Als er al beelden zijn zoals afgelopen zaterdag.
Toevallig de dag dat we zelf langs het parcours stonden.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik samen met Ingmar de klim naar Sestrières zou doen. Daar lekker een lunch pakken en dan de renners opwachten.
Na de doorkomst van de renners afdalen tot een leuk kroegje en daar op TV de finish bekijken. Prachtig plan en in ons idee fietste we dan in een heerlijk zonnetje tegen deze puist op.
We fietsen immers altijd in de zon als we in Italië zijn.
Niet dit keer en het nieuws kwam genadeloos aan. De klim naar Sestrières was uit het parcours gehaald omwille van lawinegevaar.
Stoere berg maar dan ook dit soort risico's.
De klim naar de finish op Jafferau bleef wel gehandhaafd. Zelf op de fiets stappen had nauwelijks zin want boven de 1200 meter sneeuwde het onophoudelijk.
Van sneeuw wordt je behoorlijk nat en je moet toch ruim voor de renners zo'n berg op fietsen en dan sta je daar anderhalf uur kou te lijden in je natte fietskleren.
We hebben allebei een indrukwekkend rijtje cols op ons naam staan dus deze lieten we even aan ons voorbij gaan.
Met de kabelbaan naar de top waar we in het skistation een geweldige presentatie horeca geklungel te zien kregen.
Nog nooit gezien in Italië. Kwaliteit was in orde, maar een zeldzaam gepruts wat de wachttijd op de renners wel zo aangenaam maakte.
De laatste 1500 meter van de klim hebben we verkend om te kijken wat een mooie positie zou zijn voor een geslaagde foto. We besloten op 300 meter van de streep te gaan staan.
Het laatste stuk van de klim mocht er zijn en we gingen er vanuit dat daar nog wel wat spektakel te verwachten was.
Het wachten probeerde we met wat humor van ons af te lachen en bevestiging te zoeken in het wijze besluit om zelf niet op de fiets te stappen.
In de laatste bocht hadden we de fanclub van Stef Clement ontmoet. Ons natuurlijk gelijk opgegeven.
Een trotse vader met vier vrienden die een weekje onze beste tijdrijder kwamen aanmoedigen.
Supporters in hart en nieren en de spandoeken lieten niks aan de verbeelding over.
Een leuke ontmoeting die de tijd van het wachten wat deed versnellen.
Meer en meer auto's kwamen omhoog, waarbij wij ons werkelijk afvroegen waar ze die gingen laten.
Boven op de top was er alleen naar het skistation een onverharde bufferstrook. Aan het eind van de etappe bleek deze ook te klein te zijn.
Meer en meer politie kwam omhoog.
Dit moment heb ik nu al een paar keer meegemaakt maar de paar minuten voor de renners komen zorgt voor een zeer speciale sfeer.
Bijna hallucinant en het natte wegdek sidderde alsof er onweer in de lucht zit.
Ineens klikt door het bos de microfonist: Nibali e Santambrogio!
Er zijn maar een handje Italianen in de sneeuw de berg opgegaan, maar er breek een oorverdovend gejuich uit.
M'n oren slaan dicht van de dolle Italianen. Het was het wachten waard geweest. Onder ons zien we het roze en geel door de bomen naderen.
De weg is steil maar het tempo indrukwekkend. De twee lichtgewichten hebben zich losgerukt van de andere toppers.
De veronderstelling is dat Nibali voor tijdwinst gaat en Santambrogio voor de Tappa. Toch moet Nibali alle zeilen bijzetten want Santambrogio ruikt de kans voor z'n mooiste prof-overwinning.
En wat een overwinning. Heroïsche omstandigheden en een heel peloton op z'n knieën.
Na het duo druppelen eerst de toppers, dan de subtoppers en vervolgens de rest voorbij.
Goed zichtbaar is nu dat veel profs nog echt jongetjes zijn en flink moeite hebben met de arctische omstandigheden.
Dit is ook wel een loodzwaar jaar aan het worden. Natuurlijk hoort het erbij, maar ook aan goedbetaalde renners zit een grens.
Een aantal renners zijn afgestapt maar het is toch indrukwekkend hoeveel renners zich naar boven hijsen om in koers te blijven.
Een stevige buiging naar deze gasten is op z'n plaats.
Even later haal ik in het skistation een espresso en kom twee renners tegen. Uitgemergeld en na een respectvol knikje kan er alleen maar freddo, freddo uitkomen.
Respect!
Fotoalbum Giro 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten