Beide Ineos coureurs verkende gister de kasseistroken die deel uitmaken van de kasseien-etappe die op 6 juli as. in de Tour De France op het programma staat. Op het filmpje is mooi om te zien hoe Pidcock voor het veld kiest. Een ludieke actie want Pidcock wist in 2019 Parijs-Ropubaix voor Espoirs (zeg maar amateurs) te winnen, dus hij zal straks in de Tour op de Noord Franse stenen echt wel zijn mannetje staan.
Overigens liet de teamleiding van Ineos weten dat nog niet vast staat op Pidcock in de Giro of in de Tour aan de start zal staan. Dit soort ritten verkennen kan echter nooit kwaad zal de gedachten zijn en gelijk hebben ze.
Deze editie wezen kijken bij een vriend waarmee ik in 1988 de toereditie van Parijs-Roubaix heb gereden. In stijl op de fiets er naar toe en toen de renners gestart waren en wij de koffie op hadden dachten we wel even te kunnen gaan wandelen. We zijn maar net een uurtje weggeweest. Tijdens het wandelen deden we nog een gokje hoe groot de vroege vlucht zou zijn. M'n vriend dacht wel aan een groep van 12 man en zelf hield ik het op 7.
Terug thuis.............TV weer aan..............73 man in de vroege vlucht!
Wat is er gebeurd riepen we nog in koor!
De wind zat in deze editie vooral in het voordeel, maar toe het peloton even brak was vooral het Ineos Grenadiers geïnteresseerd om even flink gas te geven. Niet zo gek want alle zeven renners van Ineos zaten in dit koppeloton (je kon dit tocj moeilijk nog een kopgroep noemen) en kanshebbers als vd Poel, van Aert, Asgreen hadden de slag gemist.
Het werd uiteindelijk een editie waar je wel 10 boeken over kan schrijven. Toch een paar momenten die de moeite zijn nog even laten passeren.
De koers is na de breuk in het peloton nauwelijks nog stil gevallen. Eenmaal voorbij het Bos van Wallers wisselde het koersbeeld om de haverklap. In het Bos zelf reed van Aert een wiel stuk maar kreeg razendsnel de fiets van ploegmaat Timo Roosen. Hoe snel van Aert weer aansloot liet zien dat hij de Corona goed verwerkt had.
Op enig moment was Mohoric zeer ver van de meet met een aantal man op pad gegaan en - zoals we dat van hem kennen - bleef hij maar gaan, gaan en nog eens gaan.
Het groepje dunde uit en uiteindelijk bleef Mohoric over met de Devriendt. Mohoric rook kansen en spoorde zijn laatste metgezel aan om vol te blijven gaan. Helaas viel de Sloveen weg door pech en reed daar ineens Devriendt op kop.
Hij werd echter op de hielen gezeten door onder anderen van Aert, van Baarle, van der Poel, Kung. Als dit soort kleppers in je nek hijgen dan weet je dat je een vogel voor de kat bent. Van Baarle ging niet zitten wachten op een sprint met die mannen en met nog een kleine 20 kilometer te gaan trekt hij er alleen op uit.
Van Baarle is meer dan een uitstekend tijdrijder en met zijn tweede plek twee weken eerder in de Ronde van Vlaanderen wisten we dat hier wel eens de winnaar kon rijden.
In een schitterden stijl soleerde hij naar zijn mooiste overwinning. Op een kleine twee minuten kwam een groepje van vier met van Aert, Kuhn, de schijnbaar onvermoeibare Mohoric en de knap aanklampende Devriendt. Die laatste pakte bijna nog een podium plek maar plaats 2 en 3 waren voor van Aert en Kuhn.
Menig wielerfan zal nog uit zijn stoel zijn gesprongen toen ze op de laatste echte strook Lampaert zwaar zagen vallen toen hij en een supporter elkaar aantikte. Gruwelijk gezicht en menig wielerfan zal opgelucht zijn toen Lampaert als tiende de wielerbaan op kwam rijden. Het had voor hem heel anders af kunnen lopen en gelukkig was dit de enige echte smet op een schitterende en sensationele editie van Parijs-Roubaix.
De winnaar kwam uit de sterkste ploeg van de dag, maar het waren toch vooral zijn individuele kwaliteiten die van Baarle deze epische overwinning hebben bezorgd.
De strook is genoemd naar Jean Stablinski. Voormalig wereldkampioen, winnaar van de ronde van Spanje en winnaar van de eerste editie van de Amstel Gold Race.
Stablinski komt uit Noord Frankrijk en kent deze omgeving als z'n broekzak.
Hij was ook de ex-renner die de organisatie het advies heeft gegeven om Het Bos van Wallers in het parcours op te nemen.
Zowel bij het oprijden van "Het Bos" als deze strook van Troisville staat een monument voor Stablinski. Jean is oorspronkelijk van Poolse afkomst, maar genoot een enorme populariteit in Frankrijk.
De strook van Troisvilles is al jaren de eerste strook die de renners voor hun kiezen krijgen. De strook loopt iets op en daarna af maar de grootste handicap zit in de blubber.
Zelfs met een droge editie is deze strook doorgaans nog van een flinke laag blubber voorzien.
De strook begint bij het uitrijden (D94) van Troisvilles richting het noorden. Het begin van de strook is te herkennen aan een schild met de opdruk "Pave Jean Stablinski".
Na 900 meter kruist de strook de D643 en weer 900 meter verder is er een haakse bocht naar links en is het nog een paar honderd meter "uitbollen" richting Inchy.
Het is geen heel zware strook en toch zal voor menig renner of wielertoerist het even kauwen zijn. Er zit dan 100 kilometer asfalt in de benen en die moeten nu gaan wennen aan het ritme van de kasseien.
Tot hier is Parijs-Roubaix een eitje, maar in Troisville gaat "het feest" beginnen.
Vaak stormt hier een compleet peleton de kasseien op wat niet geheel zonder risico is.
Vroeg in de koers maar toch een interessante strook die m'n ze 2200 meter kasseien de boel zeker wakker schudt.
Waarschijnlijk een van de kleurrijkste coureurs die er ooit is geweest. Geen makkelijke jongen voor z'n omgeving en zeker niet voor zichzelf.
We hebben nog wel eens de neiging om topsporters ook op persoonlijk vlak te idealiseren.
Dat is niet handig want topsporters zijn in de regel egoïstisch, meedogenloos, rücksichtslos en vooral eerzuchtig.
Als topsporter moet je ook bijna maniakaal zijn. Zeker in de wielersport waar je veel en hard moet trainen. Waar je vaak van huis bent en veel onder extreme (hitte, kou, wind, nat, slechte wegen) omstandigheden aan het sporten bent.
De moderne top wielrenners lijken vaak van die aardige jongens, maar beschikken nog steeds over de eigenschappen van de topsporters van weleer.
Alleen door een stuk mediatraining hebben ze geleerd wanneer ze bepaalde dingen beter niet kunnen zeggen.
In de tijd van Henri Pélissier bestond er nog geen mediatraining. Henri Pélissier (niet te verwarren met z'n fietsende broers Francis en Charles) presteerde het dan ook met iedereen wel een keer ruzie te krijgen.
Hij floepte alles eruit wat op z'n tong kwam en dat leverde wel eens ruzie op. Met collega's, sponsors, organisatoren, media, z'n vrouw en z'n tweede vrouw.
Hoewel de laatste ruzie hem noodlottig werd trok Henri zich overal niks maar dan ook niks van aan.
Z'n leven - met name z'n wielercarrière - werd letterlijk verscheurd door de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) en dat zal Henri ook geen goed hebben gedaan.
Hij verloor door de oorlog sowieso een aantal (Lapize, Faber) collega coureurs wat je als mens toch zal doen nadenken. Voor iemand die z'n carrière deels verloren zag gaan in oorlogsjaren heeft hij een zeer imposante erelijst bij elkaar gefietst.
De Tour de France is natuurlijk z'n grootste overwinning. Maar Henri deed het ook erg goed in eendagskoersen. In Italië haalde hij het zowel in Milaan-San Remo als in de Ronde van Lombardije (3x!).
Dat laatste leverde hem ook een mooie bijnaam in Italië op: De Koning van de Lombardije.
Hij won ook alle drie de grote Franse klassiekers: Parijs-Tours, Bordeaux-Parijs en Parijs Roubaix.
Z'n eerste overwinning in Parijs-Roubaix was in 1919. De renners trokken voor het eerst na de Grote Oorlog door een totaal verwoest gebied richting Roubaix.
Aan die editie heeft de koers ook haar naam te danken. L'Enfer schreven de kranten. Tijdens de oorlog was de pers maar mondjesmaat in het frontgebied aanwezig geweest.
De gruwelijkheden in de loopgraven werden immers voor het gewone volk zo veel mogelijk weggehouden.
Er was onder soldaten immers steeds meer weerstand om naar het front te gaan en met name aan het einde van de oorlog had het Franse leger te kampen met veel deserteurs.
Toen in 1919 de karavaan van Parijs-Roubaix door dit hopeloze, trieste en totaal verwoeste landschap trok werd voor het grote publiek pijnlijk concreet wat er vier jaar lang gebeurd was.
De renners fietsen van ruïne naar bomkrater. Iedere ruïne stond symbool voor een verwoest gezin. Iedere loopgraaf voor de dood van honderden soldaten. Iedere heuvel voor een slagveld waar duizenden jonge mannen zijn gesneuveld.
Henri had de bijnaam Fil de Fer en was inderdaad van ijzer. Natuurlijk zal het aanzicht van de oorlogswonden ook hem wat gedaan zal hebben. Toch was Pélissier na vier jaar inactiviteit gebrand om deze Parijs-Roubaix te winnen. Hij moest en zou deze eerste editie na de oorlog winnen.
De gedrevenheid van Henri is zo groot dat als de renners voor een stilstaande trein moeten wachten hij met de fiets op de nek door de trein naar de andere kant loopt. Het typeert z'n rebelse karakter, maar ook z'n gedrevenheid om een koers te winnen.
Net iets meer dan 20 coureurs halen de finish Niet gek want de meeste hebben de laatste jaren nauwelijks getraind.
Voor Henri was de feestvreugde overigens snel over want na z'n winst moet hij nog een paar maanden terug naar het leger.
Podium 1919
1 Henri Pelissier
2 Philippe Thys
3 Honoré Barthélémy
In 1921 wist Henri Pélissier nog een keer de Helleklassieker te winnen en ook toen was het landschap nog steeds bezaait met puinhopen van de oorlog.
Z'n broer Francis werd tweede en in de familie werden er geen cadeaus uitgedeeld. Henri was te eergierig en wilde gewoon alles zelf winnen.
Podium 1921
1 Henri Pelissier
2 Francis Pelissier
3 Léon Scieur
Charles was de derde fietsende broer en wist twee keer op het podium van Parijs-Roubaix te komen: 1927 (3e) en 1931 (2e).
Foto (bron BNF): Over de oorlogsjaren van Henri Pélissier is niet veel te vinden.
Na z'n loopbaan als coureur is het leven van Henri eigenlijk één groot drama geworden. Z'n vrouw pleegt zelfmoord en een paar jaar later wordt hij met het zelfde wapen door z'n nieuwe lief vermoord.
Een triest einde van één van de grootste kampioenen die Frankrijk heeft voortgebracht.
Wout is blijkbaar heel blij met z'n speciale fiets voor Parijs-Roubaix want met enige hulp zorgt hij voor dit fraaie plaatje. Los van de promotie die hij daarmee doet voor Cervelo, denk ik dat het een oprechte actie van Wout is. Op de sociale media zien we niet alleen het resultaat van de foto maar ook hoe deze tot stand is gekomen. Deze gast houdt echt van het spelletje en van alles wat daar bij komt kijken. Fijn dat voor dit soort bijzaken er nog tijd is in een sport die inmiddels door de wetenschap is overgenomen.
Fijn dat hij er zondag bij is en hopelijk gaat hij een rol van betekenis spelen. Zou goed zijn voor de koers en is natuurlijk vooral goed voor Wout en z'n vele supporters die na zijn overwinning in de E3 toch wat op hun honger zijn blijven zitten.
Gister heeft de Alpecin-Fenix onder bijna zomers omstandigheden de recon gereden. Door het mooie weer veel publiek en uiteraard heel veel pers. Zoals gebruikelijk krijgt kopman Mathieu van der Poel dan de meeste aandacht. In een finale ben je doorgaans op jezelf aangewezen, maar vooral het eerste deel van de koers kan een ploeg er voor zorgen dat de kopman geen trap teveel doet. Het werk wat een ploeg dan verzet is enorm belangrijk. Daarom zetten we de ploegmaten waar Mathieu zondag mee ten strijden trekt eens in het zonnetje.
Daarnaast zitten er een paar bij die met een bepaald koersverloop zelf een goed resultaat kunnen scoren.
Gianni Vermeersch
Degelijke ploegmaat met zeer ruime cross ervaring. Vorig jaar werd Gianni 15e dus dit is een ploegmaat die ver kan komen in de finale.
Op zijn eigen erelijst staan overwinningen in Antwerp Port Epic en de Slag om Norg. Deze laatste bevat zeer veel zeer slechte stroken en daar voelt Gianni zich blijkbaar thuis.
Senne Leysen
De lange Senne begint een vaste waarde te vormen bij Alpecin. Harde werker die zich vooral inzet voor het resultaat van de ploeg. De onzichtbare krachten in het peloton waar geen kopman zonder kan.
Guillaume van Keirsbulck
Dit is typisch zo'n renner die hoef je niks meer uit te leggen. Ruim 10 jaar ervaring in het profpeloton en is daarmee min of meer een soort van wegkapitein.
Guillaume won zelf in zijn carrière de Antwerp Port Epic en Le Samyn. Deze laatste is een Waalse kasseienkoers die gelukkig meer en meer aandacht krijgt. Als je LE Samyn weet te winnen dan kan je op de stenen rijden.
Tim Merlier
Razend snel en als de koers een beetje gek loopt is dit niet de gast waarmee je naar de meet wil. Daarmee heeft Alpecin een sterke tactische troef in handen. Tim is zelf bezig met het bouwen aan een schitterende erelijst met overwinningen in Brussels Cycling Classic, Nokere Koerse, Classic Brugge-De Panne en een etappe in zowel de Giro als de Tour.
Silvan Dillier
Net als Guillaume heeft ook Silvan de nodige ervaring. Hij werd vorig jaar voor de derde keer Zwitserse kampioen en dan kan je echt wel een beetje fietsen. Binnen de opdracht waar de ploeg zondag voor staat is vooral zijn tweede plek in Parijs-Roubaix in 2018 van belang. Silvan kwam met Peter Sagan met voorsprong de wielerbaan oprijden. Op de kasseien behoorde Silvan die dag tot de allerbeste maar in het sprintje op de baan was Sagan net even te sterk. Sagan is er helaas niet bij en misschien ruikt Silvan zelf wel kansen als Mathieu een wat mindere dag heeft.
Julien Vermote
Ook Julien heeft al ruim 10 jaar ervaring in het prof peloton. Een goedlachse harde werker die vooral in het begin van de koers van onschatbare waarde voor een kopman kan zijn. Hij weet precies hoe je door het peloton moet manoeuvreren, waar het op de kant gaat en wat gevaarlijke momenten zijn. Onwaarschijnlijk pak ervaring neemt Julien zondag mee.
Op basis van de resultaten van Mathieu kan je stellen dat hij zondag de grootste favoriet is. Het is toch goed ook naar ploegen te kijken. Veel ploegen hebben een ziekenboeg die vol ligt en komen toch met een paar tweede keus renners aan de start als het om kasseien gaat.
De ploeg die Alpecin-Fenix zondag op pad gaat sturen is verre van een tweede keus. Iedere kopman zal zich enorm gesteund voelen als je met deze ploeg de strijd aan mag gaan.
Heel veel ervaring en bewezen kwaliteiten op kasseien!
Of de winnaar in hun midden zit is lastig maar ze zullen zondag niet onopgemerkt blijven!
Zaterdag is het zover en mogen de vrouwen van start voor hun tweede editie van Parijs-Roubaix. Om als kijker warm te lopen even een mooi filmpje van de UCI van de editie van vorig jaar.
Jumbo-Visma Cyclinhg team maakt zojuist bekend dat Wouit van Aert zondag aan de start zal staat van Parijs-Roubaix. Niet als kopman maar met Wout weet je het natuurlijk maar nooit.
Samen met de strook bij Quiévy is dit de langste strook uit de recente edities van Parijs-Roubaix.
De strook begint bij het verlaten van Hornaing en na 300 meter is er een spoorwegovergang.
Dat is altijd een lastig punt in een koers en er is in de recente jaren al meermaals ophef over een spoorwegovergang geweest.
Na overweg blijft de strook langs het spoor lopen en na 750 meter is er een klein stukje asfalt en daar slaan de renners rechtsaf.
Daar staan links van de weg twee zeer opvallende witte watertorens die je van ver al kan zien.
Vanaf hier is het nog bijna drie kilometer tot aan het bruggetje bij Wandignies.
De kasseien zijn niet heel slecht maar er lijkt werkelijk geen einde aan te komen.
Foto: Bij het oprijden van de strook aan de rechterkant vinden we dit zuiltje.
Recent is de strook omgedoopt tot Secteur John Degenkolb die in 2015 deze koers wist te winnen. Degenkolb is een groot fan van deze koers en tevens ambassadeur van Les Amis de Paris Roubaix.
De strook is op twee plaatsen gemarkeerd met een zuiltje met daarop informatie over deze strook en een vermelding van de belangrijkste successen van Degenkolb.
Het eerste zuiltje tref je aan direct bij het oprijden van de kasseien bij het verlaten van Hornaing. Een tweede zuiltje staat bij de twee grote watertorens. Kan je echt niet missen.
Foto: Een zeer markant punt na 800 meter met het zuiltje van John Degenkolb.
Wat de renners wel kunnen missen is deze 3700 lange strook. Als kiespijn zullen er een aantal zeggen! Toch razen specialisten hier met een daverende vaart overheen. In de editie van 2017 liet Daniel Oss een gemiddelde optekenen van ruim 44 kilometer per uur. Dat is op een gewone weg al een zeer respectabele snelheid.
Afbeelding: Van onder bij Hornaing naar boven bij Wandignies.
Direct aan het einde van de strook gaan de renners rechtsaf.
Gister plaatste ik al een overzicht van de 30 kasseistroken die de renners dit jaar voor de wielen krijgen. Voor het overzicht hier ook nog even de kaart.
De renners starten zoals als jaren gebruikelijk is in Compiègne en de finish is op de legendarische wielerbaan. Totaal 257,2 kilometer waarvan 54,8 kilometer kasseien.
Normaal zaten we vandaag op de vrijdag voorafgaand aan de grote dag. Parijs-Roubaix wordt dit jaar echter een weekend later verreden vanwege de verkiezingen die zondag in Frankrijk worden gehouden. We mogen dit weekend dus eerst nog even genieten van de Amstel Gold Race die een weeek naar voren is geschoven.
Toch zijn veel renners en rensters al druk bezig met de voorbereiding op de helletocht. Dagelijks worden ploegen waargenomen op de Noord Franse stenen.
De mannen krijgen zondag 17 april maar liefst 30 kasseistroken voor de wielen. De vrouwen doen er op zaterdag 16 april een aantal minder maar de 17 stroken die ze voor hun kiezen krijgen zijn niet de minste.
In het verleden werden strook 7 en 6 als één secteur gezien. De onderbreking is echter meer dan een kilometer dus het is heel legitiem deze als twee stroken te zien. Strook 8 bestaat nog wel uit twee gecombineerde stroken. Deze liggen echter maar 300 meter uit elkaar.
Bovenstaand is een handig lijstje voor wie bij de TV zit. Het langzaamste schema voor de mannen voorziet in een aankomsttijd van kwart voor zes terwijl het snelste schema de renners net na vijf uur verwacht.
Dit boek over Sonny Colbrelli verschijnt wel op een heel bizar moment. Het boek is afgelopen winter geschreven naar aanleiding van zijn schitterende overwinning in Parijs-Roubaix 2022. Na dit geweldige debuut van Sonny in de helletocht zou hij voor de komende editie beslist weer een van de kanshebbers zijn.
Helaas loopt het leven niet altijd zoals we willen en op 21 maart jl zakte Sonny na een sprint in de eerste etappe van de Ronde van Catatonie in elkaar. Het zag er even echt heel zorgwekkend uit en Sonny kreeg hartmassage en werd met grote spoed naar het ziekenhuis gebracht.
Inmiddels is bij de snelle Italiaan een defibrillator aangebracht om te zorgen dat toekomst hartfalen wordt opgevangen. Hoewel er diverse sporters zijn die met een dergelijk kastje op het hoogste niveau actief zijn gaat het voor Sonny erg lastig worden. De Italiaanse wet schrijft immers voor dat met een dergelijk kastje je niet aan topsport mag doen.
Sonny is inmiddels thuis bij zijn gezin en herstellende van de operatie. Het is nog te vroeg voor een definitief verdict maar iedereen zal begrijpen dat het voor Sonny heel lastig gaat worden om zijn carrière als prof wielrenner voor te zetten. Voor de komende Parijs-Roubaix betekend het dat we zeker een andere winnaar gaan krijgen, waarbij het mega triest is wat daar de reden voor is.
Het boek "Con il cuore nel fango" ligt vanaf vandaag in de Italiaanse (web) winkels en is 176 pagina's dik. Liefhebbers zullen het echter met een heel dubbel gevoel zitten lezen door de gebeurtenissen van de afgelopen weken.
Het boek is een mooie aanwinst in iedere verzameling, maar bovenal wensen we Sonny een voorspoedig herstel en veel wijsheid bij de lastige keuze's die de komende periode op zijn pad gaan komen.
Het zou mega triest zijn maar als we de Belgische opper-viroloog mogen geloven kan Wout beter niet starten. In een tweet vorig week was van Ranst daar heel helder in. Na de afwezigheid van van Aert in Vlaanderens Mooiste zal dat voor hemzelf en de vele fans een enorme teleurstelling zijn als hij er in Roubaix ook niet bij zal zijn.
Van Aert was dit voorjaar al een redelijke slokop met overwinningen in Omloop Het Nieuwsblad, tijdrit en Groene Trui in Parijs-Nice en de E3 prijs. Schitterend en ga er maar vanuit dat 99% van de profs er voor zou tekenen als ze dat in een jaar wisten te winnen. Van Aert zal dit seizoen echter gestart zijn met de ambitie om één van de monumenten te winnen. Het liefst natuurlijk in die prachtige driekleur als eerste over de streep in Vlaanderens Mooiste. Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix waren beslist twee andere grote doelen.
In Milaan-San Remo werd hij 8e wat natuurlijk niet slecht is maar van Aert zou er echt alles aan gaan doen om in de volgende monumenten beter te doen. Eén kans is jammerlijk voorbij en voor Roubaix ziet het er ook niet goed uit.
Voor de koers zou het prachtig zijn als hij erbij is maar wie niet uitgeziekt is doet doorgaan beter niet aan topsport. We wensen Wout dan toch vooral een voorspoedig en volledig herstel want die klote Corona kan soms heel lang in de weg zitten.
Vorige week was op de Facebookpagina van UAE Team Emirates Supporters te lezen dat Tadej Pogacar te bewonderen zal zijn in Parijs-Roubaix. Een week geleden leek dat nog een flauwe grap, maar na zijn magistrale optreden gisteren in de Ronde van Vlaanderen zou ik het wel weten.
Tadej is in mijn ogen samen met Mathieu van der Poel en Wout van Aert een coureurs die alle vijf de monumenten kan winnen. Voor de laatste twee zal het in Lombardije een beetje mee moeten zitten en voor Tadej wellicht in Roubaix.
Op dit moment zijn er maar drie coureur die alle vijf de monumenten op hun palmares hebben staan en dat zijn Rik van Looy, Eddy Merckx en Roger de Vlaeminck. Merckx is dus de enige Tour winnaar die ook alle monumenten heeft weten te winnen.
Wie gister Tadej over de stenen van de Oude Kwaremont zag vliegen die kan toch echt hopen dat deze (overigens prima) 1 aprilgrap snel werkelijkheid gaat worden?
De vrouwen rijden op zaterdag 16 april voor de tweede keer een eigen editie van Parijs-Roubaix. De koers is iets langer dan vorig jaar en is verlengd van 116.5 naar 124.7 kilometer. Nog steeds een beetje flauwe afstand want vrouwen kunnen prima 200+ rijden en als ze hetzelfde prijzengeld willen lijkt mij dat ook een goed idee.
De extra kilometers gaan gemaakt worden in een aanloopcircuit even buiten Denain wat vier keer afgelegd moet worden. Zodra de vrouwen het aanloopcircuit verlaten rijden ze bij Hornaing de eerste kasseistrook op. Dat is gelijk een mega zware strook van maar liefst 3700 meter.
Totaal krijgen de vrouwen 17 kasseistroken te verwerken met in totaal ruim 29 kilometer kasseien.Vorig jaar werd de eerste editie voor vrouwen gereden en gewonnen door Lizzie Deignan. Zowel de editie voor mannen als voor vrouwen werd pas in oktober verreden vanwege de Corono-maatregelen die in 2021 in het voorjaar in Noord Frankrijk van toepassing waren.
Dit jaar gelukkig gewoon in het voorjaar zoals het hoort bij een voorjaarsklassieker.
In de agenda: zaterdag 16 april 2022 Parijs-Roubaix voor vrouwen.
%20_%20Twitter.png)
