Pont Gibus

1600 meter - 3 sterren

De strook is in gebruik vanaf 1974 maar in de recente geschiedenis ontbrak hij vanwege de slechte staat.
In het najaar van 2012 is de strook - voor heel veel geld - gerestaureerd en maakt na een paar jaar van afwezigheid sinds de editie van 2013 weer deel uit van het parcours.
De strook kenmerkt zich door de twee brughoofden halverwege de strook. Op een van de brughoofden staat met grote letters: GIBUS.
De officiële naam van de strook is pavé de Wallers à Hélesmes, maar gaat al jaren als Pont Gibus door het leven. 

Gibus is een koosnaampje voor Gilbert-Duclos Lassalle. De stoere Franse bonk uit Gap (nota bene hooggebergte) wist de Helleklassieker twee keer te winnen en genoot grote populariteit onder het Franse publiek.
Deze strook is min of meer door de fans toebedeeld aan  Gilbert-Duclos Lassalle. In de finale ligt even buiten Cysoing een strook en deze heeft formeel de naam Pave Gilbert-Duclos Lassalle gekregen.

 

 Foto: De twee brughoofden met daarom de koosnaam voor Gilbert-Duclos Lassalle.

De strook begint aan de D40 even zuidelijker waar de renners deze bereikt hebben na de doorkomst in het Bos van Wallers.
De strook loopt richting noordwesten. Nagenoeg in een rechte lijn en halverwege bij het oude spoor zit er een slinger in de strook. De strook komt uit op de D955

Gilbert-Duclos Lassalle legde in 2012 de eerste steen (kassei dus) voor het restauratie project. De restauratie betrof met name het eerste deel tot aan de oude brughoofden. Het hoefde namelijk maar een heel klein beetje te regenen en het eerste deel stond helemaal onder water. De kasseien op dit deel zijn weggehaald en er is een drainage aangebracht zodat het water dat uit de hemel op de hel valt weg kan. Hierna zijn de kasseien weer neergelegd en die liggen nu een stuk beter dan voor de restauratie. Het tweede deel is niet gerestaureerd en komt met regen ook niet volledig onder water te staan.

Foto: Wielertoeristen op het tweede deel tijdens de 

toereditie van Velo Club Roubaix van 2024

Na de restauratie heeft de strook een ster verloren en staat nu op drie sterren. Dat neemt niet weg als je net het Bos van Wallers achter de kiezen hebt dit een lastige strook blijft.
Daarom zullen veel renners toch blij zijn met de restauratie want voor 2012 lag de strook er heel beroerd bij en was voor veel renners het tussenstuk op de D40 te kort om op adem te komen.

Pont Thibaut

1400 meter - 3 sterren

Van hier is het nog 35 kilometer tot de finish met in totaal nog 11 kilometer kasseien. De strook van Pont Thibaut heeft "slechts" 3 sterren.
Toch is het verre van een eenvoudige strook en de renners hebben op dat moment goed 220 kilometer in de mik zitten. Het gaat wegen en tellen!

De strook is mede een uitdaging door een aantal zeer lastige bochten. Vooral de rechts links combinatie in het tweede deel is erg lastig. Renners vallen hier of je bent ineens helemaal je tempo kwijt.
Dit zijn echt bochten waar je helemaal stil kan vallen.
Het laatste deel is een paar jaar geleden gerestaureerd. Dat was echt nodig want een stuk van 100 meter aan de rechterkant van de weg was volledig weggezakt

Foto: Laatste stuk Pont Thibault voor de restauratie

De strook maakt sinds 1978 deel uit van Parijs-Roubaix en is een vaste waarde in de finale.
In 2011 plaatste Fabian Cancellara op deze strook een schitterende aanval. Bijzonder hoe hij op de pedalen ging staan om maximale snelheid te krijgen.
Toch ging een stuurmanskunstenaar als Cancellara opmerkelijk voorzichtig door de bochten. Bewijs van parcourskennis en inzicht.
Daarnaast is Fabian natuurlijk iemand die weer snel op tempo kwam en deze strook was als het ware op maat voor hem gemaakt.

