Camphin-en-Pévèle

1800 meter - 4 sterren

De strook is genoemd naar het gelijknamige dorp komt uit aan de rand van het dorp en even na het dorp begint Carrefour de l'Arbre.
De strook van Camphin-en-Pévèle wordt ook wel Pavé de la Justice genoemd. Dit naar de officiële naam van de weg in het eerste gedeelte.

Sinds 2023 heeft de strook ook de naam Secteur Eddy Merckx gekregen. Bij het oprijden van de strook is daar vorig jaar een zuiltje geplaatst als eerbetoon aan deze fenomenale kampioen. Merckx was een echte alleskunner en wist drie keer te winnen en was ook nog eens twee keer tweede. In zijn twaalf deelnames deed hij nooit slechter dan een vijftiende plek. Indrukwekkend!

Kenners hadden echter wellicht een andere strook voor Merckx uitgezocht, want Camphin-en-Pévèle is pas in 1980 in het parcours opgenomen terwijl Merkx in 1977 voor het laatste deelnam.
Het parcours moest in de jaren die volgde meermaals aangepast worden door de aanleg van de TGV.

Foto: Veel wielertoeristen rijden hier argeloos voorbij maar dit is toch een mooie plek om even halt te houden.

De strook heeft een L-vorm en ligt zeer slecht. Goed is te zien dat deze strook al op een groot aantal plaatsen is gerestaureerd, maar het aantal gaten is talrijk.
In het tweede deel na de bocht loopt de strook iets op en een klein rijtje bomen wat daar staat is de enige beschutting die je hier kan vinden.

 

Foto: De ploeg van Dimension Data tijdens de Recon van 2018 halfweg Camphin-en-Pévèle.

Beschutting is nodig want op deze vlakte kan het aardig waaien en er staat eigenlijk altijd wel wind.
Tijdens de koers moet je hier van voren zitten want nu gaat het rap. Na deze zeer zware strook volgt direct Carrefour de L'Arbre en gelijk daarna Gruson.
Door de opeenvolging is het nauwelijks mogelijk om nog terug te komen als je hier een gaatje laat vallen.
De kasseien liggen zeer slecht en als het nat is dan is deze strook een groot blubberballet. Vooral het deel na de bocht. In het kantje rijden is dan niet zonder risico want de klei die hier ligt is dan spek en spekglad.

 

Foto: Al dagen voor de koers staan er aan het eind van deze stroken tientallen campers.

Tijdens de koers is dit ook een populair verzamelpunt voor supporters. Sinds een aantal jaren mogen er op de laatste stroken geen campers direct langs de strook worden gezet.
Voor campers zijn er verzamelplaatsen ingericht. Een zeer grote verzamelplaats is de weg die bovenlangs deze strook loopt. In de dagen voor de koers verzamelen zich hier honderden campers. Sommige staan er al op maandag en zijn direct na de Ronde van Vlaanderen richting Noord Frankrijk gereisd.
Mocht je tijdens de koers bij een van de stroken met een camper willen gaan staan volg dan de aanwijzingen van de Gendarmerie en de borden die speciaal zijn geplaatst.

 

 Foto: Speciale borden om de vele campers in goede banen te begeleiden,

Veel supporters blijven niet op Camphin-en-Pévèle maar lopen een kilometer verder het parcours op, om op Carrefour de l'Arbre te gaan kijken.
Toch is de strook van Camphin-en-Pévèle meer dan de moeite waard. Vooral als je even na het bosje gaat staan en je de renners mooi kan zien aankomen.
Beslist met verbeten gezichten want de kwalificatie van vier sterren is helemaal terecht.

 

Afbeelding: De strook begint bij de D93 waar de renners voor de grote boerenhoeve links af slaan.

Links boven is het eerste stukje van Carrefour De L'Arbre te zien. Stroken liggen dus zeer kort op elkaar.

Mons-en-Pévèle

3000 meter - vijf sterren

Sinds 1955 is dit een naam waar menig renner het zweet van in de handen krijgt.
De strook is meermaals gewijzigd, maar de zwaarte van de huidige strook past nog steeds bij de legendarische naam.

Mons-en-Pévèle is een dorp op een ruim honderd meter hoge heuvel in het Pays de Pévèle.
Mijn kennis van de vaderlandse geschiedenis is niet heel erg top, maar volgens mij hoorde Pevelenberg in de Middeleeuwen bij de zuidelijke Nederlanden.
Ik wil er zeker geen ruzie over maken want dat is in deze regio iets te vaak gebeurd.
Vooral bekend is de slag bij Pevelenberg (1304) waar geschiedkundige het nog steeds niet eens zijn wie er nu echt gewonnen heeft.
Nadien is er in deze streek in zo'n beetje iedere oorlog wel gevochten.

Gelukkig wordt er nu alleen nog slag geleverd op de fiets. In de eerste jaren dat de koers Mons-en-Pévèle aandeed ging dat via de beklimming van Le Caouin.
Een zware fors omhoog lopende kasseistrook.
De melkboer in Mons-en-Pévèle was het echter zat om iedere keer met boter in plaats van met melk aan te komen dus werd Le Caouin werd.

Foto: Wielertoeristen bij het oprijden van de strook van Mons-en-Pévèle 

tijdens een totaal verregende editie van Paris-Roubaix Cyclotourisme 2022

 

De koers week uit naar de andere kant van de berg en via de Pas Roland werd nu het dorp beklommen. Helaas kon ook deze route naar de top niet ontkomen aan de asfaltmachine.

Gelukkig liggen er in het land van Pévèle vele, vele kilometers kasseistrook tussen de landerijen.
Even onder de heuvel is er nu een Z-vormige kasseistrook die een van de zwaarste in de koers is.
Slechte tot zeer slechte kasseien en daarnaast is het voor een groot deel smerig vals plat. Dit in combinatie met de wind die hier bijna altijd staat maakt het tot een loodzware strook.
De strook maakt deel uit van het parcours sinds 1978 en is sindsdien slecht één keer niet aangedaan.
Een paar keer is alleen het eerste deel gebruikt en in 2008 zijn de zeer slechte delen gerestaureerd.

De strook Mons-en-Pévèle zorgt er doorgaans wel voor dat er de nodige renners over boord gaan. In de koers zitten we dan aan de kaap van de 200 en de mannen die voor de overwinning gaan zullen er nu eens fors aan ranselen. Voor de mindere goden is dit stadium van de koers dan ook doorgaans een cursus in nederigheid.
Direct na de strook komt er een stukje vals plat. Een niemendalletje voor een getrainde prof, maar in dit stadium van de koers gaat alles wegen.

 

Foto: Wielertoeristen op Mons-en-Pévèle tijdens hun editie (VCR) van 2018.

Zelfs na een droge week staat er nog water in de bochten!

Hier begint het wapengekletter maar toch is het nog vijftig kilometer naar Roubaix met onderweg nog 15 kilometer grotendeels erg slechte stenen.

Heeft het geregend dan is dit een strook waar de duivel spreekuur houdt. Met name de laatste 1500 meter zijn dan - ondanks de restauratie - een bijna onmogelijke opgave.
De kuilen in de zijkant van de weg zijn gevuld met plassen en je weet niet hoe diep ze zijn. Alleen zij met een heel groot hart durven nog van de rug van de weg te rijden om anderen in te halen. Zit je in een regen editie verder dan de 20e plaats is dit het moment dat je de koers gaat verliezen.
Tijdens de koers trekt deze strook dan ook zeer veel publiek.

Afbeelding: De strook loopt in een Z vorm van de D917 (rechts) naar de D120.

In het voorjaar van 2024 is in het begin van deze strook een gedenkzuil gemaakt voor de in 2023 overleden François Doulcier. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours en de promotie van deze schitterende klassieker.

Foto: Na 100 meter vind je aan de linkerzijde het gedenkzuiltje dat voor François Doulcier

Paris-Roubaix Cyclotourisme - Le Final 2024

Vandaag organiseerde Velo Club Roubaix (VCR) voor de 37e keer deze klassieker voor wielertoeristen. Als je bedenkt dat ze dat om de twee jaar doen heeft deze klassieker voor wielertoeristen daardoor een zeer rijke historie. 

Zelf nam ik voor het eerst deel in 1988. In eerste instantie om het klassiekerbrevet compleet te krijgen, maar later ben ik redelijk verslaafd geraakt aan deze oer klassieker.

 

Inmiddels is er al een aantal jaren op de zaterdag voor de profkoers de Paris-Roubaix Challenge. Enorm commercieel en dit event heeft helaas ook een erg leuk initiatief als Toertocht Kasseien Vreten verstoten.

De Challenge is voor mij geen optie. Iedereen mag van mij geld verdienen, maar toerfietsen moet voor mij laagdrempelig zijn. Hoe de commercie de laatste twee decennia het toerfietsen versmacht krijg ik echt hele nare pukkels van.

 

Dus "gewoon" de versie van VCR. Niet de lange afstand maar Le Final met start in Wallers. Deze is 115 km met 35 km kasseien waaronder alle zware stroken zoals Het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre.

Ik heb niks meer te bewijzen en ik heb een grote schurft om voor een hotel te betalen en dan om vijf uur op moeten staan. Als ik een hotel boek wil ik s'ochtends tegen m'n meissie kruipen en daarna genieten van een ontbijtbuffet. 

