verstomde de aanmoedigingen en dan is het nog een eind........

Ik heb hier alle vele malen gefiets maar "Het Bos" blijft toch een enorme worsteling. Het eerste deel loopt omlaag en dan lukt het nog wel om het tempo erin te houden. Ben je echter een goeie kilometer op weg wordt het steeds moeilijker om de vaart erin te houden. Je stuitert echt alle kant op en je fiets heeft meermaals de neiging om de bosjes in te vluchten. Zo nu en dan voel je de velg van je achterwiel op een rand van een kassei maar langzamer gaan fietsen is echt geen optie. 

Links ligt het verleidelijk fietspad maar daar ben ik niet voor naar Frankrijk gekomen.

Ik ben altijd blij om mijn vrouw te zien maar aan het eind van deze strook helemaal.

Gilbert en John

Na "Het Bos" even verpozen op de brede D40 op weg naar Pont Gibus. Gibus is een koosnaam voor Gilbert Duclos-Lassalle en dat staat metershoog geschilderd op een paar oude brughoofden. 

Duclos-Lassalle won in 1992 en 1993 zijn favoriete koers. Eerste deel van deze strook is gerestaureerd maar tweede deel ligt toch redelijk slecht. 

Na een korte "pauze" op het asfalt volgt dan de 3700 meter lange Secteur John Degenkolb. Winnaar in 2015 en ambassadeur van Les Amis de Paris-Roubaix.

Het is echter een strook waar geen eind aan lijkt te komen en met name het tweede deel ligt serieus slecht en ik was dan ook blij - inmiddels flink door elkaar geschud - dat ik op het einde het bordje van Wandignies zag.

Opgebroken

De volgende strook die van Warlaing à Brillon was voor een deel opgebroken. Over een stuk van een paar honderd meter zijn ze daar de kasseien iets minder slecht aan het leggen.

Met de auto kon je er niet door maar het stuk waar nu geen kasseien lagen was de ondergrond stevig genoeg om te fiesten. Geen heel slechte strook maar met 2400 meter mag deze er toch zijn. Vrij snel volgt Tilloy à Sars et Rosières die ook 2400 meter lang is maar met 4 sterren een tikje lastiger dan de voorganger.

Marc Madiot

Dan is het even bijkomen over de provinciale weg naar Beuvry en vlak voor de begraafplaats is het naar links en dan weet je eigenlijk al genoeg. Marc Madiot die de koers tweemaal wist te winnen heeft hier zijn "eigen" strook. Met 1400 meter krijgt de strook maar 3 van de 5 sterren, maar het loopt in het begin smerig omhoog en in de koers gaan de kilometers hier ook zeker tellen.

Na Madiot gaat het door het centrum van Orchies. Als wielertoerist is dit een perfecte plek om even te tanken.

Even buiten Orchies wacht de combi Pave chemin de Prieres en Pave de l'Abattoir. Prachtige namen en met drie sterren blijken de namen meer schrik in te boezemen dan nodig.

M'n lief stond hier met bevoorrading en dat was nodig want de temperatuur was flink de hoogte in aan het schieten. De voorspelde regen en onweer bleef gelukkig nog even weg.

 

Wind
De wind stond nagenoeg de hele dag in het nadeel maar soms net wat meer. Vooral op Auchy-lez-Orchies à Bersée en de strook van Mons en Pévèle. Vooral de combi van kasseien, oplopende weg en wind tegen ging knap pijn doen aan de beentjes en toen ik bij Mons en Pévèle van de kasseien draaide was ik er ook even klaar mee. Gelukkig dan een kleine afdaling naar Mérignies waar een onbenullige twee sterren strookje ligt te wachten.
Over de D917 gaat het dan naar  Pont Thibaut. Verreweg mijn favoriete strook. Met 1400 meter kan ik de hele lengte wel het gas erop houden en de drie bochten maken het tot een leuke uitdaging want stilvallen hier is ook echt stilvallen. Als je op Mons en Pévèle wind tegen hebt dan zit hij op Pont Thibaut in de rug en zo werd het ook vandaag weer m'n favoriete strook.

 

 

Templeuve
Hier ligt een drieluikje te wachten waarbij de strook van Moulin Vertain de meest opvallende is. Deze strook is in 2002 onder de akkers vandaan gehaald om de 100ste editie wat extra's te geven. Korte strook maar gemene stenen.
Bij de molen stond m'n lief met de auto om te bevoorraden maar regen was op komst dus rap door naar Cysoing.
Even buiten Cysoing liggen een paar hele nare vier sterren stroken. Bij het uitrijden van het plaatsje krijg je eerst secteur Cysoing à Bourghelles voor je kiezen. Deze strook ik omgedoopt tot Pavé Duclos-Lassalle en loopt in het begin smerig omhoog om na de bocht af te dalen. Secteur Bourghelles à Wannehain die volgt gaat dan in het eerste stuk weer omhoog en de stenen liggen hier niet best. Het begint te wegen............ Zwaar te wegen.....

 

De finale
Na secteur Bourghelles à Wannehain is het nog 25 kilometer naar de wielerbaan maar wel met de volgende stroken:
1800m **** Camphin-en-Pévèle
2100m ***** Carrefour de l'Arbre
1100m ** Gruson
1400m * Hem
600m * Espace Charles Crupelandt

 

Met name op Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre zat de wind weer smerig in de weg. Op Carrefour de l'Arbre moet je niet gaan nadenken wat je daar allemaal voor je wielen ziet verschijnen. Rammen, rossen, boenderen en je niet laten intimideren wat je ogen je vertellen. Nog even doorduwen en op het eind van Carrefour de l'Arbre gebeurde wat de hele dag al in "de planning" stond: regen!

 

Hem

Op het eind van Carrefour de l'Arbre stond m'n lief. Snel wat te drinken gepakt en rap richting wielerbaan. De strook van Gruson die dan volgt is na Carrefour de l'Arbre een niemendalletje en eigenlijk zit het zware labeur er dan wel op. Vroeger was de strook van Hem nog wel een dingetje, maar na de renovatie is dat klein bier met wat ik dan al onder de wielen langs heb zien komen. 

Toch moest ik bij de strook van Hem nog even van de fiets. Precies op de plek waar Hennie Kuiper in 1983 alle wielerharten deed stilstaan waren ze het laatste stuk van de strook aan het renoveren. Het gat waar Kuiper bijna z'n Waterloo vond is eindelijk niet meer.......

Veel tijd voor foto's gunde ik mijzelf niet want het was inmiddels zeer hard aan het regenen en ik wilde niet afkoelen.

Velodrome

Na de strook van Hem is het dan in galop naar Roubaix. Nog even een paar stukjes vals plat en dan de grote laan naar de wielerbaan. Op de laan voor de wielerbaan liggen in het midden nog wat sier-kasseien met de mooie naam Espace Charles Crupelandt. Een eregalerij met sierstenen met de namen van alle winnaars.

Op de wielerbaan waren ze aan het werk maar ik kon toch een rondje maken. Dat neemt niet weg dat een rondje op een natte wielerbaan toch een spannend dingetje kan zijn.

Het klinkt wat raar om dat te zeggen: "lekker gefietst". Toch is dat zo. Met uitzondering van stroken zoals "Het Bos" en Carrefour kom ik prima over de stenen. De wind maakte sommige stroken een stuk zwaarder, maar ik heb de krachten goed verdeeld en was gewoon gezond moe toen ik de wielerbaan op kwam rijden.

Prima dag op legendarische wielergronden wat niet wegneemt dat ik voor een ieder hoop dat er snel weer toertochten op dit historische traject gereden kunnen worden.

Daarnaast hoop ik dat in het eerste weekend van oktober we zowel de vrouwen als de mannen in actie gaan zien. Want mijn kassei- honger om zelf te fietsen is voorlopig wel gestild............de kassei-honger om mooie koers tussen Parijs en Roubaix te zien is daardoor juist alleen maar groter dan ooit.

Meer foto op: Fotoalbum Waller-Roubaix 2021

Roubaix Gravel #1

Door de Cornona zijn veel evenementen gecanceld het afgelopen jaar. Toch ziet Velo Club Roubaix mogelijkheden om de eerste Roubaix Gravel te organiseren.

Een uithoudingsproef voor wielertoeristen. Uiteraard gelden op dit moment de nodig regels en om de drukte te spreiden wordt de toch zowel op zaterdag 4 en zondag 5 september gereden.

Je kan kiezen uit drie afstanden namelijk 70, 95 en 125 km

Inschrijven kan op de website van Velo Club Roubaix en - eveneens omwille van de Corona - is het aantal deelnemers dat wordt toegelaten beperkt.

Het Bos als wielertoerist

Voor wielertoeristen die graag op de Noord Franse kasseien rijden had 2020 een mooi jaar kunnen zijn.

Op 11 april stond de Paris-Roubaix Challenge gepland en op 10 mei zou de traditionele toertocht van Velo Club Roubaix gereden worden.

Beide zijn door de Corona-crisis geannuleerd. Voor de Challenge leek even een alternatieve datum te komen maar is ook definitief van de kalender geschrapt.

Logisch maar wel zuur en menig wielertoerist blijft op z'n honger zitten.

 

Om als wielertoerist toch een beetje in de sfeer van Parijs-Roubaix te zitten heb ik een oud avontuur afgestoft:
Hieronder een ingekort verslag wat ik maakte de dag na de 2010 editie voor toerfietsers. Leef mee hoe het Bos door een wielertoerist wordt ondergaan:

Een van de meest mythische plekken voor de wielersport. Het Bos van Wallers Arenberg, de loopgraaf van Arenberg, La Drève des Boules d'Hérin, Trouée d'Arenberg, maar wellicht zijn er nog meer namen voor.

Welke naam je ook gebruikt. Als je begrijpt waar het over gaat spreek je hem met respect uit.

Zo’n strook behandel je met respect. Natuurlijk heeft deze strook nooit op een directe manier invloed op het koersresultaat gehad. 

Daarvoor zit deze martelkamer te vroeg voor in de koers.

Maar wel indirect, want je wordt compleet gesloopt. Niet een beetje, maar compleet. Het Bos van Wallers bevat ook geen gewone kasseien maar een soort afdankertjes.

Geen mooi rechthoekig geklopte stenen, maar een bij elkaar geraapt zooitje keien, die als je het zo ziet door straal bezopen stratenmakers zijn neergekwakt.

Sinds 1968 maakt deze strook deel uit van Parijs-Roubaix. Het parcours is toen een stuk naar het oosten geschoven om toch aan voldoende kasseistroken te komen.

Sommige zullen het Bos van Wallers een weg uit de prehistorie vinden, maar strikt genomen is het één van de mijlpalen van de moderne Parijs-Roubaix.

De passage van het Bos van Wallers was er dit (2010) jaar voor wielertoeristen niet zomaar een. Vlak voor we de controlepost in Arenberg bereikte was Pluvius bezig al het overtollige water over boord te smijten.

Onweer in combinatie met een zondvloed aan regen. Wind tegen en spek maar dan ook spek gladde kasseien.
Nagenoeg alle fietsers bleven bij het mijngebouw staan schuilen. Overigens niet slim want hoe langer er water op kasseien valt hoe slechter ze erbij gaan liggen.
M’n fietsmaatjes en ik besloten een stempel te halen en direct door te gaan.
Apocalyptisch is het woord wat het meest in de buurt kwam.

Heel dreigend riepen we nog door het oude mijngebouw: "wij gaan hoor".
Tientallen fietsers keken mij aan als krijgsgevangen die geen uitweg meer zagen. Besmeurde gezichten met inmiddels forse tekenen van afzien met een grote A.

 

Ik maakte nog een foto en pakte m’n Coppi die geen mooier pavé debuut had kunnen maken dan dit. Zelfs sterven moet je in schoonheid doen en ik was on a mission.

Er viel zoveel regen dat het zeer deed aan je armen en gezicht.

Ik bedacht dat de pijn snel niet op zou vallen. Zodra we op de stenen zijn voel ik de regen niet meer bedacht ik nog.

Bij het oprijden van het bos genoten we van wat ijzersterke supporters. Onder druipende paraplu's stonden een paar mensen te wachten op hun fietsers.

Teleurgesteld dat die maar wegbleven kozen ze ervoor om dan maar ons hartstochtelijk aan te moedigen.

Pluvius was in een supervorm. De opspattende modder op m’n benen was kansloos. Want van boven kwam er meer water. Nog meer water.

De kasseien in het Bos van Wallers worden alleen met een paar koersdagen per jaar met auto’s bereden dus het gras heeft er zijn intrek genomen.

Gras op kasseien...........glad, gladder, gladst en daarna heb je nog het Bos van Wallers in de regen.

Concentratie, kracht en stuurmanskunst en de absolute wil om dit te doen zijn de ingrediënten om deze afschuwelijke 2400 meter onder je door te schuiven.

Sommige zullen nu hun wenkbrauwen fronzen en hoe komt het dan dat bijna ieder voor het asfaltpaadje koos?

 

Eigenlijk staat er bij het oprijden van Wallers een groot virtueel bord: Mannen links, jongens rechts.

Deze strook is de absolute belichaming van dit begrip.

Toch moet ik toegeven dat ik meermaals verlekkerd naar het asfaltstrookje heb gekeken. Als een roker die net een paar weken is gestopt en door z’n eeuwige liefde aan de kant is gezet.

Het pakje sigaretten ligt aan de andere kant van de tafel. Je hoeft alleen je hand maar uit te steken.

Nergens is verleiding zo dichtbij maar nergens geeft het negeren van de verleiding zo’n voldoening.

Vijf minuten de duivel van je nek houden. Ik keek op m’n horloge bij het op en afrijden en had slechts vijf minuten nodig.

Beukende regen. Wind tegen en spekglad. Ook vijf minuten van euforie. Het gevoel dit te kunnen en dit te ervaren.

Aan het eind van de strook stond m’n lief en ik was nog nooit zo blij haar te zien, maar ze heeft nog nooit zo weinig aan me gehad.

In vijf minuten naar de kloten. Snot langs je mond, je kont beurs, je handen verkrampt.

Maar eigenlijk.......eigenlijk...............m’n mooiste fietsmoment.

"De Hel" onder duivels omstandigheden................ik kan ook van minder dromen.

Foto's:"Yellowcube" Roeland

Strade Bianche / L'Eroica

Aanstaande zaterdag is in mijn ogen de mooiste zusterkoers van Parijs-Roubaix. Door de Corona zit ieder stevig op z'n honger.
Zowel de renners, de begeleiders, de media en natuurlijk wij als fans.
Ieder begint volgens mij ook al goed onrustig te worden.
Zaterdag is het zover: Strade Bianche met start en finish in het prachtige Siena.

Strade Bianche is zich aan het ontwikkelen als een van de meest aantrekkelijkste eendagskoersen van het jaar.
Prachtig en zeer fotogenieke omgeving en een loodzwaar parcours.
De koers is afgeleid van de toertocht L'Eroica. Dat is een rit die verreden wordt als zogenaamde retrotocht. Dus klassieke fiets en outfit.
L'Eroica bestaand sinds 1997 en in 2007 werd de eerste editie van Strade Bianche gereden en in korte tijd is deze koers mega populair geworden.
Als opwarmer voor zaterdag staat vandaag in het AD editie Rotterdam-Oost een interview met mij over mijn ervaringen met L'Eroica en de witte wegen.

Is leuk geworden met die kanttekening dat ik denk dat de slotklim voor van de Poel te zwaar is. Maar ik krijg zaterdag natuurlijk graag ongelijk!

Wallers-Roubaix

Op 10 mei jl zou ik deelnemen aan Paris-Roubaix Cyclotourism 2020 maar door de Corona-crisis ging dat even niet door.
Ik heb op het parcours van Parijs-Roubaix al ruim 75 keer gefietst en als ik zorgvuldig ga turven zal het rap naar de 100 keer gaan.
Dat is gemiddeld 2x per jaar maar er waren jaren met nul maar ook met zes(!!) keer.

Foto: Overnacht in Château d'Aubry.

De leukste tocht op de Noord Franse stenen vind ik al jaren de toertocht van Velo Club Roubaix en al zes keer de lange editie gedaan en zou dit jaar starten met……………nummer 2.
Het is ook al vele jaren DE traditionele toereditie.
Voorheen was er alleen de lange afstand, maar om aan de wensen van de moderne tijd te voldoen zijn twee kortere afstanden in het leven geroepen.
Een 70km die in Roubaix start en dan rij je alleen de finale.
Daarnaast een 100km versie en die start in Wallers-Arenberg. Je krijgt dat alle belangrijke kasseistroken voor je kiezen en in het totaal ruim 33km van de 53 km kasseien.

Foto: De strook van Wallers-Arenberg is wel een heel straf ontbijt.

Deze laatste heb ik vandaag gereden. Niet alleen profs zitten op hun honger. Ik had ook behoefte weer iets anders te doen dan alleen een rondje in de buurt.
Solo gefietst met mijn vrouw in de volgwagen.
Vrijdagmiddag zijn we naar Noord Frankrijk gereden. Picknickmand mee en onderweg even de inwendige mens zitten verwennen.
Overnacht hebben we in Château d'Aubry op vijf kilometer van het Bos van Wallers. Hier verblijft al jaren de Mitchelton Scott ploeg in de dagen voor Parijs-Roubaix dus dat leek mij wel een prima referentie.
Wel een vrij romantische plek om met een wielerploeg te gaan zitten overigens.
Dit zijn toch vooral erg leuke plekjes om met je lief te overnachten.
Kasteel ligt in een prachtig park wat min of meer in het verlengde ligt van het Bos van Wallers.
Auto staat op een afgesloten terrein dus fiets kan lekker in de auto blijven.
De wat luxe sfeer van zo’n kasteel is een bizar contrast met de kasseien die ik de volgende dag moest bedwingen.
Goed bed, lekker wijntje op de kamer, de rest mogen jullie invullen, uitstekend ontbijt in de tuin aan het water en daarna naar “De Start”.

Mijn vrouw zou op drie punten stoppen voor foto’s en eventueel een bevoorrading.
Tot slot zou ze mij oppikken bij de wielerbaan.
In de volgwagen genoeg eten en drinken, een paar reservewielen en wat gereedschap.
Daarnaast had m’n vrouw de beschikking over een stoeltje, picknickkleed en e-reader om het ook voor haar een beetje leuk te houden.

Foto: Wat was dit toch een geweldige coureur.

Verder was de opdracht simpel. Bij het Bos van Wallers op de fiets en tot aan de wielerbaan geraken.
Net geen 100 kilometer maar het waren niet de kilometers en ook niet de kasseien die er een stoer potje fietsen van maakte.
Na een half uur stak de wind op en de hele rit windkracht 4-5 tegen gehad.

Dat zat vooral op stroken als Mons-en-Pévèle en Bourghelles naar Wannehain enorm in de weg.
De kasseien lopen daar ook iets omhoog en dan wind vol op de kop moest deze oude man toch even flink de rug krommen.

Foto: John Degenkolb heeft sinds een paar jaar zijn eigen strook. 

En niet de minste want dit is de langste in de recente edities.

Toch kon ik de verleiding niet weerstaan een tweetal stroken even flink gas te geven. Dat ging prima en je kan je nauwelijks voorstellen dat die profs strook na strook zo hard over die stenen gaan.
Iedere keer als ik hier een keer gefietst heb levert dat alleen maar meer respect voor de grote mannen.

Foto: Pave du Bar. (met veel wind tegen)

In dit ritje zat circa 33 kilometer kasseien en ondanks de wind trapte ik ze vlot weg. Op de drie stops waar mijn vrouw stond even nieuw drinken en wat kleins eten.
Normaal kan ik gerust vier uur fietsen zonder te eten maar de wind deed al snel z’n werk en je wilt voorkomen om op een van de laatste stroken met een hongerklop te zitten.

Foto: Daar is Gibus weer.

Als ik dat laatste stuk van deze koers fiets kijk ik ook een beetje hoe zal het dan komende 25 oktober zijn als de grote manen aan het werk gaan?
Ik vind dat op veel plaatsen veel klei en zand ligt. Ook heel veel gras. Komt de herfst laat zal dat blijven staan.
Verder valt mij op dat de strook van Camphin-en-Pévèle steeds slechter wordt. Het is nauwelijks mogelijk daar een cadans te vinden.
Deze strook komt kort voor de vijf sterren strook van Carrefour de l'Arbre en deze zou wel eens een sleutelpositie in de koers gaan vormen.

Foto: Op Carrefour de L'Abre ging is erg goed....maar verbeelding zou misplaatst zijn!

Het blijft vooral bizar om je voor te stellen dat over een paar maanden op dit traject 200 jonge gasten worden losgelaten waarvan er toch 30-40 echt wel kanshebber zijn.
Over deze wegen fietsen zoals ik vandaag gedaan heb is toch echt een heel ander paar mouwen dan hier volle bak koersen.
Dat inzicht weet ik keer op keer te waarderen, maar daarnaast was het weer een heerlijk dagje in "De Hel".

  

Foto's: Finish uiteraard op het velodrome van Roubaix

Fotoalbum Wallers-Roubaix 2020