Met een aantal vrienden een mini Parijs-Roubaix gereden. By far het leukste verjaardagscadeau wat ik ooit heb gehad.
Ik moest wel zelf de de weg wijzen maar zelfs daar maken ze mij blij mee.
Op de een of andere manier ken ik op het parcours van Parijs-Roubaix beter de weg dan in m'n eiegen berging.
We hadden heerlijk zomers weer, een leuk groepje waar het niveau verschil niet erg groot van was
Maar hoe mooi het weer ook is op de Noord Franse stenen is het altijd werken geblazen.
Bij Six Bonniers (10km voor de wielerbaan) in de zon heerlijk een biertje zitten drinken en daar komen dan de mooie verhalen.
Geslaagde dag en zo is een dagje onder worden lang niet erg.
Gister zelf Paris-Roubaix Ciclotourisme gereden. Deze versie voor wielertoeristen is dik 200 kilometer met ruim 50 kilometer kasseien. Alle ellende de de profs over zich heen krijgen mag je als wielertoerist dus ook van genieten.
Vroeg gestart om te voorkomen dat het op de stroken erg druk zou zijn. Met de eerste meegereden tot de eerste kasseien. Daar mijn eigen tempo gaan fietsen. Sommige gaan mij dan echt te hard. Kan ze dan wel zo'n strookje bijhouden maar met nog een kleine 200 kilometer voor de boeg vond ik dat niet slim.
Aan de andere kant zijn er dan fietsers die niet zo handig over de stenen gaan.
Dus vooral mijn eigen weg gezocht en vrij vlot fietste ik naar de eerste controle in Solesmes.
Door het vroege startuur had ik maar weinig als ontbijt naar binnen gewerkt dus bij de bevoorrading even flink wat naar binnen gewerkt.
Op het moment dat ik het laatste cakeje naar binnen frommelde kwam Dennis aanfietsen.
Ik had hem wel lopen zoeken bij de start maar hij was net iets later.
Dennis even de gelegenheid gegeven om ook wat naar binnen te werken en vanaf dat moment samen opgetrokken.
Op de kasseien vlot doorrijden en op het asfalt een beetje keuvelen. Dan moet je wel opblijven letten en dat deed ik even niet en fietste door een put en had een stootlek.
Snel een ander bandje erin en op naar de controle in Wallers-Arenberg.
Daar met behulp van de plaatselijke fietsenmaker mijn band wat harder opgepompt en dan begint toch het strafste klusje van deze rit: Het Bos van Wallers.
Het blijft toch jammer dat veel wielertoeristen de chicken-run nemen. Met de Ronde van Vlaanderen fiets je toch ook niet om de De Muur heen?
Zelf wel het gevecht aangegaan met deze duivelse strook. Aan het eind stond m'n lief te wachten om wat foto's te maken. Dat zijn geen plaatjes waar je heel fraai opstaat want dit zijn een paar kilometers die kruipen wel in de vezels.
Maar als Het Bos achter de rug is wordt het toch een beetje een feestje. Natuurlijk krijg je nog een aantal andere zware stroken maar als je Het Bos doorbent is het nog maar 100 kilometer.
Aftellen dus. Samen met Dennis lekker doorgetrapt. Niet te gek doen maar wel de druk op de pedalen houden.
Vrij vlot rolde de stenen onder ons door maar met nog 40 kilometer te gaan raakte ik toch wat vermogen kwijt.
Ik ging nog prima vooruit maar Dennis was net nog wat frisser dus op de laatste stroken nam ik mijn hoed voor hem af en zag hem wel aan het einde van een strook.
Maar ook bij Dennis ging langzaam het kaarsje uit en aan het eind van de laatste strook (die van Hem) kwam er een wel gemeend: "Gerard, ik mag hopen dat dit toch echt de laatste was"
Formeel niet maar de laatste strook in Roubaix is natuurlijk niet veel meer dan een stukje sierbestrating.
Samen reden we het velodrome op waar mijn vrouw ons al stond op te wachten. En geweldige ervaring blijft het iedere keer om hier te mogen finishen.
Voor Dennis was het de eerste ervaring om hier onder de legendarische douches te staan. Prachtige ervaring is dat!
Tot slot met een biertje geproost op een geslaagde dag in "De Hel"
Heel vaak wordt gesteld dat de wereldkampioen het jaar erop niet veel bakt. Nu is er in de loop der jaren natuurlijk een aantal keer een "klein" renner in de regenboogtrui gestoken, maar ook toppers hebben vaak last om de trui te bewijzen. Zo'n trui hangt blijkbaar toch wat zwaar op de schouders.
Het mooiste wat je als renner kan doen is natuurlijk om direct na het wereldkampioenschap de Ronde van Lombardije te winnen zoals Bettini in 2006. Maar andere renners waren hem voor zoals Saronni, Gimondi, Merckx (in welk lijstje staat hij niet?) en Simpson.
Ook mooi is natuurlijk in je regenboogtrui gelijk in het nieuwe seizoen Milaan-San Remo te winnen. Die trui behaalt in het vorige seizoen was geen toeval! Gelijk een statement maken!
Merckx deed het twee keer, maar ook Gimondi en Binda voerde dit nummer op.
De lijstjes dat een renner in de regenboogtrui een topklassieker wint zijn kort. In de rijke historie van Parijs-Roubaix is het zes keer voorgekomen dat een renner in de regenboogtrui als eerste over de streep kwam.
In 1961 Van Looy in een sprint met een kopgroep. In 1962 kwam van Looy solo aan.
Merckx kwam in 1968 samen met Van Springel aan die in de sprint een vogel voor de kat was.
Moser voerde wellicht het meest imposante nummer op in een regenboogtrui. Na een prachtige solo alleen aankomen.
In 1981 voerde Bernard Hinault een nummer op en in een sprint met een ijzersterke kopgroep gaf hij topfavorieten De Vlaeminck en Moser geen enkele kans iets aan hun palmares te doen.
Na Hinault was het lang wachten voor er weer een regenboogtrui op het podium stond. Afgelopen zondag was topfavoriet Peter Sagan de snelst in een sprint met twee na heerlijke koers.
1961 - Rik Van Looy
1962 - Rik Van Looy
1968 - Eddy Merckx
1978 - Francesco Moser
1981 - Bernard Hinault
2018 - Peter Sagan
Een vreemde eend in de bijt is Marcel Kint. Winnaar van Parijs-Roubaix in 1943. De eerste Parijs-Roubaix na het laatste wereldkampioenschap in 1938. Daar was Kint eerste geworden en formeel was hij dus de regerend wereldkampioen.
Kint fietste overigens niet in een regenboogtrui, maar had de kenmerkende Mercier trui aan toen hij zegevierend over de streep van het velodroom kwam.
Het regenboogtrui-syndroom zal er best wel zijn en de lijstjes laten zien dat het ook niet eenvoudig is om in z'n trui een topklassieker te winnen.
Foto: In een regenboogtrui een kassei ophalen is tot nu toe pas door zes keer voorgekomen.
Naast de vijf renners die in een regenboogtrui Parijs-Roubaix wisten te winnen zijn er wel een groot aantal renners die beide koersen hebben gewonnen.
Hier alle renners die beide koersen op hun erelijst hebben staan:
Philippe Gilbert, Tom Boonen, Johan Museeuw, Hennie Kuiper, Jan Raas, Bernard Hinault, Francesco Moser, Eddy Merckx, Felice Gimondi, Jan Janssen, Rik van Looy, Rik van Steenbergen, Louison Bobet, Fausto Coppi, Marcel Kint, Georges Speicher en Georges Ronsse.
Totaal 16 renners die minimaal één keer wereldkampioen werden en minimaal één keer Parijs-Roubaix wisten te winnen.
Vandaag ben ik naar de Recon geweest. Zelf ook de finale gefietst en tussendoor foto's van de profs gemaakt die zichzelf en hun materiaal aan het testen waren.
Extra vroeg gegaan zodat ik zelf al een flink stuk had kunnen fietsen zonder dat ik de broodrijders in de weg zou fietsen.
Het was koud en er stond een naar windje. Dat weerhield de heren er niet van om stevig hun best te doen. Sommige zitten op hun fiets of ze over een paar kilometer gaan winnen.
Prima instelling want een paar jaar terug hebben we eens wat Italianen en Spanjaarden gezien die alleen maar bezig waren kasseien te ontlopen.
Dit keer waren het vooral Bora en Lotto die serieus bezig waren en hun ambitie voor zondag niet onder stoelen of banken staken.
Normaal houden de profs het na Carrefour de L'Arbe of na Gruson het wel voor gezien en stappen ze daar in de bus.
Sagan en z'n ploeg trokken nog even door. Ze hadden ook goed schik want toen ik naar de wielerbaan fietste kwamen zij terug en zwaaide vrolijk. Ze hadden er duidelijk zin in!
Op de wielerbaan bij Cafe Pave even een biertje gedronken en daar kwam ik Dirk DeMol tegen. Hij was natuurlijk op pad met de Trek ploeg maar had dzeze dag z'n dochter mee.
Hij wilde haar even de wielerbaan laten zien er waar hij boven de bar hing.
Leuk om zo'n trotse vader met dochter te zien!
Geslaagde dag maar...............volgende keer graag paar graden warmer!
Goed uitleggen kan ik het niet maar ik heb dit altijd een soort van overgangsjaar van Roger gevonden.
Voor hij in 1972 naar Dreher ging fietste Roger bij de roemruchte Flandria brigade.
Jaren een succesvolle ploeg, maar ook wel erg veel toppers op een paar vierkante meter.
De Flandria ploeg was zo groot dat deze probleemloos op meer fronten actief kon zijn en in die zin haar tijd ver voorruit.
Toch waren er veel toppers in de jaren dat De Vlaeminck bij Flandria fietste die in dezelfde vijver viste als Roger.
Als we alleen al kijken naar de concurrenten ten aanzien van Parijs-Roubaix die de Vlaeminck bij Flandria had, dan snappen we de overstap naar Dreher.
Kleppers die Rogers sportieve ontwikkeling in de weg stonden bij Flandria waren onder andere Jempi Monsere, Eric Leman, Walter Godefroot, Eef Dolman, Eric de Vlaeminck, Marc Demeyer en Joop Zoetemelk (toch een keer 4e in PR).
Verder zaten er in de Flandria ploeg een hele berg knechten die op een goede dag ook een klassieker konden winnen.
De overstap van De Vlaeminck naar Dreher was vanuit sportief ook een zeer goede beslissing. 1972 was ook het jaar waar de liefde voor Italië tot grote bloei kwam.
1972 werd tevens het jaar naar de opstap naar de zeer succesvolle Brooklyn periode.
1972 werd een jaar waar Roger echt doorzetten als topper. In de jaren ervoor had de jonge Roger al Luik-Bastenaken-Luik en de Waalse Pijl gewonnen. Podium bij Milaan-San Remo en Gent Wevelgem. Belgisch kampioen (zowel op de weg als in het veld) in z'n debuutjaar als porf, maar ook koersen als Omloop Het Volk, De Grote Scheldeprijs en Kuurne-Brussel-Kuurne.
Een erelijst waar menig prof over een hele carrière al trots op zou zijn.
In die jaren moest je echter wel met wat meer adelbrieven komen, want de concurrentie in België was moordend.
Natuurlijk was daar ene Eddy Merckx die over z'n hele prof carrière 1 op de 3 wedstrijden wist te winnen. Roger haalde als je crossen meerekent ook een dergelijk moyenne.
Maar begin jaren 70 hadden de eerder genoemde Godefroot en Monsere maar ook Verbeek, Van Springel, Pintens, Van Looy, Rosiers, Guido Reybrouck, André Dierickx, Willy Vaneste en ik ga er vast nog een hoop vergeten.
De stap naar Dreher deed Roger kennis maken met Italië en zowel in de Giro als de Tirreno-Adriatico deed hij het meer dan uitstekend. Twee etappes in de Tirenno en het eindklassement en in de Giro drie etappeoverwinningen.
Z'n mooiste succes in 1972 was echter toch z'n eerst Parijs-Roubaix. Het kon niet uitblijven na een 5e een 2e en een 7e plaats bij z'n eerste drie deelnames.
Als je dan een eerste Parijs-Roubaix moet winnen dan maar in een hondenweer. Regen, zware wind en veel blubber.
Krakende wielen en valpartijen.
Merckx trekt zich daar niks van aan en gunt het niemand om in de luwte van het peloton een deel van de koers af te leggen.
De doorkomst in het Bos van Wallers is een ware veldslag. Hier komen de kwaliteiten van Roger als veldrijder uitstekend van pas.
De Vlaeminck test na Het Bos de tegenstand een keer maar laat betijen.
Van Maldergem en Santy ruiken hun kans maar de twee zijn net een klasse te licht voor een zware editie als die van 1972.
Toch blijft Van Maldergem lang standhouden en er is een erg goede de Vlaeminck nodig om hem in te rekenen.
Roger is niet te houden en ruikt "zijn eerste" en soleert naar een schitterende overwinning.
Op de wielerbaan van Roubaix moet hij twee minuten wachten op de volgende.
De weersomstandigheden en de prachtige solo maken deze editie om in te lijsten. Roger heeft zich definitief een plaats verworven tussen de specialisten.
De mooiste periode moest echter nog komen: De Brooklyn jaren.....
Podium 1972
1 Roger de Vlaeminck
2 André Dierickx
3 Barry Hoban