Daarnaast zorgt zo'n 200+ editie er ook voor dat je laat thuis bent en in de laatste 80 km heb je wel heel veel verkeer door de kortere afstanden. Dat laatste is vooral met een natte editie een drama.

 

Met zo'n 115km heb je ook de tijd om ergens een praatje te maken en een foto te schieten en blijft met 35km kasseien echt wel een stoer potje fietsen. 

Voor al mijn vrienden blijkbaar want niemand (!!) melde zich om mee op pad te gaan.........het zou dan ook een lange solo gaan worden....

Vanmorgen vroeg naar Wallers-Arenberg gereden waar de start was van Le Final.  M'n lief was ploegleider van dienst en hoewel de bevoorradingen van VCR uitstekend zijn is een eigen volgauto met een rit als deze wel lekker.

 

Even voor half acht op de fiets en bij de ingang van Het Bos van Wallers was het zes (6!!!) graden........dat was gelijk een uitdaging want ik had serieus koude handen en ben - geheel tegen mijn natuurlijke gedrag - een paar keer een klein stukje van de kasseien gegaan om m'n handen warm te maken.

Pas na een kwartier of drie stond de zon hoog genoeg om de warmte op te pakken.

De kou deed het eerste uur toch wel wat met mijn oude beentjes en het drieluik Bos van Wallers,
Pont Gibus en Hornaing a Wandignies (Secteur John Degenkolb) was toch even op temperatuur komen.

Je hebt dan wel gelijk een kleine acht kilometer Frans mislukt wegdek achter de rug. Stevig ontbijt kan ik je zeggen!

Tot de eerste bevoorrading volgde nog wel een paar eterstralen, maar de beentje waren warm gedraaid en ik was lekker aan het trappen.

 

Aan het einde van  Pavé Marc Madiot (Secteur Beuvry-la-Forêt naar Orchies) stond m'n lief mij bij de bevoorrading op te wachten. Dat blijf ik toch een naar strookje vinden. Loopt wat op, ligt onder de bomen en daardoor bijna altijd vochtig en dus glad.

Na de bevoorrading een drietal stroken met slechts drie sterren maar Mons-en-Pévèle zat eraan te komen. De organisatie had echter een verrassing in petto. Voor we aan de strook van Mons-en-Pévèle mochten beginnen kregen we "een rondje van de zaak". Via een omweg EN een heel nare kasseistrook werden we echt naar het dorp Mons-en-Pévèle gestuurd. Daar langs de begraafplaats en ook dat waren weer kasseien. 

Leuk extraatje maar ik ben toch voorstander om het parcours van de profs te volgen. Vanaf de strook van Mons-en-Pévèle was dat ook het geval. Voor een bevoorrading en een drietal verkeerssituaties waar je niet (in) mag fietsen werden we wel nog omgeleid.

 

Ondertussen waren stroken Pavé de Mérignies en Pont Thibaut onder de wielen doorgeschoven. Twee stroken die mij erg goed liggen.

Langzaam komt dan de finale in zicht. Twee pittige stroken na het verlaten van Cysoing met ook nog eens een naar hoogteverschil maar daarna rij je echt de hel in.

Want het duo  Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre staat dan op het menu. Camphin-en-Pévèle wordt wat minder vaak genoemd maar is een echte sloper. Je hebt ook nauwelijks tijd om op adem te komen want Carrefour de l'Arbre is een paar bochtjes verder de definitieve poort naar De Hel.

 

Na deze middeleeuwse martelkamer volgen nog wel stroken van Gruson en Hem maar na de vernederingen die je al hebt meegemaakt lach je daarom.

Uiteindelijk fietste ik toch vrij rap naar het velodrome in Roubaix. Uitdagingen vandaag waren er echter genoeg. Eerste drie kwartier echt koud en in de finale stak de wind op en die stond op Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre zelf in het nadeel.

Ook waren een aantal stoken op sommige plaatsen voorzien van flink wat natte klei en ik heb toch een paar nare uitglijders gezien.

Uiteraard moest ik tijdens het fietsen even stoppen bij een aantal nieuwe monumenten, Voor de vorig jaar overleden François Doulcier is op Mons-en-Pévèle een gedenkzuil geplaatst. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours.

Verder is vorig jaar is op Champin-en-Pévèle een zuiltje aangebracht als ode aan Eddy Merckx en de strook heeft nu dus als ondertitel Pave Eddy Merckx. Mooie aanvullingen op een al indrukwekkende rij monumenten die langs het parcours te vinden zijn.

Geen regen, geen blaren, niet gevallen, niet lek, geen zadelpijn...................gewoon lekker gefietst!

Fotoalbum Paris-Roubaix Cycloturisme - Le Final 2024