Geen Bos van Wallers in 2012?

Op dit moment verschijnt als een ware lawine het bericht dat mogelijk in de komende editie van Parijs-Roubaix er geen Bos van Wallers zal zitten.
Nu zal iedereen denken dat het niet zo'n vaart zal lopen, maar wie mijn berichten van december serieus heeft genomen weet beter.
Ik ben in december op verkenning in Het Bos van Wallers geweest. Daar trof ik een strook aan die nog nooit zo slecht heeft gelegen.
Ik schrok zelfs wel een beetje. Met een paar man kan je daar dan wel fietsen, maar een peloton wat langs dranghekken moet? Renners die stilvallen?

De natuur is de strook op dit moment werkelijk aan het overwoekeren. Ik zag door het gras en de bladeren ook een put niet en stond direct voor en achter met een platte band.

Het mooie van berichtgeving als die in de kranten van de afgelopen dagen is dat iedereen elkaar maar nakwekt.
Papagaaienpers! Sommige berichten zijn echt 1 op 1 klakkeloos overgenomen!
Dit alles zonder getuigen te zijn geweest van de daadwerkelijk status van de betreffende strook.
Makkelijke en sensationele krantvulling.
Overigens kan een Parijs-Roubaix prima zonder een Bos van Wallers. We hebben immers vaker zonder dan met gedaan.

Ik heb m'n link van het fotoalbum van de betreffende verkenning aan diverse instanties doorgestuurd alleen de traditionele wielersportpers moet nog een beetje wennen aan crowdsourcing.

Ik meen oprecht dat ik er niet heel erg wakker van lig als het bos komt te vervallen. Parijs-Roubaix heeft haar faam niet aan het Bos van Wallers te danken.
Andersom is dit wel het geval. Alleen als het Franse Staatsbosbeheer er voor kiest de natuur haar gang te laten gaan moeten we dat respecteren.
Goed nieuws voor wielertoeristen: je mag er gewoon fietsen.

Foto: Deze foto heb ik in december rond gestuurd naar instanties en media met 

de vraag of dit wel goed gaat komen. Niemand reageert!

Fotoalbum verkenning Bos van Wallers december 2011

Testrit januari

Fietsmaatje Ferry liep al een paar jaar er tegen aan te hikken om een keer in "De Hel" te fietsen.
Ingmar - waar ik veel mee fiets - wilde z'n filmcamera wat verder testen. Deze wil hij de komende toereditie in gaan zetten.
Tot slot wilde ik een paar routes verkennen, om het komende jaar met vriendjes geslaagde uitjes te houden.
Vandaag die drie dingen maar eens gecombineerde tot een mooie dag in "De Hel" en zo hebben we de finale vanaf Pont Thibaut tot de wielerbaan gereden.
Ongelooflijke veel wind. Vooral laatste stuk Carrefour de L'Arbre was door de wind bijna geen doen.
Sommige stroken lagen er redelijk bij maar een paar was het een glibber en glijpartij.

Geslaagde dag en hier een sfeerimpressie:

Fotoalbum Le Nord Januari 2010

Hart van Holland (krant)

Hart van Holland is een wekelijkse regionale krant. Een regio met veel fietsers en fietsliefhebbers.
Juist dan leuk als deze blog dan onder de aandacht komt.

Frédéric Guesdon: 1997

Toen Guesdon in 1997 een omvangrijke kopgroep op de wielerbaan verraste door een extra lange sprint, was dat voor veel toeschouwers een verrassing.
Niet voor ploegleider Madiot (zelf twee keer winnaar) die Guesdon op z'n hart had gedrukt dat hij na een dergelijk koers beslist niet kansloos in een sprint zou zijn.
Madiot wist als geen ander dat na 260 kilometer (waarvan 50 kasseien) bij de meeste sprinters de benen er behoorlijk zijn afgedraaid.
1997 was een zeer opmerkelijke editie en echt een beslissing is er nooit gevallen. Er ontstonden in de finale wel kopgroepje maar niet één groep slaagde erin echt ver weg te rijden.
Bloedstollend was wel het moment dat Tchmil en Moncasssin pas bij het oprijden van de wielerbaan werden teruggepakt.
Daardoor draaide deze editie bijna uit op een uitgedunde massaspurt. Bijna 30 renners binnen een halve minuut over de streep.

Toch bleek maar weer dat Parijs-Roubaix vooral om de individuele kwaliteiten gaat. Sommige ploegen hadden veel renners vooraan maar konden geen vuist maken.
Voor Lotto zal de appel het zuurst geweest zijn. Drie man in de kopgroep van acht en de bloemen laten lopen.

Overigens heeft Guesdon in "De Hel" een zeer indrukwekkende staat van dienst:
16 keer aan de start (klopt 2002?) , 1 keer winnaar, 10 keer bij de eerste twintig.
Met een overwinning in Parijs-Tours maakte Guesdon z'n erelijst betreft Franse klassiekers compleet.

Ook prijkt de Tro Bro Leon op de erelijst van Guesdon. In Nederland een totaal onbekende koers. Dit omdat de koers vaak gereden wordt in het weekend van de Amstel Gold Race.
Kasseispecialisten gaan dan echter in Bretagne nog even een robbetje met elkaar vechten. Zeer slechte wegen die eerder lijken op de strade bianche van L'Eroica dan op de Noord Franse kasseien. Toch zien we hier in Bretange veel dezelfde namen als in Le Nord.

Ondanks z'n 40 jarige leeftijd heeft Guesdon er nog geen genoeg van en wil hij nog één keer een keer vlammen in zijn koers. In zijn Parijs-Roubaix. In zijn koers! Als laatste koers en wat een mooi afscheid om dat in zo'n koers te doen.
8 april 2012 staat in de agenda van Frédéric dan ook al maanden dik omcirkelt. Maximaal gesteund door Madiot die weet hoe het is om aan het eind van je carrière bij het grof vuil gezet te worden.
Nog één keer door "De Hel" trekken als een afscheid aan de fans, een afscheid aan de kasseien en een afscheid aan een kleine 20 jaar hard labeur.

Helaas kwam Guesdon afgelopen week in de Tour Down Under zeer zwaar ten val. De kans is groot dat dit het einde van z'n carrière betekend. Frédéric heeft z'n heup gebroken en dat betekend doorgaans een operatie en een vrij lange revalidatie periode.

Triest want Guesdon is al 17 jaar niet weg te denken in deze koers. Als hij de komende editie aan de finish had weten te komen was hij mede recordhouder geworden. Dit samen met Servais Knaven en Raymond Impanis die beide 16 keer de finish wisten te halen.
Hopelijk komt het goed, maar de berichten op dit moment (18 januari 2012) zijn niet goed.

Van hier: Sterkte Frédéric en hopelijk krijg je je afscheid wat je verdient!

Om de moed erin te houden genieten we nog even van z'n overwinning in 1997:

Podium 1997
1 Frédéric Guesdon
2 Jo Planckaert
3 Johan Museeuw

Nummer 27

Natuurlijk moeten er dit jaar eerst nog de edities voor Profs, Junioren en Espoirs gereden worden. Toch zijn heel wat wielertoeristen al blij dat hun inschrijving voor 2012 in orde is.

Zelf start ik met nummer 27 en daar gaat mijn neusje wel een beetje van krullen.
Het is het nummer waar Roger de Vlaeminck in 1977 z'n vierde overwinning in Roubaix mee binnenhaalde.
Voor mij een heel bijzondere koers maar daar kom ik later dit jaar nog op terug.

In 1971 toen ik Roger Rogiers door het stof zag denderen werd ik verliefd op deze Parijs-Rouabix. Toen De Vlaeminck in 75 Merckx erop legde was het een soort van verloving die ik met deze koers kreeg.
In 1977 werd het eeuwige liefde en tot de dood ons scheidt.

De komende toereditie wordt mijn vierde deelname en om dat te vieren heb ik mezelf op een Gios Torino Super Record Paris-Roubaix 77 getrakteerd.
Wat leuk als je daar dan een kaderplaatje met nummer 27 aan kan hangen.
Heeft niks met bijgeloof (dat ik 27 heb is ook geen toeval) te maken maar is gewoon leuk. Strikt genomen gaat het ook nergens over maar ik vind het gewoon leuk.

Zie je 10 juni iemand op op een blauwe Gios Super Record met kaderplaatje 27? Wel even zwaaien!

De Profs en Junioren zijn 8 april aan de beurt en de Espoirs (U23) komen 27 mei in actie.

Blog op Omroep Zuidplas

Vanmorgen een mini-interview gedaan bij Omroep Zuidplas. Wie het gemist heeft:

Geluidsfragment (10:44) op Omroep Zuidplas

Foto: Uiteraard komt ook het Bos van Wallers in het interview aan bod.

Tom Boonen: 2005, 2008 en 2009

Direct bij z'n eerste deelname aan Parijs-Roubaix stond Tom op het podium. Een prachtige prestatie van een gedreven knaap.
Inmiddels heeft Tom tienmaal deelgenomen aan "La Reine" en dat heeft een indrukwekkend rijtje opgeleverd.
Drie overwinningen, een keer tweede en een keer derde. Van de tien keer maar liefst acht keer bij de eerste 10.
Tom Boonen is op dit moment ook de enige renner die bij de komende editie van 2012 het record van Roger de Vlaeminck kan evenaren.

Hoewel ik het Tom als mens en sportman gun hoop ik niet dat dat gebeurd. Misschien journalistiek niet afhankelijk maar dat is een blog ook niet. Ik heb mijn voorkeuren en ik vind De Vlaeminck z'n totale erelijst beter passen bij een titel als "Monsieur Paris-Roubaix" dan die van Tom.
Ik ben er ook van overtuigd dat als De Vlaeminck dezelfde tegenstand had gehad als Tom hij wel zes keer had gewonnen.

Ik mag dat zeggen maar het is wel eens jammer dat Roger dat ook iets te vaak doet.
Ik snap Roger's hang naar het verleden waar ALLE kampioenen ALLES reden, maar die tijd is helaas voorbij. Ik mis het ook..............en misschien vandaar ook wel deze blog. Een lichte hang naar oerwielrennen. Een hang naar romantiek.

Toch mogen we de prestaties van Tom niet bagatelliseren. Integendeel! Hij staat met z'n drie overwinningen tussen een aantal indrukwekkende namen zoals Lapize, Merckx, Moser, Museeuw, Van Looy en Gaston Rebry die de eerste monsieur Paris-Roubaix werd genoemd.

2005 Tom's eerste
Niet de meest spectaculaire editie. Van Petegem valt letterlijk weg en Cancellara moest door een lekke band nog een jaar op z'n honger gaan zitten.
De definitieve beslissing valt vrij laat op Carrefour de L'Arbre waar Boonen fietsles geeft.
Alleen specialisten Hincapie en Flecha kunnen volgen.
Met z'n drieën rijden ze naar het velodroom waar Boonen vrij makkelijk z'n eerste Parijs-Roubaix wint. Een week eerder won Tom al de Ronde van Vlaanderen waarmee hij als jonge knaap direct de begeerde dubbel scoorde.

Podium 2005
1 Tom Boonen
2 George Hincapie
3 Juan Antonio Flecha

2008 Onklopbaar
In deze zeer snelle editie ging Tom weer met twee specialisten naar de wielerbaan. Nu was het de beurt aan Cancellara en Ballan.
De hele dag wordt er snel en vooral zenuwachtig gekoerst. Hierdoor ook de nodige valpartijen met kanshebbers.
Uiteindelijk ontstaat met 35 kilometer koers een kopgroep met Boonen, Cancellara en Ballan.
De drie werken fantastisch samen. Op een van de stroken bij Cysoing lijkt het wel of ze met een ploegentijdrit bezig zijn.
Kippenvel moment om te zien hoe drie van deze kanonnen over de kasseien stuiven. Hoewel Cancellara en Ballan een ijzersterke koers rijden zijn ze in de sprint tegen Boonen volledig kansloos.

Podium 2008
1 Tom Boonen
2 Fabian Cancellara
3 Alessandro Ballan

2009 Foutloos
Met meer dan 200 kilometer koers voor de wielen zijn er al de eerste serieuze aanvallen.
Toch duurt het tot Carrefour de L'Arbre tot de definitieve beslissing valt.
We rijden naar deze 5 sterren strook met een kopgroep met daarin Boonen, Pozzato, Hushovd, Flecha, Vansummeren en Hoste.
In de eerste bocht maken Hushovd en Flecha een stuurfout. Hushovd kan op de fiets blijven maar Flecha gaat onderuit. Hoste kan niet ontwijken en wordt meegesleurd. Ook Vansummeren (toen ploegmaat van Hoste) wordt door de valpartij zwaar gehinderd.
Boonen trekt zich er allemaal niks van aan en heeft op Carrefour het gas vol open gedraaid.
Het publiek is talrijk en uitzinnig. Zelfs wel iets te.
In de bocht halverwege de strook maakt Thor wederom een inschattingsfout die hem duur komt te staan. Hij gaat onderuit en voor hij op de fiets zit is hij kansloos voor de overwinning.
Boonen is nu alleen weg en is werkelijk ontketend. Pozzato doet er alles aan om nog bij Tom te komen maar Tom is deze Parijs-Roubaix op afstand de sterkste.
Tom komt solo aan op de wielerbaan nadat hij de hele koers heeft gedomineerd.
De beide Lotto's struikelen over elkaar om Flecha de schuld te geven, maar Carrefour is een strook waar geen ruimte voor foutjes is.
Vansummeren laat zien dat z'n 8e plek van 2008 geen toeval is en wordt netjes 5e en beloofd veel voor de toekomst.

Deze editie werd gekenmerkt door zeer veel valpartijen waaronder een motor die in het publiek terecht kwam met een aantal zwaar gewonden tot gevolg.

Puike overwinning van Boonen!

Podium 2009
1 Tom Boonen
2 Filippo Pozzato
3 Thor Hushovd

Foto: Bij het afrijden van Carrefour de L'Arbre ziet Tom al jaren heel groot z'n naam op het wegdek staan. 

Gaat dit genoeg motivatie geven om mede recordhouder te worden?

Gios Torino Super Record 1977

Geen renner heeft het merk Gios-Torino zo op de kaart gezet als Roger de Vlaeminck. In z'n Brooklyn periode reeg Roger de ene na de andere overwinning aan z'n blauwe Gios.
Van z'n vier overwinningen in Parijs-Roubaix waren er drie op een Gios.
De Vlaeminck, Parijs-Roubaix en Gios zijn eigenlijk een soort van drie-eenheid.
Gaat me iets te ver om het een heilige drie-eenheid te noemen maar voor alle drie heb ik een zwak.

Toch hebben in dit geval de renner, de koers als de fiets voor veel heroïek gezorgd, die bij veel liefhebbers niet onopgemerkt is gebleven.
Het zijn alle drie enorm aansprekende begrippen. Ook drie eigenzinnige begrippen. De Vlaeminck heeft z'n hart op z'n tongen liggen wat niet ieder weet te waarderen. Parijs-Roubaix is een koers die door de renners meer gehaat dan bemint wordt.
Gios is met alleen die blauwe fietsjes natuurlijk ook een wat eigenzinnige constructeur.

Foto: Trots wordt vermeld dat deze speciale Gios

met dezelfde handen als vroeger in Italië is gemaakt.

Helaas is het merk Gios niet in staat geweest de modern trends te volgen. Carbon bakken is toch iets anders dan met zilver buizen mooi vloeiend in een lug solderen.
De gebroeders Gios volgen op dit moment beide een eigen weg. Alfredo is in zee gegaan met Aziaten en melkt daar vooral z'n naam nog uit.
Aldo is met z'n zoon Marco alleen nog op de Italiaanse markt actief met een bescheiden aanbod aan fietsen en bedienen vooral een nichemarkt.

Foto: Ook het gerenommeerde Bicisport ontging het

 niet dat Gios deze klassieker op de markt brengt. 

Helaas niet in Nederland leverbaar.

Tijdens L'Eroica (m'n andere fietspassie) 2010 presenteerde het Gios van Aldo en Marco hun nieuwe productlijn.
Keus uit alle materialen maar het meest opvallende frame is toch de Super Record 1977.
Het frame waar Roger De Vlaeminck in 1977 z'n vierde overwinning in Parijs-Roubaix mee behaalde. Het wordt in een beperkte oplage van 35 stuks opnieuw geproduceerd.
Voor een klimkoers een achterhaalde keuze maar om op zondag een gentlemen ritje mee te maken een geweldige keuze.

Of..................of om zelf nog een keer de toerversie van Parijs-Roubaix mee te rijden. Geen slecht plan.

Blog in Het Kanaal

Altijd leuk een beetje aandacht voor een nieuw project. Mocht iemand ergens in de gedrukte pers een vermelding van deze blog zien dan hou ik me aanbevolen voor een scan of liever nog een origineel exemplaar.
Kosten worden uiteraard vergoed!

Interview Jasper Stuyven

Jasper is een Belgisch talent en werd op 17 april 1992  in Heverlee (Leuven) geboren.
Als Junior werd hij in 2009 wereldkampioen en in de regenboogtrui wist hij een jaar later Parijs-Roubaix te winnen.
In 2011 ging hij over naar de Espoirs (Beloften-U23) waar hij met een tweede plaats in Parijs-Roubaix direct voor de bevestiging zorgde.
De erelijst van Jasper is inmiddels te omvangrijk om in één blogje te behandelen en de nadruk in dit interview ligt uiteraard op Parijs-Roubaix.

PRB (Parijs-Roubaix Blog): Jasper ik vind het fantastisch dat een aankomend coureur een aankomende blog de gelegenheid geeft voor een interview.
Jasper (met veel charme): Ik heb u graag uitgenodigd.

We spreken af elkaar te tutoyeren en de sfeer is er direct een of we al jaren buren van elkaar zijn. Toffe frisse knul die recht in de wereld kijkt!

PRB: Om te beginnen is het leuk om te weten hoe je met de koers in aanraking bent gekomen.
Jasper: M’n vader deed wat aan mountainbiken en opa keek graag koers op TV. Vooral cyclocross. Op m’n zesde een eerste MTB en dat altijd graag gedaan. Later ook een beetje rolschaatsen en atletiek, maar de fiets was altijd nummer 1.

PRB: MTB is prachtig maar wanneer kwam de koersfiets in je leven?
Japser: Van dat ik me herinner hou ik van de koersfiets, maar hier in Leuven zijn er weinig mogelijkheden. Op m’n twaalfde kwam er dan toch een heuse koersfiets en ging ik naar de wielerschool in Tienen.

PRB: Even kort hoe je de jeugd, Aspiranten en Nieuwelingen hebt doorlopen?
Jasper: Ik vond het vooral leuk om te koersen en won in alle categorieën vrij snel de nodige koersen. Zowel provinciaal kampioen als tijdrit kampioen bij de Aspiranten en Belgisch kampioen bij de Nieuwelingen.

PRB: Voelde je al een beetje wielrenner of was het wielrenner spelen?
Jasper: Nee ik voelde het toch vooral als een leuke hobby en m’n ouders dachten dat ik niet geschikt was voor de koers.

PRB: Omdat?
Jasper: Ik niet tegen m’n verlies kan!

PRB: Toch juist een goede eigenschap?
Jasper: Wellicht, maar ik kies vooral m’n doelen uit. Waar ik wil winnen ben ik teleurgesteld in mezelf als het niet lukt. Je kan niet van al je koersen een doel maken en koersen die iets minder belangrijk zijn is ook minder ernstig om te verliezen.

PRB: Dan wordt je junior en pak je de wereldtitel?
Jasper: Dat was voor mij het moment dat het niet zomaar een hobby was. Vanaf toen werd het serieus. Toch duurde het een aantal dagen dat ik me besefte wat ik had gepresteerd.

PRB: Je hebt toch zelf heel sterk gefietst op het WK?
Jasper: Niet om te vleien maar we hadden toch een heel goede ploeg. Ik mocht van Carlo (Bomans de ploegleider) proberen bij de kopgroep te komen. Sean DeBie (familie van!) en ik zaten toen samen voor België en om beurten hebben we gedemarreerd. Zelf ging ik onder het rode vot, maar kreeg nooit meer dan 50 meter maar het was genoeg.

PRB: Dan ben je wel gelijk wielrenner! Merkte je dat ook?
Jasper: De ontvangst op het vliegveld was echt geweldig. Maar ook de aandacht van de pers. Ook begonnen zich allerlei ploegen te melden.

PRB: Ik kan me voorstellen dat je zo’n trui dan wilt tonen?
Jasper: Ja dat hebt je goed. Zo snel mogelijk wilde ik met de trui winnen!

PRB: Maar de mooiste kwam een jaar later in Parijs-Roubaix?
Jasper: Ja dat is als een droom. In de regenboog trui met uw handen naar de hemel op het velodroom van Roubaix.

PRB: Je maakte ook een schitterend zegegebaar!
Jasper: Winnen in Roubaix moet u schoon doen he!

Jasper zegt het met een passie en een gedrevenheid dat je – ik had z’n vader kunnen zijn – echt niet met hem in discussie gaat. Winnen in Roubaix doe je met stijl. Een knul naar m’n hart!

PRB: Had je vooraf het gevoel dat je een kans maakte?
Jasper: Ik wilde in eerste instantie niet deelnemen. Zonde van het materiaal wat ik toen nog zelf moest betalen. Maar de druk van de (nationale) ploeg was groot. Als Belg moet je in deze koers de regenboogtrui laten zien.
Op de donderdag voor de koers ging ik op het parcours trainen en ineens was er een klik. Ik wilde op het podium.

De manier waarop Jasper het uitspreekt geeft geen ruimte voor een ander antwoord. Gedreven en passie! Ook z’n kennis van het parcours van Parijs-Roubaix is uniek. Iedere bocht en strook kan hij haarfijn tot in de kleinste details uitleggen.

PRB: De sprint kennen de meesten van ons maar hoe verliep de koers.
Jasper: Er stond veel wind en de koers bleef in eerste instantie gesloten. Bij Cysoing waren er een paar man weg, maar dat was voor ons (de Belgische ploeg) toch het moment om eens serieus op de pedalen te duwen. Uiteindelijk blijven we met vier man over. Op het nijdige stukje vals plat na Hem wordt het nog even spannend en doen de benen serieus pijn als de Rus (Kiril Yatsevitch) een poging doet.
Met vier de wielerbaan op, waar ik m’n ervaring op de baan weet om te zetten in een overwinning.

Heel even is het stil en vervolgens trekt Jasper al z’n tanden bloot en geniet zichtbaar opnieuw van z’n overwinning.

PRB: Ook al ben je pas Junior maar als je in de regenboogtrui Parijs-Roubaix weet te winnen dan val je op?
Jasper: Ja maar er zijn meer dingen in m’n leven. Ik heb een geweldige lief en ben met een studie bezig. Ik wil serieus door met koersen en niks liever dan prof worden maar laat me niet gek maken.

PRB: Bij de Beloften (U23) stond je in 2011 toch weer aan de start van Parijs-Roubaix?
Jasper: Het WK en Parijs-Roubaix zijn twee koersen waar ik graag voor piek. Dat lukt me ook goed. Toch was het even aanpassen bij de Beloften want daar rijden serieus ouderen jongens.

PRB: Maar in Parijs-Roubaix trok je je er niks van aan?
Jasper: Ik geloof erin dat je je eigen weg moet gaan. Niet laten afleiden door anderen. Ik kies m’n wedstrijden en Parijs-Roubaix is er daar één van.

PRB: Ondanks dat je eerstejaars was, wist je gelijk knap tweede te worden.
Jasper: Meer zat er echt niet in. Ik was ook tevreden met het resultaat.

PRB: Al die andere overwinningen en ereplaatsen! Dan moeten er toch een aantal mensen onrustig worden?
Jasper: Ja, toch trek m’n eigen plan. Ik ga niet leven als een prof terwijl ik Beloften ben. Ik doe alles voor de koers maar doe ook m’n studie (Kinesitherapie en Revalidatiewetenschappen). Over 1-2 jaar besluit ik wat ik ga doen!

Ondanks dat ik hem met wat extra vragen het erg lastig maak is Jasper vastberaden. Prof worden is de mooiste droom maar realist blijven is wel zo handig.

PRB: De verre toekomst is wat lastig maar hoe ziet 2012 er voor je uit?
Jasper: Ik rij in 2012 voor de Bontrager-Livestrong (in 2011 Trek-Livestrong) ploeg en Axel (zoon van Eddy Merckx) is de ploegleider waar ik veel vertrouwen in heb.

PRB: Axel lijkt me een integer mens en vooral erg ervaren!
Jasper: Ja ik heb er ook een erg goed gevoel bij.

PRB: Heb je al doelen met Axel afgesproken?
Jasper: Parijs-Roubaix staat natuurlijk hoog op de verlanglijst. Ik ga weer voor een podium en winnen is natuurlijk helemaal waar ik van droom. De schoonste koers! Leuk ook die blog!

Ik spreek met hem af dat bij de komende U23 editie van Parijs-Roubaix ik op Carrefour met een camera zal staan en verwacht dat hij in de kopgroep langs komt. Met een gezonde flair belooft hij dat. Niet arrogant maar charmant en zelfbewust.

PRB: En als het niet lukt?
Jasper: Een ander belangrijk doel is het WK in Valkenburg. Ik heb het parcours verkend en het ligt me wel. Vooral de uitloop na de Cauberg past goed bij het type coureur dat ik ben.

We filosoferen nog wat over de toekomst en ik zie vooral een ongecompliceerde knaap die zich niet gek laat maken.
Ik bedank Jasper voor het interview en met de ruiterwissers in de hoogste stand rij ik terug naar huis.
Aan de files stoor ik me niet! Waarom zou ik. Ik heb een middag met een prachtig sportmens mogen meemaken en dat laat ik niet verprutsen door een rijtje blik.

Jasper bedankt en ik zie je op Carrefour de L’Arbre!

Website Jasper Stuyven
Website Trek Livestrong U23

Coppi en Mahé: 1949 en Van Summeren: 2011

Vorig jaar april schreef ik de week na Parijs-Roubaix een column voor Italiaanse Racefietsen Blog.
In mijn ogen is het verhaal de moeite waard om op deze Parijs-Roubaix blog nog eens te plaatsen omdat een drietal winnaars aan bod komen.

Bianchi in de Hel (april 2011)

Wat een leuke vrouw en wat een verdiende overwinning. We waren er afgelopen zondag allemaal getuigen van. Johan van Summeren kwam solo op het velodroom van Roubaix. Zijn eerste reactie was zijn vriendin ten huwelijk vragen. Geweldig!

Leuke vriendin trouwens. Zo’n vriendin wil je niet delen. Met niemand! Net zoals je de overwinning in Parijs-Roubaix niet wilt delen. Het liefst solo aankomen. Alleen! Dik onder het stof of onder het slijk al of niet met schaafwonden en een gescheurd shirt. Maar vooral alleen! Alleen aankomen op het velodroom.

Natuurlijk maken moderne, door mediatraining geïndoctrineerde renners gelijk de nodige sociaal wenselijke opmerkingen: "dankzij de ploeg" of "zonder de ploeg was dit niet gelukt". Johan hoeft wat mij betreft met niemand de overwinning te delen. Het is zijn verdienste. Hij heeft getrapt en hij is een overblijver uit een vroege vlucht. Alle grote namen zaten in het wiel van Fabian te punniken dus Johan hoeft helemaal niemand te bedanken. Laat staan de overwinning delen.

Toch is het in de overvloedige historie van Parijs-Roubaix voorgekomen dat de winnaar de overwinning heeft moeten delen. Dat was in 1949 toen zowel André Mahé als Serse Coppi als winnaar werden aangewezen. Serse was de eerste renner die regulier over de streep was gekomen. Mahé had – volgens sommige door een fout van een seingever – de verkeerde route naar de wielerbaan genomen en was eerder over de streep gekomen.

Strikt genomen lag Mahé op kop maar hij had dus niet de reguliere route gereden. Een bijna clowneske soap ontvouwde zich over een periode van ruim een half jaar. Mahé werd weliswaar gehuldigd, maar de bloemen kregen niet eens de tijd te verwelken en gingen dezelfde middag nog naar Serse.
Weer een paar dagen later was Mahé weer de winnaar en zo ging het nog even door. Op enig moment was de UCI het beu en zou deze editie zonder winnaar de geschiedenis ingaan.

Het liep hoog op en Fausto Coppi nam het stevig op voor z’n broer. Hij zou geen koersschoentje meer in Frankrijk zetten als Serse niet tot winnaar werd uitgeroepen. Het conflict zorgde zelfs voor een versnippering in de wielersport. Zowel de Italianen als de Fransen zochten bondgenoten waarbij de Belgen openlijk de kant van de Azzurri kozen. Wat ook niet hielp was het feit dat Louison Bobet voor Bianchi fietste. De chauvinistische Fransen vonden dat maar niks.

Opmerkelijk was dat een jaar later Bobet weer in een warm Frans nest werd opgenomen. In de ploeg van, je raadt het al: Mahé. De deal dat Bobet van Bianchi-Ursus naar het Franse Stella-Dunlop zou gaan was rond en toen viel het verdict over de uitslag van Parijs-Roubaix 1949. Alle partijen (Bianchi, Stella, Equipe, broertjes Coppi, Mahé en UCI) kwamen overeen dat Parijs-Roubaix 1949 twee winnaars zou hebben.

Mahé heeft er altijd wrang op gereageerd en meermaals in interviews nageschopt. Tot z’n negentigste heeft hij dat volgehouden. Natuurlijk was het niet leuk maar zonder dit incident had niemand hem ooit nog voor een interview gevraagd. Juist dankzij deze gedeelde overwinning bleef hij tot z’n dood in de Franse belangstelling staan.

Serse heeft echter een stuk korter van zijn gedeelde overwinning mogen genieten. Juni 1951 viel hij zwaar in de Ronde van Piemonte en overleed diezelfde dag in de armen van zijn broer.
Fausto was ontroostbaar en bij Bianchi kwam de klap zeer hard aan. Kenners beweren dat Fausto sindsdien nooit meer de oude is geworden.

Zelfs zonder de gedeelde overwinning is Parijs-Roubaix voor Bianchi de meest succesvolle klassieker buiten Italië. Over het optreden van Bianchi in de hel is zelfs wel een boek te schrijven. Natuurlijk over hoe Fausto Coppi een jaar na de conflictrace de Fransen een enorme draai om hun oren gaf door in hoogsteigen persoon de winst in de kasseienklassieker binnen te halen. Een overwinning in Parijs-Roubaix is voor een fietsfabrikant van essentieel belang dus ook voor Bianchi.

Een grote heroïsche waarde maar ook een imago dat de fietsen betrouwbaar zijn. Een van de meest opmerkelijke fietsjes waarmee Bianchi 'De Hel' introk was de dames-mtb. Een andere naam kan ik even niet bedenken. Een fiets met een – zeker voor die tijd – wel heel erg aflopende geometrie en zowel voor als achter een verende vork. Museeuw was de berijder maar slaagde er niet in om deze dame naar de hoogste trede te krijgen.

De laatste overwinning van Bianchi in 'De Hel' is die van Magnus Backstedt in 2004. Hij won op een titanium Bianchi in een sprint met vier. Dit frame is ook in productie genomen en ik bezit een dergelijk frame. Bedoeling was om met dit frame in 2008 de toerversie van Parijs-Roubaix te rijden. Ik heb met deze titanium Bianchi drie keer de finale gereden maar voor een complete versie koos ik in 2008 toch voor een stalen Bianchi. In 2010 koos is voor een stalen Coppi om het verhaal weer helemaal rond te maken.

Zelf een keer fietsen op de kasseien in Noord Frankrijk blijft een unieke ervaring en je respect voor de grote mannen neemt behoorlijk toe. De Toerversie van Parijs-Roubaix wordt op even (2008, 2010) jaren georganiseerd. Daarnaast zijn er tochten die een gedeelte van het parcours doen zoals de Superklassieker. Vooral deze laatste is een mooie gelegenheid om eens zelf aan ‘De Hel’ te snuffelen.

Sommige zullen 'De Hel' altijd blijven haten en sommige zijn er blijvend op verliefd en vooral door verliefd. Vraag dat maar aan van Summeren.

Oorspronkelijk geplaatst op IR in april 2011

Foto: Van alle winnaars van Parijs-Roubaix ligt er in de laatste strook een herdenkingsplaquette. 

Voor het jaar 1949 liggen er dus twee.

Rock 'n' Roll naar Roubaix

De Muur is een wielertijdschrift dat in eenvoudige boekvorm verschijnt. Je vindt er niet de standaard verslagen zoals in de doorsnee wielertijdschriften.
Verwacht geen pagina's vol met knallende foto's. Het geschreven woord als emotie is hier waar het om gaat.
Grondige diepgaande achtergronden en vooral vanuit het hart geschreven. Niet een koele feitelijk blik, maar wielersport als aanjager van emotie.
Smullen voor een ieder die de wielersport net wat intenser wilt volgen dan wat de krant en de standaard sportbladen te melden hebben.

Nummer 24 (maart 2009) was voor een groot deel aan Parijs-Roubaix gewijd met de prachtige ondertitel: Rock 'n' Roll naar Roubaix.
Nu drie jaar na het verschijnen zijn de verhalen nog steeds om je vingers bij af te likken.
Hoewel niet alle verhalen pure wielerheroïek zijn.
Het verhaal over de dood van z'n kind door Willie Verhegghe gaat dan ook dwars door je hart. Het grijpt je bij de keel waarbij de meest bloedstollende finale van Parijs-Roubaix verbleekt. Kippenvel en prikkende ogen.
Ik heb het net voor de vierde keer zitten lezen en krijg er weer een brok van in m'n keel.

De diversiteit maakt De Muur keer op keer de moeite waard.
Voor liefhebbers van de Hellekoers is deze editie een must. Misschien nog na te bestellen maar op verzamelbeurzen kom je hem zeker tegen.

Toch bevatten dit soort uitgaven ook lelijke missertje. Foto op het schutblad is heel herkenbaar Sean Kelly en niet Moser zoals op pagina 2 wordt geclaimd.
Nog een misser: Op pagina 33 zien we een fraaie foto van De Vlaeminck in Brooklyn outfit en Moser met een verwijzing naar het jaar 1972. In dat jaar was Moser nog geen prof en fietste De Vlaeminck voor Dreher.

Los van dit soort missers een must have voor iedere Parijs-Roubaix liefhebber.

Zelf in 2012 fietsen?

Ik ben op deze blog nu bijna twee weken bezig met berichten over Parijs-Roubaix en misschien ben je enthousiast aan het worden.
Misschien wil je dit jaar wel zelf een keer in "De Hel" gaan fietsen. Of gewoon nog een keer als je dat al eerder hebt gedaan.

Vrij rijden (hele jaar)
Alle kasseistroken inclusief het Bos van Wallers zijn met de fiets het hele jaar toegankelijk. Hoewel een groot deel van de de pijlen van de koers meestal wel blijven hangen is het zaak een goede kaart of GPS mee te nemen.
Je kan natuurlijk de hele afstand rijden, maar dat is niet handig met vervoer en de eerste 90 kilometer zijn nauwelijks interessant.
Wat goed werkt is het volgende. Parkeer je auto op een parkeerplaats bij zo'n grote supermarkt ergens in de buurt van het parcours. In Hem bijvoorbeeld.
Rij over gewone D wegen een stuk tegen het parcours in. Wil je 100km rijden doe je 40 naar het zuiden rijden want het parcours slingert nogal. Dan ga je het parcours op en met behulp van de pijlen, kaart en gps volg je het parcours tot je in de buurt van je auto bent.
Op normale dagen kan je ook het Velodroom op maar de dagen rond een evenement is de toegang meestal gesloten.
De kaart kasseistroken kan handig zijn om de weg te vinden.

Foto: Tijdens een vrije winterrit op Pavé Hinault (Haveluy).

Zondag 1 april 2012 - Paris Roubaix Challenge
Een cyclo georganiseerd door de ASO. Vorig jaar in mij ogen een mager geheel voor de veel te hoge prijs. Dit jaar gaan ze hun leven beteren en ze zijn zo te zien op tijd begonnen met de vergunningen.
Lengte 140km met finish op de legendarische wielerbaan. Start is in Saint-Quentin en je gaat over alle belangrijke kasseistroken. Parcours is op een groot aantal punten autovrij gemaakt en er wordt gewerkt met tijdwaarneming.
De datum vind ik overigens ongelofelijk onhandig gekozen. Dit is het weekend van de Ronde van Vlaanderen met op zaterdag de toertocht en op zondag de koers.

Meer info op: www.parisroubaixchallenge.com

Zaterdag 7 april 2012 - Kasseinvreten
Naast een gezinstocht van 50km is er keuze uit twee sportieve tochten van respectievelijk 108 en 138 km. Dit zijn serieuze uitdagingen voor een wielertoerist in deze tijd van het jaar. Start en finish is in Bouvines (in de buurt van Gruson).
Via bepijlde route gaat het richting het parcours van Parijs-Roubaix waar via de originele wedstrijd pijlen het belangrijkste deel van het parcours wordt afgelegd. Aan het eind gaat het weer via "eigen" pijlen naar de finish. Inschrijfgeld is respectievelijk 5, 6 of 9 Euro en dat is inclusief bevoorradingen en verzekering.
Zelf ga ik voor het eerst deelnemen aan deze tocht. Gezien de berichten van de afgelopen jaren is er alle aanleiding om hier met plezier naar uit te kijken.

Meer info op: Website Kasseinvreten

Dinsdag 1 mei 2012 - De Superklassieker
De Superklassieker bevat een deel van de Ronde van Vlaanderen en de laatste stroken en finish op de wielerbaan van Roubaix.
Ik heb de twee lange afstanden gereden en de tocht is uitstekend georganiseerd. Leuk is dat er altijd een flinke groep ex-profs deelnemen. Deze rijden weliswaar een korte afstand, maar je kan toch zeggen dat je met De Vlaeminck, Moser en Kelly de Superklassieker hebt gefietst.
De tocht start in Oudenaarde en voor alle niveaus is er wel een keuze. De langste afstand (196) is een heel pittig rondje. Zeker als je ook weer op de fiets teruggaat naar Oudenaarde.
Deze tocht is een uitstekende keuze voor wie de hele Ronde van Vlaanderen en een hele Parijs-Roubaix te heftig vind. De 134km versie is dan een erg goede keuze. Kom je op 174 als je op de fiets teruggaat. Het is vrij druk op de midden afstanden dus probeer vroeg te starten.

Meer info op: http://superklassieker.be/

Zondag 10 juni 2012 - Paris Roubaix Cyclotourisme
De klassieke toerversie van Parijs-Roubaix krijgt in mijn ogen dit jaar een kleine deuk. Afgelopen jaren kon je kiezen uit drie afstanden en dat zijn er voor 2012 nog twee.
De twee langste afstanden zijn "samengevoegd" en de langste versie is nu 210 kilometer. Voor menig toerfietser nog steeds een aardig stukje fietsen. Natuurlijk is de eerste 90 kilometer van de originele versie oersaai maar het hoort er wel bij en het weegt wel aan het einde.
Aan kasseien wordt niet gemorreld en met 53 kilometer kasseien en finish op de wielerbaan blijft het een prachtig geheel.
Tevens een alleszins acceptabel inschrijfgeld zeker gezien de uitstekende verzorging.
Velo Club Roubaix staat al jaren garant voor een perfecte organisatie. Hoewel ik het jammer vind van de afstand ben ik dit jaar zeker weer van de partij.

Meer info op: Velo Club Roubaix

Foto: Als wielertoerist aankomen op het velodrome van Roubaix blijft toch een onklopbaar fietsmoment. 

Rechts de in 2011 veel te jong gestorven Andrea Pinarello.

Naast de hierboven genoemde evenementen zijn er nog en aantal kleine evenementen. Het is handig om daarvoor de website van de verschillende bonden in de gaten te houden.