Op de terugweg even serieus gas gegeven. Diep ademhalen gaat prima, maar verkeersdrempels blijven een drama.
De kasseien van Noord Frankrijk mogen nog heel even op zich laten wachten.
Toch stonden ze op de deur te kloppen vandaag.
Bij Velo Club Roubaix waren ze geloof ik bang dat ik me niet had ingeschreven.
Even een soort aanmaning. Is natuurlijk een standaard mailing.
Toch gaat m'n hart altijd wat harder kloppen als post uit Noord Frankrijk komt.
Gaat m'n bloed van ruisen, m'n hart van kloppen. Krijg ik vlinders in de buik.
Een opwinding bijna gelijk aan je eerste date. Ik overdrijf: je eerste sollicitatiegesprek.
Ga ik ineens bedenken dat er voortaan drie keer per jaar een Parijs-Roubaix voor wielertoeristen is.
Of dat ze de douches willen opkappen en of ik een protestactie wil steunen.
Natuurlijk was het gewoon een mailing met het inschrijfformulier.
Maar ik wacht dan even een minuut extra want zolang de enveloppe nog niet is opengescheurd kan het nog van alles zijn.
Het doosje met het geheim wat geheim blijft zolang het doosje dicht blijft.
Nog een minuutje wachten.......
Na werk, fietsen en post moet er natuurlijk ook gegeten worden.
PAP (wat is dat toch een heerlijk woord) wat eten we?
Of heb je dat al gezegd?
Onze puber is namelijk net een vergiet. Maar dan een met grote gaten. Niks blijft er hangen, maar met de nodige zelfspot weet ze het zelf ook.
Opa en oma komen eten dus doe ik een beetje gek.
Dus ik vertel tegen m'n dochter:
Primo: Pasta pesto (in van die mooie grote borden)
Secondo: haaskarbonades met een in de oven gedroogde tomaat, een paar haricotvers rolletjes gewikkeld in panchetta (Italiaans spek) en een handje gefrituurde pastinaak schijfjes.
Dessert: in balsamico gebakken aardbeien met slagroom ijs
Waarop m'n dochter gort droog geageerd: ok
Ok met een vanzelfsprekendheid dat ik me afvraag of ik ze niet te veel aan het verwennen ben.
Maar post uit Noord Frankrijk moet je toch een beetje vieren. Of niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten