Dat belooft wat

2020 is op de een of andere manier toch nog een geweldig wielerjaar geworden. Helaas bleven alleen liefhebbers van Parijs-Roubaix stevig op hun honger zitten.

Parijs-Roubaix is het enige monument wat niet in 2020 is verreden. Of dat terecht is blijft lastig om over te oordelen. Op dit moment denkt ongeveer iedereen dat hij viroloog is.

Het ziet er naar uit dat de wedstrijden die wel gehouden zijn voor weinig problemen tav Corona hebben gezorgd. Of daar echt hard bewijs voor is?

Erg lang bij stilstaat heeft ook niet veel nut. Naast Parijs-Roubaix was ook de Amstel Gold Race slachtoffer van de Corona-crisis.

Hopelijk hebben beide organisatoren goed gekeken hoe ze het in Vlaanderen hebben gedaan. Dan kan er misschien in 2021 een volledig voorjaar worden gereden.

Wie gister naar de Cross in Namen heeft zitten kijken zal zich nu al verheugen op Parijs-Roubaix. Drie man maakte de koers en alle drie renners waarvan we weten dat ze het goed op de kasseien doen.

Voor de overige veldrijders wel een beetje zuur dat drie renners die het podium in beslag namen het crossen deze winter toch als bijzaak zien.

Wout van Aert, Mathieu van der Poel en Tom Pidcock gaven een wervelende show. Reclame voor de sport en wie wil deze drie jonge snaken straks niet in de finale van Parijs-Roubaix aan het werk zien?

Het liefst ook met flink wat modder zoals gister in Namen. Wat een geweldig schouwspel!

Wout, Mathieu en Tom dank voor dit spektakel!

Nog 111 nachtjes slapen en dan weten we wie de opvolger van Philippe Gilbert is.

 Foto: Photo News

 

 

Kalender 2021

Nu de Corona crisis alle Parijs-Roubaix evenementen de das om heeft gedaan zijn alle organisatoren al weer druk bezig om zich voor te bereiden op 2021.

Hier de dat van evenementen die nu al bekend zijn. De datum van de U23 wedstrijd is nog niet bekend maar van de Elite en vrouwen koers en alle toertochten al wel:

10 april - Paris-Roubaix Challenge (ASO)

Serieuze uitdaging voor de wielertoerist. Zeker zo vroeg in het jaar.

Gekozen kan worden tussen 70, 145 en 172 kkm.

11 april - Parijs-Roubaix Vrouwen (ASO)

Dit jaar had de eerste editie voor de vrouwen moeten zijn. Helaas moeten we op dit spektakel nog een keer wachten.

11 april - Parijs-Roubaix Elite (ASO)

Zo als het er nu naar uitziet de enige grote eendagskoers die in 2020 niet is doorgegaan. De nodige renners als fans zullen tegen 11 april flink op hun honger zitten.

9 mei - Paris-Roubaix Rally Raid (VCR)

Wielertoeristen die de voorkeur geven aan de MTB kunnen kiezen uit 60 en 125 km.

 

9 mei - Paris-Roubaix Route (VCR)

Voor de wielertoerist die het toch op een gewone koersfiets wil proberen zijn er twee afstanden 125-170 km. 

 

19 juni - Roubaix Gravel #1 (VCR)

Nieuw op de kalender voor de wielertoerist. Gekozen kan worden uit 70, 95 en 125 km.

Da er maar vanuit dat dit een mooie mix tussen kasseien en gravel gaat worden en dat de 125 km editie echt wel een stoer potje fietsen zal zijn.

 

Veel details ontbreken nog maar voor interesse als toeschouwer of deelnemer is het handig deze vast in je agenda te zetten.

Nu allemaal een beetje duimen dat 2021 een beter jaar voor de Parijs-Roubaix liefhebber wordt dan 2020.

 

Foto: In het Noorden van Frankrijk liggen zeer veel gravelstroken. De nieuwekomer 

Roubaix Gravel zou daarom zomaar een heel succesvol evenement kunnen worden.

Editie 2020 definitief van de baan

Ik was gister de hele dag op pad toen tussendoor het bericht kwam dat Parijs-Roubaix 2020 definitief van de baan is. 

Als liefhebber van deze prachtige koers ben ik daar wel even ziek van. De discussie of het terecht is of niet vind ik even niet eens relevant.

De teleurstellingen zijn groot bij fans, renners, sponsoren en organisatie.

In een halve dag is het internet inmiddels bedolven met reacties wat mensen er van vinden. Uiteraard reacties van begrip, maar vooral heel veel reacties waar de teleurstelling overheerst.

 

De eerst volgende Parijs-Roubaix is gepland op 11 april 2021.

 

Het Bos als wielertoerist

Voor wielertoeristen die graag op de Noord Franse kasseien rijden had 2020 een mooi jaar kunnen zijn.

Op 11 april stond de Paris-Roubaix Challenge gepland en op 10 mei zou de traditionele toertocht van Velo Club Roubaix gereden worden.

Beide zijn door de Corona-crisis geannuleerd. Voor de Challenge leek even een alternatieve datum te komen maar is ook definitief van de kalender geschrapt.

Logisch maar wel zuur en menig wielertoerist blijft op z'n honger zitten.

 

Om als wielertoerist toch een beetje in de sfeer van Parijs-Roubaix te zitten heb ik een oud avontuur afgestoft:
Hieronder een ingekort verslag wat ik maakte de dag na de 2010 editie voor toerfietsers. Leef mee hoe het Bos door een wielertoerist wordt ondergaan:

Een van de meest mythische plekken voor de wielersport. Het Bos van Wallers Arenberg, de loopgraaf van Arenberg, La Drève des Boules d'Hérin, Trouée d'Arenberg, maar wellicht zijn er nog meer namen voor.

Welke naam je ook gebruikt. Als je begrijpt waar het over gaat spreek je hem met respect uit.

Zo’n strook behandel je met respect. Natuurlijk heeft deze strook nooit op een directe manier invloed op het koersresultaat gehad. 

Daarvoor zit deze martelkamer te vroeg voor in de koers.

Maar wel indirect, want je wordt compleet gesloopt. Niet een beetje, maar compleet. Het Bos van Wallers bevat ook geen gewone kasseien maar een soort afdankertjes.

Geen mooi rechthoekig geklopte stenen, maar een bij elkaar geraapt zooitje keien, die als je het zo ziet door straal bezopen stratenmakers zijn neergekwakt.

Sinds 1968 maakt deze strook deel uit van Parijs-Roubaix. Het parcours is toen een stuk naar het oosten geschoven om toch aan voldoende kasseistroken te komen.

Sommige zullen het Bos van Wallers een weg uit de prehistorie vinden, maar strikt genomen is het één van de mijlpalen van de moderne Parijs-Roubaix.

De passage van het Bos van Wallers was er dit (2010) jaar voor wielertoeristen niet zomaar een. Vlak voor we de controlepost in Arenberg bereikte was Pluvius bezig al het overtollige water over boord te smijten.

Onweer in combinatie met een zondvloed aan regen. Wind tegen en spek maar dan ook spek gladde kasseien.
Nagenoeg alle fietsers bleven bij het mijngebouw staan schuilen. Overigens niet slim want hoe langer er water op kasseien valt hoe slechter ze erbij gaan liggen.
M’n fietsmaatjes en ik besloten een stempel te halen en direct door te gaan.
Apocalyptisch is het woord wat het meest in de buurt kwam.

Heel dreigend riepen we nog door het oude mijngebouw: "wij gaan hoor".
Tientallen fietsers keken mij aan als krijgsgevangen die geen uitweg meer zagen. Besmeurde gezichten met inmiddels forse tekenen van afzien met een grote A.

 

Ik maakte nog een foto en pakte m’n Coppi die geen mooier pavé debuut had kunnen maken dan dit. Zelfs sterven moet je in schoonheid doen en ik was on a mission.

Er viel zoveel regen dat het zeer deed aan je armen en gezicht.

Ik bedacht dat de pijn snel niet op zou vallen. Zodra we op de stenen zijn voel ik de regen niet meer bedacht ik nog.

Bij het oprijden van het bos genoten we van wat ijzersterke supporters. Onder druipende paraplu's stonden een paar mensen te wachten op hun fietsers.

