Vandaag kwam daar een leuk contact bij en uit zeer onverwachte hoek.
Ik had een heerlijk stukje tonijn gemaakt op een bedje geglaceerde groente. Het had gesmaakt en ik was net weer de keuken ingedoken voor wat hapjes voor oudejaarsavond. De enige dag in het jaar dat ik weer liever vrijgezel zou willen zijn.
Oudejaarsavond vind ik echt zo'n overgewaardeerde avond. Heb ook een half trauma van vroeger toen je op deze avond verplicht gezellig moest doen. Als vrijgezel ben ik ook diverse keren gewoon lekker om 11 uur naar bed gegaan en de volgende ochtend super nuchter op de fiets gestapt.
Oudejaarsavond in m'n jeugd was net zoiets als 20 keer het Bos van Wallers. Op een lelijke fiets natuurlijk! Na aan paar keer komt het echt je neus uit, maar we MOETEN opblijven voor de klok en het vuurwerk! Iets wat van mij per direct afgeschaft mag worden.
Voor de economie een goede zaak, maar dat ik ook het enige pluspunt.
Morgen niet verplicht gezellig en zeker geen vuurwerk. Als ik dan toch wakker moet blijven wil ik wel fatsoenlijk eten en dan laat ik niet aan het toeval over. Dus ik stond in de keuken te snijden, koken, raspen, mengen, weer snijden en proeven wat op afstand m'n favorieten onderdeel van het koken is.
De bel gaat. Nee we kopen geen kunst voor een goed doel, geen huis aan huis krant gebedel want er hangt een NEE-NEE sticker en ik heb geen belangstelling voor een plekje in de hemel. Zoals jullie weten ben ik immers een groot fan van "De Hel" dus bekeren kan achterwegen blijven.
M'n lief deed open en ik hoorde iets over Parijs-Roubaix-Blog. Ik ken m'n prioriteiten dus de Sabatier ging aan de kant, veegde m'n handen aan de broek (shortjes zijn voor wannabee-hobby-koks) en schuifelde naar de gang.
Een half bekend gezicht stak uit een regenpak. Dat laatste was nodig. Mooi weer voor een natte Parijs-Roubaix. Denk eens aan Tchmil in 94. Wat een koers was dat zeg. Helden mey blubber sminck.
Ik herkende de "buurman" want onze kinderen hebben jaren terug bij elkaar op school gezeten. Verder dan een vriendelijk gedag waren we nooit gekomen. Niet echt de buurman, maar wel in dezelfde straat en hij informeerde of hier Gerard van Parijs-Roubaix-Blog woonde?
Ja die woont hier. Volgers van m'n andere blog kennen m'n nickname dus "kom binnen".
Druipend van de regen als een coureur die net na een natte koers op het velodroom van de fiets was gestapt. De fiets hoefde niet op slot he? Nee in dit hondenweer blijven zelfs de grootste bandieten bij de stoof zitten.
De buurman is een Vlaming en dan sta je bij mij met 3-0 voor. Ga zitten! Iets drinken? Eten?
Hij had op het web gezocht naar info en was deze blog tegengekomen. Had de diverse krantjes gezien en kwam er zo achter dat we blij elkaar in de buurt wonen. Dus op zoek want hij had plannen.
Niet zomaar een plan maar in 2014 wil hij Parijs-Roubaix gaan fietsen. Aan z'n ogen kon je zien dat ik niet met z'n voeten moest gaan zitten spelen. Dit was ernst. Deze man gaat echt z'n kat niet sturen! Een man met een missie!
Voor we het wisten waren er tien edities besproken en hij kenden al bijna alle beschrijvingen van de stroken uit z'n hoofd. Als Vlaming had hij dicht tegen de cyclocross-clan van de broers De Vlaeminck gezeten. Maar de buurman ging ook helemaal glimmen bij namen als die van Godefroot. Merckx deed het minder goed en de taalgrens speelde duidelijk een rol.
De Gios die in de woonkamer stond deed z'n hart openbreken en hij was zelf ook een enorm fan van staal. Zelf rijdt hij op een stalen Pinarello. Ik liet een foto zien dat ik naast Andrea Pinarello het velodroom op kom rijden. Andrea deed de marketing bij Pinarello en overleed niet lang na deze ontmoeting.
Voor we het wisten zaten we helemaal in "de koers". Hoe slecht zijn die kasseien wel niet. Hoe bruut en genadeloos. Mooie verhalen en hier hadden we duidelijk met een liefhebber te maken. Op de fiets in de regen door het dorp rijden om de eigenaar van deze blog te vinden.
Wat een metafoor voor een koers als waar deze blog over gaat!
Wat zou dit een mooie oudjaarsavond zijn. Een toevallige ontmoeting en lekker over koers klappen. De buurman bleek ook nog een enorm whiskyliefhebber te zijn.
Bij beide riepen er nog wat plichten, maar dit gaat niet bij deze enkele ontmoeting blijven en alleen zo'n uurtje als zojuist maakt het al dik de moeite om in deze blog te investeren.
Een koers die echte liefhebbers aantrekt en laat Oudejaarsavond maar komen want ik kan wel even tegen een stootje...................
Foto: De buurman heeft maar één doel voor ogen: er MOET een kassei op de schoorsteenmantel komen.
Mooi verhaal, Gerard!
BeantwoordenVerwijderen