Foto: Saxo ploeg tijdens de Recon van 2012

Renners die een fiets weer rap op snelheid weten te brengen zijn hier dik in het voordeel. Vanaf hier is het minder dan een uur koers en wordt er op niemand meer gewacht.
De finale is al even aan de gang en wie nu voorop rijdt zal er veel aan doen om achtervolgers niet meer terug te laten komen.

Meestal staan hier weinig toeschouwers omdat die doorgaans dan kiezen voor Mons-en-Pévèle of Carefour de L'Arbre. Toch is juist deze strook de moeite om koers te gaan kijken omdat door de bochten je de renners over een lange afstand kan zien. 

Foto: Neutrale Mavic auto tijdens een event voor wielertoeristen

De strook is ook regelmatig een breekpunt in de koers. Als het geregend heeft is het hier één grote modderpoel omdat op veel plaatsen de akkers net iets hoger liggen en het water met blubber naar de weg loopt.
De strook begint in Pont Thibault aan de D917 en loopt naar Ennevelin. In het dagelijks leven heeft deze strook nauwelijks een andere functie dan een boerenweg.
Het gebeurd ook regelmatig dat op dagen dat er geen koers is er veel mest op de weg ligt.

Afbeelding: De renners komen van links vanaf de D917. 

De straatnaam van de strook is Rue de Pont Thibaut

Pont Thibault wordt zowel met een "L" als zonder geschreven. Op het plaatsnaambordje staat wel een "L", maar op het zuiltje aan het begin van de strook dan weer niet. Al jaren worden beide schrijfwijze gehanteerd.

 

Foto: Zelf in actie tijdens Paris-Roubaix Cyclotourism 2024

Compiègne en haar trein

Deze historische stad ligt een kleine 100 kilometer ten noorden van Parijs. Sinds 1977 vormt Compiègne het decor voor de start van Parijs-Roubaix. Dit heeft alles te maken met de oprukkende asfaltmachines.
Het werd steeds moeilijker om het traditionele traject te handhaven en geschikte kasseistroken waren alleen nog te vinden ten oosten van Roubaix.
Hierdoor was het noodzakelijk om de start naar het Noorden te verplaatsen.
Een belangrijke stap was al eens gezet door de start naar Chantilly te verplaatsen. Deze overigens eveneens historische stad met het prachtige kasteel van Chantilly ligt 45 kilometer ten noorden van Parijs.
Om toch voldoende kasseien in het parcours te stoppen en binnen de grens van de 270 kilometer te blijven besloot de organisatie nog een keer op te kruipen richting het noorden.

Compiègne kan moeilijk als een flauw compromis worden gezien, want de stad heeft impliciet alles, maar dan ook alles met Parijs-Roubaix te maken.

De stad barst bijna uit haar voegen van de kerken, kastelen, statige panden en musea. Compiègne is een etappeplaats in de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella en massa aan historie komt hier samen.
Het Franse koningshuis (van Karel de vijfde tot Lodewijk XV) wist hier haar weg wel te vinden.
Opmerkelijk zijn de banden van Jeanne d'Arc die hier haar laatste campagne starten. Meer oorlog is te vinden in het museum la Figurine Historique met de Slag bij Waterloo in miniatuur soldaatjes.
De absolute link met Parijs-Roubaix vormt natuurlijk het Forêt de Compiègne met het indrukwekkende oorlogsmuseum.

Compiègne was in de Eerste Wereldoorlog het commandocentrum van de Franse troepen en en lag voor de hand dat hier de wapenstilstand werd getekend. Dat gebeurde op 11 november 1918 onder aanvoering van generaal Ferdinand Foch. Later werd Foch benoemd tot maarschalk van het Franse leger.
Het tekenen van de wapenstilstand vond plaats in een treinwagon van Wagon-Lits. Deze wagon heeft deel uitgemaakt van de legendarische Oriënt-Express. De vernedering voor de Duitsers was groot. De wapenstilstand betekende overigens wel het einde van deze oorlog.
Toch was de Franse generaal Foch niet erg optimistisch en hoewel hij vooral een theoreticus was prevelde hij de pijnlijke woorden: "Dit is geen vrede maar een wapenstilstand voor 20 jaar".
Hoewel de Duitsers hun munitie moesten inleveren, kregen ze door het onzorgvuldig afhandelen van deze oorlog eigenlijk genoeg munitie in handen om een volgde oorlog te starten.

Deze kwam er dan ook en toen in 1939 West Europa onder de voet werd gelopen, kwam Hitler hoogste persoonlijk naar Compiègne om de Fransen op 22 juli 1940 te laten capituleren.
Nadat de Fransen de treinwagon een aantal jaren als trofee hadden rondgesjouwd was het nu de beurt aan de Duitsers.
Veel plezier hebben ze er niet van gehad en in 1945 is de houten bovenbouw (op bevel van Hitler?) vernietigd om een volgende vernedering in deze wagon te voorkomen.
Het metalen onderstel heeft de brand overleefd en heeft in Oost Duitsland een aantal jaren dienst gedaan al werktrein.
In Compiègne bevindt zich in het oorlogsmuseum een replica van de treinwagon.

Of veel renners zich realiseren dat ze met hun rit van Van Compiègne naar Roubaix zo'n historisch reis maken laat zich wel raden. Renners zullen vooral bezig zijn of ze niet lek rijden, of de materiaalwagen in de buurt is, of ploegmaten niet vallen en of de regen wacht tot maandag.

Toch heeft Parijs-Roubaix haar naam te danken aan een oorlog die door de Fransen vanuit Compiègne werd gevoerd en waar uiteindelijk ook de wapenstilstand van die oorlog werd getekend.
Enkele maanden na het tekenen van de wapenstilstand in 1918 werden de renners al door de slagvelden gejaagd en dat moet toch een bizarre metafoor zijn geweest voor soldaten die uit hun loopgraaf richting vijand werden gestuurd.

De volgende dag in de kranten werd dan ook voor het eerst de term "De Hel Van Het Noorden" gebruikt. Het slagveld was voor de meeste gewone burgers tot dat moment onzichtbaar gebleven. Maar nu was het gewezen slagveld het decors voor de renners en je hoefde geen groot voorstellingsvermogen te hebben om je te realiseren wat een gruwelijkheden hier hadden plaatsgevonden.

De start van Parijs-Roubaix wordt gehouden bij het kasteel van Compiègne. In het kasteel is een museum met onder andere een uitvoerige collectie oude fietsen.

Foto: Het legendarische rijtuig van Wagon Lits wat uiteindelijk eindigde als werktrein in Oost Duitsland.

Compiègne is een stad die om meer redenen meer dan de moeite waard is om eens te bezoeken.

Camphin-en-Pévèle

1800 meter - 4 sterren

De strook is genoemd naar het gelijknamige dorp komt uit aan de rand van het dorp en even na het dorp begint Carrefour de l'Arbre.
De strook van Camphin-en-Pévèle wordt ook wel Pavé de la Justice genoemd. Dit naar de officiële naam van de weg in het eerste gedeelte.

Sinds 2023 heeft de strook ook de naam Secteur Eddy Merckx gekregen. Bij het oprijden van de strook is daar vorig jaar een zuiltje geplaatst als eerbetoon aan deze fenomenale kampioen. Merckx was een echte alleskunner en wist drie keer te winnen en was ook nog eens twee keer tweede. In zijn twaalf deelnames deed hij nooit slechter dan een vijftiende plek. Indrukwekkend!

Kenners hadden echter wellicht een andere strook voor Merckx uitgezocht, want Camphin-en-Pévèle is pas in 1980 in het parcours opgenomen terwijl Merkx in 1977 voor het laatste deelnam.
Het parcours moest in de jaren die volgde meermaals aangepast worden door de aanleg van de TGV.

Foto: Veel wielertoeristen rijden hier argeloos voorbij maar dit is toch een mooie plek om even halt te houden.

De strook heeft een L-vorm en ligt zeer slecht. Goed is te zien dat deze strook al op een groot aantal plaatsen is gerestaureerd, maar het aantal gaten is talrijk.
In het tweede deel na de bocht loopt de strook iets op en een klein rijtje bomen wat daar staat is de enige beschutting die je hier kan vinden.

 

Foto: De ploeg van Dimension Data tijdens de Recon van 2018 halfweg Camphin-en-Pévèle.

Beschutting is nodig want op deze vlakte kan het aardig waaien en er staat eigenlijk altijd wel wind.
Tijdens de koers moet je hier van voren zitten want nu gaat het rap. Na deze zeer zware strook volgt direct Carrefour de L'Arbre en gelijk daarna Gruson.
Door de opeenvolging is het nauwelijks mogelijk om nog terug te komen als je hier een gaatje laat vallen.
De kasseien liggen zeer slecht en als het nat is dan is deze strook een groot blubberballet. Vooral het deel na de bocht. In het kantje rijden is dan niet zonder risico want de klei die hier ligt is dan spek en spekglad.

 

Foto: Al dagen voor de koers staan er aan het eind van deze stroken tientallen campers.

Tijdens de koers is dit ook een populair verzamelpunt voor supporters. Sinds een aantal jaren mogen er op de laatste stroken geen campers direct langs de strook worden gezet.
Voor campers zijn er verzamelplaatsen ingericht. Een zeer grote verzamelplaats is de weg die bovenlangs deze strook loopt. In de dagen voor de koers verzamelen zich hier honderden campers. Sommige staan er al op maandag en zijn direct na de Ronde van Vlaanderen richting Noord Frankrijk gereisd.
Mocht je tijdens de koers bij een van de stroken met een camper willen gaan staan volg dan de aanwijzingen van de Gendarmerie en de borden die speciaal zijn geplaatst.

 

 Foto: Speciale borden om de vele campers in goede banen te begeleiden,

Veel supporters blijven niet op Camphin-en-Pévèle maar lopen een kilometer verder het parcours op, om op Carrefour de l'Arbre te gaan kijken.
Toch is de strook van Camphin-en-Pévèle meer dan de moeite waard. Vooral als je even na het bosje gaat staan en je de renners mooi kan zien aankomen.
Beslist met verbeten gezichten want de kwalificatie van vier sterren is helemaal terecht.

 

Afbeelding: De strook begint bij de D93 waar de renners voor de grote boerenhoeve links af slaan.

Links boven is het eerste stukje van Carrefour De L'Arbre te zien. Stroken liggen dus zeer kort op elkaar.

Mons-en-Pévèle

3000 meter - vijf sterren

Sinds 1955 is dit een naam waar menig renner het zweet van in de handen krijgt.
De strook is meermaals gewijzigd, maar de zwaarte van de huidige strook past nog steeds bij de legendarische naam.

Mons-en-Pévèle is een dorp op een ruim honderd meter hoge heuvel in het Pays de Pévèle.
Mijn kennis van de vaderlandse geschiedenis is niet heel erg top, maar volgens mij hoorde Pevelenberg in de Middeleeuwen bij de zuidelijke Nederlanden.
Ik wil er zeker geen ruzie over maken want dat is in deze regio iets te vaak gebeurd.
Vooral bekend is de slag bij Pevelenberg (1304) waar geschiedkundige het nog steeds niet eens zijn wie er nu echt gewonnen heeft.
Nadien is er in deze streek in zo'n beetje iedere oorlog wel gevochten.

Gelukkig wordt er nu alleen nog slag geleverd op de fiets. In de eerste jaren dat de koers Mons-en-Pévèle aandeed ging dat via de beklimming van Le Caouin.
Een zware fors omhoog lopende kasseistrook.
De melkboer in Mons-en-Pévèle was het echter zat om iedere keer met boter in plaats van met melk aan te komen dus werd Le Caouin werd.

Foto: Wielertoeristen bij het oprijden van de strook van Mons-en-Pévèle 

tijdens een totaal verregende editie van Paris-Roubaix Cyclotourisme 2022

 

De koers week uit naar de andere kant van de berg en via de Pas Roland werd nu het dorp beklommen. Helaas kon ook deze route naar de top niet ontkomen aan de asfaltmachine.

Gelukkig liggen er in het land van Pévèle vele, vele kilometers kasseistrook tussen de landerijen.
Even onder de heuvel is er nu een Z-vormige kasseistrook die een van de zwaarste in de koers is.
Slechte tot zeer slechte kasseien en daarnaast is het voor een groot deel smerig vals plat. Dit in combinatie met de wind die hier bijna altijd staat maakt het tot een loodzware strook.
De strook maakt deel uit van het parcours sinds 1978 en is sindsdien slecht één keer niet aangedaan.
Een paar keer is alleen het eerste deel gebruikt en in 2008 zijn de zeer slechte delen gerestaureerd.

De strook Mons-en-Pévèle zorgt er doorgaans wel voor dat er de nodige renners over boord gaan. In de koers zitten we dan aan de kaap van de 200 en de mannen die voor de overwinning gaan zullen er nu eens fors aan ranselen. Voor de mindere goden is dit stadium van de koers dan ook doorgaans een cursus in nederigheid.
Direct na de strook komt er een stukje vals plat. Een niemendalletje voor een getrainde prof, maar in dit stadium van de koers gaat alles wegen.

 

Foto: Wielertoeristen op Mons-en-Pévèle tijdens hun editie (VCR) van 2018.

Zelfs na een droge week staat er nog water in de bochten!

Hier begint het wapengekletter maar toch is het nog vijftig kilometer naar Roubaix met onderweg nog 15 kilometer grotendeels erg slechte stenen.

Heeft het geregend dan is dit een strook waar de duivel spreekuur houdt. Met name de laatste 1500 meter zijn dan - ondanks de restauratie - een bijna onmogelijke opgave.
De kuilen in de zijkant van de weg zijn gevuld met plassen en je weet niet hoe diep ze zijn. Alleen zij met een heel groot hart durven nog van de rug van de weg te rijden om anderen in te halen. Zit je in een regen editie verder dan de 20e plaats is dit het moment dat je de koers gaat verliezen.
Tijdens de koers trekt deze strook dan ook zeer veel publiek.

Afbeelding: De strook loopt in een Z vorm van de D917 (rechts) naar de D120.

In het voorjaar van 2024 is in het begin van deze strook een gedenkzuil gemaakt voor de in 2023 overleden François Doulcier. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours en de promotie van deze schitterende klassieker.

Foto: Na 100 meter vind je aan de linkerzijde het gedenkzuiltje dat voor François Doulcier

Paris-Roubaix Cyclotourisme - Le Final 2024

Vandaag organiseerde Velo Club Roubaix (VCR) voor de 37e keer deze klassieker voor wielertoeristen. Als je bedenkt dat ze dat om de twee jaar doen heeft deze klassieker voor wielertoeristen daardoor een zeer rijke historie. 

Zelf nam ik voor het eerst deel in 1988. In eerste instantie om het klassiekerbrevet compleet te krijgen, maar later ben ik redelijk verslaafd geraakt aan deze oer klassieker.

 

Inmiddels is er al een aantal jaren op de zaterdag voor de profkoers de Paris-Roubaix Challenge. Enorm commercieel en dit event heeft helaas ook een erg leuk initiatief als Toertocht Kasseien Vreten verstoten.

De Challenge is voor mij geen optie. Iedereen mag van mij geld verdienen, maar toerfietsen moet voor mij laagdrempelig zijn. Hoe de commercie de laatste twee decennia het toerfietsen versmacht krijg ik echt hele nare pukkels van.

 

Dus "gewoon" de versie van VCR. Niet de lange afstand maar Le Final met start in Wallers. Deze is 115 km met 35 km kasseien waaronder alle zware stroken zoals Het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre.

Ik heb niks meer te bewijzen en ik heb een grote schurft om voor een hotel te betalen en dan om vijf uur op moeten staan. Als ik een hotel boek wil ik s'ochtends tegen m'n meissie kruipen en daarna genieten van een ontbijtbuffet. 

Daarnaast zorgt zo'n 200+ editie er ook voor dat je laat thuis bent en in de laatste 80 km heb je wel heel veel verkeer door de kortere afstanden. Dat laatste is vooral met een natte editie een drama.

 

Met zo'n 115km heb je ook de tijd om ergens een praatje te maken en een foto te schieten en blijft met 35km kasseien echt wel een stoer potje fietsen. 

Voor al mijn vrienden blijkbaar want niemand (!!) melde zich om mee op pad te gaan.........het zou dan ook een lange solo gaan worden....

Vanmorgen vroeg naar Wallers-Arenberg gereden waar de start was van Le Final.  M'n lief was ploegleider van dienst en hoewel de bevoorradingen van VCR uitstekend zijn is een eigen volgauto met een rit als deze wel lekker.

 

Even voor half acht op de fiets en bij de ingang van Het Bos van Wallers was het zes (6!!!) graden........dat was gelijk een uitdaging want ik had serieus koude handen en ben - geheel tegen mijn natuurlijke gedrag - een paar keer een klein stukje van de kasseien gegaan om m'n handen warm te maken.

Pas na een kwartier of drie stond de zon hoog genoeg om de warmte op te pakken.

De kou deed het eerste uur toch wel wat met mijn oude beentjes en het drieluik Bos van Wallers,
Pont Gibus en Hornaing a Wandignies (Secteur John Degenkolb) was toch even op temperatuur komen.

Je hebt dan wel gelijk een kleine acht kilometer Frans mislukt wegdek achter de rug. Stevig ontbijt kan ik je zeggen!

Tot de eerste bevoorrading volgde nog wel een paar eterstralen, maar de beentje waren warm gedraaid en ik was lekker aan het trappen.

 

Aan het einde van  Pavé Marc Madiot (Secteur Beuvry-la-Forêt naar Orchies) stond m'n lief mij bij de bevoorrading op te wachten. Dat blijf ik toch een naar strookje vinden. Loopt wat op, ligt onder de bomen en daardoor bijna altijd vochtig en dus glad.

Na de bevoorrading een drietal stroken met slechts drie sterren maar Mons-en-Pévèle zat eraan te komen. De organisatie had echter een verrassing in petto. Voor we aan de strook van Mons-en-Pévèle mochten beginnen kregen we "een rondje van de zaak". Via een omweg EN een heel nare kasseistrook werden we echt naar het dorp Mons-en-Pévèle gestuurd. Daar langs de begraafplaats en ook dat waren weer kasseien. 

Leuk extraatje maar ik ben toch voorstander om het parcours van de profs te volgen. Vanaf de strook van Mons-en-Pévèle was dat ook het geval. Voor een bevoorrading en een drietal verkeerssituaties waar je niet (in) mag fietsen werden we wel nog omgeleid.

 

Ondertussen waren stroken Pavé de Mérignies en Pont Thibaut onder de wielen doorgeschoven. Twee stroken die mij erg goed liggen.

Langzaam komt dan de finale in zicht. Twee pittige stroken na het verlaten van Cysoing met ook nog eens een naar hoogteverschil maar daarna rij je echt de hel in.

Want het duo  Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre staat dan op het menu. Camphin-en-Pévèle wordt wat minder vaak genoemd maar is een echte sloper. Je hebt ook nauwelijks tijd om op adem te komen want Carrefour de l'Arbre is een paar bochtjes verder de definitieve poort naar De Hel.

 

Na deze middeleeuwse martelkamer volgen nog wel stroken van Gruson en Hem maar na de vernederingen die je al hebt meegemaakt lach je daarom.

Uiteindelijk fietste ik toch vrij rap naar het velodrome in Roubaix. Uitdagingen vandaag waren er echter genoeg. Eerste drie kwartier echt koud en in de finale stak de wind op en die stond op Camphin-en-Pévèle en Carrefour de l'Arbre zelf in het nadeel.

Ook waren een aantal stoken op sommige plaatsen voorzien van flink wat natte klei en ik heb toch een paar nare uitglijders gezien.

Uiteraard moest ik tijdens het fietsen even stoppen bij een aantal nieuwe monumenten, Voor de vorig jaar overleden François Doulcier is op Mons-en-Pévèle een gedenkzuil geplaatst. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours.

Verder is vorig jaar is op Champin-en-Pévèle een zuiltje aangebracht als ode aan Eddy Merckx en de strook heeft nu dus als ondertitel Pave Eddy Merckx. Mooie aanvullingen op een al indrukwekkende rij monumenten die langs het parcours te vinden zijn.

Geen regen, geen blaren, niet gevallen, niet lek, geen zadelpijn...................gewoon lekker gefietst!

Fotoalbum Paris-Roubaix Cycloturisme - Le Final 2024

 

Nog 25 nachtjes slapen

Deze blog gaat natuurlijk vooral over de rijke historie van - voor mij dan toch - de mooiste koers van het jaar. Daarnaast is deze blog ook een beetje een dagboek van mijn eigen avonturen als wielertoerist.

Aan die rijke historie van Parijs-Roubaix is afgelopen zondag door Mathieu van der Poel weer een schitterend en indrukwekkend hoofdstuk toegevoegd.

 

Na het spektakel van afgelopen zondag kan ik zelf nauwelijks nog wachten.............. Dat uiteraard met de gepaste bescheidenheid.
Dit jaar is de 37ème Paris-Roubaix Cyclotourisme van Velo Club Roubaix. Normaal is deze uitstap voor wielertoeristen in juni maar dit keer een maand eerder!

Deelnemers kunnen kiezen uit vier afstanden. Zelf doe ik Le Final.  Deze start in Wallers en is 115km lang met 35km kasseien.
Lange afstand gaat mij ook wel lukken maar ik heb niet zoveel meer te bewijzen en wil gewoon een dag lol hebben.

Lekker foto;s maken, strookje doorknallen, uurtje handjes op het stuur, onderweg een broodje met m'n lief (is ploegleider van dienst) eten, beetje ouwehoeren bij de controles, genieten van de bizarre sfeer die dit deel van Frankrijk heeft, hotelovernachting vooraf is niet nodig en je bent ook een normaal tijdstip weer thuis.
 

Hier als warmloper een foto op Chemin des Abattoirs van een paar jaar terug.......... Dit is EXACT de plek waar van der Poel zondag demarreerde (lees iedereen degradeerde). Ik zal aan die indrukwekkende demarrage zeker denken als ik daar fiets.
 

Een uur en een kwartier later fietste van der Poel de wielerbaan op.............
Als je daar op die strook fietst en je weet van vorige keren wat er nog gaat komen kan je je daar geen enkele voorstelling van maken.......... Geen enkele!
Bizar want voor menig wielertoerist zijn die laatste 60 km een echte helletocht. Voor de TV zitten kijken zal bewondering opleveren maar fiets alleen deze laatste 60 kilometer eens............ Geloof mij de bewondering wat die mannen doen wordt alleen maar groter!

Nog 25 nachtjes slapen............waarschijnlijk 24 en 1 wakker liggen........... 

Foto: Tweede deel van secteur Orchies met als offciele naam Chemin des Abattoirs

Mathieu van der Poel : 2024

Een paar dagen voor de Ronde van Vlaanderen blogde ik nog over de dubbel. Zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix in één jaar winnen is altijd al een straffe stoot geweest, maar in het moderne wielrennen echt wel buitenaards.

Het lijkt zo makkelijk wat Mathieu van der Poel allemaal doet maar dat is het niet. Tijdens de koers - zeker afgelopen zondag - leek hij niet echt af te zien. Wat wij echter niet zien is hoe hij zich uit elkaar trekt in de diverse trainingen. 

 

Van der Poel was geweldig afgelopen zondag maar we mogen zeker zijn ploeg niet te kort doen. Alpecin - Deceuninck nam direct het heft in handen toen er een sterke kopgroep op pad ging.

Mede door de gunstige wind lag de snelheid onwaarschijnlijk hoog en lag ver voor het Bos van Wallers het peloton al in stukken en brokken. 

