Mathieu van der Poel : 2025

Solo aankomen op de wielerbaan van Roubaix is waarschijnlijk een van de mooiste momenten die je als wielrenner kan beleven. Helaas zullen we nooit weten of het een sprint was geworden tussen Tadej Pogačar en Mathieu van der Poel. 

Na een snelle en geanimeerde koers was de finale al op de strook voor die van het Bos van Wallers losgebarsten. Mede na onophoudelijk druk zetten door Pogačar en vd Poel raakte de twee superkampioenen voorop.
Twee renners die ook altijd zullen rijden en waarom ook niet. Snelle gasten als Pedersen en van Aert waren ze al kwijt. Ieder zat voor de TV waarschijnlijk te wachten op een apotheose op Carrefour de l'Arbre. 

Helaas werd dat ons kijkers bruut ontnomen door een zware inschattingsfout van Pogačar op de stook van Pont Thibaut. Pogačar was flink druk aan het zetten maar had duidelijk deze blog niet bestudeerd.
De links-rechts combinatie even voorbij de helft van deze strook heeft al veel slachtoffers geëist. 

De reclameborden staan daar niet voor niets een heel stuk in het weiland. Bij een betere verkenning had dit echt voorkomen kunnen worden.

Of Pogi Matje nog had kunnen kloppen zullen we nooit weten, maar parcourskennis en stuurvaardigheid zijn net zo belangrijk als uithoudingsvermogen, koersinzicht en vermogens kunnen trappen.
Net als ik had een ieder het Pogi wel gegund om bij zijn debuut gelijk op de hoogste tree te staan. Toch zagen we een ijzer ijzersterke vd Poel naar de overwinning soleren en hij liep alleen maar verder uit.
Zelfs een bidon-terrorist, een kapotte radio, geen powermeter en een lekke band hielden hem niet van zijn derde overwinning op een rij. 

Een zuivere hattrick! 

Een kunstje dat alleen door Octave Lapize (1909, 1910 en 1911) en Francesco Moser (1978, 1979, 1980) is gerealiseerd.

Een schitterende overwinning en de glans is alleen maar groter dat naast hem op het podium twee andere kanjers stonden. Pogi werd bij zijn debuut schitterend tweede en heeft heel, heel veel indruk gemaakt en hopelijk keert hij terug.
Mads Pedersen klopte Wout van Aert in de sprint voor de laatste podiumplek en mag net als Pogačar en vd Poel terugkijken op een indrukwekkend voorjaar.
Zelf ben ik een groot fan van deze vier renners en had het van Aert gegund om dit keer te winnen. Ik ben geen deskundige op het gebied van training en voeding, maar - net als vele anderen - vraag ik mij toch af of hij de juiste keuzes heeft gemaakt.

Van Aert heeft schitterende koersen als Strade Bianche en Milaan-San Remo links laten liggen en staat na deel van het voorjaar wat voor hem belangrijk is met lege handen. 
We zullen het nooit weten maar ipv drie weken op een berg gaan zitten zou mijn advies zijn om volgend jaar gewoon lekker Milaan-San Remo en de Tirenno te gaan rijden.

Geweldige winnaar, een podium om te watertanden en een prachtige top 10!

Onderstaande video is een fraaie samenvatting van Sporza. Nog een keertje genieten!

Top 10 editie 2025
1      Mathieu van der Poel (Ned)     Alpecin–Deceuninck     5h 31' 27"
2      Tadej Pogačar (Slo)     UAE Team Emirates XRG     + 1' 18"
3      Mads Pedersen (Den)     Lidl–Trek     + 2' 11"
4      Wout van Aert (Bel)     Visma–Lease a Bike     + 2' 11"
5      Florian Vermeersch (Bel)     UAE Team Emirates XRG     + 2' 11"
6      Jonas Rutsch (Ger)     Intermarché–Wanty     + 3' 46"
7      Stefan Bissegger (Sui)     Decathlon–AG2R La Mondiale     + 3' 46"
8      Markus Hoelgaard (Nor)     Uno-X Mobility     + 3' 46"
9      Fred Wright (Gbr)     Team Bahrain Victorious     + 4' 35"
10    Laurenz Rex (Bel)     Intermarché–Wanty     + 4' 36"

Landenklassement

Twaalf landen hebben tot nu toe winnaars geleverd voor Parijs-Roubaix. Italië heeft met 10% van de buit een aardige kluif als je bedenkt dat Italianen heel lang niet graag buiten Italië gingen koersen.
Strikt genomen ook niet het parcours omdat de meeste Italianen die er voor kiezen om wielrenner te worden toch over enige klimtalenten beschikken. Frêle klimmers zijn welkom in De Hel, maar slechts een enkele weet het er goed af te brengen.
Nederland doet het met na de derde overwinning van van der Poel met tien stuks niet slecht, maar is geen hoogvlieger. Van de vijf top klassiekers (monumenten) doen Nederlanders het nog het beste in de Ronde van Vlaanderen.
Nederlandse winst in top klassiekers die we ook wel monumenten noemen:

• Milaan-San Remo 5x
• Ronde van Vlaanderen 13x
• Parijs-Roubaix 10x
• Luik-Bastenaken-Luik 4x
• Ronde van Lombardije 4x

Het is duidelijk! Hoe dichter bij huis en hoe korter de beklimmingen hoe beter we het doen. Het is wel goed om te weten dat tot de Tweede Wereldoorlog er in Nederland geen tot nauwelijks wegwedstrijden werden gereden en er dus ook geen of nauwelijks Nederlanders deelnamen aan dit soort koersen.

Mathieu van der Poel heeft er met z'n prachtige overwinningen voor gezorgd dat de teller voor Nederland op tien is komen staan en wellicht geeft dat wat inspiratie voor de komende jaren.

Opmerkelijk zijn de twee van Ierland, maar in beide gevallen was King Kelly de leverancier.

Andrei Tchmil heeft maar liefst vier nationaliteiten gehad. Op het moment dat hij Parijs-Roubaix wist te winnen was hij Moldaviër.

De Fransen doen het met 28 stuks erg goed in eigen land. Dit is mede opmerkelijk omdat Parijs-Roubaix van het begin al een internationale koers was. De eerste editie werd ook gewonnen door een Duitser, maar onze oosterburen hebben met John Degenkolb tot 2015 moeten wachten op een opvolger.

Grote slokop zijn natuurlijk onze zuiderburen. 57 keer wist er een Belg te winnen en eigenlijk ging bijna steeds om een Vlaming.

Een Frans journalist heeft ook wel eens geschreven: "Parijs-Roubaix is de meest Vlaamse koers die er is."

En zo is het! Een Vlaamse koers voor stoere knapen!

Landenklassement 

57 België

28 Frankrijk

14 Italië

10 Nederland

4 Zwitserland

2 Ierland, Australië, Duitsland

1 Luxemburg, Moldavië, Zweden, Slowakije

Totaal 123 winnaars op 122 edities. Dit heeft te maken met de dubbele winnaar in 1949 waar zowel Serse Coppi als Mahé tot winnaar zijn uitgeroepen.

 

Foto: Naamplaatje in de douches van Roubaix. Fabian Cancellara heeft een 

zeer belangrijke bijdrage geleverd aan het Zwitserse saldo.

Nederlandse successen

De meest succesvolle natie in Parijs-Roubaix is natuurlijk België. Maar liefst 57 van de 121 edities wist een Belg de hoogste trede van het podium te bereiken.
Bizar zijn de bijdrages van De Vlaeminck, Boonen, Merckx, Van Looy, Museeuw en Rebry. Met z'n zessen zorgde ze in totaal maar liefst voor twintig overwinningen!

Wij Nederlanders doen het en heel stuk minder goed. Slechts negen overwinningen en in totaal een magere 21 podiumplaatsen.

De eerste Nederlander die op het podium stond was Mathieu Cordang. Dit was tijdens de tweede editie (1897) en Cordang was in die jaren een echte topper.
Zowel op de baan als op de weg kon Cordang z'n mannetje staan. Titels en recordsraces waren zijn ding. Vooral in die laatste categorie kon het Cordang niet gek genoeg zijn.
Hij ging gerust met behulp van gangmakers in 24 uur zo'n 1000 kilometer fietsen.
1000 kilometer in 24 uur is zelf nu nog een prestatie van formaat.
Omdat Cordang - ondanks dat hij een forse sigarenroker was - over een enorm uithoudingsvermogen beschikte, was hij zeker een van de kanshebbers voor een overwinning in de tweede editie van Parijs-Roubaix.
Lange tijd reed Cordang aan kop, maar in de finale werd hij bijgehaald door Maurice Garin.
Toch was Cordang het meest fris van de twee, maar maakte bij het binnenrijden van het velodroom een fout en kwam ten val.
In die jaren moesten de renners nog een fors aantal ronden rijden op de baan en Cordang sprong op z'n fiets en zetten de achtervolging in.
Ronde na ronde werd z'n achterstand op Garin kleiner en hij sneuvelde op het achterwiel.
Het publiek was uitzinnig en het was een finale die zijn gelijke niet meer gaat krijgen.

