Slechts één keer in de twee jaar en mijn grote doel en grote passie.
De fiets waar ik Parijs-Roubaix mee zou gaan fietsen stond al klaar.
Vers 30mm rubber, een vlakke cassette om optimale versnelling te kunnen kiezen en een extra stevige bidonhouder. Ook het reservemateriaal lag al klaar.
Hoewel ik wist dat het zwaar zou gaan worden had ik gruwelijk veel zin in. Heel veel zin. Het zou het fietsfeestje van het jaar moeten gaan worden.
In de krant stond recent nog een interview met me: "Verslaafd aan een klassieker".
Zeker............en na wat tegenslagen dit voorjaar keek ik er meer naar uit dan ooit tevoren. Al meer dan vijftig keer in de hel gefietst, maar het zou pas m'n vijfde grote editie worden.
Vijf! Daarmee zou ik beter doen dan Roger de Vlaeminck en Tom Boonen. Beide zijn immers op vier overwinningen blijven hangen. Tom krijgt nog kansen maar ik zou op 8 juni mijn vijfde gaan scoren.
Een droom? Ja want naast een gezin, drukke baan en nog wat tijdslurpers ben ik best trots als ik zo'n rit heb voltooid.
Vijf............een droom!
Het zal voorlopig een droom blijven want een onoplettende puber maakte gister aan al mijn ambities een einde.
Hij keek achterom waar z'n vriendje bleef en keerde ineens zonder weer voor zich te kijken. Ik was op een paar meter en was kansloos.
Ik kwam vol in het midden van z'n fiets en ging over de kop en landen op m'n schouder en kop.
Kronkelend van de pijn lag ik op de grond en de pubers waren volledig in paniek.
Aan de ene kant kon ik hem wel vermoorden, maar aan de andere kant had ik met hem te doen. Het joch was zich werkelijk doodgeschrokken.
Hulp had ik niet aan ze, maar vlak voor de crash passeerde er twee jonge vrouwen op de racefiets die te hulp schoten.
De dame die me als eerste hielp vertelde dat ze dokter is. Ze was ook nog adembenemend mooi. Het zit ook wel eens mee.
Na een eerste check mocht ik rechtop komen, maar voelde direct dat m'n sleutelbeen gebroken was en kon m'n tranen niet meer houden.
Pijn van een vleeswond, breuk, kneuzing zijn prima te hanteren. Ik ben immers een wielrenner en geen voetballer.
Alleen de pijn dat ik me realiseerde dat er een streep door Parijs-Roubaix ging was ondraagelijk.
Even heb ik op het punt gestaan om op de fiets te stappen en naar huis te rijden. Het incident gebeurde in Gouda op de dijk bij de begraafplaats.
Twintig minuten fietsen en de twee dames waren op weg van Utrecht naar Delft en zouden mee kunnen fietsen.
Ik realiseerde dat ik met beide handen niet kon remmen en dit leek me niet de dag om nog meer gevaar te introduceren.
De beide dames waren super behulpzaam. Daarnaast waren het echt een paar leuke meiden.
Al lig ik dood te gaan zal ik altijd grappen blijven maken en kon niet laten om te zeggen: "Wat zijn jullie een schatjes zeg, als ik half zo oud was en niet zo gelukkig getrouwd zou ik het best lastig vinden wie van jullie ik als eerste uit zou vragen".
De meiden zorgde voor een sfeer dat de eerste schrik snel zakte. DANK! SUPER!
Ik had m'n vrouw gebeld en ze kwam me ophalen, maar het ging gelijk door naar het Groene Hart Ziekenhuis.
Onderzoek, foto's, onderzoek.
Het was inderdaad een gebroken sleutelbeen, gebroken rib, rechter kant helemaal beurs, linker pols gekneusd en schaafwonden op diverse plekken. In m'n gezicht de meest nare schaafplek.
Even twijfelde de arts om te opereren maar ik werd uiteindelijk met een mitella en zware pijnstillers naar huis gestuurd.
Op bed gaan liggen is een ramp, slapen een drama.
Natuurlijk is het leuk al je onder de douche door je lief wordt ingezeept, maar niet als je haar vervolgens niet even lekker beet kan pakken.
Een tablet vasthouden is al te zwaar en kan niet bukken of wat dan ook. Aan en uitkleden moet ook door de "zuster" gebeuren. Normaal zijn dat leuke spelletjes maar nu even niet.
Toen ik gister met flink wat pillen probeerde te slapen lukte dat pas na een flink potje janken.
De vijfde Parijs-Roubaix zal nog even een droom blijven.
Hoe goed ieder voor me ook is voorlopig ben ik ontroostbaar. Verslaafd aan een klassieker.................het klonk toch zo mooi.
