Deze vereniging hield afgelopen zaterdag een clinic op de laatste 60 kilometer van het parcours van Parijs-Roubaix. Speciaal voor de jongere categorieen om deze eens te laten kennismaken met de zwaarste van de zwaarste beproevingen. Dit alles onder leiding van Servais Knaven. In 2001 wist Knaven deze koers zelf te winnen. Met zestien deelnames is hij recordhouder en hij weet dus als geen ander waar hij over praat.
Mooi initiatief en ze hebben er ook maar gelijk een mooi filmpje van gemaakt:
maandag 24 februari 2014
zaterdag 22 februari 2014
Pavé Duclos-Lassalle
1300 meter - 3 sterren
De strook heet officieel Cysoing à Bourghelles maar heeft als extra benaming die van de tweevoudige Franse winnaar Gilbert Duclos-Lassalle.
De strook begint bij het uitrijden van Cysoing en loopt 6-700 meter iets omhoog. De kasseien zijn slecht en liggen ver uit elkaar. Op dit stuk kan ook veel klei liggen van boeren die hier heen en weer rijden en als het dan regent is het dikke pret.
Na het stuk vals plat volgt er een haakse bocht naar rechts en is het wederom 6-700 meter over kasseien maar nu bergaf richting Bourghelles. Snelheid kan hier hoog zijn, maar je rammelt werkelijk van je fiets. De laatste paar honderd meter wordt de strook beter.
In Cysoing zeg ik tijdens de toereditie altijd: "nu gaat het pas echt beginnen".
Nu pas beginnen? Ja ik zeg het iedere keer. In Cysoing gaat het pas echt beginnen.
Als de renners (of wielertoeristen) Cysoing verlaten dan is het geen 30 kilometer meer maar achter elkaar komen dan de volgende stroken:
1300m *** Cysoing à Bourghelles (Pavé Duclos-Lassalle)
1100m *** Bourghelles to Wannehain
1800m **** Camphin-en-Pévèle
2100m ***** Carrefour de l'Arbre
1100m ** Gruson
1400m *** Hem
600m * Espace Charles Crupelandt
Die laatste is dan een niemendalletje maar wie denkt dat Gruson en Hem eenvoudige stroken zijn zal zich vergissen. De kilometers beginnen immers ook te wegen.
Het uitrijden van Cysoing betekend weliswaar minder dan 30 kilometer, maar daarvan zijn er meer dan 6 kilometer kasseien in de categorie 4 sterren of meer.
De finale is nu echt begonnen......
De strook heet officieel Cysoing à Bourghelles maar heeft als extra benaming die van de tweevoudige Franse winnaar Gilbert Duclos-Lassalle.
De strook begint bij het uitrijden van Cysoing en loopt 6-700 meter iets omhoog. De kasseien zijn slecht en liggen ver uit elkaar. Op dit stuk kan ook veel klei liggen van boeren die hier heen en weer rijden en als het dan regent is het dikke pret.
Na het stuk vals plat volgt er een haakse bocht naar rechts en is het wederom 6-700 meter over kasseien maar nu bergaf richting Bourghelles. Snelheid kan hier hoog zijn, maar je rammelt werkelijk van je fiets. De laatste paar honderd meter wordt de strook beter.
Foto: Bij het begin van de strook staat een fraai schild om de
overwinningen van Gilbert Duclos-Lassalle te benadrukken.
overwinningen van Gilbert Duclos-Lassalle te benadrukken.
Foto: De enige haakse bocht in deze strook. De bocht komt halverwege en dat is tevens
het punt dat de weg weer omlaag gaat lopen.
Nu pas beginnen? Ja ik zeg het iedere keer. In Cysoing gaat het pas echt beginnen.
Als de renners (of wielertoeristen) Cysoing verlaten dan is het geen 30 kilometer meer maar achter elkaar komen dan de volgende stroken:
1300m *** Cysoing à Bourghelles (Pavé Duclos-Lassalle)
1100m *** Bourghelles to Wannehain
1800m **** Camphin-en-Pévèle
2100m ***** Carrefour de l'Arbre
1100m ** Gruson
1400m *** Hem
600m * Espace Charles Crupelandt
Die laatste is dan een niemendalletje maar wie denkt dat Gruson en Hem eenvoudige stroken zijn zal zich vergissen. De kilometers beginnen immers ook te wegen.
Het uitrijden van Cysoing betekend weliswaar minder dan 30 kilometer, maar daarvan zijn er meer dan 6 kilometer kasseien in de categorie 4 sterren of meer.
De finale is nu echt begonnen......
vrijdag 21 februari 2014
Zusterkoersen
Parijs-Roubaix is natuurlijk de enige in haar soort. Toch zijn er wel een aantal zusterkoersen. De belangrijkste is natuurlijk de Ronde van Vlaanderen. Een overwinning in beide koersen in hetzelfde kalenderjaar wordt dan ook "de dubbel" genoemd.
In Italië wordt sinds een paar jaar Montepaschi Strade Bianche - L'Eroica (dit jaar kortweg: strade bianche) gereden en in Bretagne wordt half april de Tro Bro Leon verreden.
Laten we eens wat dieper op de drie zusterkoersen ingaan.
De Ronde van Vlaanderen
Voor het eerst verreden in 1913 en tot de tweede wereldoorlog vooral een nationaal gebeuren. Na de oorlog ontwikkelde de koers zich tot een internationaal evenement en groeide uit tot één van de vijf grote klassiekers.
Vroeger ging De Ronde over een vlak parcours en bevatte net als het toenmalige Parijs-Roubaix maar een paar hellingen. Ook bevatte in de begin periode De Ronde meer en vooral slechte kasseistroken.
De Ronde heeft echter steeds meer korte nijdige helling gekregen, waardoor de koers toch een heel ander karakter heeft dan Parijs-Roubaix.
De kasseien en de wind zorgen dat dezelfde sterke types op het podium kunnen komen. De nijdige hellingen zorgen toch dat ook een ander type renner kans maakt op een overwinning in de Ronde. Claude Criquielion en Moreno Argentin zijn mooie voorbeelden van winnaars die wel in de Ronde maar niet Roubaix op het podium hebben gezien.
Het is dus niet zo eenvoudig dat als je De Ronde kan winnen je ook Roubaix kan winnen of andersom.
De Ronde winnen is voor Vlaamse coureurs ongeveer het hoogst haalbare.
Foto: De intimiderende Koppenberg
Montepaschi Strade Bianche - Eroica
Deze koers is afgeleid van een historische toertocht. Al 15 jaar lang rijden wielertoeristen in het eerste weekend van oktober op oude stalen fietsen over de stoffige Toscaanse wegen. Een soort eerbetoon aan vervlogen tijden.
Bij La Gazzetta dello Sport waren ze gefascineerd door het parcours en sinds 2007 is er van deze rit een prof editie.
Hoewel de profs slecht 50 kilometer stroken krijgen ten opzicht van 112 van de toereditie blijft het een gruwelijk lastig parcours.
De organisatie wil deze koers uit laten groeien tot "De Hel van het Zuiden".
De stroken zijn echter geen kasseien maar strade bianche. Aangewalste klei met split.
In Toscane maken deze wegen gewoon deel uit van de infrastructuur.
De koers bevat een groot aantal hoogtemeters en in een aantal gevallen zijn de beklimmingen gruwelijk steil (18% plus).
Met namen het klimmen zorgt dat er naast de specialisten van het slechte wegdek ook de mannen van de nijdige beklimmingen op de erelijst staan.
Zo staan zowel Cancellara als Gilbert op deze nog korte erelijst.
Een aantal stroken uit deze koers zijn de afgelopen jaren ook in de Giro opgenomen om aandacht te vragen voor deze koers.
Absoluut een koers om in de gaten te houden en een van de meest fotogenieke koersen die er is.
Tro Bro Leon
Deze koers wordt gehouden in Bretagne en gaat over een parcours wat een mix is van de stroken van Parijs-Roubaix en de stroken van L'Eroica.
De koers valt doorgaans samen met de Amstel Gold Race en is daarom vooral een Frans onderonsje.
Toch verdient deze koers enig aanzien want hier ga je echt niet winnen als je niet een hele sterke jongen bent.
Een ander plek op de agenda zou de koers zeker meer aanzien geven.
Op de erelijst Frédéric Guesdon die in 1997 Parijs-Roubaix wist te winnen. Ook winnaar van de Ronde van Vlaanderen Jacky Durand staat op de erelijst.
Wielertoeristen
Van alle vier de koersen is ook een versie voor wielertoeristen. De eerste drie heb ik meermaals gereden en de Tro Bro Leon staat nog op m'n verlanglijst.
Als je goed op kasseien kan rijden maar niet zo goed kan klimmen dan is L'Eroica verreweg de zwaarste. Ben je minder handig op de stenen dan zal je met Parijs-Roubaix de meeste moeite hebben.
Het rijden van een aantal van deze ritten geeft echter wel wat inzicht. Inzicht dat zusterkoersen een mooi begrip is, maar de koersen minder op elkaar lijken dan in de pers wel eens getoeterd wordt.
In Italië wordt sinds een paar jaar Montepaschi Strade Bianche - L'Eroica (dit jaar kortweg: strade bianche) gereden en in Bretagne wordt half april de Tro Bro Leon verreden.
Laten we eens wat dieper op de drie zusterkoersen ingaan.
De Ronde van Vlaanderen
Voor het eerst verreden in 1913 en tot de tweede wereldoorlog vooral een nationaal gebeuren. Na de oorlog ontwikkelde de koers zich tot een internationaal evenement en groeide uit tot één van de vijf grote klassiekers.
Vroeger ging De Ronde over een vlak parcours en bevatte net als het toenmalige Parijs-Roubaix maar een paar hellingen. Ook bevatte in de begin periode De Ronde meer en vooral slechte kasseistroken.
De Ronde heeft echter steeds meer korte nijdige helling gekregen, waardoor de koers toch een heel ander karakter heeft dan Parijs-Roubaix.
De kasseien en de wind zorgen dat dezelfde sterke types op het podium kunnen komen. De nijdige hellingen zorgen toch dat ook een ander type renner kans maakt op een overwinning in de Ronde. Claude Criquielion en Moreno Argentin zijn mooie voorbeelden van winnaars die wel in de Ronde maar niet Roubaix op het podium hebben gezien.
Het is dus niet zo eenvoudig dat als je De Ronde kan winnen je ook Roubaix kan winnen of andersom.
De Ronde winnen is voor Vlaamse coureurs ongeveer het hoogst haalbare.
Montepaschi Strade Bianche - Eroica
Deze koers is afgeleid van een historische toertocht. Al 15 jaar lang rijden wielertoeristen in het eerste weekend van oktober op oude stalen fietsen over de stoffige Toscaanse wegen. Een soort eerbetoon aan vervlogen tijden.
Bij La Gazzetta dello Sport waren ze gefascineerd door het parcours en sinds 2007 is er van deze rit een prof editie.
Hoewel de profs slecht 50 kilometer stroken krijgen ten opzicht van 112 van de toereditie blijft het een gruwelijk lastig parcours.
De organisatie wil deze koers uit laten groeien tot "De Hel van het Zuiden".
De stroken zijn echter geen kasseien maar strade bianche. Aangewalste klei met split.
In Toscane maken deze wegen gewoon deel uit van de infrastructuur.
De koers bevat een groot aantal hoogtemeters en in een aantal gevallen zijn de beklimmingen gruwelijk steil (18% plus).
Met namen het klimmen zorgt dat er naast de specialisten van het slechte wegdek ook de mannen van de nijdige beklimmingen op de erelijst staan.
Zo staan zowel Cancellara als Gilbert op deze nog korte erelijst.
Een aantal stroken uit deze koers zijn de afgelopen jaren ook in de Giro opgenomen om aandacht te vragen voor deze koers.
Absoluut een koers om in de gaten te houden en een van de meest fotogenieke koersen die er is.
Foto: Bij droog weer zijn de wegen van L'Eroica vooral stoffig.
Tro Bro Leon
Deze koers wordt gehouden in Bretagne en gaat over een parcours wat een mix is van de stroken van Parijs-Roubaix en de stroken van L'Eroica.
De koers valt doorgaans samen met de Amstel Gold Race en is daarom vooral een Frans onderonsje.
Toch verdient deze koers enig aanzien want hier ga je echt niet winnen als je niet een hele sterke jongen bent.
Een ander plek op de agenda zou de koers zeker meer aanzien geven.
Op de erelijst Frédéric Guesdon die in 1997 Parijs-Roubaix wist te winnen. Ook winnaar van de Ronde van Vlaanderen Jacky Durand staat op de erelijst.
Wielertoeristen
Van alle vier de koersen is ook een versie voor wielertoeristen. De eerste drie heb ik meermaals gereden en de Tro Bro Leon staat nog op m'n verlanglijst.
Als je goed op kasseien kan rijden maar niet zo goed kan klimmen dan is L'Eroica verreweg de zwaarste. Ben je minder handig op de stenen dan zal je met Parijs-Roubaix de meeste moeite hebben.
Het rijden van een aantal van deze ritten geeft echter wel wat inzicht. Inzicht dat zusterkoersen een mooi begrip is, maar de koersen minder op elkaar lijken dan in de pers wel eens getoeterd wordt.
dinsdag 18 februari 2014
Charles Crupelandt: 1912 en 1914
Heroïsche verhalen zijn mooi, maar van het verhaal van Crupelandt wordt ik altijd wat verdrietig.
Verstoten door de Franse wielerbond en blind sterven met twee geamputeerde benen.
Hoeveel leed kan een mens hebben.
Charles was bij het uitbreken van de oorlog (WWI) aan het smokkelen gegaan. Tegenwoordig zou hij tot held worden uitgeroepen want het was niet zonder gevaar.
In de Eerste Wereldoorlog ging dat er allemaal wat anders aan toe en hadden we heel andere normen.
Vergruist en geschorst door de bond. Na de oorlog waren er voor Crupelandt dan ook geen mogelijkheden meer voor een derde overwinning in zijn Roubaix.
Hoe zoet en tegelijk wrang is het eerherstel voor Charles dat laatste strook in Roubaix naar hem is vernoemd.
Crupelandt was een echte Nordist en kwam uit het industriële Roubaix. Hij was een zeer verdienstelijk coureur met een palmares waar je op een feestje best mee voor de dag kan komen..
Binnen het kader van deze blog is het nog noemenswaardig dat Charles in 1910 de eerste etappe van de Tour de France wist te winnen: Paris-Roubaix.
Nu klagen renners als er in een Tour etappe een paar sukkelige strookjes gedaan moeten worden. Vroeger reden ze als eerste etappe een complete Parijs-Roubaix!
In 1912 won Crupelandt - bijna als een traditie - de eerste etappe die eveneens door Le Nord ging maar nu eindigde in Duinkerken.
Aantoonbaar een groot specialist die zonder de gruwelijke oorlog beslist een onnavolgbare erelijst in Le Nord bij elkaar had gereden.
Bedenk dat Crupelandt al op z'n zeventiende aan de start stond en deze sterke vent gerust tot z'n vijfendertigste had kunnen koersen.
Helaas is het bij twee overwinningen gebleven en juist mooi om vandaag de sterfdag van Charles nog eens stil te staan bij zijn prestaties in zijn Roubaix.
Podium 1912
1 Charles Crupelandt
2 Gustave Garrigou
3 Maurice Léturgie
Podium 1914
1 Charles Crupelandt
2 Louis Luguet
3 Louis Mottiat
Verstoten door de Franse wielerbond en blind sterven met twee geamputeerde benen.
Hoeveel leed kan een mens hebben.
Charles was bij het uitbreken van de oorlog (WWI) aan het smokkelen gegaan. Tegenwoordig zou hij tot held worden uitgeroepen want het was niet zonder gevaar.
In de Eerste Wereldoorlog ging dat er allemaal wat anders aan toe en hadden we heel andere normen.
Vergruist en geschorst door de bond. Na de oorlog waren er voor Crupelandt dan ook geen mogelijkheden meer voor een derde overwinning in zijn Roubaix.
