Ik begrijp dat ik daar mensen mee op hun tenen ga staan, maar de cijfers zijn duidelijk.
De uitslagen zijn niet door mij gemaakt en ook de dopingcontroles niet. Het zijn pijnlijke feiten.
Kijk maar naar het rijtje winnaars in de verschillende klassiekers.
In klassiekers als Luik-Bastenaken-Luik, De Waalse Pijl en de Amstel Gold Race komen structureel meer dopingzondaars als winnaar over de streep.
In Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem en Parijs-Roubaix niet of nauwelijks.
Laten we wel even een horizon van 15-20 jaar nemen want verder terug waren natuurlijk andere tijden, maar ook dan blijft de balans die kant opslaan.
Koersen waar veel geklommen moet worden wordt gewoon meer geslikt!
Of is het andersom? Dat klimmers een type renner is wat daar gevoeliger voor is?
Ik heb ook eigenlijk niet zoveel behoefte om een andere klassieker zwart te maken, maar ik ben wel van mening dat veel klimkoersen de laatste 30 jaar onnodig zwaar gemaakt zijn.
Opmerkelijk is het wel dat er maar heel weinig renners op totale erelijst van Parijs-Roubaix staan die later een dopingstraf hebben uitgezeten.
Parijs-Roubaix blijft ook op dat gebied een oervorm. Doping heeft dan namelijk niet zo heel veel effect. Je zal je uithoudingsvermogen getraind moeten hebben. De tactiek is nergens zo belangrijk als in deze koers.
Met pillen en spuitjes krijg je geen beter koersinzicht en dat is een belangrijke component is "De Hel".
Van doping ga je niet beter sturen. Van sommige pillen durf je misschien wel meer, maar dan is het gewoon vijf, tien, twintig bochten wachten en lig je wel een keer.
Hinault kan Parijs-Roubaix dan een strontkoers hebben gevonden, maar wie de lijsten erbij pakt zal toch de conclusie moeten trekken dat het de schoonste klassieker is.
Foto: Voor het grote publiek is het al jaren de vraag wie er nog op een bordje pasta een koers wint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten