Met oudjaar op bezoek

Door deze blog heb ik al heel wat leuke contacten gekregen. Met jonge renners, oud renners, fietsfabrikanten, wielertoeristen, uitzetbazen, organisatoren, de schrijvende pers en de radio.
Vandaag kwam daar een leuk contact bij en uit zeer onverwachte hoek.

Ik had een heerlijk stukje tonijn gemaakt op een bedje geglaceerde groente. Het had gesmaakt en ik was net weer de keuken ingedoken voor wat hapjes voor oudejaarsavond. De enige dag in het jaar dat ik weer liever vrijgezel zou willen zijn.
Oudejaarsavond vind ik echt zo'n overgewaardeerde avond. Heb ook een half trauma van vroeger toen je op deze avond verplicht gezellig moest doen. Als vrijgezel ben ik ook diverse keren gewoon lekker om 11 uur naar bed gegaan en de volgende ochtend super nuchter op de fiets gestapt.
Oudejaarsavond in m'n jeugd was net zoiets als 20 keer het Bos van Wallers. Op een lelijke fiets natuurlijk! Na aan paar keer komt het echt je neus uit, maar we MOETEN opblijven voor de klok en het vuurwerk! Iets wat van mij per direct afgeschaft mag worden.
Voor de economie een goede zaak, maar dat ik ook het enige pluspunt.

Morgen niet verplicht gezellig en zeker geen vuurwerk. Als ik dan toch wakker moet blijven wil ik wel fatsoenlijk eten en dan laat ik niet aan het toeval over. Dus ik stond in de keuken te snijden, koken, raspen, mengen, weer snijden en proeven wat op afstand m'n favorieten onderdeel van het koken is.

De bel gaat. Nee we kopen geen kunst voor een goed doel, geen huis aan huis krant gebedel want er hangt een NEE-NEE sticker en ik heb geen belangstelling voor een plekje in de hemel. Zoals jullie weten ben ik immers een groot fan van "De Hel" dus bekeren kan achterwegen blijven.

M'n lief deed open en ik hoorde iets over Parijs-Roubaix-Blog. Ik ken m'n prioriteiten dus de Sabatier ging aan de kant, veegde m'n handen aan de broek (shortjes zijn voor wannabee-hobby-koks) en schuifelde naar de gang.
Een half bekend gezicht stak uit een regenpak. Dat laatste was nodig. Mooi weer voor een natte Parijs-Roubaix. Denk eens aan Tchmil in 94. Wat een koers was dat zeg. Helden mey blubber sminck.

Ik herkende de "buurman" want onze kinderen hebben jaren terug bij elkaar op school gezeten. Verder dan een vriendelijk gedag waren we nooit gekomen. Niet echt de buurman, maar wel in dezelfde straat en hij informeerde of hier Gerard van Parijs-Roubaix-Blog woonde?

Ja die woont hier. Volgers van m'n andere blog kennen m'n nickname dus "kom binnen".

Druipend van de regen als een coureur die net na een natte koers op het velodroom van de fiets was gestapt. De fiets hoefde niet op slot he? Nee in dit hondenweer blijven zelfs de grootste bandieten bij de stoof zitten.
De buurman is een Vlaming en dan sta je bij mij met 3-0 voor. Ga zitten! Iets drinken? Eten?

Hij had op het web gezocht naar info en was deze blog tegengekomen. Had de diverse krantjes gezien en kwam er zo achter dat we blij elkaar in de buurt wonen. Dus op zoek want hij had plannen.
Niet zomaar een plan maar in 2014 wil hij Parijs-Roubaix gaan fietsen. Aan z'n ogen kon je zien dat ik niet met z'n voeten moest gaan zitten spelen. Dit was ernst. Deze man gaat echt z'n kat niet sturen! Een man met een missie!
Voor we het wisten waren er tien edities besproken en hij kenden al bijna alle beschrijvingen van de stroken uit z'n hoofd. Als Vlaming had hij dicht tegen de cyclocross-clan van de broers De Vlaeminck gezeten. Maar de buurman ging ook helemaal glimmen bij namen als die van Godefroot. Merckx deed het minder goed en de taalgrens speelde duidelijk een rol.
De Gios die in de woonkamer stond deed z'n hart openbreken en hij was zelf ook een enorm fan van staal. Zelf rijdt hij op een stalen Pinarello. Ik liet een foto zien dat ik naast Andrea Pinarello het velodroom op kom rijden. Andrea deed de marketing bij Pinarello en overleed niet lang na deze ontmoeting.

Voor we het wisten zaten we helemaal in "de koers". Hoe slecht zijn die kasseien wel niet. Hoe bruut en genadeloos. Mooie verhalen en hier hadden we duidelijk met een liefhebber te maken. Op de fiets in de regen door het dorp rijden om de eigenaar van deze blog te vinden.
Wat een metafoor voor een koers als waar deze blog over gaat!

Wat zou dit een mooie oudjaarsavond zijn. Een toevallige ontmoeting en lekker over koers klappen. De buurman bleek ook nog een enorm whiskyliefhebber te zijn.

Bij beide riepen er nog wat plichten, maar dit gaat niet bij deze enkele ontmoeting blijven en alleen zo'n uurtje als zojuist maakt het al dik de moeite om in deze blog te investeren.

Een koers die echte liefhebbers aantrekt en laat Oudejaarsavond maar komen want ik kan wel even tegen een stootje...................

Foto: De buurman heeft maar één doel voor ogen: er MOET een kassei op de schoorsteenmantel komen.

Test van de Bianchi Infinito

Zelf ben ik een beetje klaar met Bianchi. Dat heeft alles te maken met hun monopolistische rol tijdens de L'Eroica 2013. Kleine fabrikanten zoals Gios Torino zijn daar niet meer welkom.
Het grote Bianchi heeft zo'n monopoly helemaal niet nodig en in mijn ogen wordt een evenement als L'Eroica alleen maar opgesierd als er een aantal kleine authentieke merken aanwezig zijn. Gaat Bianchi geen fiets minder door verkopen.
Om Bianchi te boycotten op deze blog gaat ook wat ver............. Dit filmpje van een test op het parcours van Parijs-Roubaix van een van de modellen is toch zeker de moeite waard.

Vinkenbrood

Lax (Christian Lacroix) is een briljante striptekenaar. Liefhebbers van strips en wielersport kennen dan ook vast zijn meesterwerk "De Teenloze Adelaar".

De Teenloze Adelaar! Iemand die dat bedenkt is al briljant. Geweldig!
Lax laat keer op keer zien niet alleen een sterk verhaal neer te zetten, maar kan ook prachtige en vooral sfeervolle (stemmige) illustraties maken.

