Gios Torino Raduno 65 anni

Gios (spreek uit als djoz) Torino en Roger de Vlaeminck zijn onlosmakelijk aan Parijs-Roubaix verbonden.
Maar liefst drie van zijn vier overwinningen haalde Roger op de prachtige blauwe fiets uit Turijn.
Voor mij persoonlijk zijn Gios, Roger en Roubaix ook aan elkaar geknoopt. Op deze blog was al eerder te lezen hoe mijn adoratie voor Gios tot stand is gekomen.
Roger spreekt nog steeds met diep repspect over Merckx en ik was toch vooral supporter van Roger omdat hij als een van de weinige zich niet neerlegde bij de suprematie van Merckx. Hij gebruikte Merckx juist als een uitdaging om boven zichzelf uit te groeien. Tussen 1973 en 1977 deed hij dat op een Gios en aan het eind van z'n carrière heeft hij nog een seizoen gecrost op een Gios.

Veel keus had ik dan ook niet toen de uitnodiging kwam voor een Gios jubileum rit. Gios bestaat 65 jaar. Overigens ook de leeftijd die Roger vorig jaar behaalde en de gewezen Brooklyn renner ziet er nog erg goed uit voor z'n leeftijd. Een jonge vrouw, sporten en lekker bezig zijn met dieren doet hem goed.

Gios stuurde niet zomaar een uitnodiging, maar vroeg zelfs aan ons wat een geschikte datum zou zijn. De vriendschap met de familie Gios is de laatste jaren gegroeid en ze wilde graag dat m'n maatje Ingmar en ik van de partij zouden zijn.

Voor ons zou een combi met de Giro een geweldig weekend opleveren en de datum was snel geprikt. De Giro etappe op zaterdag was bizar slecht weeren we maakte ons ernstige zorgen over het weer.
Gelukkig viel het op zondag mee. We starten op een natte straat, maar na een uurtje fietsen ging de zon schijnen.

De rit zelf was geen hele grote uitdaging voor een getraind wielertoerist. Dat was natuurlijk ook niet het doel.
Gios wilde een groot aantal Gios liefhebbers naar Volpiano trekken. Naast een aantal liefhebbers waren ook een aantal renners van de voormalige Brooklyn ploeg uitgenodigd.

De rit was op zondag maar het feest begon voor ons al op vrijdag. In de loop van de ochtend kwamen we aan in Volpiano en eerst maar koffie gaan drinken bij Marco Gios.
Bijkletsen op z'n Italiaans en dan ben je gelijk twee uur verder.

Marco was erg druk met de organisatie, maar nam toch de tijd voor ons. Echt leuk werd het die avond. Voor een Nederlandse fietskoerier (Olandese Volante Torino Corrieri in bici) die in Turijn actief is moest een fixie worden opgebouwd.



Dat zou die vrijdagavond gaan gebeuren. Pizza en een fles bier erbij en lekker een avond knutselen in de werkplaats van je favorieten fietsmerk. Geloof me een mens kan van minder gaan dromen........
Dit zijn toch de betere momenten in het leven. Paar gelijk gestemde zielen, pizza, fles bier en omringd door 100 blauwe fietsen. Wanden vol met wielersportfoto's, truien en trofeeën.

Voor mij een extra mooi moment want het was ook het moment van de levering van m'n Prodigiosa frame. Het frame is een soort van jubileum uitgave met het beste van Gios Torino.
Een schitterend frame en Aldo had weer z'n best gedaan. Toch wint zo'n avond het van zo'n frame. Zo'n frame is een kwestie van geld en ten opzichte van de carbon frames waar de gemiddelde wielertoerist op rijdt ook nog een habbekrats.

De avond die we hebben gehad is natuurlijk onbetaalbaar!

Zondag op de grote dag eerst bij onze hoteleigenaar in z'n ijs-koffiebar een heerlijke cappuccino gaan doen. Alleen een bak koffie is al de moeite om naar Italië af te reizen. Een mooi begin van de dag en daarna op de fiets door naar Gios.

Het was al een heerlijke drukke bedoeling. De ontmoeting met Aldo was weer hartelijk en warm, maar hij moet zich toch een scheren voor hij me zoent.
Een aantal ex-kampioenen was al gearriveerd en vooral Roger de Vlaeminck had het druk met signeren en op de foto gaan.
Roger is in Italië nog steeds enorm populair en ik heb al eens eerder geschreven dat ik niet snap waarom hij  daar niet is gaan wonen.
Super relax begaf hij zich tussen z'n oude collega's en de vele Gios fans.
Het meest genoot Aldo en het was schitterend om te zien hoe de meester van het stalen frame het ene na het andere moment absorbeerde.
Marco was duidelijk wat zenuwachtiger wat ook logisch was. Hij had vet z'n nek uitgestoken om dit van de grond te krijgen.



Om te beginnen had hij gezorgd dat alle deelnemers een speciaal kaderplaatje, routekaartje, musette en een jubileum bidon kregen.
Tijdens de rit een uitvoerige bevoorrading en na afloop een speciale fles wijn en een vier gangen lunch.
Zo doen ze dat in Italie, zo doen ze dat bij Gios.

De rit zelf werd op de drukke weg van en naar Volpiano begeleid door politie en gedurende de hele rit een auto en motor voorop. Achter het peloton een volgauto en ambulance.
Voor wie achterop raakte waren er pijlen opgehangen en werkelijk overal was aan gedacht.
Bij Gios Torino maken ze niet alleen mooie frames, maar gastvrijheid en organiseren staat ook hoog in het vaandel.

De rit zelf bevatten een aantal nijdige klimmetjes (tot 14%) en ging langs het Lago di Candia. Een mooi natuurgebied en een rustplaats voor watervogels, maar ook de omgeving voor een ongekende variatie aan waterlelies. Mooie plek voor natuurfotografen!
Een bijna sprookjesachtige plek voor een ristoro. Bij de ristoro een enorme diversiteit aan pane focaccia,  fruit, taartjes, water, frisdrank en natuurlijk wijn.
In Italie is er altijd wijn. Elf uur aan de wijn bij het Lago di Candia. Moet kunnen want dit zijn geen dagen waar je er iedere week een van hebt.

Na de ristoro werd het nog een paar keer lastig en het niveau van de groep varieerde enorm. Geoefende wielrenners tot bejaarde wielertoeristen die voor een keer nog een blauwe schoonheid hadden opgepoetst.
Met ritten als dit gaat het ook niet om de snelheid en buiten de vier beklimmingen was het vooral een gekwebbel vanjewelste.
De hele rit liet ik me van voor tot achter en weer terug door het peloton gaan om wat foto's te maken.
De ene Italiaan was nog verbaasder dan de ander dat we voor een dergelijk rit naar Italië waren gekomen. Dan moet je wel een hele grote fan zijn. Dat klopt!

Zo benadrukte Marco het ook na afloop. Nadat alle ex-renners waren gehuldigd mochten Ingmar en ik naar voren komen als grote fans van Italie, de wielersport en Gios in het bijzonder.
We kregen een speciaal gegraveerd tandwiel en wie het verhaal er achter kent weet dat het heel speciaal is. Niet alles hoeft op een blog, maar Marco heeft het goed begrepen. Geen groot geheim maar sommige dingen deel je met een knipoog.

Grazie Marco!

Een aantal andere fietsers werd ook in het zonnetje gezet en vooral de fans die van ver kwamen konden op een extra waardering rekenen.

Tussen de rit en de huldigingen was er nog de lunch. Naast de showroom staat het restaurant Papi Break. We hadden allemaal een bon gekregen om daar te gaan lunchen. Pak maar wat je wil en laat je bonnetje achter.
Affettati, penne pomodoro, cotoletta alla milanese con patatine fritte, frutta mista en natuurlijk vino. Er is in Italië altijd vino.

Toen het officiële deel achter de rug was nog even met een paar man en Roger een praatje zitten maken. Roger is echt een relaxte gast. Schuift gewoon naast je op het bankje en even lekker over koers klappen.
Heerlijk in het zonnetje en dag had zich ontvouwt tot een unieke belevenis.

Met een warme groet namen we van een ieder afscheid en toen ik om de hoek fietste kwam het gevoel van heimwee al opborrelen.

Alle gasten bedankt voor de geweldige dag maar een speciale dank natuurlijk aan Marco en Aldo! Wat een geweldige gastheren! Grande e mille, mille grazie.

Fotoalbum Gios jubileum rit