Hoe zoet en tegelijk wrang is het eerherstel voor Charles dat laatste strook in Roubaix naar hem is vernoemd.
Crupelandt was een echte Nordist en kwam uit het industriële Roubaix. Hij was een zeer verdienstelijk coureur met een palmares waar je op een feestje best mee voor de dag kan komen..
Binnen het kader van deze blog is het nog noemenswaardig dat Charles in 1910 de eerste etappe van de Tour de France wist te winnen: Paris-Roubaix.
Nu klagen renners als er in een Tour etappe een paar sukkelige strookjes gedaan moeten worden. Vroeger reden ze als eerste etappe een complete Parijs-Roubaix!
In 1912 won Crupelandt - bijna als een traditie - de eerste etappe die eveneens door Le Nord ging maar nu eindigde in Duinkerken.
Aantoonbaar een groot specialist die zonder de gruwelijke oorlog beslist een onnavolgbare erelijst in Le Nord bij elkaar had gereden.
Bedenk dat Crupelandt al op z'n zeventiende aan de start stond en deze sterke vent gerust tot z'n vijfendertigste had kunnen koersen.
Helaas is het bij twee overwinningen gebleven en juist mooi om vandaag de sterfdag van Charles nog eens stil te staan bij zijn prestaties in zijn Roubaix.
Podium 1912
1 Charles Crupelandt
2 Gustave Garrigou
3 Maurice Léturgie
Podium 1914
1 Charles Crupelandt
2 Louis Luguet
3 Louis Mottiat
zondag 16 februari 2014
Bernard Hinault: 1981
Een strontkoers noemde Hinault het. De kasseien vond hij maar helemaal niks. Net zoals hindernissen als de Koppenberg.
Geweldig om iets een strontkoers te vinden en er dan toch naar toe gaan om hem een keer te gaan winnen. Dan ook nog in de regenboogtrui!
1981 was een prachtige natte Parijs-Roubaix met een hoofdrol voor Roger De Vlaeminck die er niet aan moest denken dat Francesco Moser een vierde op rij ging scoren.
Moser was daar natuurlijk op gebrand want dat was nog niemand gelukt. Buiten de koers konden (en nog) die twee samen prima een bordje pasta slurpen maar op de stenen richting Roubaix was het water en vuur.
Dat had alles te maken met gemiste kans voor De Vlaeminck toen hij voor de ploeg van Moser fietsten. Roger letten in 1981 dus vooral op Moser.
Hennie Kuiper had de week ervoor de Ronde van Vlaanderen gewonnen en wilde graag wat terug doen voor ploegmaat De Vlaeminck.
Wie had ooit gedacht dat die twee nog eens in één ploeg voor elkaar zouden werken. Toen Kuiper wereldkampioen werd kon De Vlaeminck z'n tranen van verdriet niet bedwingen.
Roger heeft z'n hart op z'n tong liggen en iedere journalist die het maar horen wilde kreeg hetzelfde verhaal: "Kuiper is geen waardig kampioen".
Tijdens dat WK was Kuiper natuurlijk de oorzaak dat De Vlaeminck op twee kwam te staan, maar nu op de baan in Roubaix had De Vlaeminck het aan zichzelf te danken.
Kuiper had z'n werk gedaan door Hinault terug te halen en het was nu aan Roger om met een vijfde overwinning onsterfelijk te worden.
Na een zeer geanimeerd koers bereikt een kopgroep van zes de wielerbaan in Roubaix.
Hinault was meermaals gevallen maar keerde steeds terug. Andere kassei-specialisten zoals Kelly, Planckaert, De Wolf, Braun, Delcroix en Duclos-Lassalle was het niet gelukt om terug te keren. De zes man in de kopgroep konden gaan uitmaken wie er met de bloemen en de kassei naar huis mocht.
Vrij snel kwam Hinault op kop en ging steeds een beetje harder rijden. Harder, harder, harder, harder, harder, winnen!
De Vlaeminck gunde hem geen blik toen ze aan het uitbollen waren. Verslagen in een strontkoers.
De Fransen waren door het dollen heen. Het was immers al even geleden (Bobet 1956) dat er een Fransman op het hoogste podium had gestaan.
Schitterende overwinning!
Toch nog wel een kritische noot aan het adres van onze Hinault. Als je nou als coureur echt vond dat dit soort koersen niet gehouden moeten worden, dan ga je na je carrière toch niet in een officiële rol na diezelfde koers op het podium handjes staan schudden?
Podium 1981:
1 Bernard Hinault
2 Roger De Vlaeminck
3 Francesco Moser
Foto: Ondank dat hij het een strontkoers vindt is er zelfs een kasseistrook naar Hinault genoemd. Het gaat om de strook bij Haveluy en bij het oprijden van de strook staat een kleine stenen zuil met zijn naam.
Diverse gerenommeerde TV journalisten blijven hardnekkig beweren dat Hinault maar één keer heeft deelgenomen aan Parijs-Roubaix. Een mooi verhaal maar niet gebaseerd op de feiten.
De uitslagen van Hinault in Parijs-Roubaix zijn:
1978 - 13
1979 - 11e
1980 - 4e
1981 - 1e
1982 - 9e
Geweldig om iets een strontkoers te vinden en er dan toch naar toe gaan om hem een keer te gaan winnen. Dan ook nog in de regenboogtrui!
1981 was een prachtige natte Parijs-Roubaix met een hoofdrol voor Roger De Vlaeminck die er niet aan moest denken dat Francesco Moser een vierde op rij ging scoren.
Moser was daar natuurlijk op gebrand want dat was nog niemand gelukt. Buiten de koers konden (en nog) die twee samen prima een bordje pasta slurpen maar op de stenen richting Roubaix was het water en vuur.
Dat had alles te maken met gemiste kans voor De Vlaeminck toen hij voor de ploeg van Moser fietsten. Roger letten in 1981 dus vooral op Moser.
Hennie Kuiper had de week ervoor de Ronde van Vlaanderen gewonnen en wilde graag wat terug doen voor ploegmaat De Vlaeminck.
Wie had ooit gedacht dat die twee nog eens in één ploeg voor elkaar zouden werken. Toen Kuiper wereldkampioen werd kon De Vlaeminck z'n tranen van verdriet niet bedwingen.
Roger heeft z'n hart op z'n tong liggen en iedere journalist die het maar horen wilde kreeg hetzelfde verhaal: "Kuiper is geen waardig kampioen".
Tijdens dat WK was Kuiper natuurlijk de oorzaak dat De Vlaeminck op twee kwam te staan, maar nu op de baan in Roubaix had De Vlaeminck het aan zichzelf te danken.
Kuiper had z'n werk gedaan door Hinault terug te halen en het was nu aan Roger om met een vijfde overwinning onsterfelijk te worden.
Na een zeer geanimeerd koers bereikt een kopgroep van zes de wielerbaan in Roubaix.
Hinault was meermaals gevallen maar keerde steeds terug. Andere kassei-specialisten zoals Kelly, Planckaert, De Wolf, Braun, Delcroix en Duclos-Lassalle was het niet gelukt om terug te keren. De zes man in de kopgroep konden gaan uitmaken wie er met de bloemen en de kassei naar huis mocht.
Vrij snel kwam Hinault op kop en ging steeds een beetje harder rijden. Harder, harder, harder, harder, harder, winnen!
De Vlaeminck gunde hem geen blik toen ze aan het uitbollen waren. Verslagen in een strontkoers.
De Fransen waren door het dollen heen. Het was immers al even geleden (Bobet 1956) dat er een Fransman op het hoogste podium had gestaan.
Schitterende overwinning!
Toch nog wel een kritische noot aan het adres van onze Hinault. Als je nou als coureur echt vond dat dit soort koersen niet gehouden moeten worden, dan ga je na je carrière toch niet in een officiële rol na diezelfde koers op het podium handjes staan schudden?
Podium 1981:
1 Bernard Hinault
2 Roger De Vlaeminck
3 Francesco Moser
Foto: Ondank dat hij het een strontkoers vindt is er zelfs een kasseistrook naar Hinault genoemd. Het gaat om de strook bij Haveluy en bij het oprijden van de strook staat een kleine stenen zuil met zijn naam.
Diverse gerenommeerde TV journalisten blijven hardnekkig beweren dat Hinault maar één keer heeft deelgenomen aan Parijs-Roubaix. Een mooi verhaal maar niet gebaseerd op de feiten.
De uitslagen van Hinault in Parijs-Roubaix zijn:
1978 - 13
1979 - 11e
1980 - 4e
1981 - 1e
1982 - 9e
donderdag 13 februari 2014
1904: 795 rondjes op het velodroom
Wie het bedacht heeft heb ik niet kunnen achterhalen, maar dit is wel de meest bizarre variant van Parijs-Roubaix die we ooit gezien hebben. De renners moesten de volledige afstand van 265 kilometer afleggen op de 333 meter lange wielerbaan.
Dat betekende in totaal 795 rondjes en of het publiek hier nu dol enthousiast van geworden is betwijfel ik.
De controles die normaal in de wegwedstrijd zaten werden nu vervangen door tussensprints waar punten waren te halen.
De koers werd gehouden op 15 mei 1904 maar veel meer is er niet van bekend.
Podium baaneditie 1904
1. Petit Breton
2. Leon Vanderstyuft
3. Charles Crupelandt
Opmerkelijk is het optreden van de jonge (nog geen 18) Crupelandt. In de wegwedstrijd een paar maanden eerder had hij zich als jonge knaap al laten gelden en nu mengde hij zich weer tussen de grote mannen. Alle koersen die in op en rond z'n woonplaats Roubaix gehouden zouden worden zou Crupelandt een belangrijke rol spelen.
Petit Breton wist nooit de normale Parijs-Roubaix te winnen, maar haalde wel winst in Milaan-San Remo, Parijs-Tours, Parijs-Brussel en tweemaal de Tour de France.
Dat betekende in totaal 795 rondjes en of het publiek hier nu dol enthousiast van geworden is betwijfel ik.
De controles die normaal in de wegwedstrijd zaten werden nu vervangen door tussensprints waar punten waren te halen.
De koers werd gehouden op 15 mei 1904 maar veel meer is er niet van bekend.
Podium baaneditie 1904
1. Petit Breton
2. Leon Vanderstyuft
3. Charles Crupelandt
Opmerkelijk is het optreden van de jonge (nog geen 18) Crupelandt. In de wegwedstrijd een paar maanden eerder had hij zich als jonge knaap al laten gelden en nu mengde hij zich weer tussen de grote mannen. Alle koersen die in op en rond z'n woonplaats Roubaix gehouden zouden worden zou Crupelandt een belangrijke rol spelen.
Petit Breton wist nooit de normale Parijs-Roubaix te winnen, maar haalde wel winst in Milaan-San Remo, Parijs-Tours, Parijs-Brussel en tweemaal de Tour de France.
Leon Vanderstyuft die het podium compleet maakte was vooral een baanrenner en deed het erg goed achter de grote motoren. Indrukwekkend is zijn uurrecord van ruim 130 kilometer gehouden op een autoracecircuit.
Voor zover ik kan achterhalen is het bij deze ene keer gebleven wat het echt tot een zeer curieuze Parijs-Roubaix maakt.
Voor zover ik kan achterhalen is het bij deze ene keer gebleven wat het echt tot een zeer curieuze Parijs-Roubaix maakt.
Foto: Petit Breton op de baan m'n z'n kenmerkende snor en scheiding.
woensdag 12 februari 2014
Eerste verkenning 2014
Thierry Gouvenou is sinds kort namens de ASO belast met het parcours van Parijs-Roubaix en hij drukt gelijk flink z'n stempel op het geheel.
Dat is nodig ook want voorganger Jean-François Pescheux heeft jaren een dominerende maar tevens uitstekende rol gespeeld in het opbouw van het parcours.
In onderstaand filmpje een eerste verkenning met Gouvenou die net als Pescheux een ex-coureur is en dus prima weet waarover hij praat.
Dat is nodig ook want voorganger Jean-François Pescheux heeft jaren een dominerende maar tevens uitstekende rol gespeeld in het opbouw van het parcours.
In onderstaand filmpje een eerste verkenning met Gouvenou die net als Pescheux een ex-coureur is en dus prima weet waarover hij praat.
dinsdag 11 februari 2014
Bianchi Paris-Roubaix
Een van de meest opvallende producten die naar deze koers is genoemd. In eerdere blogjes al eens aan bod gekomen maar dit filmpje wat deze maand op YouTube verscheen zal de liefhebber zeker weten te waarderen.
Zie ook:
Bianchi Parigi-Roubaix 1950
Cambio Paris-Roubaix
Zie ook:
Bianchi Parigi-Roubaix 1950
Cambio Paris-Roubaix
maandag 10 februari 2014
Bidons verzamelen
Christian Guilbert woonachtig langs het parcours van Parijs-Roubaix en verwoed verzamelaar van bidons die de renners achterlaten. De hobby is wat uit de hand gelopen zoals we op onderstaand filmpje kunnen zien.
Ook z'n verzameling pijlen mag er zijn en op de achterkant heeft hij bij ieder jaar het podium geschreven. Hoewel Christian wat ingetogen is hebben we hier duidelijk met een zeer gepassioneerde verzamelaar te maken.
Uiteraard in het Frans maar zelf als je dat niet beheerst heerlijk om te zien.
Ook z'n verzameling pijlen mag er zijn en op de achterkant heeft hij bij ieder jaar het podium geschreven. Hoewel Christian wat ingetogen is hebben we hier duidelijk met een zeer gepassioneerde verzamelaar te maken.
Uiteraard in het Frans maar zelf als je dat niet beheerst heerlijk om te zien.
zondag 9 februari 2014
Waarom Parijs Roubaix?
Deze blog is sinds 12-12-2011 in de lucht en ik heb de afgelopen twee weken weer veel reacties gekregen.
De meeste reacties zitten in de sfeer van "Waarom Parijs-Roubaix?"
Ik heb het begin 2012 al eens uitvoerig uitgelegd, maar sinds dien veel nieuwe volgers. Volgers via Facebook groeit met een dergelijk klein thema natuurlijk langzaam maar nog steeds komen nieuwe volgers bij.
Ja waarom Parijs-Roubaix? Dat is natuurlijk lastig om dat te rationaliseren.
Hoe je het ook wend of keert is Parijs-Roubaix een totaal andere koers dan alle andere koersen.
De oerkoers. Terug naar het verleden. Veel mannen van mijn leeftijd hebben last van sentimenten, dus daar zou het vandaan kunnen komen.
Zou....
Want ik heb al sinds m'n 14e m'n hart definitief aan Parijs-Roubaix verpand. Toen ik in 1971 Roger Rosiers door het stof zag denderen is er een schakelaar omgegaan.
Toch zal ik hieronder een poging doen om een aantal aspecten te benoemen, die bij mij invloed hebben op de keuze.
Oudste klassieker
Hoewel de organisatie van Luik-Bastenaken-Luik anders doet geloven is Parijs-Roubaix echt de oudste internationale profkoers die NU nog gereden wordt. Voor het eerst georganiseerd in 1896.
De eerste edities van Luik-Bastenaken-Luik gingen over een duidelijk ander parcours en deze wedstrijden waren niet voor profs. Vanaf de eerste editie van Parijs-Roubaix ging het om een internationale koers voor professionele wielrenners.
Aantal edities
In dit jaar (2014) is Parijs-Roubaix maar liefst toe aan haar 112e editie. Het aantal edities bepaald toch in hoge mate de rijkheid aan historie van de klassieker.
Hoe graag zou ik al die edities als een film kunnen aanschouwen. Deze blog is een bescheiden eerbetoon aan al die 112 edities.
Kasseistroken
In geen enkel ander parcours zitten zoveel slechte wegen die alles, maar dan ook alles vragen van renner, materiaal en mecanicien.
Er is geen ruimte voor foutjes en verkeerde keuzes. Parijs-Roubaix is een koers voor perfectionisten. Iets waar ik zelf ook wel een beetje last van heb.
