Tussen half december 1944 en eind januari 1945 vond er in de Ardennen immers een verbeten en bloedige strijd plaats die we ook wel kennen onder de naam Battle of the Bulge.
Een strijd die het leven kost aan vele, vele jonge mannen. Enorme verliezen aan beide kanten.
Ook wordt er aan beide kanten een enorme hoeveelheid materiaal verwoest.
Materiaal wat opnieuw over lange transportlijnen moet worden aangevoerd en daarmee heeft de Slag om de Ardennen de oorlog aantoonbaar verlengd.
Na deze strijd is Parijs-Roubaix niet meer de enige klassieker met een zwaar oorlogsverleden. Het zal niet ieder opvallen, maar als de renners keren tijdens Luik-Bastenaken-Luik zijn daar genoeg markeringen zichtbaar aan deze gruwelijke strijd.
Toch zal er een paar maanden na de slag om de Ardennen een Luik-Bastenaken-Luik worden gereden evenals dat er in 1945 een Parijs-Roubaix wordt gereden.
In een ander artikel haal ik het ook al een keer aan. Wie nu terug kijkt in de geschiedenis zal dat vreemd of zelfs bizar vinden.
Maar bedenk dat Europa jaren onder het juk van de Nazi's zwaar gebukt was gegaan.
De mensen wilde leuke dingen. De mensen wilde vermaak. De mensen wilde vooral andere dingen dan oorlog.
De sympathieke Fransman Paul Maye zorgde voor dat vermaak. Over deze editie is niet heel veel te vinden anders dan een groep van zeven renners die om de zege moeten sprinten.
De kleine Maye is echt razendsnel en pakt zijn mooiste overwinning.
Maye had al een mooie erelijst met maar liefst vier nationale titels, waarvan één bij de amateurs en militairen en twee (1938 en 1943) bij de beroepsrenners.
Naast zijn overwinning in 1945 van Parijs-Roubaix wist Maye driemaal Parijs-Tours te winnen en is daarmee een van de vier recordhouders. De andere drie zijn Zabel, Danneels, en Reybrouck.
In zijn eerste jaar als prof won Maye twee etappes in de Tour en natuurlijk dacht de Franse pers de komende jaren een mooie rittenkaper te hebben.
Maye was echter niet graag van huis en het is bij die twee etappes gebleven. Maye nam zesmaal deel aan de Tour maar wist slechts één maal Parijs te halen.
Maye is een van de renners waarbij hun sportcarrière door het gruwelijke oorlogsgeweld werd onderbroken. Juist daarom is zijn erelijst er een om heel trots op te zijn.
Na 14 jaar als prof te hebben rondgereden hing Maye z'n fiets aan de wilgen. Toch bleef zijn hart de wielersport volgen. Zo heeft hij een tijd in een fietsenwinkel gewerkt en is hij geruime tijd ploegleider geweest.
Daarnaast heeft Maye een slijter gehad en is hij vertegenwoordiger geweest van speelautomaten die begin jaren 50 enorm in opkomst kwamen.
Een veelzijdig baasje en dat kwam nog extra tot uitdrukking door zijn optredens als zanger. Soms in een duet met een zangeres en soms solo. Het bezorgde hem de titel "La Plus Belle Voix Du Peloton".
Ook qua dames wist Maye wat hij wilde en trouwde kort voor de oorlog met een prachtig model en samen kregen ze een dochter.
Een kleurrijk persoon in een zwarte periode.
Podium 1945
1. Paul Maye
2. Lucien Teisseire
4. Kléber Piot
Foto: Paul Maye tijdens de Tour de France