Cordang was een kleurrijk figuur die z'n werkzame bestaan als zeeman was begonnen. Al snel had hij door dat je als beroepswielrenner een goede boterham kon verdienen.
Overal in Europa werd Cordang gevraagd en als de race maar lang en zwaar genoeg was kwam Cordang graag z'n kunsten laten zien.
Het einde van de carrière van Cordang valt nagenoeg samen met de idiote wetgeving die wielerwedstrijden op de weg bijna onmogelijk maakte. Tussen 1905 en 1935 was het in Nederland verboden om wielerwedstrijden te houden. Het was onzedelijk om met blote benen op de openbare weg te rijden.
Dat heeft ook alles te maken met "het gat" in de Nederlandse wielerhistorie op de weg.

Na de Tweede Wereldoorlog kwamen in Parijs-Roubaix dan ook pas de volgende successen. In 1964 was Peter Post de eerste Nederlander die de koers wist te winnen. In een duizelingwekkend gemiddelde van 45.129! Een record wat jaren is blijven staan.

Een van de meest succesvolle Nederlanders in Parijs-Roubaix is Jan Janssen die drie keer op het podium heeft gestaan. Janssen heeft in al zijn deelnames eigenlijk niet een keer gefaald.

Toen was het even een aantal jaren vrij stil op het podium in Roubaix. Raas en Kuiper haalde eind jaren 70 wel allebei een keer een podium. Voor overwinningen moesten de fans echter wachten tot begin jaren 80. Zowel Raas en Kuiper wisten een keer te zegevieren op de legendarische velodrome in Roubaix.
Die overwinning van Kuiper hing nog aan een zijde draadje. Ieder herinnerd zich wel de beelden van een handen klappen de Kuiper die geholpen wilden worden met een nieuwe fiets.

Begin deze eeuw was daar een oplettende Knaven in een klets natte editie en handig gebruik maakte van het voordeel van de ploeg. Door de barre omstandigheden werd het een van de traagste edities van na de oorlog.

Tussen 2013 en 2018 trakteerde Terpstra de Nederlands fans op twee derde plaatsen en een heerlijke overwinning.

In 2021 werd Mathieu van der Poel in zijn debuut gelijk derde in een zeer natte editie die vanwege de Corona was uitgesteld tot oktober van dat jaar.
Een half jaar later was er al weer een Parijs-Roubaix en de Nederlandse fans smulde van een schitterende overwinning van Dylan van Baarle. Geweldige ploeg maar absoluut sterkste en slimste man in koers. Het werd dan ook een ererondje op de wielerbaan waar menig wielerfan kippenvel van kreeg.

We hoefde niet lang op een volgende Nederlandse opvolger te wachten en gelijk een jaar later mocht Mathieu van der Poel solo aan op de wielerbaan z'n ererondje maken nadat hij de hele dag koers had gemaakt.

Dat smaakte blijkbaar naar meer want vorig jaar soleerde Mathieu van der Poel voor het tweede jaar op rij naar een overwinning. Dat met een solo van 60 kilometer en met een onwaarschijnlijk gemiddelde van 47.802 dat een nieuw record is.

De honger naar overwinningen in Roubaix is bij Matje nog lang niet over en gister na een titanenstrijd met Pogačar haalde vd Poel een onvervalste hattrick binnen.