Materiaal
Daar op aansluitend is natuurlijk het materiaal bij deze koers op een heel andere manier belangrijk dan normaal. Renners en mecaniciens halen de malste dingen uit om comfortabel en zonder pech over de stroken te geraken.
Ik ben verre van een hardware-fetisjist. Integendeel en ik hou het zelf doorgaans bij vrij klassieke fietsen.
Wat als we Tom Boonen op de fiets (Gios) zetten waar De Vlaeminck in 1977 z'n "vierde" mee won?
Is hij dan kansloos? Sponsor technisch niet haalbaar maar wel een prikkelende gedachten.
Overigens ben ik van mening dat als je echt goed op de kasseien kan rijden je met een paar goede banden al een heel eind kan komen. Neemt niet weg dat de mythe rond het materiaal een bijdrage levert ten aanzien van de aantrekkingskracht van deze koers.
Parcours
Net als andere klassiekers heeft het parcours van Parijs-Roubaix zich geëvolueerd. In dit geval is het parcours wat naar het oosten opgeschoven om de oprukkende asfaltmachines te ontlopen.
Wat uniek is ten opzichte van iedere andere klassieker is de "bewaking" van het parcours.
Er is zelfs een serieuze vereniging voor opgericht: Les Amis de Paris-Roubaix.
De vereniging draagt er zorg voor dat de kasseistroken in goede (lees: eigenlijke slechte) staat blijven. Daarnaast doet de vereniging aan promotie om de koers positief op de kaart te zetten en zo voldoende draagvlak te krijgen bij de bevolking. Die vereniging is het HELE jaar met deze koers bezig. Zo gek is zo'n blog als deze nog niet!
Individuele sport
Wielrennen is natuurlijk al jaren geen individuele sport meer. Een van de grondleggers van de moderne ploegtactiek was Fausto Coppi. Vanaf de tweede wereldoorlog is het heel normaal dat een ploeg opgebouwd wordt rond één of twee kopmannen.
Hoewel in Parijs-Roubaix de kopmannen zeker voordeel van helpers kunnen hebben, is er geen koers waar de individuele prestatie zo'n invloed heeft op het eindresultaat.
Erelijst
Hooguit de erelijst van Milaan-San Remo komt in de buurt van die van Parijs-Roubaix. Natuurlijk kent de erelijst van Parijs-Roubaix ook een aantal kleinere namen, maar wie zich er in verdiept zal zien dat dit ook geen toevalligheden zijn.
Voor velen was Vansummeren in 2011een toevallige winnaar. Kijk eens naar de prestaties van Johan in 2008 en 2009! En in de kassei-etappe in de Tour van 2010.
Mooi aan de erelijst van Parijs-Roubaix vind ik de mix tussen kampioenen en de echte specialisten.
Toch zou het mooi zijn als er weer eens een Tour winnaar zich in "De Hel" kwam laten zien. Hinault is nu de laatste Tour winnaar die ook Parijs-Roubaix heeft gewonnen. Wiggins heeft inmiddels aangekondigd dit jaar mee te doen!
Openlucht museum
Alleen de Ronde van Vlaanderen kan hier mee wedijveren. Nergens is er langs het parcours zoveel zichtbaar dat hier één keer per jaar een grote koers is.
Van de reuzefietsen bij het uitrijden van Haveluy, het infobord bij het inrijden van het Bos van Wallers, het monument van Kuiper en in Roubaix hebben ze er helemaal een circus van gemaakt.
Cafe Au Pave is een waar museum en de douches, de plaquettes in de laatste strook, de superkassei en de wielerbaan zijn natuurlijk "must haves" om een keer te bezoeken.
De bijnamen
Geen koers heeft zoveel bijnamen gekregen. In eerste instantie "Le Pascale" omdat de koers op Pasen of in de dagen eromheen werd georganiseerd. "La Reine" of koningin der klassiekers, de Hel van het Noorden, de Helleklassieker en Kasseiklassieker. Een fascinerend verschijnsel. Probeer eens in één woord Parijs-Roubaix een label te geven. De ideale bijnaam voor deze koers zal dan ook altijd een zoektocht blijven.
De meest opvallende bijnaam is wel door Hinault gegeven: "strontkoers"
Fotogeniek
Zowel regen en stof zorgen op een dergelijk parcours voor geweldige plaatjes en ik ben nu eenmaal een plaatjes mens. Ik zou er ook heel wat voor over hebben om een keer achterop de motor met een paar camera's mee te mogen.
Liever nog twee keer: een keer met stof en een keer met blubber. Beide zorgt immers voor heerlijke beelden!
Oorlogsverleden
De streek waar Parijs-Roubaix doorheen trekt is er een van veel veldslagen. Vooral het deel van Valenciennes tot aan de finish. Natuurlijk de meest gruwelijk periode in deze streek was de Eerste Wereldoorlog waar de koers een van haar bijnamen aan te danken heeft.
Ook de Tweede Wereldoorlog heeft er zijn sporen achtergelaten.
Maar voor de twee wereldbranden was het hier om de zoveel jaren wel een keer raak. Het kan niet anders dat dat invloed heeft de atmosfeer die in deze streek hangt.
Nergens is het slagveld ook zo'n metafoor als hier in Le Nord.
Schoonste koers
Vergelijk de erelijst van Luik-Bastenaken-Luik met die van Parijs-Roubaix en streep de doping zondaars eruit. Ik heb het niet bedacht het is gewoon een feit. Koersen waar veel geklommen moet worden zijn minder schoon en spreken me dus minder aan.
Zelf fietsen
Op kasseien rijden gaat me redelijk goed af. Ik dwing mezelf in een trance en dat bereik ik met geen een andere activering. Een soort van superfocus dat me echt het gevoel geeft los te komen van de wereld.
Maar zelfs als ik straks te oud ben om zelf nog te fietsen zal ik deze koers op de voet blijven volgen.
Het zijn wat quasi wetenschappelijk beschouwingen om een gevoel te geven waarom voor mij dit de mooiste koers is. Veel zaken zijn feiten, maar het is toch vooral het oergevoel dat deze koers mijn hart heeft doen stelen.
De meeste reacties zitten in de sfeer van "Waarom Parijs-Roubaix?"
Ik heb het begin 2012 al eens uitvoerig uitgelegd, maar sinds dien veel nieuwe volgers. Volgers via Facebook groeit met een dergelijk klein thema natuurlijk langzaam maar nog steeds komen nieuwe volgers bij.
Ja waarom Parijs-Roubaix? Dat is natuurlijk lastig om dat te rationaliseren.
Hoe je het ook wend of keert is Parijs-Roubaix een totaal andere koers dan alle andere koersen.
De oerkoers. Terug naar het verleden. Veel mannen van mijn leeftijd hebben last van sentimenten, dus daar zou het vandaan kunnen komen.
Zou....
Want ik heb al sinds m'n 14e m'n hart definitief aan Parijs-Roubaix verpand. Toen ik in 1971 Roger Rosiers door het stof zag denderen is er een schakelaar omgegaan.
Toch zal ik hieronder een poging doen om een aantal aspecten te benoemen, die bij mij invloed hebben op de keuze.
Oudste klassieker
Hoewel de organisatie van Luik-Bastenaken-Luik anders doet geloven is Parijs-Roubaix echt de oudste internationale profkoers die NU nog gereden wordt. Voor het eerst georganiseerd in 1896.
De eerste edities van Luik-Bastenaken-Luik gingen over een duidelijk ander parcours en deze wedstrijden waren niet voor profs. Vanaf de eerste editie van Parijs-Roubaix ging het om een internationale koers voor professionele wielrenners.
Aantal edities
In dit jaar (2014) is Parijs-Roubaix maar liefst toe aan haar 112e editie. Het aantal edities bepaald toch in hoge mate de rijkheid aan historie van de klassieker.
Hoe graag zou ik al die edities als een film kunnen aanschouwen. Deze blog is een bescheiden eerbetoon aan al die 112 edities.
Kasseistroken
In geen enkel ander parcours zitten zoveel slechte wegen die alles, maar dan ook alles vragen van renner, materiaal en mecanicien.
Er is geen ruimte voor foutjes en verkeerde keuzes. Parijs-Roubaix is een koers voor perfectionisten. Iets waar ik zelf ook wel een beetje last van heb.
