De meeste reacties zitten in de sfeer van "Waarom Parijs-Roubaix?"
Ik heb het begin 2012 al eens uitvoerig uitgelegd, maar sinds dien veel nieuwe volgers. Volgers via Facebook groeit met een dergelijk klein thema natuurlijk langzaam maar nog steeds komen nieuwe volgers bij.
Ja waarom Parijs-Roubaix? Dat is natuurlijk lastig om dat te rationaliseren.
Hoe je het ook wend of keert is Parijs-Roubaix een totaal andere koers dan alle andere koersen.
De oerkoers. Terug naar het verleden. Veel mannen van mijn leeftijd hebben last van sentimenten, dus daar zou het vandaan kunnen komen.
Zou....
Want ik heb al sinds m'n 14e m'n hart definitief aan Parijs-Roubaix verpand. Toen ik in 1971 Roger Rosiers door het stof zag denderen is er een schakelaar omgegaan.
Toch zal ik hieronder een poging doen om een aantal aspecten te benoemen, die bij mij invloed hebben op de keuze.
Oudste klassieker
Hoewel de organisatie van Luik-Bastenaken-Luik anders doet geloven is Parijs-Roubaix echt de oudste internationale profkoers die NU nog gereden wordt. Voor het eerst georganiseerd in 1896.
De eerste edities van Luik-Bastenaken-Luik gingen over een duidelijk ander parcours en deze wedstrijden waren niet voor profs. Vanaf de eerste editie van Parijs-Roubaix ging het om een internationale koers voor professionele wielrenners.
Aantal edities
In dit jaar (2014) is Parijs-Roubaix maar liefst toe aan haar 112e editie. Het aantal edities bepaald toch in hoge mate de rijkheid aan historie van de klassieker.
Hoe graag zou ik al die edities als een film kunnen aanschouwen. Deze blog is een bescheiden eerbetoon aan al die 112 edities.
Kasseistroken
In geen enkel ander parcours zitten zoveel slechte wegen die alles, maar dan ook alles vragen van renner, materiaal en mecanicien.
Er is geen ruimte voor foutjes en verkeerde keuzes. Parijs-Roubaix is een koers voor perfectionisten. Iets waar ik zelf ook wel een beetje last van heb.
Materiaal
Daar op aansluitend is natuurlijk het materiaal bij deze koers op een heel andere manier belangrijk dan normaal. Renners en mecaniciens halen de malste dingen uit om comfortabel en zonder pech over de stroken te geraken.
Ik ben verre van een hardware-fetisjist. Integendeel en ik hou het zelf doorgaans bij vrij klassieke fietsen.
Wat als we Tom Boonen op de fiets (Gios) zetten waar De Vlaeminck in 1977 z'n "vierde" mee won?
Is hij dan kansloos? Sponsor technisch niet haalbaar maar wel een prikkelende gedachten.
Overigens ben ik van mening dat als je echt goed op de kasseien kan rijden je met een paar goede banden al een heel eind kan komen. Neemt niet weg dat de mythe rond het materiaal een bijdrage levert ten aanzien van de aantrekkingskracht van deze koers.
Parcours
Net als andere klassiekers heeft het parcours van Parijs-Roubaix zich geëvolueerd. In dit geval is het parcours wat naar het oosten opgeschoven om de oprukkende asfaltmachines te ontlopen.
Wat uniek is ten opzichte van iedere andere klassieker is de "bewaking" van het parcours.
Er is zelfs een serieuze vereniging voor opgericht: Les Amis de Paris-Roubaix.
De vereniging draagt er zorg voor dat de kasseistroken in goede (lees: eigenlijke slechte) staat blijven. Daarnaast doet de vereniging aan promotie om de koers positief op de kaart te zetten en zo voldoende draagvlak te krijgen bij de bevolking. Die vereniging is het HELE jaar met deze koers bezig. Zo gek is zo'n blog als deze nog niet!
Individuele sport
Wielrennen is natuurlijk al jaren geen individuele sport meer. Een van de grondleggers van de moderne ploegtactiek was Fausto Coppi. Vanaf de tweede wereldoorlog is het heel normaal dat een ploeg opgebouwd wordt rond één of twee kopmannen.