Met Vinkenbrood (deel 1 en 2) geeft hij een schitterend tijdsbeeld.
Dat alles uit de periode waar deze klassieker Parijs-Roubaix haar naam aan te danken heeft. We schrijven immers 1919 toen na "De Grote Oorlog" (WWI) de renners door een kapot geschoten landschap werden gestuurd. Het parcours lag bezaaid met resten van de oorlog.
Daar waar wegen al gerestaureerd waren zijn de kasseien er gewoon neergesmeten. Lax zet een geweldig tijdsbeeld neer van hardwerkende mijnwerkers, een land in opbouw na een gruwelijk oorlog en jongens die als renner het avontuur zoeken.

In deel 1 begint het verhaal over wees Reine. Wat op zich al een geniaal gekozen naam is.
Reine groeit op in een weeshuis onder het bewind van een gefrustreerde ex-officier die gehandicapt uit de oorlog is teruggekeerd.
Uiteindelijk komt ze onder het juk vandaan en via de school voor de journalistiek komt ze in aanraking met Parijs-Roubaix. Ze kiest overigens wel voor een zeer opmerkelijke aanpak om zich te verdiepen in de koers.

In de parallelle verhaallijn raakt Elie door zijn oom gefascineerd voor de "Paaskoers". Oom Quetin is ex-renner en kan door zijn oorlogswonden niet meer koersen. Quetin geeft z'n liefde voor de koers door aan Elie tot groot ongenoegen van diens vader.
Je voelt al snel de wat clichématige samenkomst van de twee verhaallijnen maar het verhaal gilt het uit om verfilmd te worden.

Je ruikt het zweet, het stof en het muffige leven uit die tijd. Iedere pagina is een kunststukje op zich en dit zijn strips die je graag een tweede en een derde keer pakt.

Voor fijnproevers!

ISBN deel 1: 9789088101564
ISBN deel 2: 9789088102486

Vinkenbrood is de benaming voor de restjes eten dat de kompels aan het eind van de dag voor hun kinderen mee naar huis namen.
De Franse benaming voor Vinkenbrood is Pain d'alouette. Prachtig toch?

Nog 112 dagen

In 2011 kondigde ik rond Kerst de 110e Parijs-Roubaix aan met de belofte 110 dagen warm te lopen voor de mooiste koers van het jaar.
Vorig jaar herhaalde ik dat kunstje met 111 warmloop-blogjes.
De werkdruk wordt alsmaar groter want 13 arpil 2014 zijn we toe aan de 112 editie van Parijs-Roubaix.
Ook nu zal ik een aantal oude artikelen boven water halen om de nieuwkomers "in te werken". Voor de trouwe volgers zal er genoeg nieuw materiaal zijn om de komende maanden met veel honger uit te kijken naar de volgende helletocht.

Het zal een mooie aanloop worden. Nu al kunnen we speculeren. Gaat Boonen voor een ultiem record met een vijfde overwinning? Paar maanden terug sprak ik Roger de Vlaeminck en hij wist al wie de winnaar ging worden.............
Dan toch Cancellara? Daarmee naast Tom en Roger? Het zou een prachtig trio zijn en in mijn ogen een mooie balans. Maar er zullen meer kapers op de kust zijn. Milaan-San Remo is in 2014 minder geschikt voor sprinters en een aantal van hen zullen hun doel verleggen.
Cavendish heb ik eens met een vrije training mee mogen maken in het Bos van Wallers en als hij echt zou willen? Kom je met Cav aan op het velodroom ben je op voorhand kansloos.
Maar ook Sagan kondigde - notabene deze week - aan om in 2014 van Parijs-Roubaix een van z'n hoofddoelen te maken.

Ook de commerciële zucht rond de ronde van Vlaanderen zal veel renners in verwarring brengen en zullen een aantal van hen de pijlen richten op Parijs-Roubaix.

Ik ga mijn best doe om de aanloop naar Parijs-Roubaix 2014 zo leuk, spannend, leerzaam (ook voor mezelf) en boeiend mogelijk te maken. Heb je iets te melden voel je dan vrij en laat op de Facebookpagina een berichtje achter en ik neem contact met je op.

Morgen echt aan de bak!

Foto (Gerard van Kamp): Verkennning begin december 2013 en er zullen nog vele bezoekjes aan "De Hel" volgen.

23 december!

Ik heb net even zitten turven. Parijs-Roubaix 2014 is op 13 april. Dat betekend dat als ik 112 blogjes wil maken in aanloop op deze koers ik 23 december 2013 ga beginnen.

Mooi! Ga ik doen!

Tot de 23e!

Foto: Afgelopen weken meermaals in "De Hel" geweest om maximaal het gevoel te krijgen.

La Marque à l'Arbre

Gister het permanente VTT rondje van le Circuit de la Marque à l'Arbre gedaan. 
Blubber en nattigheid viel mee en de kilometers gingen vlot onder de wielen voort.



Samen met fietsvriendje Gerard op en rond de finale van Parijs-Roubaix eens flink wezen moddertrappen. Grappig dat we begin 1970 ons eerste koersje reden en het tot eind 2013 heeft geduurd voor we een keer samen op de MTB zaten.
Voor beide is de MTB dan ook geen hoofdtaak maar we vinden het allebei wel een leuke afwisseling.
Zelf had ik dit circuit al een keer gedaan en diverse andere MTB tochten in deze omgeving waaronder drie keer de MTB versie van Parijs-Roubaix.
Het is een heel andere omgeving dan bijvoorbeeld de Veluwe of Zuid Limburg maar daarom niet minder leuk.
Juist het wat desolate Noord Franse landschap heeft ook zo haar aantrekkingskracht.



De auto geparkeerd bij mijn favoriete spot namelijk Carrefour de L'Arbre. Vandaar ging het over de zeer slechte Chemin de Bourchelles naar het zuiden. De strook is in 1978 voor het laatst gebruikt en toen snelde Moser naar zijn eerste overwinning in deze fraaie klassieker.
Daarna gaat het naar het westen om via de route de Gruson noordwest te gaan. Deze strook is in 1977 voor het laatst gebruikt en toen snelde De Vlaeminck hier over de zeer slechte stenen naar z'n vierde zege in Parijs-Roubaix.
Na Gruson volg je een heel stuk La Marque het riviertje waar deze tocht een deel van haar naam aan te danken heeft. Meer blubber, meer plassen en meer glijden en glibberen.
Toch viel het in het totaal wel mee en ik heb het hier wel erger meegemaakt.
De lus om het Lac de Heron (er zitten er 100en) was zelfs een appeltje-eitje.
Hierna ging het weer in oostelijke richting en werden we toch nog getrakteerd om een paar lelijke stukken.
Helaas was het "pannenkoekenhuis" bij 6 Bonniers gesloten. Dus dan maar het rondje afmaken zonder koffie.
Zelf de doorgaans zeer slechte Petit Chemin de Sin à Camphin lag er redelijk bij. Een strook die ze van mij mogen oplappen en kan dan zo de koers in.



Hierna volgde alleen nog Carrefour de L'Arbre. Het was echter heerlijk weer en de benen voelde goed. Dus recht door de akkers naar Cysoing om van daar het parcours van Parijs-Roubaix te volgen tot het einde van Carrefour.
In Cysoing een koffiestop en dit wordt toch meer en meer mijn favoriete Noord Franse stad. Ze komen me zelfs inmiddels een handje geven..........
Na de koffie en cola weer op de fiets en als eerste is dan pavé Duclos Lassalle aan de beurt. Officieel heet deze weg Rue de Tournai maar zeg nu eens eerlijk? Je mag kiezen? Duclos Lassalle is natuurlijk een van de grootste als het om een blubberige editie van Parijs-Roubaix ging.
Hierna Pavé du Calvaire die op een paar plaatsen duidelijk was gerestaureerd. De lastig bocht is een stuk minder gevaarlijk.



En als afsluiter het prachtige duo Camphin-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre. Twee weken geleden waaide het niet en dat was een bizarre constatering.
Nu waaide het wel wel en zo hoort het ook. Het laatste stukje was dus nog even flink trappen, maar door de redelijk omstandigheden en heerlijke weer werd het vooral een dagje lekker fietsen.

Fotoalbum la Marque à l'Arbre

Inschrijving Challenge 2014 is open

De inschrijving voor de Parijs-Roubaix Challenge is open. Bij deze rit voor wielertoeristen is aankomst op de legendarische velodroom van Roubaix.
Nieuw voor 2014 is tijdsregistratie op de kasseistroken van Carrefour de l'Arbre, het bos van Wallers-Arenberg en Troisvilles.
Je hebt de keuze tussen drie afstanden: 166 km (52km kasseien), 141 km (waarvan 32km kasseien) of 70 km (waarvan 9km kasseien).

De Challenge is een commercieel evenement en het inschrijfgeld is daarom iets aan de hoge kant en afhankelijk van de afstand 20,35 of 30 Euro.

Hiervoor krijg je wel een uitstekend georganiseerd evenement met bevoorrading, medaille, EHBO, technische ondersteuning en op een drietal stroken een tijdwaarneming.

De 70 en 141 starten in Roubaix en rij je via de kortste weg tegen het parcours in om zo via een deel van het parcours terug te rijden naar Roubaix.
De 166 is een rit in lijn en voor wie niet beschikt over vervoer is er tegen betaling een shuttledienst beschikbaar.

Inschrijven Parijs-Roubaix Challenge


Foto: Het Bos van Wallers is een van de stroken met tijdwaarnemen. Wel een boeiend vraag wie er gaat controleren of er niet op het asfaltpaadje wordt gefiest.

Inschrijving Paris-Roubaix Cyclotoursime

Vanaf vandaag is het mogelijk om je in te schrijven voor Paris-Roubaix Cyclotoursime welke gehouden wordt op 8 juni 2014.
Knap hoe deze organisatie op 20 Euro blijft zitten terwijl heel wat andere organisaties al criminele bedragen rekenen.

Een viertal uitvoerige bevoorradingen zullen beschikbaar zijn en de deelnemers krijgen bij de finish een drankje en een sandwich. Ik heb zelf al een groot aantal keer deelgenomen aan evenementen van VCR en bij de start een volle bidon is voor mij altijd genoeg. Onderweg krijg je meer dan een normaal mens op kan op een dag.
Natuurlijk wordt je hongerig van kasseien maar twee noodreepjes in je shirt is echt voldoende.

Start is vanaf 5 uur en je mag tot 20:00 uur de tijd nemen om de wielerbaan te bereiken. 212 kilometer en dat is iets kilometer en dat is iets korter dan de profs maar dat wordt gecompenseerd door iets meer kasseistroken toe te voegen.
Maar liefst ruim 55 kilometer kasseien krijg je onder de wielen.

Helm is verplicht en volgwagens mogen NIET op de stroken. Beide maatregelen zijn niet om te pesten, maar om de veiligheid natuurlijk zo hoog mogelijk te maken.

Zij die geen vervoer hebben kunnen gebruik maken van de shuttle maar dat dien je vooraf op te geven en kost 35 Euro.
Een souvenir kassei kost 15 Euro en een speciaal shirt 50. Prima shirt gebruik het al vijf jaar.

Er zijn hulpdiensten en EHBO aanwezig en na afloop mag je gebruik maken van de legendarisch douches. Je wordt door VCR een hele dag gepamperd en hoeft alleen nog maar te fietsen.

Inschrijven op de website van Velo Club Roubaix

Foto: Bevoorrading Wallers-Arenberg tijdens de editie van 2012. Genoeg om de tweede helft met een gevulde tank in te gaan.

Herfstverkenning

Afgelopen week is Fabian Cancellara "De Hel" gaan verkennen. Ook wat materiaal testen. Een goed voorbeeld en een klassieke Gios Torino Professional die ik voor een maatje had opgebouwd was toe aan een passende maiden trip.
Uit het parcours van Parijs-Roubaix stonden op het programma stonden het Bos van Wallers en Carrefour de L'Arbre.

Het bos was spekglad van de bladeren maar stabiliseert op dit moment redelijk. Het blijft natuurlijk de slechtste strook uit de koers maar loopt maar zeer langzaam terug in kwaliteit. Anders is dat met Carrefour de L'Arbre. Ik kom daar zeker vier keer per jaar en heb het idee dat het met de keer slechter wordt. Vooral het stuk van de Hushovd-bocht tot aan het cafe wat nooit open is.
Op veel plaatsen zakt de weg steeds verder uit het het stuk is stukje bij beetje net zo slecht aan het worden als voor de bocht. Ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor deze strook gerestaureerd gaat worden want binnen een paar jaar lijkt me dat onvermijdelijk.

Blijft mooi een dagje in "De Hel" en vooral in het bos van Wallers was het schitterend.

Naast deze stroken hebben we ook de Oude Kwaremont en de De Muur meegenomen. Beide bekend van de Ronde van Vlaanderen.

Fotoalbum Maiden Trip Gios Torino

Binnenkort in dit theater

Er lopen een paar projecten die de boel gruwelijk in de weg kunnen gaan zitten. Toch heb ik de intentie om volgende maand op 112 dagen van de 112e Parijs-Roubaix 112 dagen lang een serie van 112 artikelen te plaatsen.
Misschien iets meer in de laatste aanloop als er veel nieuwtjes zijn.
Ik ben alvast weer druk met het verzamelen van de nodige info.

Profiel Touretappe 2014

Op het profielkaartje kunnen we goed zien wat de renners in de eerste week in de Touretappe voor hun kiezen krijgen. Wielertoeristen die regelmatig met mij die kant opgaan zullen dit een magere teaser noemen. Het valt allemaal wel mee.
15 kilometer kasseien in de laatste 72 kilometer. Uitgekleden Mons-en-Pévèle zoals van de week al aangegeven.
Voor wie de moeite neemt het goed en onder verschillende omstandigheden te verkennen een hele doenbare opdracht.
Wie live wil gaan kijken doet zichzelf een plezier op de tweede strook te gaan staan. Zij die op de eerste zijn (af)gevallen zijn dan weer net terug en dit zijn stroken waar type's als Cancellara gruwelijk tekeer kunnen gaan. Ze rijden de strook waarschijnlijk in omgekeerde richting dan met Parijs-Roubaix en de tweede bocht is dan een goeie tip!

Meer live kijk tips zal ik geven in de weken voor de Tour als het parcours definitief is.

Kasseien in de Tour van 2014

Hoewel het eigenlijk al een paar jaar vaststond is vandaag officieel bekend gemaakt dat in de Tour van 2014 een stevige kasseirit op het programma staat. Nu moeten we ook niet overdrijven want het gaat om circa 13-15 kilometer stenen. Voor een echte prof een paar apenootjes!

Daaronder een aantal stroken die recent zijn hersteld. Zo maken onder ander Pont Gibus en Mons-en-Pévèle deel uit van de etappe die de renners in de eerste week onder de wielen krijgen.
Beide stroken zijn geen schimp meer van voor 2009!

De Tour van 2014 zal in het teken staan van de Grote Oorlog. De Nederlandse lezers zullen hier geen snars van begrijpen maar bij onze zuider buren is de Eerste Wereld oorlog iets wat niet zomaar is voorbij gekomen.
Met name een stad als Ieper heeft onwaarschijnlijk zwaar te lijden gehad. Ik ben altijd fel tegenstander om het ene leed tegen het ander af te zetten, maar wat er in Ieper is gebeurt grenst echt aan het onwaarschijnlijke.
Heel even is er ook overwogen om de stad NIET opnieuw op te bouwen.............. Zoiets bedenk je niet zomaar.

Gelukkig hebben ze de stad wel opnieuw uit de puinhopen op laten staan. Dat neemt niet weg dat ze de gruwelijkheden van de Eerste Wereldoorlog zijn vergeten en iedere avond wordt in Ieper bij de poort de Last Post gespeeld.
Ieder met gevoel voor de historie van de wielersport en van de historie van Europa zal begrijpen dat de Tour van 2014 in het teken staat van deze gruwelijke oorlog.

Dat staat eigenlijk al jaren vast. Het stond eigenlijk al jaren in de steren. In nagenoeg iedere Franse stad en dorp staat er een monument voor soldaten die in WWI een zinloos offer hebben gebracht.

Er is geen andere koers dan Parijs-Roubaix die zo verwezen is met de Eerste Wereld Oorlog. Sterker de naam Hel van het Noorden is door journalisten bedacht om een metafoor aan te brengen tussen deze gruwelijke oorlog en deze bijna onmenselijke koers.

Toch is het niet zo onmenselijk als sommige toppers doen geloven. Je kan iemand namelijk veel makkelijker trainen om goed over de stenen te rijden dan bergop. Alleen veel topsporters (Froome lijkt in deze voorop te willen lopen) zitten met dit soort dingen in een mentale gevangenis.
Ik ben er van overtuigd dat als ik 3-4 dagen met Froome in De Hel ga trainen er met de rit in de Tour niks aan de hand is. Het zijn maar stenen! Zeker het met het materiaal wat die mannen mogen gebruiken. Niet zeuren en op voorhand smoesjes bedenken hoort niet bij toppers!

Maar juist door dit jankebanken zullen veel liefhebbers van heroïsche wielersport nu al vingers likkend uitkijken  naar de eerste week van juli. Beetje regen zou ook wel fijn zijn.

Mooi!

Foto: Een strook even buiten Wallers waar de etappe de finish zal hebben. 

Voor alle watjes in het peloton erg goed nieuws: 

deze strook krijgen jullie niet! Wel jammer!

MTB versie op 26 oktober 2013

Op zaterdag 26 oktober kunnen wielertoeristen terecht bij de Leierenners voor en MTB editie van Parijs-Roubaix. Het is een zeer kleinschalig evenement maar daarom juist erg leuk om aan mee te doen. Je kan kiezen tussen een versie van 70 en een van 100 kilometer. Finish is op de wielerbaan en daar kan je ook gebruik maken van de legendarische douches.

Je volgt exact de route van de koers dus echte helden stappen wellicht gewoon op een koersfiets.

Meer info: Website Leierenners

Foto: Met de MTB door het Bos van Wallers tijdens de editie van Rally Raid Paris-Roubaix VTT 2013.

Paris-Roubaix Cyclotourismo 2014

De datum waarop de tweejaarlijkse toer-editie van Parijs-Roubaix wordt verreden is bekend:

8 juni 2014

Eind oktober zal er meer info bekend gemaakt worden op de website van Velo Club Roubaix.

Voor wie niet kan wachten om een keer op de wielerbaan te komen zijn er dit jaar nog twee mogelijkheden:

8 september Wevelgem-Roubaix vv (startmogelijkheid in beide plaatsen)
22 september Monts et Moulins


Foto: Laatste loodjes in de toer editie van 2012

Telegram aan Gios

Veel van ons weten niet eens meer wat een telegram is. Eigenlijk is een telegram net zoiets als een SMSje.
Alleen je moest naar het postkantoor om je tekst op te geven. Deze werd dan overgeseind naar het postkantoor welke zo dicht mogelijk bij de ontvanger zat.
Daar werd de tekst op een strookje uitgeprint. De strookjes werden op een formulier geplakt en een speciale postbode bracht het naar de ontvanger.
Razendsnel voor die tijd.
Mijn laatste telegram heb ik verstuurd toen ik "verkering" met m'n vrouw kreeg.
Iets minder dan 20 jaar geleden maar mail was alleen "professioneel" beschikbaar en SMS was in een experimenteel stadium. Laat staan iets als een webblog!
Een soort prehistorie maar daardoor zo mooi passend bij Parijs-Roubaix.

Bij Gios Torino hadden ze nog een oud telegram liggen. Het is door Columbo aan Gios verstuurd toen Roger de Vlaeminck in 1975 z'n derde overwinning behaalde.
Een overwinning die telde want hij klopte wereldkampioen Merckx die na een zware koers nooit de traagste was.

Columbo was de fabrikant van de stalen Columbus buizen waar Gios haar frames mee maakte. Mooi om te zien hoe fabrikanten elkaar een felicitatie stuurde.

Vrij vertaald: Hartelijk gefeliciteerd met de klinkende overwinning van de Vlaeminck in Parijs Roubaix.
Getekend A.L.Colombo (Angelo Luigi Colombo).
Colombo was de oprichter van Colombo SPA en al vanaf 1919 actief. Niet alleen in stalen buizen voor racefietsen (Columbus buizen) maar ook in de auto- en motorsport vonden de buizen van Colombo hun weg.
In 1977 werd Columbus (buizen voor racefietsen) afgesplitst om zich volledig te specialiseren.
Een zeer groot deel van de Italiaanse racefietsen werden in die periode gebouwd van Columbus buizen waaronder dus ook de Gios waarop de Vlaeminck in 1975 z'n overwinning behaalde.

Prachtige overwinning maar wat te denken van dit prachtige document. Het is nog niet eerder gepubliceerd en ik ben Marco Gios - de zoon van Aldo - dan ook zeer erkentelijk dat hij dit fraaie telegram voor deze blog beschikbaar heeft gesteld.

Op de website van Gios Torino staan de nodige fraaie historische foto's.

Truitje van Alcyon

Alcyon was in de eerste helft van de vorig eeuw een groot merk in met name de (motor)fietsen. Ze hebben tussen 1905 en 1961 actief in de wielersport meegedaan en een indrukwekkende erelijst bij elkaar gefietst.
Alle grote wedstrijden hebben ze als ploeg wel een keer gewonnen.
In Parijs-Roubaix wisten ze maar liefst 12 keer een renner als eerste over de streep te laten rijden.
Het merk is begin jaren 60 opgeslokt door Peugeot die een eigen wielerploeg had.

Onderstaan shirt kwam ik tegen en is toch een mooi eerbetoon aan een prachtig merk en al even prachtige koers.

Truitje is ook als T-shirt leverbaar.

La Mitica

Dit is een historische fietstocht op de geboorte grond van Fausto Coppi. Een van de beklimmingen is de Passo Coppi. Op de weg naar de top staat de erelijst van Coppi gedrukt. Natuurlijk ook z'n overwinning in Parijs-Roubaix.
Afgelopen weekend heb ik deelgenomen aan La Mitica en daar even een foto van gemaakt.

Foto: Een kilometer voor de top van passo Coppi kom je over de overwinning van Parijs-Roubaix 1950

Gios Torino Raduno 65 anni

Gios (spreek uit als djoz) Torino en Roger de Vlaeminck zijn onlosmakelijk aan Parijs-Roubaix verbonden.
Maar liefst drie van zijn vier overwinningen haalde Roger op de prachtige blauwe fiets uit Turijn.
Voor mij persoonlijk zijn Gios, Roger en Roubaix ook aan elkaar geknoopt. Op deze blog was al eerder te lezen hoe mijn adoratie voor Gios tot stand is gekomen.
Roger spreekt nog steeds met diep repspect over Merckx en ik was toch vooral supporter van Roger omdat hij als een van de weinige zich niet neerlegde bij de suprematie van Merckx. Hij gebruikte Merckx juist als een uitdaging om boven zichzelf uit te groeien. Tussen 1973 en 1977 deed hij dat op een Gios en aan het eind van z'n carrière heeft hij nog een seizoen gecrost op een Gios.

Veel keus had ik dan ook niet toen de uitnodiging kwam voor een Gios jubileum rit. Gios bestaat 65 jaar. Overigens ook de leeftijd die Roger vorig jaar behaalde en de gewezen Brooklyn renner ziet er nog erg goed uit voor z'n leeftijd. Een jonge vrouw, sporten en lekker bezig zijn met dieren doet hem goed.

Gios stuurde niet zomaar een uitnodiging, maar vroeg zelfs aan ons wat een geschikte datum zou zijn. De vriendschap met de familie Gios is de laatste jaren gegroeid en ze wilde graag dat m'n maatje Ingmar en ik van de partij zouden zijn.

Voor ons zou een combi met de Giro een geweldig weekend opleveren en de datum was snel geprikt. De Giro etappe op zaterdag was bizar slecht weeren we maakte ons ernstige zorgen over het weer.
Gelukkig viel het op zondag mee. We starten op een natte straat, maar na een uurtje fietsen ging de zon schijnen.

De rit zelf was geen hele grote uitdaging voor een getraind wielertoerist. Dat was natuurlijk ook niet het doel.
Gios wilde een groot aantal Gios liefhebbers naar Volpiano trekken. Naast een aantal liefhebbers waren ook een aantal renners van de voormalige Brooklyn ploeg uitgenodigd.

De rit was op zondag maar het feest begon voor ons al op vrijdag. In de loop van de ochtend kwamen we aan in Volpiano en eerst maar koffie gaan drinken bij Marco Gios.
Bijkletsen op z'n Italiaans en dan ben je gelijk twee uur verder.

Marco was erg druk met de organisatie, maar nam toch de tijd voor ons. Echt leuk werd het die avond. Voor een Nederlandse fietskoerier (Olandese Volante Torino Corrieri in bici) die in Turijn actief is moest een fixie worden opgebouwd.



Dat zou die vrijdagavond gaan gebeuren. Pizza en een fles bier erbij en lekker een avond knutselen in de werkplaats van je favorieten fietsmerk. Geloof me een mens kan van minder gaan dromen........
Dit zijn toch de betere momenten in het leven. Paar gelijk gestemde zielen, pizza, fles bier en omringd door 100 blauwe fietsen. Wanden vol met wielersportfoto's, truien en trofeeën.

Voor mij een extra mooi moment want het was ook het moment van de levering van m'n Prodigiosa frame. Het frame is een soort van jubileum uitgave met het beste van Gios Torino.
Een schitterend frame en Aldo had weer z'n best gedaan. Toch wint zo'n avond het van zo'n frame. Zo'n frame is een kwestie van geld en ten opzichte van de carbon frames waar de gemiddelde wielertoerist op rijdt ook nog een habbekrats.

De avond die we hebben gehad is natuurlijk onbetaalbaar!

Zondag op de grote dag eerst bij onze hoteleigenaar in z'n ijs-koffiebar een heerlijke cappuccino gaan doen. Alleen een bak koffie is al de moeite om naar Italië af te reizen. Een mooi begin van de dag en daarna op de fiets door naar Gios.

Het was al een heerlijke drukke bedoeling. De ontmoeting met Aldo was weer hartelijk en warm, maar hij moet zich toch een scheren voor hij me zoent.
Een aantal ex-kampioenen was al gearriveerd en vooral Roger de Vlaeminck had het druk met signeren en op de foto gaan.
Roger is in Italië nog steeds enorm populair en ik heb al eens eerder geschreven dat ik niet snap waarom hij  daar niet is gaan wonen.
Super relax begaf hij zich tussen z'n oude collega's en de vele Gios fans.
Het meest genoot Aldo en het was schitterend om te zien hoe de meester van het stalen frame het ene na het andere moment absorbeerde.
Marco was duidelijk wat zenuwachtiger wat ook logisch was. Hij had vet z'n nek uitgestoken om dit van de grond te krijgen.



Om te beginnen had hij gezorgd dat alle deelnemers een speciaal kaderplaatje, routekaartje, musette en een jubileum bidon kregen.
Tijdens de rit een uitvoerige bevoorrading en na afloop een speciale fles wijn en een vier gangen lunch.
Zo doen ze dat in Italie, zo doen ze dat bij Gios.

De rit zelf werd op de drukke weg van en naar Volpiano begeleid door politie en gedurende de hele rit een auto en motor voorop. Achter het peloton een volgauto en ambulance.
Voor wie achterop raakte waren er pijlen opgehangen en werkelijk overal was aan gedacht.
Bij Gios Torino maken ze niet alleen mooie frames, maar gastvrijheid en organiseren staat ook hoog in het vaandel.

De rit zelf bevatten een aantal nijdige klimmetjes (tot 14%) en ging langs het Lago di Candia. Een mooi natuurgebied en een rustplaats voor watervogels, maar ook de omgeving voor een ongekende variatie aan waterlelies. Mooie plek voor natuurfotografen!
Een bijna sprookjesachtige plek voor een ristoro. Bij de ristoro een enorme diversiteit aan pane focaccia,  fruit, taartjes, water, frisdrank en natuurlijk wijn.
In Italie is er altijd wijn. Elf uur aan de wijn bij het Lago di Candia. Moet kunnen want dit zijn geen dagen waar je er iedere week een van hebt.

Na de ristoro werd het nog een paar keer lastig en het niveau van de groep varieerde enorm. Geoefende wielrenners tot bejaarde wielertoeristen die voor een keer nog een blauwe schoonheid hadden opgepoetst.
Met ritten als dit gaat het ook niet om de snelheid en buiten de vier beklimmingen was het vooral een gekwebbel vanjewelste.
De hele rit liet ik me van voor tot achter en weer terug door het peloton gaan om wat foto's te maken.
De ene Italiaan was nog verbaasder dan de ander dat we voor een dergelijk rit naar Italië waren gekomen. Dan moet je wel een hele grote fan zijn. Dat klopt!

Zo benadrukte Marco het ook na afloop. Nadat alle ex-renners waren gehuldigd mochten Ingmar en ik naar voren komen als grote fans van Italie, de wielersport en Gios in het bijzonder.
We kregen een speciaal gegraveerd tandwiel en wie het verhaal er achter kent weet dat het heel speciaal is. Niet alles hoeft op een blog, maar Marco heeft het goed begrepen. Geen groot geheim maar sommige dingen deel je met een knipoog.

Grazie Marco!

Een aantal andere fietsers werd ook in het zonnetje gezet en vooral de fans die van ver kwamen konden op een extra waardering rekenen.

Tussen de rit en de huldigingen was er nog de lunch. Naast de showroom staat het restaurant Papi Break. We hadden allemaal een bon gekregen om daar te gaan lunchen. Pak maar wat je wil en laat je bonnetje achter.
Affettati, penne pomodoro, cotoletta alla milanese con patatine fritte, frutta mista en natuurlijk vino. Er is in Italië altijd vino.

Toen het officiële deel achter de rug was nog even met een paar man en Roger een praatje zitten maken. Roger is echt een relaxte gast. Schuift gewoon naast je op het bankje en even lekker over koers klappen.
Heerlijk in het zonnetje en dag had zich ontvouwt tot een unieke belevenis.

Met een warme groet namen we van een ieder afscheid en toen ik om de hoek fietste kwam het gevoel van heimwee al opborrelen.

Alle gasten bedankt voor de geweldige dag maar een speciale dank natuurlijk aan Marco en Aldo! Wat een geweldige gastheren! Grande e mille, mille grazie.

Fotoalbum Gios jubileum rit

Giro 2013

Liefhebbers van Parijs-Roubaix zullen de Giro van dit jaar zeker weten te waarderen. Een aantal dagen achter elkaar verschijnen er heroïsche en apocalyptische beelden op TV.
Als er al beelden zijn zoals afgelopen zaterdag.
Toevallig de dag dat we zelf langs het parcours stonden.

Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik samen met Ingmar de klim naar Sestrières zou doen. Daar lekker een lunch pakken en dan de renners opwachten.
Na de doorkomst van de renners afdalen tot een leuk kroegje en daar op TV de finish bekijken. Prachtig plan en in ons idee fietste we dan in een heerlijk zonnetje tegen deze puist op.
We fietsen immers altijd in de zon als we in Italië zijn.

Niet dit keer en het nieuws kwam genadeloos aan. De klim naar Sestrières was uit het parcours gehaald omwille van lawinegevaar.
Stoere berg maar dan ook dit soort risico's.

De klim naar de finish op Jafferau bleef wel gehandhaafd. Zelf op de fiets stappen had nauwelijks zin want boven de 1200 meter sneeuwde het onophoudelijk.
Van sneeuw wordt je behoorlijk nat en je moet toch ruim voor de renners zo'n berg op fietsen en dan sta je daar anderhalf uur kou te lijden in je natte fietskleren.
We hebben allebei een indrukwekkend rijtje cols op ons naam staan dus deze lieten we even aan ons voorbij gaan.
Met de kabelbaan naar de top waar we in het skistation een geweldige presentatie horeca geklungel te zien kregen.
Nog nooit gezien in Italië. Kwaliteit was in orde, maar een zeldzaam gepruts wat de wachttijd op de renners wel zo aangenaam maakte.

De laatste 1500 meter van de klim hebben we verkend om te kijken wat een mooie positie zou zijn voor een geslaagde foto. We besloten op 300 meter van de streep te gaan staan.
Het laatste stuk van de klim mocht er zijn en we gingen er vanuit dat daar nog wel wat spektakel te verwachten was.
Het wachten probeerde we met wat humor van ons af te lachen en bevestiging te zoeken in het wijze besluit om zelf niet op de fiets te stappen.

In de laatste bocht hadden we de fanclub van Stef Clement ontmoet. Ons natuurlijk gelijk opgegeven.
Een trotse vader met vier vrienden die een weekje onze beste tijdrijder kwamen aanmoedigen.
Supporters in hart en nieren en de spandoeken lieten niks aan de verbeelding over.
Een leuke ontmoeting die de tijd van het wachten wat deed versnellen.

Meer en meer auto's kwamen omhoog, waarbij wij ons werkelijk afvroegen waar ze die gingen laten.
Boven op de top was er alleen naar het skistation een onverharde bufferstrook. Aan het eind van de etappe bleek deze ook te klein te zijn.

Meer en meer politie kwam omhoog.

Dit moment heb ik nu al een paar keer meegemaakt maar de paar minuten voor de renners komen zorgt voor een zeer speciale sfeer.
Bijna hallucinant en het natte wegdek sidderde alsof er onweer in de lucht zit.

Ineens klikt door het bos de microfonist: Nibali e Santambrogio!
Er zijn maar een handje Italianen in de sneeuw de berg opgegaan, maar er breek een oorverdovend gejuich uit.
M'n oren slaan dicht van de dolle Italianen. Het was het wachten waard geweest. Onder ons zien we het roze en geel door de bomen naderen.
De weg is steil maar het tempo indrukwekkend. De twee lichtgewichten hebben zich losgerukt van de andere toppers.
De veronderstelling is dat Nibali voor tijdwinst gaat en Santambrogio voor de Tappa. Toch moet Nibali alle zeilen bijzetten want Santambrogio ruikt de kans voor z'n mooiste prof-overwinning.
En wat een overwinning. Heroïsche omstandigheden en een heel peloton op z'n knieën.

Na het duo druppelen eerst de toppers, dan de subtoppers en vervolgens de rest voorbij.
Goed zichtbaar is nu dat veel profs nog echt jongetjes zijn en flink moeite hebben met de arctische omstandigheden.
Dit is ook wel een loodzwaar jaar aan het worden. Natuurlijk hoort het erbij, maar ook aan goedbetaalde renners zit een grens.

Een aantal renners zijn afgestapt maar het is toch indrukwekkend hoeveel renners zich naar boven hijsen om in koers te blijven.
Een stevige buiging naar deze gasten is op z'n plaats.

Even later haal ik in het skistation een espresso en kom twee renners tegen. Uitgemergeld en na een respectvol knikje kan er alleen maar freddo, freddo uitkomen.

Respect!

Fotoalbum Giro 2013

Rally Raid Paris-Roubaix VTT 2013

Met 1800 deelnemers bleef het aantal denk ik toch wat onder de verwachting. Toch was het druk genoeg. Het startwindow was vrij klein klein waardoor alle deelnemers in korte tijd van start gingen. Druk dus.
Zeker de eerste 60 kilometer waar het parcours op sommige plaatsen ook nog eens zeer blubberig was.
De een is daar nu eenmaal wat handiger dan de ander. Zelf wordt ik dan altijd wat nerveus van fietsers om me heen. Sterker de benen verkrampen dan zelfs wel een beetje.
De zeer koude en harde wind zorgde dat ze nog verder op slot kwamen te staan en het werd een dagje zwoegen.

Heel even kwam er een zonnetje en dan vlieg ik gelijk over de stenen. Maar het was van korte duur. De regen die even viel bleef beperkt tot een half uurtje lichte regen.
Gelukkig want het was zo al zwaar genoeg.

Ik ben een echte vakantie MTBer en zit gewoon te weinig op zo’n ding, Met een koersfiets ga ik makkelijker over kasseien die van een laag blubber zijn voorzien.

Belangrijkste tegenstand was toch de wind. Hard en koud. De wind stond vooral in het nadeel en dan is het toch hard werken. Op een zware strook wind tegen maakt het echt tot een uitdaging.

Ik was samen met Bart die pas sinds juli vorig jaar op de fiets zit. Daar waar Bart op de koersfiets wat onwennig zit is hij op de MTB als een vis in het water.

Bart niet bang om te vallen ploeterde door de blubber, dokkerde over de akkers en ik sjokte er achteraan.
Net als twee jaar terug had ik weer last van m’n kont. Zal toch het zadel zijn van m’n MTB als het langer dan 3-4 uur gaat worden.
Na afloop had ik een kont als een baviaan maar gelukkig is het “de dag erna” al behoorlijk weggetrokken.

Ook viel het parcours me iets tegen. Voor mijn gevoel was het veel minder kasseien en meer echt off-road.
Daarmee laat in mijn ogen de organisatie wel meer het oorspronkelijk parcours los.
Neemt niet weg dat legendarische stroken als Het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de L’Arbre in de route zaten.
De laatste overigens op een zeer historische wijze.

Het eerste deel naar het restaurant wordt al jaren niet gebruikt en werd voor het laatst bereden bij een van de zeges van Moser.
Nadat we bij het restaurant waren aangekomen reden we tegen de richting zoals Carrefour de laatste jaren in de koers zit.
Ook dat heeft een historische betekenis want in een grijs verleden ging de koers over deze “doorgaande” weg richting Roubaix.

Ook vond ik het draaien en keren bij Mons-en-Pévèle iets te ver gezocht. Ik snap het idee wel om aan wat hoogtemeters te komen, maar een rit als deze doe je niet omwille van de hoogtemeters.

Het parcours was voor mijn gevoel wel zwaardere dan de vorige twee edities waar ik aan deel heb genomen. Ik had ook serieus meer tijd nodig en dat kwam zeker niet alleen door de koude wind.

Met nog tien kilometer te gaan pufte de lucht uit m’n achterband. Een soort mentale gymnastiek want daar heb je op dat moment echt even geen zin in.
Alles zat vastgekoekt van de opgedroogde blubber. Zadeltasje kreeg ik nauwelijks open omdat het ritsje een geheel was gaan vormen met de rest van het tasje.
Ook het pompje was volledig geïntegreerd met m’n frame. Daar waar ik normaal zo een bandje wissel was dat nu een enorme uitdaging.

Beide overigens buiten dit ene lekke bandje geen problemen met het materiaal gehad.

Overigens alle lof weer voor de organisatie. Ondanks de drukte had je binnen een paar minuten je controlekaart en stuurbordje.
We zijn niet een keer verkeerd gereden want de pijlen stonden overal echte perfect.
De bevoorradingen waren overdadig met teveel om op te noemen.
De aankomst op de wielerbaan blijft natuurlijk een feestje en ook daar liet de organisatie zich van haar beste kant zien. Nog wat te drinken, een paar sandwiches en een aardigheidje.
Bij Velo Club Roubaix begrijpen ze prima hoe je een wielertoerist gelukkig maakt.

De mooiste traktatie blijft toch het douchen in het velodroom. Daar waar de grote der aarde hier de modder door het putje hebben laten spoelen was nu de beurt aan mij.