Nederlandse overwinningen
1964 Peter Post
1967 Jan Janssen
1982 Jan Raas
1983 Hennie Kuiper
2001 Servais Knaven
2014 Niki Terpstra
2022 Dylan van Baarle
2023 Mathieu van der Poel
2024 Mathieu van der Poel
2024 Mathieu van der Poel

Tweede plaatsen
1897 Mathieu Cordang
1966 Jan Janssen
2004 Tristan Hoffman

Derde plaatsen
1953 Wout Wagtmans
1963 Jan Janssen
1978 Jan Raas
1976 Hennie Kuiper
1986 Adrie van der Poel
2011 Maarten Tjallingii
2013 Niki Terpstra
2018 Niki Terpstra
2021 Mathieu van der Poel

Foto: Mathieu Cordang was de eerste Nederlander die op het podium van Parijs-Roubaix mocht gaan staan.

Pauline Ferrand-Prévot: 2025

De 33 jarige Française van hget Visma team twijfelde vanmorgen nog of ze wel zou starten. Gelukkig heeft ze dat gedaan en haar al indrukwekkende erelijst nog meer glans gegeven.
Of je haar nu een gewone racefiets, een crossfiets, een gravelbike of een MTB geeft maakt niet uit. 

Ze wordt er wereldkampioen mee en vorig jaar op de MTB zelfs olympisch kampioen. Na een aantal jaren zich volledig op de MTB te hebben gericht koos Pauline nu weer voor de weg.

Dat we met haar rekening moest houden wisten we na vorige week toen ze keurig tweede werd in de Ronde van Vlaanderen.

Zelf had ik mij voorgenomen om de laatste 80km op TV te gaan zitten kijken in de veronderstelling dat met nog 60km de finale wel zou beginnen. Mis!

Toen ik thuis kwam en TV ging kijken was het inderdaad nog zo'n 80km maar de koers lag al helemaal open. Rensters over het hele parcours. Direct viel op dat Lotte Kopecky er een zware koers van wilde maken. Marianne Vos was echter steeds alert en Kopecky misschien toch iets minder sterk dan een week eerder in Vlaanderen.

Ook speelde Kopecky en Wiebes het ploegenspel voor SD Worx niet erg slim. Bij Visma deden Vos en Ferrand-Prévot dat een stuk beter. De latere winnares was even achterop geraakt door pech maar toen ze weer voor in de koers zat sloeg ze genadeloos haar slag. Ieder in de kop van de koers dacht dat Visma alle kaarten op Vos zou zetten. Natuurlijk wilde Vos graag zelf winnen maar ze is slim genoeg om te zorgen dat een overwinning in de ploeg blijft.

Met een enorm verzet trok Ferrand-Prévot op avontuur en de andere vrouwen zagen haar pas terug op de wielerbaan van Roubaix.

Naast Kopecky, Vos en Wiebes reden in de finale Ellen van Dijk, Chloe Dygert, Alison Jackson, Romy Kasper en Jelena Eric ook een zeer sterke koers.

Schitterende overwinning van Ferrand-Prévot en wat een mooie koers. Volgend jaar ga ik wel wat eerder voor de buis zitten!

Top 10 editie 2025

1. Pauline Ferrand-Prévot (Fra)
2. Letizia Borghesi (Ita) + 0.58
3. Lorena Wiebes (Ned) + 1.01
4. Marianne Vos (Ned) z.t.
5. Alison Jackson (Can) z.t.
6. Maria Giulia Confalonieri (Ita) z.t.
7. Elise Chabbey (Zwi) + 1.04
8. Chloé Dygert (VS) + 1.06
9. Elisa Balsamo (Ita) + 1.21
10. Chiara Consonni (Ita) z.t.

Mooi filmpje van Team Visma Lease a Bike:

Parcours vrouwen 2025

Het concept voor de vrouwen is gelijk aan de vorige jaren. In de buurt van Denain worden een paar lusjes gedaan om warm te draaien. Na goed 60 km rijden ze dan het parcours van de manen op bij strook 17. Dat is sector Hornaing a Wandignies welke vernoemd is naar ex winnaar John Degenkolb. Dat is gelijk een heel zware strook met vier sterren en maar liefst 3700 meter lang.

Vandaar rijden de vrouwen exact hetzelfde parcours als de mannen inclusief vijf sterren stroken Mons-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre.

Liefhebbers zitten zaterdagmiddag voor de TV. Dat kan bij Eurosport vanaf 14:30. Sporza begint 5 minuten eerder en Studio Sport een kwartier later.

Kijken zou ik zeggen!

Parcours 2025 Elite mannen

Zondag krijg de elite mannen twee extra stroken voorgeschotelde ten opzichte van vorig jaar. Of het al niet lastig genoeg is heeft de organisatie in de omgeving van Quérénaing twee stroken toegevoegd.