Materiaal
Daar op aansluitend is natuurlijk het materiaal bij deze koers op een heel andere manier belangrijk dan normaal. Renners en mecaniciens halen de malste dingen uit om comfortabel en zonder pech over de stroken te geraken.
Ik ben verre van een hardware-fetisjist. Integendeel en ik hou het zelf doorgaans bij vrij klassieke fietsen.
Wat als we Tom Boonen op de fiets (Gios) zetten waar De Vlaeminck in 1977 z'n "vierde" mee won?
Is hij dan kansloos? Sponsor technisch niet haalbaar maar wel een prikkelende gedachten.
Overigens ben ik van mening dat als je echt goed op de kasseien kan rijden je met een paar goede banden al een heel eind kan komen. Neemt niet weg dat de mythe rond het materiaal een bijdrage levert ten aanzien van de aantrekkingskracht van deze koers.
Parcours
Net als andere klassiekers heeft het parcours van Parijs-Roubaix zich geëvolueerd. In dit geval is het parcours wat naar het oosten opgeschoven om de oprukkende asfaltmachines te ontlopen.
Wat uniek is ten opzichte van iedere andere klassieker is de "bewaking" van het parcours.
Er is zelfs een serieuze vereniging voor opgericht: Les Amis de Paris-Roubaix.
De vereniging draagt er zorg voor dat de kasseistroken in goede (lees: eigenlijke slechte) staat blijven. Daarnaast doet de vereniging aan promotie om de koers positief op de kaart te zetten en zo voldoende draagvlak te krijgen bij de bevolking. Die vereniging is het HELE jaar met deze koers bezig. Zo gek is zo'n blog als deze nog niet!
Individuele sport
Wielrennen is natuurlijk al jaren geen individuele sport meer. Een van de grondleggers van de moderne ploegtactiek was Fausto Coppi. Vanaf de tweede wereldoorlog is het heel normaal dat een ploeg opgebouwd wordt rond één of twee kopmannen.
Hoewel in Parijs-Roubaix de kopmannen zeker voordeel van helpers kunnen hebben, is er geen koers waar de individuele prestatie zo'n invloed heeft op het eindresultaat.
Erelijst
Hooguit de erelijst van Milaan-San Remo komt in de buurt van die van Parijs-Roubaix. Natuurlijk kent de erelijst van Parijs-Roubaix ook een aantal kleinere namen, maar wie zich er in verdiept zal zien dat dit ook geen toevalligheden zijn.
Voor velen was Vansummeren in 2011een toevallige winnaar. Kijk eens naar de prestaties van Johan in 2008 en 2009! En in de kassei-etappe in de Tour van 2010.
Mooi aan de erelijst van Parijs-Roubaix vind ik de mix tussen kampioenen en de echte specialisten.
Toch zou het mooi zijn als er weer eens een Tour winnaar zich in "De Hel" kwam laten zien. Hinault is nu de laatste Tour winnaar die ook Parijs-Roubaix heeft gewonnen. Wiggins heeft inmiddels aangekondigd dit jaar mee te doen!
Openlucht museum
Alleen de Ronde van Vlaanderen kan hier mee wedijveren. Nergens is er langs het parcours zoveel zichtbaar dat hier één keer per jaar een grote koers is.
Van de reuzefietsen bij het uitrijden van Haveluy, het infobord bij het inrijden van het Bos van Wallers, het monument van Kuiper en in Roubaix hebben ze er helemaal een circus van gemaakt.
Cafe Au Pave is een waar museum en de douches, de plaquettes in de laatste strook, de superkassei en de wielerbaan zijn natuurlijk "must haves" om een keer te bezoeken.
De bijnamen
Geen koers heeft zoveel bijnamen gekregen. In eerste instantie "Le Pascale" omdat de koers op Pasen of in de dagen eromheen werd georganiseerd. "La Reine" of koningin der klassiekers, de Hel van het Noorden, de Helleklassieker en Kasseiklassieker. Een fascinerend verschijnsel. Probeer eens in één woord Parijs-Roubaix een label te geven. De ideale bijnaam voor deze koers zal dan ook altijd een zoektocht blijven.
De meest opvallende bijnaam is wel door Hinault gegeven: "strontkoers"
Fotogeniek
Zowel regen en stof zorgen op een dergelijk parcours voor geweldige plaatjes en ik ben nu eenmaal een plaatjes mens. Ik zou er ook heel wat voor over hebben om een keer achterop de motor met een paar camera's mee te mogen.
Liever nog twee keer: een keer met stof en een keer met blubber. Beide zorgt immers voor heerlijke beelden!
Oorlogsverleden
De streek waar Parijs-Roubaix doorheen trekt is er een van veel veldslagen. Vooral het deel van Valenciennes tot aan de finish. Natuurlijk de meest gruwelijk periode in deze streek was de Eerste Wereldoorlog waar de koers een van haar bijnamen aan te danken heeft.
Ook de Tweede Wereldoorlog heeft er zijn sporen achtergelaten.
Maar voor de twee wereldbranden was het hier om de zoveel jaren wel een keer raak. Het kan niet anders dat dat invloed heeft de atmosfeer die in deze streek hangt.
Nergens is het slagveld ook zo'n metafoor als hier in Le Nord.
Schoonste koers
Vergelijk de erelijst van Luik-Bastenaken-Luik met die van Parijs-Roubaix en streep de doping zondaars eruit. Ik heb het niet bedacht het is gewoon een feit. Koersen waar veel geklommen moet worden zijn minder schoon en spreken me dus minder aan.
Zelf fietsen
Op kasseien rijden gaat me redelijk goed af. Ik dwing mezelf in een trance en dat bereik ik met geen een andere activering. Een soort van superfocus dat me echt het gevoel geeft los te komen van de wereld.
Maar zelfs als ik straks te oud ben om zelf nog te fietsen zal ik deze koers op de voet blijven volgen.
Het zijn wat quasi wetenschappelijk beschouwingen om een gevoel te geven waarom voor mij dit de mooiste koers is. Veel zaken zijn feiten, maar het is toch vooral het oergevoel dat deze koers mijn hart heeft doen stelen.
Foto: Om het oergevoel te versterken duik ik
ook wel eens op een retrofiets "De Hel" in.
ook wel eens op een retrofiets "De Hel" in.
zaterdag 8 februari 2014
Parcours 2014 definitief?
De nieuwe parcoursbouwer is schijnbaar erg zeker van z'n zaak want op Le Amis de Paris-Roubaix verscheen de route en tijdschema voor 2014. Eerder deze week maakte we al melding van het wegvallen van twee stroken en de toevoeging van drie nieuwe.
Thierry Gouvenou heeft het in een interview er zelf ober dat NIETS in steen is gegoten. Zelfs het Bos van Wallers niet. Belangrijk in zijn visie is dat het een moderne Parijs-Roubaix zwaar is maar ook voldoet aan aspecten als vlotte doorstroom van volgwagens en publiek.
Met het schema wat nu is gepubliceerd mogen we de renners op 13 april tussen half vijf (42 per uur) en kwart over vijf (38 per uur) verwachten. Dit nadat ze om kwart over tien de neutrale start hebben gehad en tien minuten later de rode vlag omlaag is gegaan voor de echte start.
Totaal moeten de renners 257 kilometer verorberen maar voor een getrainde prof zal daar de uitdaging niet liggen. Het venijn zit natuurlijk in de ruim 50 kilometer kasseien. Deze zijn verdeelt over 28 sectoren. Nagenoeg alle sectoren bestaan uit een enkelvoudige doorlopende strook. Uitzonderingen zijn de kasseistroken voor en na Bourghelles die beide onder sector 6 vallen maar onderbroken wordt met ruim een kilometer asfalt.
De eerste kasseien zijn traditioneel die van Troisville en doemen op na net geen 100 kilometer koers. In de resterende 150 kilometer zitten dus alle kasseien en dat betekend dat 1 op de 3 kilometer dokkeren is. Vloeken, stoempen, zwoegen en als het flink geregend heeft ook nog glibberen en vallen.
Route en tijdschema Parijs-Roubaix 2014 (pdf) (link vervallen)
Tip: uitrprinten en op 13 april bij de TV houden!
