Koers kijken

Vrijdag na afloop van onze verkenning van het parcours een biertje gedronken bij Au Pave op de wielerbaan.
Daar hangt het vol met foto's en boven de bar hangt een overzicht van alle winnaars en en aantal records.
Er ontstond een discussie wie wat de mooiste overwinning vond. Welke dat dan zijn is niet zo belangrijk. Het is vooral leuk om te horen waarom een ieder een bepaalde editie het mooiste vond.
Zo viel ook de overwinning van Planckaert. Dat was nu net een overwinning waar ik moeite mee had.
Ik gunde het Eddy als geen ander. Maar ik gunde het Bauer ook.
Ik word altijd helemaal gek als er twee of drie man de wielerbaan oprijden en je hebt een zwak voor alle twee of drie die renners.

Planckaert of Bauer. Je hebt het gevoel of je binnen 500 meter een definitieve favoriet moet kiezen met de kans op de verkeerde te gokken.
Met Ballerini en Duclos-Lassalle werd ik helemaal gek. De oude meester die je het gunt en de opkomende klepper die zo'n doorbraak nodig heeft.
Op dit soort momenten is de wielersport voor mij haast ondragelijk.

Vandaag was weer zo'n dag. Cancellara was de topfavoriet en wie zou het hem niet gunnen. Hoewel het een zeer boeiende koers was om 140 kilometer lang naar te kijken, stemde in mijn ogen teveel renners hun koers af op de Zwitser.
Wel mooi hoe een Stijn Vandenbergh z'n eigen plan trok. Triest hoe hij op Carrefour uit de top van de wedstrijd wegviel.
Voor de camera na de koers verstopte hij zijn teleurstelling ook niet. Sterk vond ik dat ondanks z'n teleurstelling hij de oorzaak vooral bij zichzelf zocht.
Die Stijn is niet alleen op de fiets een bikkel maar ook na de koers. Dat z'n ogen prikte van teleurstelling is begrijpelijk en na zo'n voorseizoen had een podium in Roubaix een mooie beloning geweest.
Ik was nauwelijks bekomen van de schrik van de val van Stijn of z'n ploegmaat Stybar testen even hoe breed het nu echt is op Carrefour.
De opvallende debutant maakte een ongelukkige zwieper en viel weg uit de kop.

We blijven na een zeer boeiende koers diep in de finale over met twee man: Fabian Cancellara en Sep Vanmarcke.

Ik gun het ze allebei. JUIST!

Maar geloof me - ik had hem al gezien - er stond maar één kassei op een plankje in Roubaix te wachten.
Cancellara gunde ik het omdat hij aan een mooie reeks bezig is. Winst van Cancellara zorgt op voorhand dat de editie van 2014 zeer beladen gaat worden. Na zijn voorjaar van 2012 met tegenslag zou hij van mij de bloemen mogen hebben.

Maar waarom niet Sep? Natuurlijk mocht Sep van mij de bloemen pakken. Hij had steeds meegestreden en zou de koers niet gestolen hebben. Wat Sep wel gestolen heeft is m'n hart. Hoe hij vorig jaar Omloop het Nieuwsblad naar zich toetrok vond ik geweldig.
Dit jaar zat het met een val tegen, maar was hij op de grote dag net op tijd in vorm.

En hoe? Cancellara had de afgelopen weken al laten zien helemaal top te zijn. In de finale rekende hij stelselmatig af met een aantal tegenstanders.
Sep bleef over. Sep koerste onbevangen.
Cancellara bleef gas geven en probeerde het nog even op de Cote de Hem. Vroeger werd hier van de zijkant omhppg gefiets en lagen daar nog kasseien. Wellicht was het hem toen gelukt. Nu een grote baan en Sep was wakker. Sep mag dan een pak minder ervaring hebben dan Fabian maar hij liet zich niet ringeloren.
Sep ging terecht met een zegezeker gevoel naar de wielerbaan. Sep had immers Boonen al eens geklopt in de sprint. Sep maakte ook geen fouten.

Sep had kansen...........

Maar wie de sprint van Fabian tijdens Milaan-San Remo even terug spoelt weet beter. Lag de meet daar 30 meter verder wint hij.
Bij het oprijden van de wielerbaan staan ze bijna surplace. Nagel bijtend spannend is het.
Sep of Fabian..................Fabian of Sep.

Ik kan geen keus maken. De bel.........omhoog, omlaag. Verdorie wie moet er winnen. Donders de achtervolgers gaan toch niet in de weg rijden. Als ze te vroeg gaan sprinten duiken ze zo op de achtervolgende groep.
Wie moet er winnen. Sep of Fabian..................Fabian of Sep.

Voor ik een keuze kan maken zie ik Fabian z'n armen omhoog steken.

Ik begrijp de vreugde van Fabian maar ik begrijp nog zoveel beter het verdriet en de tranen van Sep.

Ik smelt helemaal voor Sep toen ik hem voor de camera zag. Wat een ontwapenende sportman!
En Fabian? Geweldig als je zo topfavoriet bent en ieder tegen je koerst je toch gewoon de beste bent.
Niki Terpstra zorgde bij Omega Pfarma-Quick Step voor een troostprijs door derde te worden.

De interviews na afloop met Stijn, Sep en Zdeněk waren indrukwekkend, maar vooral ontroerend.
De beelden van Fabian die uitgeblust op het middenveld lag maakte de perfecte middag koers kijken compleet.

Wat kan koers kijken toch mooi zijn...............

Foto: Cafe Au Pave op de vrijdag voor de koers. Boven de bar de winnaars van alle edities.