Dat brengt het totaal op 30 stroken (zie onderaan deze blog) en zoals gebruikelijk tellen we terug naar 1.

De totale afstand is net geen 260 kilometer en de start is om 11 uur in Compiègne. De renners worden tussen 17:00 en 17:30 op het velodrome in Roubaix verwacht.

Eurosport begint de uitzending al om 10:30 direct na de marathon van Parijs wat met een ontbijtje ook mooi is om naar te kijken.

Sporza begint om 13:30 en Studio Sport om 13:10. Samen met m'n maatje - waar ik mijn eerste toerversie van Parijs-Roubaix mee fietste - zit ik zondag vroeg vinger trommelend voor de buis. 

Mij maar niet bellen!

 

Geen chicane wel 4 extra bochten

Vorige jaar werd direct voor het oprijden van het Bos van Wallers een chicane aangebracht. Dit om de snelheid te reduceren en de kans op valpartijen te verkleinen.

Hoewel het niet tot problemen heeft geleid zag het er toch een beetje mal en vooral geforceerd uit. Het idee van de chicane ligt dan al weer in de prullenbak en de renners worden nu getrakteerd op vier extra bochten op het oude mijn complex.

De nieuwe omleiding gaat vanaf het originele parcours via een bocht naar links direct gevolgd door een bocht naar rechts naar de Rue de Croy. Aan het eind van deze weg gaan de renners naar rechts en gelijk naar links en staan ze direct bij de spoorovergang aan het begin van het duivelse Bos van Wallers.

Wat de huidige staat van de Rue de Croy is weet ik niet maar een paar jaar geleden werden we met de MTB toerversie van Parijs-Roubaix over deze weg gestuurd en het tweede deel zat toen vol met gaten.

De weg was toen aan één zijde afgezet met een slagboom en aan het eind met een roestig hek. 

Altijd spannend dit soort maatregelen en wat de organisatie ook bedenkt zal het dringen zijn om bij de eerste 10 het bos in te rijden.

Tadej Pogačar

 

Pont Gibus

1600 meter - 3 sterren

De strook is in gebruik vanaf 1974 maar in de recente geschiedenis ontbrak hij vanwege de slechte staat.
In het najaar van 2012 is de strook - voor heel veel geld - gerestaureerd en maakt na een paar jaar van afwezigheid sinds de editie van 2013 weer deel uit van het parcours.
De strook kenmerkt zich door de twee brughoofden halverwege de strook. Op een van de brughoofden staat met grote letters: GIBUS.
De officiële naam van de strook is pavé de Wallers à Hélesmes, maar gaat al jaren als Pont Gibus door het leven. 

Gibus is een koosnaampje voor Gilbert-Duclos Lassalle. De stoere Franse bonk uit Gap (nota bene hooggebergte) wist de Helleklassieker twee keer te winnen en genoot grote populariteit onder het Franse publiek.
Deze strook is min of meer door de fans toebedeeld aan  Gilbert-Duclos Lassalle. In de finale ligt even buiten Cysoing een strook en deze heeft formeel de naam Pave Gilbert-Duclos Lassalle gekregen.

 

 Foto: De twee brughoofden met daarom de koosnaam voor Gilbert-Duclos Lassalle.

De strook begint aan de D40 even zuidelijker waar de renners deze bereikt hebben na de doorkomst in het Bos van Wallers.
De strook loopt richting noordwesten. Nagenoeg in een rechte lijn en halverwege bij het oude spoor zit er een slinger in de strook. De strook komt uit op de D955

Gilbert-Duclos Lassalle legde in 2012 de eerste steen (kassei dus) voor het restauratie project. De restauratie betrof met name het eerste deel tot aan de oude brughoofden. Het hoefde namelijk maar een heel klein beetje te regenen en het eerste deel stond helemaal onder water. De kasseien op dit deel zijn weggehaald en er is een drainage aangebracht zodat het water dat uit de hemel op de hel valt weg kan. Hierna zijn de kasseien weer neergelegd en die liggen nu een stuk beter dan voor de restauratie. Het tweede deel is niet gerestaureerd en komt met regen ook niet volledig onder water te staan.

Foto: Wielertoeristen op het tweede deel tijdens de 

toereditie van Velo Club Roubaix van 2024

Na de restauratie heeft de strook een ster verloren en staat nu op drie sterren. Dat neemt niet weg als je net het Bos van Wallers achter de kiezen hebt dit een lastige strook blijft.
Daarom zullen veel renners toch blij zijn met de restauratie want voor 2012 lag de strook er heel beroerd bij en was voor veel renners het tussenstuk op de D40 te kort om op adem te komen.

Pont Thibaut

1400 meter - 3 sterren

Van hier is het nog 35 kilometer tot de finish met in totaal nog 11 kilometer kasseien. De strook van Pont Thibaut heeft "slechts" 3 sterren.
Toch is het verre van een eenvoudige strook en de renners hebben op dat moment goed 220 kilometer in de mik zitten. Het gaat wegen en tellen!

De strook is mede een uitdaging door een aantal zeer lastige bochten. Vooral de rechts links combinatie in het tweede deel is erg lastig. Renners vallen hier of je bent ineens helemaal je tempo kwijt.
Dit zijn echt bochten waar je helemaal stil kan vallen.
Het laatste deel is een paar jaar geleden gerestaureerd. Dat was echt nodig want een stuk van 100 meter aan de rechterkant van de weg was volledig weggezakt

Foto: Laatste stuk Pont Thibault voor de restauratie

De strook maakt sinds 1978 deel uit van Parijs-Roubaix en is een vaste waarde in de finale.
In 2011 plaatste Fabian Cancellara op deze strook een schitterende aanval. Bijzonder hoe hij op de pedalen ging staan om maximale snelheid te krijgen.
Toch ging een stuurmanskunstenaar als Cancellara opmerkelijk voorzichtig door de bochten. Bewijs van parcourskennis en inzicht.
Daarnaast is Fabian natuurlijk iemand die weer snel op tempo kwam en deze strook was als het ware op maat voor hem gemaakt.

Foto: Saxo ploeg tijdens de Recon van 2012

Renners die een fiets weer rap op snelheid weten te brengen zijn hier dik in het voordeel. Vanaf hier is het minder dan een uur koers en wordt er op niemand meer gewacht.
De finale is al even aan de gang en wie nu voorop rijdt zal er veel aan doen om achtervolgers niet meer terug te laten komen.

Meestal staan hier weinig toeschouwers omdat die doorgaans dan kiezen voor Mons-en-Pévèle of Carefour de L'Arbre. Toch is juist deze strook de moeite om koers te gaan kijken omdat door de bochten je de renners over een lange afstand kan zien. 

Foto: Neutrale Mavic auto tijdens een event voor wielertoeristen

De strook is ook regelmatig een breekpunt in de koers. Als het geregend heeft is het hier één grote modderpoel omdat op veel plaatsen de akkers net iets hoger liggen en het water met blubber naar de weg loopt.
De strook begint in Pont Thibault aan de D917 en loopt naar Ennevelin. In het dagelijks leven heeft deze strook nauwelijks een andere functie dan een boerenweg.
Het gebeurd ook regelmatig dat op dagen dat er geen koers is er veel mest op de weg ligt.

Afbeelding: De renners komen van links vanaf de D917. 

De straatnaam van de strook is Rue de Pont Thibaut

Pont Thibault wordt zowel met een "L" als zonder geschreven. Op het plaatsnaambordje staat wel een "L", maar op het zuiltje aan het begin van de strook dan weer niet. Al jaren worden beide schrijfwijze gehanteerd.

 

Foto: Zelf in actie tijdens Paris-Roubaix Cyclotourism 2024

Compiègne en haar trein

Deze historische stad ligt een kleine 100 kilometer ten noorden van Parijs. Sinds 1977 vormt Compiègne het decor voor de start van Parijs-Roubaix. Dit heeft alles te maken met de oprukkende asfaltmachines.
Het werd steeds moeilijker om het traditionele traject te handhaven en geschikte kasseistroken waren alleen nog te vinden ten oosten van Roubaix.
Hierdoor was het noodzakelijk om de start naar het Noorden te verplaatsen.
Een belangrijke stap was al eens gezet door de start naar Chantilly te verplaatsen. Deze overigens eveneens historische stad met het prachtige kasteel van Chantilly ligt 45 kilometer ten noorden van Parijs.
Om toch voldoende kasseien in het parcours te stoppen en binnen de grens van de 270 kilometer te blijven besloot de organisatie nog een keer op te kruipen richting het noorden.

Compiègne kan moeilijk als een flauw compromis worden gezien, want de stad heeft impliciet alles, maar dan ook alles met Parijs-Roubaix te maken.

De stad barst bijna uit haar voegen van de kerken, kastelen, statige panden en musea. Compiègne is een etappeplaats in de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en massa aan historie komt hier samen.
Het Franse koningshuis (van Karel de vijfde tot Lodewijk XV) wist hier haar weg wel te vinden.
Opmerkelijk zijn de banden van Jeanne d'Arc die hier haar laatste campagne starten. Meer oorlog is te vinden in het museum la Figurine Historique met de Slag bij Waterloo in miniatuur soldaatjes.
De absolute link met Parijs-Roubaix vormt natuurlijk het Forêt de Compiègne met het indrukwekkende oorlogsmuseum.

Compiègne was in de Eerste Wereldoorlog het commandocentrum van de Franse troepen en en lag voor de hand dat hier de wapenstilstand werd getekend. Dat gebeurde op 11 november 1918 onder aanvoering van generaal Ferdinand Foch. Later werd Foch benoemd tot maarschalk van het Franse leger.
Het tekenen van de wapenstilstand vond plaats in een treinwagon van Wagon-Lits. Deze wagon heeft deel uitgemaakt van de legendarische Oriënt-Express. De vernedering voor de Duitsers was groot. De wapenstilstand betekende overigens wel het einde van deze oorlog.
Toch was de Franse generaal Foch niet erg optimistisch en hoewel hij vooral een theoreticus was prevelde hij de pijnlijke woorden: "Dit is geen vrede maar een wapenstilstand voor 20 jaar".
Hoewel de Duitsers hun munitie moesten inleveren, kregen ze door het onzorgvuldig afhandelen van deze oorlog eigenlijk genoeg munitie in handen om een volgde oorlog te starten.

Deze kwam er dan ook en toen in 1939 West Europa onder de voet werd gelopen, kwam Hitler hoogste persoonlijk naar Compiègne om de Fransen op 22 juli 1940 te laten capituleren.
Nadat de Fransen de treinwagon een aantal jaren als trofee hadden rondgesjouwd was het nu de beurt aan de Duitsers.
Veel plezier hebben ze er niet van gehad en in 1945 is de houten bovenbouw (op bevel van Hitler?) vernietigd om een volgende vernedering in deze wagon te voorkomen.
Het metalen onderstel heeft de brand overleefd en heeft in Oost Duitsland een aantal jaren dienst gedaan al werktrein.
In Compiègne bevindt zich in het oorlogsmuseum een replica van de treinwagon.

Of veel renners zich realiseren dat ze met hun rit van Van Compiègne naar Roubaix zo'n historisch reis maken laat zich wel raden. Renners zullen vooral bezig zijn of ze niet lek rijden, of de materiaalwagen in de buurt is, of ploegmaten niet vallen en of de regen wacht tot maandag.

Toch heeft Parijs-Roubaix haar naam te danken aan een oorlog die door de Fransen vanuit Compiègne werd gevoerd en waar uiteindelijk ook de wapenstilstand van die oorlog werd getekend.
Enkele maanden na het tekenen van de wapenstilstand in 1918 werden de renners al door de slagvelden gejaagd en dat moet toch een bizarre metafoor zijn geweest voor soldaten die uit hun loopgraaf richting vijand werden gestuurd.

De volgende dag in de kranten werd dan ook voor het eerst de term "De Hel Van Het Noorden" gebruikt. Het slagveld was voor de meeste gewone burgers tot dat moment onzichtbaar gebleven. Maar nu was het gewezen slagveld het decors voor de renners en je hoefde geen groot voorstellingsvermogen te hebben om je te realiseren wat een gruwelijkheden hier hadden plaatsgevonden.

De start van Parijs-Roubaix wordt gehouden bij het kasteel van Compiègne. In het kasteel is een museum met onder andere een uitvoerige collectie oude fietsen.

Foto: Het legendarische rijtuig van Wagon Lits wat uiteindelijk eindigde als werktrein in Oost Duitsland.

Compiègne is een stad die om meer redenen meer dan de moeite waard is om eens te bezoeken.