Hoewel in Parijs-Roubaix de kopmannen zeker voordeel van helpers kunnen hebben, is er geen koers waar de individuele prestatie zo'n invloed heeft op het eindresultaat.
Erelijst
Hooguit de erelijst van Milaan-San Remo komt in de buurt van die van Parijs-Roubaix. Natuurlijk kent de erelijst van Parijs-Roubaix ook een aantal kleinere namen, maar wie zich er in verdiept zal zien dat dit ook geen toevalligheden zijn.
Voor velen was Vansummeren in 2011een toevallige winnaar. Kijk eens naar de prestaties van Johan in 2008 en 2009! En in de kassei-etappe in de Tour van 2010.
Mooi aan de erelijst van Parijs-Roubaix vind ik de mix tussen kampioenen en de echte specialisten.
Toch zou het mooi zijn als er weer eens een Tour winnaar zich in "De Hel" kwam laten zien. Hinault is nu de laatste Tour winnaar die ook Parijs-Roubaix heeft gewonnen. Wiggins heeft inmiddels aangekondigd dit jaar mee te doen!
Openlucht museum
Alleen de Ronde van Vlaanderen kan hier mee wedijveren. Nergens is er langs het parcours zoveel zichtbaar dat hier één keer per jaar een grote koers is.
Van de reuzefietsen bij het uitrijden van Haveluy, het infobord bij het inrijden van het Bos van Wallers, het monument van Kuiper en in Roubaix hebben ze er helemaal een circus van gemaakt.
Cafe Au Pave is een waar museum en de douches, de plaquettes in de laatste strook, de superkassei en de wielerbaan zijn natuurlijk "must haves" om een keer te bezoeken.
De bijnamen
Geen koers heeft zoveel bijnamen gekregen. In eerste instantie "Le Pascale" omdat de koers op Pasen of in de dagen eromheen werd georganiseerd. "La Reine" of koningin der klassiekers, de Hel van het Noorden, de Helleklassieker en Kasseiklassieker. Een fascinerend verschijnsel. Probeer eens in één woord Parijs-Roubaix een label te geven. De ideale bijnaam voor deze koers zal dan ook altijd een zoektocht blijven.
De meest opvallende bijnaam is wel door Hinault gegeven: "strontkoers"
Fotogeniek
Zowel regen en stof zorgen op een dergelijk parcours voor geweldige plaatjes en ik ben nu eenmaal een plaatjes mens. Ik zou er ook heel wat voor over hebben om een keer achterop de motor met een paar camera's mee te mogen.
Liever nog twee keer: een keer met stof en een keer met blubber. Beide zorgt immers voor heerlijke beelden!
Oorlogsverleden
De streek waar Parijs-Roubaix doorheen trekt is er een van veel veldslagen. Vooral het deel van Valenciennes tot aan de finish. Natuurlijk de meest gruwelijk periode in deze streek was de Eerste Wereldoorlog waar de koers een van haar bijnamen aan te danken heeft.
Ook de Tweede Wereldoorlog heeft er zijn sporen achtergelaten.
Maar voor de twee wereldbranden was het hier om de zoveel jaren wel een keer raak. Het kan niet anders dat dat invloed heeft de atmosfeer die in deze streek hangt.
Nergens is het slagveld ook zo'n metafoor als hier in Le Nord.
Schoonste koers
Vergelijk de erelijst van Luik-Bastenaken-Luik met die van Parijs-Roubaix en streep de doping zondaars eruit. Ik heb het niet bedacht het is gewoon een feit. Koersen waar veel geklommen moet worden zijn minder schoon en spreken me dus minder aan.
Zelf fietsen
Op kasseien rijden gaat me redelijk goed af. Ik dwing mezelf in een trance en dat bereik ik met geen een andere activering. Een soort van superfocus dat me echt het gevoel geeft los te komen van de wereld.
Maar zelfs als ik straks te oud ben om zelf nog te fietsen zal ik deze koers op de voet blijven volgen.
Het zijn wat quasi wetenschappelijk beschouwingen om een gevoel te geven waarom voor mij dit de mooiste koers is. Veel zaken zijn feiten, maar het is toch vooral het oergevoel dat deze koers mijn hart heeft doen stelen.
Foto: Om het oergevoel te versterken duik ik
ook wel eens op een retrofiets "De Hel" in.
ook wel eens op een retrofiets "De Hel" in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten