Een monument maar toch had de organisatie de moed in de vlakke aanloop te snoeien. Hierdoor werd de rit korter, maar nog steeds ruim boven de 200 kilometer.
Om het toch nog zwaarder te maken was er op een paar plaatsen een extra lusje met kasseien in het parcours opgenomen.
Van alle volledige Parijs-Roubaix toer edities was het qua kasseien ook verreweg de zwaarste. Gelukkig waren de omstandigheden gunstig.
Heel gunstig zelfs. In de vroege uren was het nog knap fris, maar tot wij de wielerbaan opreden is het droog gebleven.
Op weg naar huis met de auto kwamen er wat spetters op de voorruit, maar of het op het parcours nog echt geregend heeft weet ik niet.
Verder stond er weinig wind en deze zat nagenoeg steeds in de goede hoek. Door de gunstige omstandigheden werd het dan ook zeer een rappe editie.
Voor ons nochtans want onder de douches was het nog erg rustig en we vroegen ons echt af waar al die andere fietsers waren.
De omstandigheden kunnen dan gunstig zijn geweest het parcours was loodzwaar en bij veel deelnemers zal het er flink zijn ingehakt.
Een zwaar parcours en het is ook bizar hoe rap een aantal stroken op dit moment achteruit gaan.
Het tweede deel van Carrefour de L’Arbre ligt er een pak slechter bij dan in april. Een paar jaar terug was het tweede deel van Carrefour gewoon een "makkie" en het evolueert zich zo langzamerhand tot een ware killer.
Het Bos van Wallers was al weer aardig groen aan het worden. Ondanks het uitblijven van de voorspelde regen was het op een aantal punten oppassen in het bos, want het gras zorgde dat de kasseien op sommige plaatsen smerig glad waren.
Vroeg gestart om op de eerste stroken niet teveel volk voor ons te hebben. Ik ging op pad met fietsmaatje Ingmar en debutant Jelmer sloot zich bij ons aan.
Met twee gasten op pad die samen net zo oud zijn als ik. Dan mag je wat langer in het wiel, maar het waren vooral m’n handen die deze ontmoeting met "De Hel" voor problemen zorgde. Dan heb je aan een goed wiel ook niet zo heel veel.
Eigenlijk vanaf de eerste strook ging dat niet goed. Dan denk je zoiets van ik moet weer even wennen. Na tien stroken ga je je echter toch wat zorgen maken.
In al die keren (circa 40 keer) dat ik hier gefietst heb nog nooit op die manier last van m’n handen gehad.
Er zijn wel wat oorzaken aan te wijzen, maar daar heb je op het moment dat je zit te harken geen ene zak aan.
De benen waren gelukkig super. Uitstekende verzorging van de organisatie en onze volgers en m'n parcourskennis zorgen dat het geen al te grote lijdensweg is geworden.
Sowieso gek als je superbenen hebt je toch met de handrem erop zit te fietsen. Pont Thibaut toch eens vol gas gegeven, maar toen kreeg ik echt serieus ruzie met m’n handen. Slecht plan en het was gewoon een zaak van de handen te ontzien.
M’n vrouw en fotovriendje Roeland bemande de volgauto en naast een ontmoeting bij de controles hebben ze ons in het Bos van Wallers en op Carrefour de L’Arbre opgewacht.
Dat heeft een prachtig pak foto’s opgeleverd.
Zelf zijn we onderweg ook een paar keer van de fiets geweest om plaatjes te maken.
De tijd die daarmee "verloren" gaat is altijd een erg goede investering in wat extra mooie herinneringen.
Want of een Parijs-Roubaix nu nat of stoffig is.............het zijn toch fietsfeestjes waar je op terug wilt kijken.
Ondanks de handen ben ik toch erg content met dit optreden in "De Hel". Twintig jaar geleden had ik zo een handtekening gezet dat ik dit nu nog zou kunnen.
Toch is de kans erg klein dat het de laatste gaat worden. Een aantal oude knarren die ik bezig heb gezien zijn een geweldige inspiratie om nog heel vaak terug te keren.
Sommige waren dan weliswaar op de korte afstand gestart, maar als ik de 80 voorbij ben en nog een "korte" Parijs-Roubaix mag doen, dan wil ik daar nu wel een handtekening voor zetten.
De dag was echter toch voor de jeugd en Ingmar trapte de stenen heel makkelijk onder zich vandaan. Ook debutant Jelmer die we bij ons hadden verteerde de stenen erg goed en zat de hele dag met een brede grijns te genieten van dit debuut.
Geen lek of andere pech. Ook dat zorgt voor een vleugje trots want zowel de fiets van Ingmar als die voor mezelf had ik recent opgebouwd.
Dat framebouwer Gios Torino ook een goede klus had gedaan wisten we en het zijn toch wel heel erg lekkere fietsjes voor dit soort gelegenheden.
Daarnaast vielen ze ook wel op en we hadden heel veel bekijks en aanspraak met deze blauwe fietsjes.
Geen grote heroïsche verhalen want we zijn vrij vlot en zonder grote problemen door "De Hel" getrapt wat niet wegneemt dat Parijs-Roubaix altijd een stevig en stoer potje fietsen is.
De fiets, de fietsmaatjes, het weer, de organisatie, onze begeleiders maakte het echter vooral tot een van de betere fietsfeestjes.
Allen bedankt!
Fotoalbum Parijs-Roubaix 2012