Teleurgesteld dat die maar wegbleven kozen ze ervoor om dan maar ons hartstochtelijk aan te moedigen.

Pluvius was in een supervorm. De opspattende modder op m’n benen was kansloos. Want van boven kwam er meer water. Nog meer water.

De kasseien in het Bos van Wallers worden alleen met een paar koersdagen per jaar met auto’s bereden dus het gras heeft er zijn intrek genomen.

Gras op kasseien...........glad, gladder, gladst en daarna heb je nog het Bos van Wallers in de regen.

Concentratie, kracht en stuurmanskunst en de absolute wil om dit te doen zijn de ingrediënten om deze afschuwelijke 2400 meter onder je door te schuiven.

Sommige zullen nu hun wenkbrauwen fronzen en hoe komt het dan dat bijna ieder voor het asfaltpaadje koos?

 

Eigenlijk staat er bij het oprijden van Wallers een groot virtueel bord: Mannen links, jongens rechts.

Deze strook is de absolute belichaming van dit begrip.

Toch moet ik toegeven dat ik meermaals verlekkerd naar het asfaltstrookje heb gekeken. Als een roker die net een paar weken is gestopt en door z’n eeuwige liefde aan de kant is gezet.

Het pakje sigaretten ligt aan de andere kant van de tafel. Je hoeft alleen je hand maar uit te steken.

Nergens is verleiding zo dichtbij maar nergens geeft het negeren van de verleiding zo’n voldoening.

Vijf minuten de duivel van je nek houden. Ik keek op m’n horloge bij het op en afrijden en had slechts vijf minuten nodig.

Beukende regen. Wind tegen en spekglad. Ook vijf minuten van euforie. Het gevoel dit te kunnen en dit te ervaren.

Aan het eind van de strook stond m’n lief en ik was nog nooit zo blij haar te zien, maar ze heeft nog nooit zo weinig aan me gehad.

In vijf minuten naar de kloten. Snot langs je mond, je kont beurs, je handen verkrampt.

Maar eigenlijk.......eigenlijk...............m’n mooiste fietsmoment.

"De Hel" onder duivels omstandigheden................ik kan ook van minder dromen.

Foto's:"Yellowcube" Roeland

Parcours 1e vrouweneditie

Het parcours voor de eerste vrouweneditie van Parijs-Roubaix is bekend gemaakt. Deze wordt net als de editie voor mannen verreden op 25 oktober as.

 

De vrouwen krijgen een kleine 30 kilometer kasseien te verteren. De totale afstand van deze vrouweneditie is 116 kilometer.

De start is in Dehain waar de vrouwen eerst drie plaatselijke rondjes rijden om op te warmen.

Daarna gaat het richting Hornaing waar ze de eerste van de 17 kasseistroken te verwerken krijgen.

Vanaf Hornaing rijden de vrouwen over exact hetzelfde parcours als de mannen een paar uur later krijgen voorgeschoteld.

Wie goed naar het kaartje kijkt ziet dat het Bos van Wallers door de vrouwen niet wordt aangedaan.

Maar op alle andere extreme stroken zoals Mons-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre mogen de vrouwen hun tanden op stuk bijten.

 

De vrouwen moeten vroeg hun bed uit want de start is al om 9:20. Bij normale weersomstandigheden verwachten we iets meer dan drie uur later de finish.

 

Totaal zijn er 24 vrouwenploegen uitgenodigd waaronder uiteraard de acht Worldtour-ploegen.

Andrea Tafi: 1999

Tafi zit voor mij in dezelfde hoek als Ballerini. Renners waar ik enorm zwak voor heb.
Geen absolute toppers, maar jongens die vooral door hard werken en afzien toch een zeer fraaie erelijst bij elkaar wisten te scharrelen.

In het begin van z'n carrière had Tafi wat moeite om korte uitslagen te rijden in Parijs-Roubaix.
Toen hij echter de smaak te pakken had was hij niet meer weg te denken in de voorste rijen.
Van 1995 tot en met 2003 fietste Tafi in Le Nord met de eerste mee.

1996 Zuur
In 1996 stond Tafi voor het eerst op het podium in Roubaix. Dat zal echter niet naar z'n zin zijn geweest en een van de weinige keren dat Tafi z'n benen heeft stil gehouden.
Dit was immers de editie dat er drie Mapei's de wielerbaan op kwamen rijden.
Prachtig dit machtsvertoon, maar in de ploegleidersauto was de uitslag al vastgesteld.

Persoonlijk vind ik dat Tafi gewoon volle bak had moeten doorrijden toen Museeuw lek reed. Dan maar ontslag! Als Museeuw weer was bijgekomen er ook volle bak voor spurten.
Ik heb niks tegen Museeuw, maar wel tegen de manier waarop deze overwinning is verkwanseld. Tafi werd in 1996 uiteindelijk derde.

Twee jaar later in 1998 stond Tafi weer op het podium. Ook nu waren het weer drie Mapei's die het podium vulde maar om het resultaat was gekoerst.
Ballerini had een superdag en was door niemand te houden. Tafi haalde de tweede plaats voor de derde Mapei Wilfried Peeters.

1999 Eindelijk raak
In 1999 was het dan eindelijk raak voor Tafi. Ook nu was Mapei weer oppermachtig en stonden wederom met drie man op het podium.
Maar wel na een zeer geanimeerde koers. Al van het begin waren er diverse uitvalspogingen en met nog 50 kilometer koers was het peloton in een groot aantal groepjes uiteengevallen.
 

Op zo'n 40 kilometer voor de streep komen er in de kop twee groepjes samen met Andrea Tafi, Wilfried Peeters, Tom Steels, George Hincapie, Jo Planckaert, Leon Van Bon , Frank Vandenbroucke, Andrei Tchmil.
Renners die in een zware koers aan elkaar gewaagd zijn. Dat dit de slag zou zijn was dan ook direct duidelijk.
Wat minder vanzelfsprekend was is de demarrage van Tafi op een zeer lange, brede asfaltweg.
Minuten lang rijdt hij voor het grijpen voor de achtervolgers uit. Bij de achtervolgers doen ploegmaten Steels en Peeters natuurlijk geen trap teveel.
Zodra Tafi weer op de kasseien komt rijdt hij met een zeer krachtige en overtuigende pedaalslag stelselmatig bij achtervolgers weg.
In z'n Italiaanse driekleur stuif Tafi werkelijk richting Roubaix en behaald z'n mooiste overwinning uit z'n carrière.
Peeters en Steels maken het Mapei podium compleet en Van Bon wordt netjes zesde.

Podium 1999:
1. Andrea Tafi
2. Wilfried Peeters
3. Tom Steels

Foto: Net als alle andere winnaars heeft Tafi recht op een plaquette welke ligt verwerkt

 in de laatste strook vlak voor het oprijden van de wielerbaan.

Hoewel Tafi beslist in Parijs-Roubaix de meest consistente rapportcijfers wist te behalen, stond hij in veel andere eendagskoers ook z'n mannetjes.
De meeste van ons herinneren nog wel z'n prachtige overwinning in de Ronde van Vlaanderen in 2002.
Maar ook de Ronde van Lombardije, Parijs-Brussel en Parijs-Tours staan op de erelijst van Tafi.
Verder een enorme rij Italiaanse semi-klassiekers. 

Koersen die in de laars en bij de kenners een groot aanzien hebben: Giro del Lazio (3x), Coppa Sabatini, Coppa Agostoni, Giro del Piemonte, Coppa Placci en Trofeo Melinda (voorheen Giro di Umbrie)

2005 Maglia Pavé
In 2005 nam Tafi in Parijs-Roubaix afscheid.
In een speciaal voor Andrea gemaakt trui met kassei-print wilde Tafi nog één keer schitteren.
Tafi was echter bijna veertig en al die jaren in iedere koers waar hij uitkwam volle bak gereden. Nooit met de rem erop gekoerst. Zeventien jaar als prof volle bak gekoerst. Het was genoeg.....
Een vijfde plaats in 2003 is het laatste aansprekende succes van Tafi in "De Hel"

Na zijn carrière als wielrenner begon Tafi een Bed & Breakfast in het prachtige Toscane. Een van de appartementen heeft natuurlijk de naam van Tafi's favoriete koers: Paris-Roubaix.

Comeback 

In 2019 wilde Tafi nog één keer deelnemen aan Parijs-Roubaix. Getraind als een beest en ook een ploeg gevonden. Helaas brak Tafi in de voorbereiding zijn sleutelbeen. Afgelopen winter gingen er geluiden dat Tafi het dan toch in 2020 nog een keer ging proberen. Door de Corona-crisis is Parijs-Roubaix ruim een half jaar opgeschoven en het is op dit moment onduidelijk of Tafi 25 oktober as aan de start zal staan.  

Video 1999
Registratie van de laatste 2 uur. Let vooral een op hoe Tafi bij het uitrijden van Cysoing de oplopende strook (Cysoing-Bourghelles) beetpakt. Op 1:14:40 is hij er net aan begonnen.

Noël Foré: 1959

Als je zowel de Ronde van Vlaanderen, Gent Wevelgem en Parijs-Roubaix weet te winnen dan ben je toch een echte Flandrien.
Daarbovenop nog de E3 Prijs, Kuurne-Brussel-Kuurne en tweemaal de Ronde van Belgie.
Foré was een echte Flandrien en een beetje wind of regen maakte hem niet zoveel uit.

We rijden nog over het traditionele parcours, maar de doortocht op Doullens is niet meer het breekpunt wat het geweest is.
De wegen worden beter en het materiaal een stuk geavanceerder. Renners rijden inmiddels met 10 versnellingen en een helling als die van Doullens is geen hindernis meer.
Het duurt tot half koers voor er de eerste serieuze gaten gaan vallen. Het is werkelijk pleuris weer en het zijn de Belgen die de eerste viool spelen.
Vooral van Looy (zelf drie maal winnaar), De Bruyn (winnaar in '57), Janssens (winnaar Touretappe naar Roubaix), Desmet en de latere winnaar Foré laten zien dat dit vooral een spelletje is voor flinke Vlaamse bonken.

Toch kunnen toppers als Van Looy en De Bruyn niet voorkomen dat hun drie landgenoten ervandoor gaan. Van Looy is gehinderd door een incident met een motor.
Iets wat tegenwoordig 20 keer op TV wordt herhaald maar er vroeger gewoon bij hoorden.

Van Looy was misschien de sterkste, maar moest tot 1961 nog op z'n honger gaan zitten. Foré heeft de koers overigens niet gestolen en de hele dag in de vuurlijn gefietst.
Op de wielerbaan liet hij in een felle sprint zijn twee landgenoten vrij makkelijk z'n achterwiel zien.

Podium 1959
1. Noël Fore
2. Gilbert Desmet
3. Marcel Janssens

Overwinningen in Parijs-Roubaix in de regen zijn extra mooi. Dus even extra genieten van een filmpje:

Rik Van Looy: 1965

Hoe het is om Parijs-Roubaix te winnen dat wist Rik al. In 1961 won hij namelijk z'n eerste Roubaix.
Ook wist Rik inmiddels hoe het is om solo aan te komen op de wielerbaan. Een kunstje dat hij opvoerde in 1962.
Twee juweeltjes van overwinningen mede omdat ze beide werden behaald in de regenboogtrui. Parijs-Roubaix winnen in de regenboogtrui? Veel mooier kan het toch niet zijn!

Het smaakte naar meer, maar een jaar later stranden van Looy op een ijzersterke Daems. Deze was in '62 nog tweede achter van Looy geworden en gaf daarmee aan een lastige klant te zijn als het om dit soort koersen ging.

In '63 en '64 kwam er geen grote eendagskoers op het imposante palmares van Rik. We hebben allemaal wel eens een mindere periode maar dat moest in 1965 maar eens worden rechtgezet.
Met een zesde plaats in de Ronde van Vlaanderen had Rik laten zien klaar te zijn voor z'n derde zege in Parijs-Roubaix.

Mede doordat Rik even op z'n honger had gezeten smaakte de overwinning in deze Parijs-Roubaix zoeter dan zoet.

De hele dag is de koers geanimeerd, maar Roubaix is al in zicht voor de beslissing valt.
Vanaf de helling van Doullens - die toen nog deel uitmaakte van het parcours - zijn er schermutselingen maar geen van de pogingen zet echt door.
Naar mate de koers verder verloopt worden de wegen smaller en de pogingen serieuzer. Zo'n beetje alle toppers uit die tijd mengen zich wel in de debatten.

Poulidor altijd goed in de hel doet een poging. Simpson laat van zich horen. Er zijn echter in de eerste 200 kilometer ook de nodige valpartijen.

In de buurt van Mons en Pévèle trekt crosser Wolfshohl eens flink de toeclipriempjes aan. Het is nog 50 kilometer en de koers wordt steeds feller maar ook onrustiger.
Vele pogingen volgen die uiteindelijke een stevige kopgroep oplevert.
De volgende renner sluiten aan bij een zeer gemotiveerde Wolfshohl: Sels, Janssen, van Schil, Herman, Foré, Huymans, Vannisten, Adorni, Simpson en Van Looy.

Wolfshohl blijft proberen maar komt niet alleen weg en krijgt bovendien met pech te maken. Ook onze landgenoot heeft niet z'n dag en het pechspookje achtervolgt hem de hele dag. Geheel tegen het z'n karakter in geeft Janssen er de brui aan.

Van Looy is echter ontketend en alleen Foré kan volgen. Toch zal Foré bijna blij geweest zijn met z'n lekke band, want Van Looy is een onwaarschijnlijk tempo aan het voeren.
Z'n vlucht wordt afgeschermd door een ijzersterk Sels die keurig tweede wordt.

Van Looy komt solo aan op de wielerbaan met een voorsprong van een minuut op z'n ploegmaat.

Solo? Ja solo. Het stond nog wel op z'n trui................


Podium 1965
1. Rik van Looy
2. Edward Sels
3. Willy Vannitsen

Ronde van Lombardije

Vandaag wordt het tweede monument van het seizoen 2020 gereden. Normaal is dat de Ronde van Vlaanderen op de eerste zondag van april. Door de Corona crisis heeft alles stilgelegen en is er een bizarre agenda ontstaan.
Vorige week Milaan-San Remo in augustus en niet in maart en dit weekend de Ronde van Lombardije half augustus. Normaal komt Lombardije pas in oktober aan de beurt als de blaadjes beginnen te vallen.
Daar heeft deze koers ook haar bijnaam aan te danken: De koers van de vallende bladeren. Eigenlijk is dat een wat vriendelijke vertaling. In het Italiaans heet de koers immers "La classica delle foglie morte".
Net als de andere vier monumenten staan er op de erelijst van Lombardije heel veel grote kampioenen. Het is een zware wedstrijd met doorgaans flink wat hoogtemeters en de koers komt normaal op een tijdstip dat veel renners snakken naar het einde van het seizoen.

 Afbeelding: Hoogteprofiel editie 2020

De bergen hier zijn nog geen echt hooggebergte, maar de klimkilometers mogen niet onderschat worden. De koers werd in 1905 voor het eerst georganiseerd en het parcours is door de jaren regelmatig gewijzigd maar het was altijd een klassieker voor renners met grote inhoud.
Girardengo, Binda, Bartali, Coppi, Merckx, De Vlaeminck, Van Looy, Moser en Hinault staan allemaal op de erelijst. Maar ook recentere kampioenen zoals Bettini, Gilbert en Nibali kleuren de lijst met winnaars.
Het is beslist de moeite om eens live bij deze klassieker te gaan kijken. Het is een schitterende omgeving waar je als wielertoerist je dagen prima kan vermaken.
Mooiste punten om de koers te bekijken zijn de Muro Di Sormano en Madonna del Ghisallo. De Muro Du Sormano is een gruwelijk steile klim waar zelfs topklimmers naar zeer lichte verzetten grijpen om boven te komen. Verkeerd schakelen is betekend zeker je kansen verspelen want de finale is aan het beginnen!

Afbeelding: Parcours van editie 2020 met start in Bergamo en finish in Como

Madonna del Ghisallo is de klim ervoor en daar rijdt doorgaans nog een redelijke groep omhoog. Wel een zeer fraai punt om de renners voorbij te zien komen. Boven staat een kapel met daarin fietsen en shirts van gewezen kampioenen. Madonna del Ghisallo is dan ook de beschermheilige van de wielrenners. Het aanbod van fietsen en shirts was op een bepaald moment zo groot dat men besloot een museum naast de kapel te bouwen. 
Dit is toch een een plek waar iedere wielerliefhebber wel een keer geweest moet zijn. 
Dan rest nog de vraag wie gaat vanmiddag als winnaar in Como over de streep?
Remco Evenepoel lijkt de te kloppen man. Dit jonge talent heeft in dit jaar vol met beperkingen inmiddels vier kleine rondes gewonnen. Ja hij is een groot kanshebber en de absolute topfavoriet maar er moet nog wel gefietst worden.
Trek komt met twee ex winnaars aan de start. Zowel Nibali als Mollema zullen het zeker nog een keer proberen. Wellicht worden ze in de gaten gehouden en daar kan hun talentvolle ploegmaat Ciccone dan mogelijk van profiteren.

Foto: Renners vlak onder de top van Madonna del Ghisallo tijdens de editie van 2014

Andere renners die zeker kansen hebben zijn Fuglsang, Carapaz en Schachmann. Tot slot heeft George Bennett wat mij betreft ook een paar sterren achter zijn naam. Ondanks dat Bennett al even prof is kwam hij van de week in Piemonte pas voor het eerst als winnaar over de streep. 
Hij had al wel eens een klassement gewonnen, maar winnend over de streep was hem nog nooit gelukt. Wellicht heeft hij de smaak te pakken. De vorm is in ieder geval helemaal ok.
We mogen een aantrekkelijke koers verwachten. Nu het Coronavirus weer overal aan het opduiken is zullen de meeste renners denken: winnen wat je winnen kan!

Foto: De Muro di Sormano staat bomvol met teksten die 

niet altijd even goed voor de motivatie zijn.

Walter Godefroot: 1969

Met Walter Godefroot heb ik altijd een heel dubbel gevoel. Voor z'n erelijst als renner heb ik zonder meer bewondering. Voor zijn periode als ploegleider heb ik echter heel wat minder bewondering.
Vooral de T-Mobile periode bezorgt mij een grote hoeveelheid jeuk. Nu is er het afgelopen jaar genoeg over doping geschreven en laten we het vooral over Walter z'n prestaties op de fiets hebben.
Dat was ook in een periode dat we toch een stuk genuanceerder met doping omgingen. De belangen waren in die jaren natuurlijk ook een stuk minder.
Veel knechten fietste echt voor een broek en een band.

Godefroot echter niet en na zijn derde plaatst op de Olympische spelen was duidelijk dat Walter regelmatig een grote hoofdprijs zou gaan pakken.
Godefroot had echter de pech dat z'n carrière gelijk opliep met die van Eddy Merckx. Het was een prachtige lichting eind 60er en begin 70er jaren.
Prachtig voor het publiek en de fans, maar als renner had je het zwaar om je te bewijzen.

Godefroot fietste echter een indrukwekkende erelijst bij elkaar. Zo won hij tweemaal Vlaanderens Mooiste, Luik-Bastenaken-Luik, Gent-Wevelgem, Bordeaux-Parijs, Parijs-Roubaix en maar liefst tien etappes in de Tour de France. Daar wist hij in 1970 ook met de groene trui naar huis te komen en ook die concurrentie was moordend.
Godefroot behoorde tot de snelle mannen van het peloton en kon doorgaans op z'n sprint rekenen.

Maar niet in Parijs-Roubaix van 1969. Godefroot nam geen enkel risico en aan het einde van een zware koers nam hij het heft in handen en eindige met een comfortabele voorsprong op nummer twee.
Tweede werd nota bene Eddy Merckx wat - als we de kranten in die jaren mochten geloven - water en vuur was.
Overwinningen waar Merckx tweede werd smaakte bij alle renners extra zoet, maar het deed Walter extra goed.

Opmerkelijk in de uitslag is de 8e plek die door Patrick Sercu wordt bezet. Roger de Vlaeminck ploeggenoot van Godefroot debuteerde met een keurige 5e plaats.

De Nederlander Cees Zoontjes werd netjes zesde, maar dat was al op bijna 11 minuten van Godefroot.

Podium 1969
1. Walter Godefroot
2. Eddy Merckx
3. Willy Vekeman

Foto: We kennen Godefroot als renner natuurlijk vooral van de Flandria kleuren. 

In totaal kwam hij van de 15 jaar als prof 6 seizoenen uit voor de rode brigade.

Milaan-San Remo 2020

Dit is een stukje dat je normaal half maart zou verwachten. De Corona-crisis heeft de hele wereld op z'n kop gezet dus ook Milaan-San Remo. De Primaverra zoals deze koers ook wel wordt genoemd wordt vandaag gereden over een fors gewijzigd parcours.

Milaan-San Remo behoort tot een van de vijf wielermonumenten en is voor veel renners een belangrijk doel. De andere vier monumenten zijn Ronde van Vlaanderen, Paijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en De Ronde van Lombardije.

Allen op een andere datum en Parijs-Roubaix zelf pas op 25 oktober dit jaar. Het is natuurlijk maar de vraag of dat allemaal nog doorgaat nu we het aantal Corona besmettingen weer zien toenemen.

Daarom staan veel coureurs in het standje "meepakken wat je pakken kan". Er zullen maar weinig renners zijn die denken: "volgende week weer een kans". Iedere kans zal gepakt worden en daardoor zal het een enorm interessante koers gaan worden. Dat hoeft niet gelijk boeiend te zijn want het kan ook een afwachtende koers gaan worden.

Het parcours is voor een heel groot deel gewijzigd en de route loopt nu en stuk noordelijker. Pas op het laatste moment komen de renners op het traditionele parcours langs de kust.

Dat betekend dat er wel wat meer hoogtemeters gemaakt moeten worden. Voor een getrainde prof moet dat echter geen probleem zijn maar het is denkbaar dat er ploegen zijn die dan al koers gaan maken. Voor ploegen zonder sprinters kan dat zomaar een goede keuze zijn.

De finale met de Cipressa en de Poggio zijn gelijk aan de afgelopen jaren.

Kanshebbers noemen is lastig want we hebben de renners nog maar weinig zien fietsen.

Wout van Aert heeft na zijn schitterende overwinning in de Strade Bianche in de ogen van velen de beste kaarten.

Mathieu van der Poel wordt ook door velen genoemd als kanshebber. Alaphilippe die vorig jaar wist te winnen lijkt nog net niet scherp genoeg te zijn, maar als hij er op de Poggio nog bij zit blijft het een gevaarlijke klant.

Dat geldt natuurlijk ook voor Peter Sagan. Hij lijkt de laatste jaren wat minder gemotiveerd, maar als hij de Primaverra toch een keer kan winnen zal hij dat niet laten. Laatste drie jaar werd hij tweede, zesde en vierde. Hem in de gaten houden kan geen kwaad.

Dan is er natuurlijk een heel pak sprinters die zeker kansen hebben. Démare (deze week nog winnaar van Milaan-Turijn), Gaviria (etappe winst in Burgos), Viviani, Bennett (etappe winste Burgos) en Ewan zijn allemaal kanshebber op het eerste monument van 2020.

Ewan zit dan in een tactische wat bizarre positie want ploegmaat Gilbert kan zijn vijfde monument binnen halen en komt daarmee in het rijtje unieke kampioen.

Tot nu toe zijn het alleen Rik van Looy, Eddy Merckx en Roger de Vlaeminck gelukt om alle vijf de monumenten te winnen.

Gilbert zal enorm gemotiveerd zijn om dat voor elkaar te krijgen en als hij er met zijn splijtende demarrage vandoor gaat wordt zijn vlucht wellicht gedekt door de razendsnelle Ewan. 

Mislukt dit dan kan Gilbert voor Ewan in de laatste vlakke kilometers nog wat betekenen en hierdoor heeft Lotto mogelijk de sterkste papieren.

Maar...................het is niet altijd de sterkste die wint. Eind van de middag zullen we het weten.

De renners staan klaar om te vertrekken voor een lange en warme dag. 

Addiamo!

Fabio Forza

Voor mij persoonlijk is wielrennen de mooiste bijzaak in het leven die er is. Ik volg onze sport sinds de zomer van 1969. Op afstand voor mij de mooiste sport, maar er zijn ook dagen waarop het dat even niet is.

Woensdag was zo'n dag. Ik had bij m'n schoonvader naar Milaan-Turijn zitten kijken en nog snel even kijken hoe het in de ronde van Polen was gegaan. Een horror crash met twee landgenoten in de hoofdrol.

Dylan Groenwegen duwt Fabio Jacobsen in de hekken met als gevolg een gruwelijke crash. Ik ga niet - zoals op zoveel plaatsen - even bepalen wat voor straf Groenewegen moet krijgen. De wereld bestaat al uit teveel betweterige rechters. Laat hier maar eens een paar verstandige experts naar kijken en hopelijk kijken ze breder dan alleen deze afschuwelijke crash.

Op dit moment is maar één ding relevant en dat is dat Fabio volledig gaat herstellen. 

De wielersport is soms wreed, heel wreed. Maar ik zag bij veel van mijn fietsvrienden deze banner verschijnen op diverse social medio.

Het drukt mooi mijn gevoel uit. Ja er moeten sancties zijn. Ja er moet gekeken worden wat er structureel moet gebeuren.

Op dit moment is er echter maar één prioriteit en dat is dat Fabio er weer helemaal bovenop komt.

Beeld Jan Jansen

Ik mag graag standbeelden, plaquettes, straatnaambordjes en muurschilderingen opzoeken welke in relatie staan tot de wielersport.

Het aantal foto's wat ik daar inmiddels van heb is enorm. Vooral veel van Fausto Coppi. Italië staat daar echt vol mee.

In Nederland zijn we altijd wat zuinig met het eren van onze sporthelden en het heeft tot begin dit jaar geduurd voordat Jan Janssen een standbeeld kreeg in zijn geboortedorp Nootdorp.

Inmiddels prijkt dit wat kunstzinnige beeldje in de Dorpstraat op de hoek bij het Oude Raadhuis.

Foto: In de Dorpstraat van Noordorp op de hoek bij het Oude Raadhuis

Op het plaatje de vermelding van winnaar van het Wereldkampioneschap in 1964 en de Tour de France in 1968. Twee schitterden overwinningen maar in het kader van de blog vermelden het standbeeld natuurlijk vooral omdat Jan Janssen ook een keer Parijs-Roubaix wist te winnen.

In 1967 was Jan de sterkste in een nagelbijtende sprint met rappe mannen als Vandenberghe, Sels, Willy Planckaert en De Cabooter.Van Looy (2e), Altig(3e) en Motta.

Wat een kampioenen die daar even samen de wielerbaan op kwamen rijden!

Als je die klopt na zo'n koers verdien je al een standbeeld.

Mooi dat een kampioen als Jan Jansen dit eerbetoon heeft gekregen.

Voor wie zelf fietst n dit niet te ver weg is dan is dit natuurlijk een erg leuk doel om een keer heen te fietsen.

Foto: Uiteraard past niet de hele en zeer indrukwekkende erelijst van Jan op zo'n plaatje.

Pavé du Bar

1100 meter – 3 sterren

Deze strook maakt deel uit van secteur 11 die al sinds 1980 deel uit maakt van het parcours. Samen met Pavé Nouveau Monde vormt Pavé du Bar secteur Auchy-Lez-Orchies naar Bersée.
De strook Nouveau Monde is echter door een slechte staat een aantal keren niet ingezet.

Pavé du Bar wordt zowel bij het op als afrijden gemarkeerd met een infozuiltje.
De officiële naam van de weg is Rue Victor Fichelle.
Fichelle was verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog. Zijn naam komt ook voor om het Monument aux Morts in Auchy-lez-Orchies. Het monument bevat zowel gesneuvelde uit de Eerste als uit de Tweede Wereldoolog. Twee oorlogen die deze streek enorm geteisterd hebben.

Foto: Info zuiltje aan het einde van de strook welke door het zomerse gras bijna onzichtbaar is.

De strook is in een relatief goede staat maar de aanduiding van drie sterren is op z’n plaats.  De strook komt immers rond de kaap van de 200 kilometer.
Voor veel renners (maar ook voor wielertoeristen) een magische grens en een strook als Pavé du Bar gaat dan toch tellen.
Zeker als gelijk doorgetrokken wordt op Pavé Nouveau Monde die 100 meter verder begint. Geen hele grote hindernis, maar mag na 200 kilometer niet onderschat worden!

Afbeelding: In koers beginnen de renners rechts bij de Rue de la Rroidure bij het 

uitrijden van Auchy lez Orchies en rijden ze van oost naar west.

De strook komt uit bij Rue du Bar waar de naam aan te danken is.

Degenkolb espresso

De favoriete koffie van John Degenkolb winnaar in 2015 van Parijs-Roubaix. Sinds kort is John ambassadeur van Les Amis De Paris Roubaix.
Als leuke actie om wat geld in te zamelen voor deze vereniging is de favoriete koffie van John te koop in een schitterende verpakking.
Per pak gaat er 1 Euro naar Les Amis en begin deze maand is de eerste cheque van 1000 Euro van de koffieshop overgedragen aan Les Amis.

Ook een mooie verpakking om te bewaren:

Website Hoppenworth & Koch Coffee

Strade Bianche / L'Eroica

Aanstaande zaterdag is in mijn ogen de mooiste zusterkoers van Parijs-Roubaix. Door de Corona zit ieder stevig op z'n honger.
Zowel de renners, de begeleiders, de media en natuurlijk wij als fans.
Ieder begint volgens mij ook al goed onrustig te worden.
Zaterdag is het zover: Strade Bianche met start en finish in het prachtige Siena.

Strade Bianche is zich aan het ontwikkelen als een van de meest aantrekkelijkste eendagskoersen van het jaar.
Prachtig en zeer fotogenieke omgeving en een loodzwaar parcours.
De koers is afgeleid van de toertocht L'Eroica. Dat is een rit die verreden wordt als zogenaamde retrotocht. Dus klassieke fiets en outfit.
L'Eroica bestaand sinds 1997 en in 2007 werd de eerste editie van Strade Bianche gereden en in korte tijd is deze koers mega populair geworden.
Als opwarmer voor zaterdag staat vandaag in het AD editie Rotterdam-Oost een interview met mij over mijn ervaringen met L'Eroica en de witte wegen.

Is leuk geworden met die kanttekening dat ik denk dat de slotklim voor van de Poel te zwaar is. Maar ik krijg zaterdag natuurlijk graag ongelijk!

George Ronsse: 1927

De editie van 1927 leek in eerste instantie op een uitstap voor wielertoeristen. Tot de helling van Doullens welke in die jaren de eerste grote hindernis was lag het tempo vrij laag.
Hier trekt Ronsse eens flink door en Charles Pélissier gaat met hem mee. Charles moet bij afwezigheid van Henri de eer van de familie hooghouden.
Vanaf Doullens valt het niet meer stil en Ronsse rijdt zelfs voorbij aan de bevoorrading waar in die jaren zelfs nog werd afgestapt.
Toch rijdt er uiteindelijk een kopgroep van 16 man richting finish. Ronsse neemt geen risico en muist er met Curtel tussenuit.
De twee maken er een bloedstollende sprint van die voor veel tumult gaat zorgen. Veel ophef wie er gewonnen zou hebben. Na wat opstootjes durft de jury de Fransman toch op de tweede plaatst te zetten.

De jongen Pélissier wint de sprint van de achtervolgers en laat zien dat het wielerbloed door de hele familie stroomt.

Ronsse trapt met deze overwinning de deur open naar een prachtige carrière. George was niet iemand die veel koersen won, maar alles wat hij won kon kon zo worden ingelijst.
Zo won naast Parijs-Roubaix maar liefst driemaal Bordeaux-Parijs. Verder staat Luik-Bastenaken-Luik, De Grote Scheldeprijs en Parijs-Brussel op z'n palmares.
Ook werd Ronsse twee maal wereldkampioen op de weg. Bij zijn eerste wereldtitel werden ze in België bijna gek  want George was de eerste Belg die wereldkampioen werd.

De wijze waarop de jonge Antwerpenaar in 1927 Parijs-Roubaix had gewonnen was dan ook voor kenners een duidelijk indicatie dat Ronsse heel wat in z'n mars had.

Podium 1927
1. Georges Ronsse
2. Joseph Curtel
3. Charles Pélissier

Foto: In zijn succesjaren kwam George Ronsse uit voor Automoto.

Deze fabrikant van motroen is later overgenomen door Peugeot.

Boeken duet van Sergent

Pascal Sergent is een van de grootste fans van Parijs-Roubaix en heeft daar een enorme berg artikelen en boeken over geschreven.
Deze twee deeltjes behoren tot zijn jonge werken maar zijn inmiddels wel wat achterhaald.
Niet dat de inhoud historisch onjuist zou zijn. Nee integendeel.
Sergent gaat met al zijn publicaties zorgvuldig te werk.
De twee delen die hier voorliggen zijn qua vormgeving en uitstraling niet de boeken zoals we die we heden ten dagen op de koffietafel verwachten.
Het boek 100 jaar Parijs-Roubaix van dezelfde Sergent heeft deze twee boekjes natuurlijk aan alle kant ingehaald.

Toch moet een duet als deze boekskes (mooi hoe onze Zuiderburen dat kunnen zeggen) op een blog als deze worden vermeld. Ze zijn een belangrijke mijlpaal geweest in de verslaglegging van de rijke historie van Parijs-Roubaix.
Het laat tevens zien dat iemand als Sergent al zeer lang bezig is met onze mooie koers.

Voor de doorsnee Parijs-Roubaix fan niet van veel waarde, maar de verzamelaar zal een dergelijk setje historie graag in z'n verzameling opnemen.

Met wat zoekwerk zijn ze voor een paar Euro te bemachtigen.

John Degenkolb: 2015

In 2014 was John al tweede geworden achter de duivelse Terpstra en we wisten allemaal dat John stevig op de deur klopte.
Helaas stonden bij de editie van 2015 Tom Boooen en Fabian Cancellara niet aan de start door blessures die zij hadden overgehouden aan wedstrijden eerder dat seizoen.
Wel aan de start de start stond Bradly Wiggins. De eigenzinnige Brit had Parijs-Roubaix uitgekozen als zijn laatste offciele wedstrijd. Wat was het mooi geweest als hij die winnende had kunnen afsluiten.
Wiggins deed zeker mee, maar kwam niet verder dan een 18e plek op slechts een halve minuut van winnaar Degenkolb.
Niet slecht maar er is nu eenmaal maar één eerste plek te verdelen.
Het was prachtig weer met gunstige wind wat het qua weersomstandigheden tot een minder zware editie maakte. De verschillen in de top 20 zijn dan ook klein, maar het was verre van een eenvoudige koers want er werd vanuit het vertrek kei en keihard gekoerst. Het eerste uur werd maar liefst 50 kilometer afgelegd.
De koers werd echter wel ontsierd door vrij veel valpartijen en een incident bij een spoorwegovergang waar een grote groep renners door de signalering fietste.
Gelukkig zonder ongelukken maar niet zonder gevolgen voor een aantal renners.

Los van wat incidenten viel de koers nooit stil en waren we zelden zo vroeg in Roubaix.
Degenkolb was de snelste van een kopgroep van zeven man. Na zijn winst in Milaan-San Remo moet John zich toch heel comfortabel hebben gevoeld toen hij de wielerbaan op kwam rijden.,
Geen strijkijzers waar hij mee op pad was want klasbakken als Stybar en Van Avermaet mag je in een sprint nooit onderschatten.
Degenkolb maakte echter geen fouten en Styby en Avi moesten genoegen nemen met de overige twee podium plaatsen.
Landgenoot Lars Boom werd netjes vierde.

2015 was voor Degenkolb op rij het derde prachtige seizoen en het kon niet anders dat hij het in 2016 weer erg goed zou gaan doen.
Een heel naar ongeluk in januari 2016 gooide echter roet in het eten. Tijdens een trainingskamp in Spanje werd de ploeg aangereden door een auto en met name Degenkolb hoorde tot een van de zwaarste slachtoffers. Nagenoeg heel 2016 stond hij aan de kant en ook 2017 was John nog druk met herstel bezig.
Hoe zoet zal dan ook in 2018 de overwinning in de Tour etappe naar Roubaix hebben gesmaakt. Zijn Roubaix zal hij gedacht hebben toen hij de medevluchters geen enkele kans gaf.

Ja zijn Roubaix. Degenkolb heeft een zwak voor Roubaix en is sinds kort ambassadeur van Les Amis De Paris-Roubaix.
Als waardering voor zijn prestaties is een van de kasseistroken naar hem genoemd en dat is tevens een van de langste in het moderne Parijs-Roubaix.
De strook van Hornaing a Wandignies is maar liefst 3700 meter en is omgedoopt in Secteur John Degenkolb. Op twee plaatsen langs de strook staat een zuiltje met de erelijst van Degenkolb en de gegevens over deze kasseistrook.

Foto: Secteur John Degenkolb

Uitslag 2015
1. John Degenkolb
2. Zdeněk Štybar
3. Greg Van Avermaet

Voor wie het allemaal nog eens wil herbeleven heb ik op Youtube een TV registratie van ruim drie uur gevonden. Heerlijk voor een regenachtige middag.

40 jaar Tourzege Joop Zoetemelk

Het is vandaag precies 40 jaar geleden dat Joop Zoetemelk de Tour wist te winnen. Na vijf tweede plaatsen (er zou er in 1982 nog een volgen) mocht Joop eindelijk op de hoogste trede.
Een schitterende bekroning van een onwaarschijnlijk regelmatige renner die er echt het hele jaar stond.

Vele zullen zich afvragen wat een ronderenner als Joop nu moet op een blog over Parijs-Roubaix.
Simpel: vroeger reden toppers ook gewoon alle topkoersen. Daarnaast kon Joop uitstekend over de kasseien rijden en wist hij in 1979 zelfs vierde te worden en kwam hij gelijk met specialisten Roger De Vlaeminck en Hennie Kuiper de wielerbaan op rijden.
Andere specialisten als Jan Raas, Walter Planckaert en Marc DeMeijer liet hij ver achter zich.

Persoonlijk sprak het mij enorm aan dat toppers in alle topwedstrijden te zien waren. De laatste decenia zijn renners zich meer en meer gaan specialiseren. Misschien toch jammer want als we kijken naar de prestatie van Nibali een aantal jaren geleden in de kasseienrit in de Tour. Dat zou toch naar meer mogen smaken.
Helaas ontdekte Wiggins veel te laat dat Parijs-Roubaix wel eens zijn koers kon zijn. Ik ben er ook van overtuigd dat iemand als Tom Dumoulin het op de Noord Franse stenen uitstekend kan doen.
Niet zelden zijn het uitstekende tijdrijders die het goed doen in het desolate Noord Franse landschap.
Logisch want net als in een tijdrit moet je op de kasseien constant power op de pedalen houden en moet je je enorm kunnen focussen.

Misschien moeten we Tom eens op de koffie bij Joop sturen. Laat hij dan een mooie taart meenemen om nog eens te vieren wat een geweldig plezier Joop ons al die jaren heeft gegeven.
Vandaag vieren we in ieder geval die prachtige zondag in juli 1980 toen Joop zijn mooiste overwinning behaalde.
Heerlijke momenten om aan terug te denken en schitterende wielerhistorie. 

 Foto: Toen Joop vijf jaar later wereldkampioen werd was dat inspiratie voor dit singeltje.

Greg Van Avermaet: 2017

Een geanimeerde koers met ver voor de finale al gevaarlijke gasten in de aanval zoals Daniel Oss.
Ondanks de vele uitvallen duurt het tot diep in de finale voor de definitieve vlucht er vandoor is.
Greg Van Avermaet geeft op Carrefour de L'Arbre serieus gas en Zdeněk Štybar en Sebastian Langeveld weten aan te sluiten.
De drie gaan in een dolle vaart richting velodrome en de podium plaatsen lijken verdeeld.
Toch wordt het nog extra spannend want in een ultieme inspanning weten Jasper Stuyven en Gianni Moscon op de wielerbaan nog aan te sluiten.
Beide niet traag maar de inspanning om het gat te dichten was te zwaar geweest om in een sprint een bedreiging te zijn voor de zeer gretige Van Avermaet.

Sebastian Langeveld werd keurig derde en mocht dus mee op het podium. Mooie prestatie maar een keer op de hoogste trede zou toch mooi zijn.

Het was ook de laatste officiële koers van Tom Boonen. Boonen had een uniek record kunnen vestigen maar zo makkelijk is dat allemaal niet. Boonen staat nu samen met Roger De Vlaeminck op vier overwinningen. Ook De Vlaeminck had wellicht zes misschien wel zeven keer kunnen winnen als het een paar keer net wat anders was gevallen. Voor Tom hadden er ook zomaar zes in kunnen zitten maar laten we eerlijk zijn. Vier keer winnen in deze klassieker is prachtig en er is helemaal niemand die in een paar jaar tijd dat record gaat ervaren.

Boonen werd 13e in zijn laatste Parijs-Roubaix en op 14 deelnames gaf hij slechts één keer op, zeven keer stond hij op het podium en 11 keer in de top 10.
Wat hebben we toch altijd enorm genoten van deze geweldige coureur, alleen op 9 april 2017 was het toch echt voor Greg Van Avermaet.

Podium 2017
1. Greg Van Avermaet
2. Zdeněk Štybar
3. Sebastian Langeveld

 Foto: Als winnaar van de 2017 stond Greg een jaar later op de Livre de Route

Wallers-Roubaix

Op 10 mei jl zou ik deelnemen aan Paris-Roubaix Cyclotourism 2020 maar door de Corona-crisis ging dat even niet door.
Ik heb op het parcours van Parijs-Roubaix al ruim 75 keer gefietst en als ik zorgvuldig ga turven zal het rap naar de 100 keer gaan.
Dat is gemiddeld 2x per jaar maar er waren jaren met nul maar ook met zes(!!) keer.

Foto: Overnacht in Château d'Aubry.

De leukste tocht op de Noord Franse stenen vind ik al jaren de toertocht van Velo Club Roubaix en al zes keer de lange editie gedaan en zou dit jaar starten met……………nummer 2.
Het is ook al vele jaren DE traditionele toereditie.
Voorheen was er alleen de lange afstand, maar om aan de wensen van de moderne tijd te voldoen zijn twee kortere afstanden in het leven geroepen.
Een 70km die in Roubaix start en dan rij je alleen de finale.
Daarnaast een 100km versie en die start in Wallers-Arenberg. Je krijgt dat alle belangrijke kasseistroken voor je kiezen en in het totaal ruim 33km van de 53 km kasseien.

Foto: De strook van Wallers-Arenberg is wel een heel straf ontbijt.

Deze laatste heb ik vandaag gereden. Niet alleen profs zitten op hun honger. Ik had ook behoefte weer iets anders te doen dan alleen een rondje in de buurt.
Solo gefietst met mijn vrouw in de volgwagen.
Vrijdagmiddag zijn we naar Noord Frankrijk gereden. Picknickmand mee en onderweg even de inwendige mens zitten verwennen.
Overnacht hebben we in Château d'Aubry op vijf kilometer van het Bos van Wallers. Hier verblijft al jaren de Mitchelton Scott ploeg in de dagen voor Parijs-Roubaix dus dat leek mij wel een prima referentie.
Wel een vrij romantische plek om met een wielerploeg te gaan zitten overigens.
Dit zijn toch vooral erg leuke plekjes om met je lief te overnachten.
Kasteel ligt in een prachtig park wat min of meer in het verlengde ligt van het Bos van Wallers.
Auto staat op een afgesloten terrein dus fiets kan lekker in de auto blijven.
De wat luxe sfeer van zo’n kasteel is een bizar contrast met de kasseien die ik de volgende dag moest bedwingen.
Goed bed, lekker wijntje op de kamer, de rest mogen jullie invullen, uitstekend ontbijt in de tuin aan het water en daarna naar “De Start”.

Mijn vrouw zou op drie punten stoppen voor foto’s en eventueel een bevoorrading.
Tot slot zou ze mij oppikken bij de wielerbaan.
In de volgwagen genoeg eten en drinken, een paar reservewielen en wat gereedschap.
Daarnaast had m’n vrouw de beschikking over een stoeltje, picknickkleed en e-reader om het ook voor haar een beetje leuk te houden.

Foto: Wat was dit toch een geweldige coureur.

Verder was de opdracht simpel. Bij het Bos van Wallers op de fiets en tot aan de wielerbaan geraken.
Net geen 100 kilometer maar het waren niet de kilometers en ook niet de kasseien die er een stoer potje fietsen van maakte.
Na een half uur stak de wind op en de hele rit windkracht 4-5 tegen gehad.

Dat zat vooral op stroken als Mons-en-Pévèle en Bourghelles naar Wannehain enorm in de weg.
De kasseien lopen daar ook iets omhoog en dan wind vol op de kop moest deze oude man toch even flink de rug krommen.

Foto: John Degenkolb heeft sinds een paar jaar zijn eigen strook. 

En niet de minste want dit is de langste in de recente edities.

Toch kon ik de verleiding niet weerstaan een tweetal stroken even flink gas te geven. Dat ging prima en je kan je nauwelijks voorstellen dat die profs strook na strook zo hard over die stenen gaan.
Iedere keer als ik hier een keer gefietst heb levert dat alleen maar meer respect voor de grote mannen.

Foto: Pave du Bar. (met veel wind tegen)

In dit ritje zat circa 33 kilometer kasseien en ondanks de wind trapte ik ze vlot weg. Op de drie stops waar mijn vrouw stond even nieuw drinken en wat kleins eten.
Normaal kan ik gerust vier uur fietsen zonder te eten maar de wind deed al snel z’n werk en je wilt voorkomen om op een van de laatste stroken met een hongerklop te zitten.

Foto: Daar is Gibus weer.

Als ik dat laatste stuk van deze koers fiets kijk ik ook een beetje hoe zal het dan komende 25 oktober zijn als de grote manen aan het werk gaan?
Ik vind dat op veel plaatsen veel klei en zand ligt. Ook heel veel gras. Komt de herfst laat zal dat blijven staan.
Verder valt mij op dat de strook van Camphin-en-Pévèle steeds slechter wordt. Het is nauwelijks mogelijk daar een cadans te vinden.
Deze strook komt kort voor de vijf sterren strook van Carrefour de l'Arbre en deze zou wel eens een sleutelpositie in de koers gaan vormen.

Foto: Op Carrefour de L'Abre ging is erg goed....maar verbeelding zou misplaatst zijn!

Het blijft vooral bizar om je voor te stellen dat over een paar maanden op dit traject 200 jonge gasten worden losgelaten waarvan er toch 30-40 echt wel kanshebber zijn.
Over deze wegen fietsen zoals ik vandaag gedaan heb is toch echt een heel ander paar mouwen dan hier volle bak koersen.
Dat inzicht weet ik keer op keer te waarderen, maar daarnaast was het weer een heerlijk dagje in "De Hel".

  

Foto's: Finish uiteraard op het velodrome van Roubaix

Fotoalbum Wallers-Roubaix 2020

Peter Van Petegem: 2003

Wie heeft er geen zwak voor Peter Van Petegem? Een goedlachse knaap die gewoon graag koerste. Er zijn interviews waar hij gevraagd wordt naar kasseien en vervolgens gaan z'n oogjes glimmen.

Toch had de Zwarte van Brakel minder moeite met de Vlaamse kasseien dan met die van Noord Frankrijk.
In de ronde van Vlaanderen eindigde "De Peet" maar liefst negen (!) keer bij de eerste tien en wist deze twee keer te winnen. Dat zijn wel heel indrukwekkende cijfers!
Z'n lijst van Parijs-Roubaix is daarbij toch wat bleekjes. Drie keer top tien waarvan twee keer podium waaronder de winst in 2003.
Niet slecht en genoeg renners zouden er voor tekenen maar in zijn Vlaanderen deed hij het veel beter.

Toch werd na zijn altijd sterke optreden in de Ronde van Vlaanderen "De Peet" altijd als favoriet voor Parijs-Roubaix genoemd.
Overigens volledig terecht want van Petegem kon gruwelijk hard over de stenen rijden en kon zich zelf nog meer pijn doen dan z'n concurrenten.
Met een dergelijk houding moet het dan een keer gaan lukken zoals op die zondag in april 2003.

De verschillen blijven de hele dag vrij klein en op Carrefour de L'Arbre zijn er eigenlijk nog tien kanshebbers.
De drie renners die uiteindelijk het podium halen willen het zover niet laten komen.
Van Petegem was met zijn overwinning een week eerder in de Ronde van Vlaanderen duidelijk in een topvorm.
Jekimov - toch al 37 jaar - streed als een jonge god en Pieri was altijd al goed in "De Hel".
Alleen Pieri had hetzelfde probleem als ik. Passie voor wielrennen maar lekker eten staat op "uno".
Buiten de E3 prijs wist Pieri verder ook geen grote koers te winnen terwijl hij echt wel een stukje fietsen kon. Zeker als de wegen erg slecht waren.
Helaas heeft z'n hang naar lekker eten z'n wielercarrière verkort.

De drie vluchters werkte goed samen maar op de wielerbaan stond er geen maar op "De Peet" die op deze manier een prachtige dubbel pakte.

Podium 2003
1 Peter van Petegem
2 Dario Pieri
3 Vjatsjeslav Jekimov

Foto: In de laatste kasseistrook voor het oprijden van de wielerbaan ligt natuurlijk ook een siersteen voor "De Peet" 

of "De Zwarte van Brakel". Uiteraard worden in deze sierstenen de officiële namen van de renners gerbuikt.

Peter Sagan: 2018

Sagan is toch een van de meest aantrekkelijk coureurs van de afgelopen 15 jaar. Wil altijd koersen maar maakt het daarnaast ook een beetje leuk.
Soms tijd voor een grap, maar maakt ook regelmatig een filosofische opmerking in een interview.
Een kleurrijke gast met veel fans en terecht.
Alleen het is ook een beetje een wildebras en zijn enorme stuurvaardigheid is niet voor al zijn collega's altijd even fijn.
Niet dat hij bewust een ander iets aan zal doen maar Peter heeft nu eenmaal veel minder ruimte nodig dan de meeste van zijn collega's.

Die stuurvaardigheid samen met zijn winnaarsmentaliteit hebben zeker geholpen bij de overwinning in Parijs-Roubaix 2018.
Van Sagan zou je verwachten dat hij de ene na de andere klassieker zou winnen. Maar zo makkelijk is het allemaal niet.
Etappe's in rittenkoers, puntentruien en regenboogtruien daarentegen heeft hij er inmiddels zat van.
Wat een Milaan-San Remo mag Sagan dan nog missen zijn erelijst is zeer indrukwekkend.

Sagan was in 2017 voor de derde keer wereldkampioen geworden en hoe mooi zou het zijn om in de mooiste trui als eerste over de streep in Roubaix te komen.

De koers wordt al vroeg geopende. Op de tweede kasseistrook is er een val van Michael Goolaerts. Er wordt meer gevallen in Parijs-Roubaix en hoewel hij hard tegen een talud viel zou een dergelijke buiteling relatief goed af kunnen lopen.
Een horrorscenario voltrok zich echter.
Goolaerts was getroffen door een hartstilstand en ondanks de snelle en adequate hulp was het niet mogelijk Michael nog te redden.
Formeel is het tijdstip van overlijden pas later op de dag maar voor alle hulpverleners was als snel duidelijk dat het eigenlijk een verloren zaak was.
Het duurde heel lang voor ieder zich was doordrongen wat voor drama zich had afgespeeld en de koers denderde door.

Na afloop was er veel kritiek dat de koers niet was stilgelegd. Ik kan mij in die kritiek niet vinden.
Vraag het aan iedere coureur wat er in zo’n geval moet gebeuren? Ze zullen allemaal zeggen dat er gewoon gekoerst moet worden.
Sommige zullen zeggen dat dat respectloos is maar Michael Goolaerts was een jonge ambitieuze coureur die niks liever deed dan fietsen. Zou Michael willen dat z’n collega’s de remmen dicht zouden trekken? Natuurlijk niet!
Dat neemt niet weg dat het voor directe nabestaande een bizar vervreemde beeld geweest zal zijn.

Omdat in het peloton het nieuws maar heel spaarzaam binnenkwam werd er onbevangen gekoerst.
Een groot aantal ontsnappingen maar Sagan nam geen enkel risico en Peter ging op heel ver van de meet in de aanval.
Het zal nog dik 60 kilometer geweest zijn toen Sagan op zoek ging naar eerdere vluchters.
Vrij rap wist hij deze te bereiken en alleen de Zwitser Silvan Dillier wist aan te klampen. Dillier zag dat dit voor hem de kans was op een klassieker overwinning. Daarnaast zou meewerken met Sagan een zekerheid geven op een podiumplaats.
Dus de Zwitser spaarde zich niet en dat is een dik compliment waard. Alleen in de sprint was hij een vogel voor de kat. We hebben Sagan zelden zo blij over de streep zien gaan. Wat een prachtige en dik verdiende overwinning.
Dillier was toch een beetje teleurgesteld want die realiseerde zich dat dit soort kansen niet vaak voor zullen komen. Vraag maar aan Sagan hoe moeilijk het is om een top-klassieker te winnen.

De donderdag voor de koers ben ik bij de Recon geweest. Zelf een stukje gefietst en wat foto’s gemaakt. Op Carrefour de l’Abre heb ik foto’s van Sagan en z’n ploegmaten gemaakt.
Ze waren we heel gedreven aan het trainen. Focus!
Later kwam ik ze nog tegen bij het uitrijden van Roubaix. Ze hadden dikke pret en groeten vriendelijk. De sfeer in die ploeg was helemaal ok.
Bora was ook een van de weinige ploegen die de verkenning helemaal deden tot aan Roubaix. De meeste ploegen hadden de bus aan het eind van Carrefour gezet waar de meeste renners ook in de bus stapte.
De toewijding van Sagan was zichtbaar groot en toen ik thuis kwam zei ik ook tegen mijn vrouw: “Schrijf voor zondag Sagan maar op”

Hoe mooi de overwinning van Peter ook is…………..8 april 2018 zal toch de trieste dag blijven van Michael Goolaerts.

Foto: Maximale focus op Carefour de L'Arbre tijdens 

de Recon op de donderdag voor koers.

Fotoalbum Recon Paris-Roubaix 2018

Paris-Roubaix For Dummies

Dit is gewoon een erg leuk filmpje die je aan vrienden kan laten zien als ze niet weten wat Parijs-Roubaix. Leuke animaties en netjes gemaakt.

Louis Trousselier: 1905

Trousselier had de eer om de tiende editie van Parijs-Roubaix te winnen. Eigenlijk al direct vanaf het begin was Parijs-Roubaix een grote koers waar veel internationale belasting voor was.
In de jaren voor de Eerste Wereldoorlog ontwikkelde de wielersport zich in een razend tempo. De koersen schoten werkelijk als paddenstoelen uit de grond.
Veel koersen waar we nu nog naar zitten te kijken hebben hun oorsprong eind negentiende en begin twintigste eeuw.

Trousselier was een allrounder en vooral het jaar waarin hij z;n overwinning in Parijs-Roubaix haalde wist hij een unieke erelijst bij elkaar te rijden.
In dat jaar won hij naast de stenen-klassieker maar liefst vijf etappes in de Tour De France en het eindklassement.
Tevens won hij dat jaar de semi-klassiekers Parijs-Valenciennes en Brussel-Roubaix.
In de Tour won hij nog meermaals een etappe en in 1908 wist hij Bordeaux-Parijs te winnen.

De eerste zes deelnames van Trousselier aan Parijs-Roubaix zijn echt indrukwekkend. Tussen 1904 en 1909 was een vijfde plek zijn slechtste resultaat en stond hij vier keer op het podium.

In 1905 was dat op de hoogste treden en Trousselier moest heel lang wachten voor er iemand naast hem kwam te staan.
René Pottier die tweede werd had maar liefst 7 minuten meer nodig en Henri Cornet die een jaar later zou winnen kwam op 16 minuten binnen.
Hippolyte Aucouturier die in 1903 en 1904 had gewonnen kreeg 23 minuten aan z'n koersbroek.
Slechts 26 renners wisten de streep te halen maar allen op enorme achterstanden.

De Eerste Wereldoorlog zorgde dat Trousselier stopte met koersen en begon hij in Parijs een bloemenwinkel.Voor iemand die gewend was veel bloemen te winnen een logisch keuze.

Podium 1905
1. Louis Trousselier
2. René Pottier
3.  Henri Cornet