Paris-Roubaix Cyclotourisme 2016

Gister Parijs-Roubaix gefietst en het werd een dag met een sterretje. Tot de eerste kasseien met het eerste groepje mee gefietst. Dat groepje ging in de afdaling van de kasseien mij iets te hard. Dat ging in een aantal gevallen ook fout. De eerste dan maar laten rijden. Wel lekker in de wielen, maar gasten die m'n zoon en kleinzoon kunnen zijn misschien beter hun eigen ding laten doen.
Ik kwam daardoor wel alleen te zitten en er stond toch een vervelende wind. Vrij vlot fietste ik naar het Bos van Wallers en ook het Bos zelf ging prima.
Voor zover je het Bos prima kan rijden.
Hoewel: 80 % neemt de chicken-run. Ik heb er al eens eerder over geschreven en ik begrijp er echt helemaal niks van.
Als je kasseien niks vindt prima maar blijf dan lekker thuis.
Je neemt toch deel om te ervaren wat het is om deze koers te rijden? In de koers kunnen de profs niet op de chickenrun komen. Die is dan afgezet. Dat je op een willekeurige strook een keer een randje neemt ok. Dat kunnen de profs in de koers ook.
Maar het Bos van Wallers hebben ze geen keus.
Het voelt voor mij toch als een relatie zonder sex, als Italië zonder Ferrari, als saté zonder saus, maar het voelt vooral als Parijs-Roubaix zonder Wallers-Arenberg.

Tot zover ging het goed. Lang alleen fietsen ging daarna toch opbreken en met nog een goede 50 kilometer te rijden was ik behoorlijk choco.
Bij de controle kwam ik Frank (Oost-Vlaanderen) tegen. Elkaar al eens eerder in "De Hel" getroffen. Frank had ook een heel stuk alleen gefietst. We besloten een pack te sluiten en samen naar de wielerbaan te fietsen.
Niet kop over kop maar vooral een beetje babbelen en elkaar zo een beetje opbeuren.
Frank had mooie verhalen en ongemerkt gingen de laatste kilometers onder de wielen door. Op de kasseien had Frank net nog wat meer jus dan ik. Toch samen naar de wielerbaan en dat blijft toch een glorieus moment.

Zeker dit keer! Deze rit wordt maar één keer per twee jaar georganiseerd en in 2014 was ik er door een zware valpartij niet bij. Op deze blog staan daar wel een paar beklijvende verhalen over. Op de streep op het velodrome even halt gehouden.
Even genieten dat het echt achter me ligt. Even intens genieten dat alles het weer en nog doet. Dat oergevoel dat alles het doet. Ja zelfs na een hele dag door "De Hel" gaan. In onze verzorgingsmaatschappij voelen we nauwelijks nog wat ons lichaam doet.

 
Na een reisje door "De Hel" voel je ALLES. Alles, alles, alles. Ik prijs me dan ook een gelukkig mens en moest daar op die finishlijn ook wel even wat natte ogen hun gang laten gaan.
Als een soort van symbool (als romanticus had ik het niet beter kunnen verzinnen) begon het op dat moment te regenen. De hele dag droog geweest en nu ging het ineens serieus regenen.
Ik fietste het laatste halve rondje richting douches en had toch wat medelijden met de vele fietsers die nog onderweg waren. Er was denk ik nog geen 10% binnen en op stroken als Carrefour gaat het met die regen geen pretje worden.
Vroeg binnenkomen heeft ook als voordeel dat het lekker rustig onder de douche is. Nog een biertje en een kassei ophalen en genietend van dit oergevoel dacht ik stiekem al: nog een keertje?

Velo Club Roubaix had alles weer uitstekend georganiseerd. Overdadige bevoorrading met echt alles wat je maar kan bedenken. VCR en al haar staf medewerkers bedankt! Super gedaan en tot een volgende keer.
Ook Frank bedankt voor de mentale steun in de finale.
Verder alle deelnemers want ik blijf dit ook op het gebied van sfeer tussen deelnemers een uniek evenement vinden.

2018 dan maar?

Fotoalbum Parijs-Roubaix 2016

De Jos & Maarten Show

Maarten Tjallingii neemt afscheid als actief renner en we zullen hem missen. Hoeveel kilometers heeft deze man op kop gereden? Altijd in de aanval en altijd genieten. Gewoon geniet van knalhard fietsen. In een andere rol en in een kleinere ploeg had hij waarschijnlijk een veel grotere erelijst bij elkaar gereden maar hier heeft hij nu eenmaal voor gekozen.
Maarten had de eerste etappes van de Giro uitgekozen zoals we allemaal weten. Maar ook de laatste met finish in Turijn.
Een aantal plaatselijke ronden op een lastige omloop waren zijn doel. Samen met ploegmaat Jos denderde het Jumbo-Lotto duo door de straten van Turijn.
Als je hun gezichten zag deed het zeer aan je eigen benen. Ze haalde het niet maar man, man, man wat hebben die gasten gereden.

Maarten bedankte in de laatste ronde het publiek en hij is ook behoorlijk populair in Italie. Niet gek want hij heeft zo'n beetje een abonnement op de lange vlucht in Milaan-San Remo.
Uiteraard heb ik hem boven op het heuveltje in Turijn hartstochtelijk aan staan moedigen. Heerlijk, heerlijk, heerlijk om die gasten zo te zien knallen!

Jammer voor Maarten dat ploegmaat Steven niet in het roze op het hoogste schavot kon gaan staan. Dat was immers echt een schitterend afscheid geweest.
Hoe dan ook van Maarten hebben we weer genoten en ieder die de wielersport een warm hart toedraagt zal het betreuren dat hij gaat stoppen.

Maarten is 11 maal gestart in Parijs-Roubaix en heeft slechts één keer opgegeven. Zijn beste resultaat was in 2011 toen hij derde werd en met een grote glimlach op het podium stond.

Maarten bedankt voor alle mooie jaren!

Fotoalbum Giro 2016