Vroeg gestart om te voorkomen dat het op de stroken erg druk zou zijn. Met de eerste meegereden tot de eerste kasseien. Daar mijn eigen tempo gaan fietsen. Sommige gaan mij dan echt te hard. Kan ze dan wel zo'n strookje bijhouden maar met nog een kleine 200 kilometer voor de boeg vond ik dat niet slim.
Aan de andere kant zijn er dan fietsers die niet zo handig over de stenen gaan.
Dus vooral mijn eigen weg gezocht en vrij vlot fietste ik naar de eerste controle in Solesmes.
Door het vroege startuur had ik maar weinig als ontbijt naar binnen gewerkt dus bij de bevoorrading even flink wat naar binnen gewerkt.
Op het moment dat ik het laatste cakeje naar binnen frommelde kwam Dennis aanfietsen.
Ik had hem wel lopen zoeken bij de start maar hij was net iets later.
Dennis even de gelegenheid gegeven om ook wat naar binnen te werken en vanaf dat moment samen opgetrokken.
Op de kasseien vlot doorrijden en op het asfalt een beetje keuvelen. Dan moet je wel opblijven letten en dat deed ik even niet en fietste door een put en had een stootlek.
Snel een ander bandje erin en op naar de controle in Wallers-Arenberg.
Daar met behulp van de plaatselijke fietsenmaker mijn band wat harder opgepompt en dan begint toch het strafste klusje van deze rit: Het Bos van Wallers.
Het blijft toch jammer dat veel wielertoeristen de chicken-run nemen. Met de Ronde van Vlaanderen fiets je toch ook niet om de De Muur heen?
Zelf wel het gevecht aangegaan met deze duivelse strook. Aan het eind stond m'n lief te wachten om wat foto's te maken. Dat zijn geen plaatjes waar je heel fraai opstaat want dit zijn een paar kilometers die kruipen wel in de vezels.
Maar als Het Bos achter de rug is wordt het toch een beetje een feestje. Natuurlijk krijg je nog een aantal andere zware stroken maar als je Het Bos doorbent is het nog maar 100 kilometer.
Aftellen dus. Samen met Dennis lekker doorgetrapt. Niet te gek doen maar wel de druk op de pedalen houden.
Vrij vlot rolde de stenen onder ons door maar met nog 40 kilometer te gaan raakte ik toch wat vermogen kwijt.
Ik ging nog prima vooruit maar Dennis was net nog wat frisser dus op de laatste stroken nam ik mijn hoed voor hem af en zag hem wel aan het einde van een strook.
Maar ook bij Dennis ging langzaam het kaarsje uit en aan het eind van de laatste strook (die van Hem) kwam er een wel gemeend: "Gerard, ik mag hopen dat dit toch echt de laatste was"
Formeel niet maar de laatste strook in Roubaix is natuurlijk niet veel meer dan een stukje sierbestrating.
Samen reden we het velodrome op waar mijn vrouw ons al stond op te wachten. En geweldige ervaring blijft het iedere keer om hier te mogen finishen.
Voor Dennis was het de eerste ervaring om hier onder de legendarische douches te staan. Prachtige ervaring is dat!
Tot slot met een biertje geproost op een geslaagde dag in "De Hel"
Fotoalbum Parijs-Roubaix 2018