Thierry Gouvenou heeft het in een interview er zelf ober dat NIETS in steen is gegoten. Zelfs het Bos van Wallers niet. Belangrijk in zijn visie is dat het een moderne Parijs-Roubaix zwaar is maar ook voldoet aan aspecten als vlotte doorstroom van volgwagens en publiek.
Met het schema wat nu is gepubliceerd mogen we de renners op 13 april tussen half vijf (42 per uur) en kwart over vijf (38 per uur) verwachten. Dit nadat ze om kwart over tien de neutrale start hebben gehad en tien minuten later de rode vlag omlaag is gegaan voor de echte start.
Totaal moeten de renners 257 kilometer verorberen maar voor een getrainde prof zal daar de uitdaging niet liggen. Het venijn zit natuurlijk in de ruim 50 kilometer kasseien. Deze zijn verdeelt over 28 sectoren. Nagenoeg alle sectoren bestaan uit een enkelvoudige doorlopende strook. Uitzonderingen zijn de kasseistroken voor en na Bourghelles die beide onder sector 6 vallen maar onderbroken wordt met ruim een kilometer asfalt.
De eerste kasseien zijn traditioneel die van Troisville en doemen op na net geen 100 kilometer koers. In de resterende 150 kilometer zitten dus alle kasseien en dat betekend dat 1 op de 3 kilometer dokkeren is. Vloeken, stoempen, zwoegen en als het flink geregend heeft ook nog glibberen en vallen.
Route en tijdschema Parijs-Roubaix 2014 (pdf) (link vervallen)
Tip: uitrprinten en op 13 april bij de TV houden!
Foto (2012): Franse prof op training op het lastige stuk van Cysoing richting
Bourghelles wat in 2014 weer in het parcours (deel 1 van sector 6) zal zitten.
vrijdag 7 februari 2014
Wiggins: Ik rijd Parijs-Roubaix
Het is al weer een aantal jaren terug dat een winnaar van de Tour de France deel heeft genomen aan Parijs-Roubaix. Zelf ben ik geen groot voorstander van de doorgeslagen specialisatie van het moderne wielrennen. Vroeger was de Ronde van Vlaanderen een revanche van Milaan-San Remo en Luik-Bastenaken-Luik een revanche van Parijs-Roubaix waar renners weer de zaken rechtzetten als ze het in De Ronde niet goed gedaan hadden.
Met wat sentiment kijken heel wat wielerfans dan ook wel eens terug naar een wielersport waar niet het grote geld maar de passie voor de sport de drijfveer was.
Voor allen die het adagium van complete coureurs echt graag ingevuld ziet worden is er mooi nieuws.
Bradley Wiggins neemt dit voorjaar deel aan Parijs-Roubaix.
Natuurlijk moet deze nog eerst gereden worden maar menig fan van de wielersport zal dit initiatief van de Brit toejuichen!
Koersen op de baan. Dan de Tour en nu Parijs-Roubaix? Het zal toch niet gebeuren dat een wereldkampioen veldrijden en een Tour de France winnaar straks om de bloemen gaan sprinten?
Op VTM het volgende mini interview:
Bron VTM: Bradley Wiggins: “Ik rijd Parijs-Roubaix”
Met wat sentiment kijken heel wat wielerfans dan ook wel eens terug naar een wielersport waar niet het grote geld maar de passie voor de sport de drijfveer was.
Voor allen die het adagium van complete coureurs echt graag ingevuld ziet worden is er mooi nieuws.
Bradley Wiggins neemt dit voorjaar deel aan Parijs-Roubaix.
Natuurlijk moet deze nog eerst gereden worden maar menig fan van de wielersport zal dit initiatief van de Brit toejuichen!
Koersen op de baan. Dan de Tour en nu Parijs-Roubaix? Het zal toch niet gebeuren dat een wereldkampioen veldrijden en een Tour de France winnaar straks om de bloemen gaan sprinten?
Op VTM het volgende mini interview:
Bron VTM: Bradley Wiggins: “Ik rijd Parijs-Roubaix”
donderdag 6 februari 2014
Parcourswijzigingen 2014
Het parcous is natuurlijk pas definitief als de koers is gedaan. Zware regenval kan de organisatie immers doen besluiten op het laatste moment een strook uit het parcours te halen.
Een paar wijzigingen voor 2014 ten opzichte van 2013 zijn echter al te melden.
Sector Vertain à Saint-Martin-sur-Écaillon van 2200 meter en een zwaarte van 3 sterren komt te vervallen. Ook de de direct daarop volgde strook die van Quérénaing à Maing zal niet in de 2014 editie zitten. Deze strook is 2500 meter en eveneens drei sterren zwaar.
Deze twee stroken zullen worden vervangen door:
Vertain a Haussy - 900 meter
Saulzoir a Verchain - Maugre - 1200 meter
Querenaing a Famars - 1200 meter
Hiermee drukt de nieuwe parcoursbouwer Thierry Gouvenou (volgt Jean-François Pescheux op) direct z'n stempel op het parcours.
De stroken zitten in het begin van het parcours en het is niet aannemelijk dat het een enorm effect op het koersverloop zal hebben.
Met bovenstaande wijzigingen zal de editie van 2014 in totaal 51,1 kilometer kasseien bevatten.
Kasseistroken Parijs Roubaix weergeven op een grotere kaart
Een paar wijzigingen voor 2014 ten opzichte van 2013 zijn echter al te melden.
Sector Vertain à Saint-Martin-sur-Écaillon van 2200 meter en een zwaarte van 3 sterren komt te vervallen. Ook de de direct daarop volgde strook die van Quérénaing à Maing zal niet in de 2014 editie zitten. Deze strook is 2500 meter en eveneens drei sterren zwaar.
Deze twee stroken zullen worden vervangen door:
Vertain a Haussy - 900 meter
Saulzoir a Verchain - Maugre - 1200 meter
Querenaing a Famars - 1200 meter
Hiermee drukt de nieuwe parcoursbouwer Thierry Gouvenou (volgt Jean-François Pescheux op) direct z'n stempel op het parcours.
De stroken zitten in het begin van het parcours en het is niet aannemelijk dat het een enorm effect op het koersverloop zal hebben.
Met bovenstaande wijzigingen zal de editie van 2014 in totaal 51,1 kilometer kasseien bevatten.
Kasseistroken Parijs Roubaix weergeven op een grotere kaart
woensdag 5 februari 2014
Hem
1400 meter - 3 ster
Over deze strook heb ik zelf al tientallen malen gefietst en iedere keer verbaas ik me over de 1 ster aanduiding.
Er mogen dan wel asfaltstrookjes langs de kanten liggen maar die zijn zo gruwelijk slecht.
Vol met gaten, kuilen en scherpe randen. Dit is de laatste echte strook maar mag niet onderschat worden.
Wie kent er niet de beelden uit 1983 van Hennie Kuiper die zenuwachtig in z'n handen staat te klappen voor een nieuwe fiets?
Een kuil op deze strook van Hem koste hem bijna een van z'n mooiste overwinningen. Bloedstollend spannend maar zou dit echt op een 1 ster strook gebeurd zijn?
Johan Museeuw zal ook niet met plezier aan Hem terugdenken. In 2004 zat hij in een kopgroep waar hij zeker niet kansloos was op een vierde overwinning. De strook van Hem maakte aan deze fantastische droom een bruut einde.
De strook mag niet onderschat worden. Er is ook regelmatig een wisseling in het aantal sterren wat de strook krijgt. Het zwalkt van 1 naar 3 sterren. Ieder die ik spreek - van toerfietser of wie hier ook maar gekoerst heeft - is het met elkaar eens dat Hem een meer dan lastige strook is!
Foto: Typisch beeld van de strook van Hem. Goed is te zien dat de kasseien op sommige plaatsen verder uit elkaar liggen dan een bandbreedte van een racefiets.
Foto: Als er plassen water liggen zijn de kuilen in de asfalt strook slecht te zien en kan je "het randje" beter mijden.
Foto: Aan het eind van de strook staat een monument (spuuglelijk) voor Hennie Kuiper. Wielertoeristen laten zich hier maar wat graag op de foto zetten.
Foto: Bij het afrijden van de strook van Hem is het echt nog maar een stukje naar de finish.
Kasseistroken weergeven op een grotere kaart
Over deze strook heb ik zelf al tientallen malen gefietst en iedere keer verbaas ik me over de 1 ster aanduiding.
Er mogen dan wel asfaltstrookjes langs de kanten liggen maar die zijn zo gruwelijk slecht.
Vol met gaten, kuilen en scherpe randen. Dit is de laatste echte strook maar mag niet onderschat worden.
Wie kent er niet de beelden uit 1983 van Hennie Kuiper die zenuwachtig in z'n handen staat te klappen voor een nieuwe fiets?
Een kuil op deze strook van Hem koste hem bijna een van z'n mooiste overwinningen. Bloedstollend spannend maar zou dit echt op een 1 ster strook gebeurd zijn?
Johan Museeuw zal ook niet met plezier aan Hem terugdenken. In 2004 zat hij in een kopgroep waar hij zeker niet kansloos was op een vierde overwinning. De strook van Hem maakte aan deze fantastische droom een bruut einde.
De strook mag niet onderschat worden. Er is ook regelmatig een wisseling in het aantal sterren wat de strook krijgt. Het zwalkt van 1 naar 3 sterren. Ieder die ik spreek - van toerfietser of wie hier ook maar gekoerst heeft - is het met elkaar eens dat Hem een meer dan lastige strook is!
Foto: Typisch beeld van de strook van Hem. Goed is te zien dat de kasseien op sommige plaatsen verder uit elkaar liggen dan een bandbreedte van een racefiets.
Foto: Als er plassen water liggen zijn de kuilen in de asfalt strook slecht te zien en kan je "het randje" beter mijden.
Foto: Aan het eind van de strook staat een monument (spuuglelijk) voor Hennie Kuiper. Wielertoeristen laten zich hier maar wat graag op de foto zetten.
Foto: Bij het afrijden van de strook van Hem is het echt nog maar een stukje naar de finish.
Kasseistroken weergeven op een grotere kaart
zaterdag 1 februari 2014
Verzamelen
Mensen verzamelen de meest uiteenlopende zaken. Soms past een verzameling echt bij iemand en kan ik met wat inlevingsvermogen dat nog wel begrijpen.
Maar er zijn mensen die sparen beurtbalkjes! Om maar wat te noemen. Sommige zo fanatiek dat ze ze gewoon pikken!
Dat geloof je toch niet? Beurtbalkjes? Heb je dan een of ander wachtrijsyndroom?
Ik ken mensen die verzamelen whisky. Die hebben honderden DICHTE flessen staan? Voor mij ben je dan rijp voor een inrichting.
Zelf heb ik ook een behoorlijk aantal flessen staan, maar die zijn allemaal goed op weg om de bodem te halen. Want daar is whisky voor. Lekker opdrinken!
Boeken zijn om te lezen, cd's om af te spelen, auto's om in te rijden en whisky om met je vrienden van te genieten.
Zelf ben ik niet zo'n verzamelaar. Daar ben ik teveel een doener voor.
Een verzameling boeken heeft alleen zin als ik de boeken regelmatig gebruik.
Toch zal voor veel mensen een onderwerp als Parijs-Roubaix erg aanspreken om een verzameling aan te leggen.
Het is een oer-onderwerp. Het heeft heroïek, tragiek, romantiek en vooral heldendom. Ingrediënten die voor veel mensen van belang zijn als het om verzamelen gaat.
Als ik eerlijk ben dan heb ik zelf inmiddels ook een aardige verzameling rond dit onderwerp.
Boeken, DVD's, persmappen, clubbladen, kaderplaatjes, kasseien, bidons, shirts, sleutelhangers, kerstkaarten, t-shirts, petjes...........het is al een aardige "verzameling" aan het worden zonder dat dit de bedoeling was.
Niet dat ik bezig ben om als een neuroot spullen rond Parijs-Roubaix te verzamelen.
Je kent die mensen wel. Dan verzamelen ze olifantenbeeldjes en iedere vorm van kritiek is weg. Zolang het in de auto past gaat het mee naar huis. Ik snap dat niet en aan m'n inlevingsvermogen mankeert echt niks.
Heb ik zelf dan geen wensen? Ja....
Ik zou best een Bianchi Paris-Roubaix met gelijknamig versnellingssysteem van Campagnolo willen hebben. Alleen ik zet de fiets niet al een dood stuk ijzer in de hoek.
Ik ga er zeker een keer L'Eroica (historische fietstocht in Toscana) mee rijden of zelfs een keer de toerversie van Parijs-Roubaix. In zo'n mooie blauwe wollen trui Bianchi!
Er is genoeg wat ik nog van Parijs-Roubaix zou willen hebben. Maar niet voor "de heb" maar vooral om deze schitterende koers nog beter te begrijpen en vooral nog beter te doorleven.
Verzamelen...............het blijft een bijzonder gebeuren!
Maar er zijn mensen die sparen beurtbalkjes! Om maar wat te noemen. Sommige zo fanatiek dat ze ze gewoon pikken!
Dat geloof je toch niet? Beurtbalkjes? Heb je dan een of ander wachtrijsyndroom?
Ik ken mensen die verzamelen whisky. Die hebben honderden DICHTE flessen staan? Voor mij ben je dan rijp voor een inrichting.
Zelf heb ik ook een behoorlijk aantal flessen staan, maar die zijn allemaal goed op weg om de bodem te halen. Want daar is whisky voor. Lekker opdrinken!
Boeken zijn om te lezen, cd's om af te spelen, auto's om in te rijden en whisky om met je vrienden van te genieten.
Foto: DVD's zijn mooie verzamelobjecten
die ook nog behoorlijk functioneel zijn.
die ook nog behoorlijk functioneel zijn.
Zelf ben ik niet zo'n verzamelaar. Daar ben ik teveel een doener voor.
Een verzameling boeken heeft alleen zin als ik de boeken regelmatig gebruik.
Toch zal voor veel mensen een onderwerp als Parijs-Roubaix erg aanspreken om een verzameling aan te leggen.
Het is een oer-onderwerp. Het heeft heroïek, tragiek, romantiek en vooral heldendom. Ingrediënten die voor veel mensen van belang zijn als het om verzamelen gaat.
Als ik eerlijk ben dan heb ik zelf inmiddels ook een aardige verzameling rond dit onderwerp.
Boeken, DVD's, persmappen, clubbladen, kaderplaatjes, kasseien, bidons, shirts, sleutelhangers, kerstkaarten, t-shirts, petjes...........het is al een aardige "verzameling" aan het worden zonder dat dit de bedoeling was.
Niet dat ik bezig ben om als een neuroot spullen rond Parijs-Roubaix te verzamelen.
Je kent die mensen wel. Dan verzamelen ze olifantenbeeldjes en iedere vorm van kritiek is weg. Zolang het in de auto past gaat het mee naar huis. Ik snap dat niet en aan m'n inlevingsvermogen mankeert echt niks.
Heb ik zelf dan geen wensen? Ja....
Ik zou best een Bianchi Paris-Roubaix met gelijknamig versnellingssysteem van Campagnolo willen hebben. Alleen ik zet de fiets niet al een dood stuk ijzer in de hoek.
Ik ga er zeker een keer L'Eroica (historische fietstocht in Toscana) mee rijden of zelfs een keer de toerversie van Parijs-Roubaix. In zo'n mooie blauwe wollen trui Bianchi!
Foto: Documentatie die handig (lees: boeiend) is om deze blog gestalte te geven verzamel ik wel.
Zeker de clubbladen van Les Amis de Paris-Roubaix. Boeiende historie en betrouwbare bronnen.
Er is genoeg wat ik nog van Parijs-Roubaix zou willen hebben. Maar niet voor "de heb" maar vooral om deze schitterende koers nog beter te begrijpen en vooral nog beter te doorleven.
Verzamelen...............het blijft een bijzonder gebeuren!
Foto: Een van de weinige dingen die ik erg leuk vind om te bewaren zijn de kader en stuurplaatjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)