Omdat het de laatste uren droog was gebleven had blubber zich geëvalueerd tot een soort keramiek laag rond de benen.
Hardnekkig om te verwijderen maar een heerlijk ritueel na een zeer pittig dagje wat ik ondanks de ongemakken niet had willen missen.

Fotoalbum: Raily Raid Paris-Roubaix 2013

Zondag VTT

Aanstaande zondag is de MTB versie van Parijs-Roubaix voor wielertoeristen. De voorinschrijving is inmiddels gesloten maar bij de start kan je nog inschrijven.
De lengte is 125 kilometer. 50 daarvan kasseien, 50 onverhard (akkers, bospaden) en 25 over gewone asfalt wegen.
De start is bij het mijnencomplex aan de voorkant van het Bos van Wallers.
Finish is op de legendarische wielerbaan waar je ook gebruik kan maken van de mythische douches.
Onderweg krijg je genoeg te eten en het is steeds een blok van 30 kilometer naar de volgende controle waar je echt van alles krijgt aangeboden.
Technisch niet zeer complex maar in combi met de 125 kilometer toch een dagje wat wel in de benen gaat zitten.

Meer info op de website van Velo Club Roubaix

Foto: De inwendige mens wordt door de club in Roubaix altijd goed verwend. 

Hier bij een controle halverwege bij de edititie van 2011.

De ouders van Terpstra

Wat een heerlijk stuk huisvlijt is deze film. Flavio Pasquino (ex VPRO) maakt een prachtige wielerdocu over de ouders van Niki Terpstra.
Hou beleven de ouders van deze coureur en dag in "De Hel".
Echte "TV" van echte mensen. Hulde!

Huldiging Walter Godefroot

Morgen op 1 mei 2013 krijgt niet alleen de dochter van Rik van Steenbergen een kassei overhandigd maar ook Walter Godefroot.
Op 1 mei wordt al een paar jaar traditioneel de Superklassieker voor wielertoeristen gereden.
Het parcours bestaat voor een groot deel uit Vlaamse hellingen bekend van de Ronde van Vlaanderen. Het finale deel van het parcours gaat over de laatste kasseistroken van Parijs-Roubaix en finish is op het velodroom.

Al vanaf de eerste editie nemen oud renners deel en Les Amis de Paris-Roubaix maakt van de gelegenheid gebruik om oud renners te huldigen.
Deze vereniging die als belangrijkste taak heeft het parcours te onderhouden probeert alle ex-winnaars van een kassei te voorzien.
Pas eind 70 jaren is deze traditie ingesteld en alle eerdere winnaars worden gezocht om alsnog met een kassei te huldigen.
Morgen is het de beurt aan Walter Godefroot en de dochter van Rik van Steenbergen.

Deelnemen aan de Superklassieker is nog steeds mogelijk. Voor meer info kun je terecht op www.superklassieker.be.

Godefroot won Parijs-Roubaix in 1969 en Van Steenbergen in 1948 en 1952.

Foto: Start van de Superklassieker is in Oudenaarde. Wil je van de feestelijkheden op het

 velodroom wat meekrijgen kan je het best voor de korte afstand kiezen.

Zie ook: Herdenking Rik van Steenbergen

Herdenking Van Steenbergen

Eerdaags wordt in Antwerpen Rik 1 herdacht. Van Steenbergen kreeg de de toevoeging 1 na het opkomen van Rik Van Looy die het met nummer 2 moest doen.
Twee grote kampioenen: Rik 1 en Rik II

Rik Van Steenbergen heeft een ongelooflijke lange carrière gehad en een fenomenale erelijst bij elkaar gefietst.
Niet gek dat hij in België nog steeds een enorme schare fans heeft. Die fans en aanhang willen nog eens serieus stilstaan bij de carrière van Rik.

Rik is 10 jaar geleden overleden en in Antwerpen willen ze daar uitgebreid bij stilstaan.

Een aantal evenementen zullen kleur geven aan de herdenking aan Rik.

vanaf 28 april kan je terecht op een tentoonstelling in het Sportcentrum op de Louisalei 24 in Hoboken (Antwerpen). De naam van de tentoonstelling is 'Rik Van Steenbergen, tien rondes later'

Op 1 Mei is er in Hoboken koers en komt Les Amis de Paris-Roubaix op bezoek. Zij zullen aan de dochter van Rik de kassei overhandigen die sinds eind jaren 70 aan de winnaar van Parijs-Roubaix wordt overhandig.
Dochter Ann-Marie mag deze in ontvangst nemen voor de overwinningen van Rik in 1948 en 1952.

Op een nieuwe website zal vanaf begin juni onder de naam rikvansteenbergen.be zal de "oude" ploeg van Rik te zien zijn in miniatuurweergave. De minituren zullen geveild worden en de opbengst gaat naar het kinderkankerfonds.

Tevens wordt er een Solo Peugeot ploegleidersauto geveild en ook die opbrengst komt ten goede aan het kinderkankerfonds.
Uiteraard is er ook dit jaar weer de Memorial Rik Van Steenbergen. Deze wordt voor de 23e keer gehouden en is op 4 september en start wederom in Aartselaar.

Zie ook: Rik van Steenbergen: 1952

Zolder opruimen

Zoals beloofd in December heb ik 111 dagen 111 keer een blogje gemaakt om warm te lopen voor de 111e Parijs-Roubaix.
Hoewel de winnaar misschien niet een grote verrassing was, moeten we toch stellen dat het een prachtige koers was om naar te kijken.

Ik doe nu een tandje terug maar zal iedere week toch 1 of 2 keer wat proberen te publiceren.
Er is dit jaar immers nog de Superklassieker en de MTB versie voor wielertoeristen. De editie voor Espoirs gaat dit jaar helaas niet door maar er zijn nog wel wat aanleidingen om nog eens over Parijs-Roubaix te beginnen. Al is het maar dat door de zege van Cancellare de nodige statistische pagina's moeten worden aangepast.

Voor nu toch een tandje terug en dank aan bezoekers. In December 200 honderd en dat groeide bij de eerste koers naar 3-400. Toen Milaan-San Remo kwam naar de 1000 en de week rond de mooiste koers werd zelfs de 2000 geraakt. Mooi en dank daarvoor.

De komende maanden hoop ik zelf wat meer te fietsen maar ben ook erg druk met een paar serieuze verbouwingen.

Tijdens het opruimen kwam ik nog een mooi stukje historie tegen. M'n kaderplaatje van de toereditie van Parijs-Roubaix 1988.
Eigenlijk een lelijk plaatje en heel simpel en knullig gemaakt. Het verdwenen in m'n doos met medailles en bekers.
Het is in ere hersteld en zal een inspiratie zijn om in december 112 blogjes te gaan maken in aanloop voor de 112e editie van Parijs-Roubaix.