De chicane die voor het oprijden van het Bos van Wallers was aangebracht heeft dus nog niet zijn dienst kunnen bewijzen. De vraag is immers hoe het werkt als je daar met 150 man aan komt stormen. De geleerde - die overigens wel heel laat wakker werden - zullen er volgend jaar wel weer een invulling aan geven. Deze editie heeft echter geen antwoord gegeven of het een goed idee is.

 

Foto website Alpecin - Deceuninck

 

Van der Poel trok zich van de chicane niet veel aan en trok in het Bos al eens flink door. Helaas reed ploegmaat Jasper Philipsen lek en een kleine kopgroep die was ontstaan zette niet echt door.

35 km lang werd er nu enorm hard gefietst waardoor een totale samensmelting niet meer mogelijk was. Op de strook van Orchies vond van der Poel blijkbaar dat het toch niet hard genoeg ging en ging eens extra stevig de pedalen ranselen.

Mooi detail is dat de strook van Orchies uit twee delen bestaat. Het eerste deel loopt van Orchies naar het oude abattoir. Daar is een klein stukje asfalt (het mag eigenlijk die naam niet hebben) met een haakse bocht. Na de bocht volgt een tweede deel met de naam Pave de Abattoir..........
Wel heel symbolisch want van der Poel bracht een ieder hier naar de slacht. 

 

Vandaar is het nog 60 (!!!) kilometer naar de wielerbaan in Roubaix, maar het deerde Matje niet. Als de weg iets omhoog liep zette hij extra aan en bij iedere volgende strook gaf hij extra gas.

Het waren toch sterke renners en gerenommeerde hardrijders zoals Mads Pedersen, Nils Politt en Stefan Kung die in de achtervolging zaten maar de achterstand liep alleen maar op.

De vlucht van van der Poel werd ook nog eens perfect bewaakt door Philipsen en een geweldige en schijnbaar onvermoeibare Vermeersch. 

Met precies drie (!!!) minuten voorsprong kwam van der Poel als eerste over de streep en Philipsen maakte met een tweede plek het succes voor Alpecin - Deceuninck compleet.

 

Het is het zesde monument dat van der Poel binnenhaalt met deze overwinning en dat is in het moderne wielrennen echt een heel unieke prestatie. Geen andere actieve renner doet beter.

 

Heel spannend was deze editie van 2024 niet, maar ik heb toch enorm genoten want dit was wel heel, heel, heel indrukwekkend om te aanschouwen. Zowel wat van der Poel deed maar het werk van Alpecin - Deceuninc was ook prachtig om te zien.

 

Top 10 editie 2024

1    Mathieu van der Poel (Alpecin - Deceuninck)
2    Jasper Philipsen (Alpecin - Deceuninck)
3    Mads Pedersen (Lidl - Trek)
4    Nils Politt (UAE Team Emirates)
5    Stefan Kung (Groupama - FDJ)
6    Gianni Vermeersch (Alpecin - Deceuninck)
7    Laurence Pitchie (Groupama - FDJ)
8    Jordi Meeus (BORA - Hansgrohe)
9    Søren Waerenskjold (Uno-X Mobility)
10  Madis Mihkels (Intermarché - Wanty)

 

Foto: Het oude abattoir dat voor van der Poel blijkbaar het signaal was om alleen op pad te gaan.

Lotte Kopecky : 2024

Normaal kan ik enorm genieten van het vrouwenwielrennen maar niet afgelopen zaterdag. Ik ging pas naar het puntje van mijn stoel toen de vrouwen het velodrome op kwamen rijden. Hoewel het peloton aardig uit elkaar was gereden en we met slechts zes dames gingen sprinten voor de bloemen (en kassei!) was het toch een wat saaie en wel heel tactische koers.

 

Winnares Kopecky had het onderweg een paar keer geprobeerd maar maakte er toch een tactisch spel van. Kopecky kon zich dat permitteren want haar razendsnelle ploeggenoten Lorena Wiebes zat op het vinkentouw. Daardoor dwong Kopecky iedere keer de andere koplopers wel gas te geven terwijl ze zelf niet vol hoefde te gaan. Met name Vos en van Dijk verspilde in dat spel de nodige krachten.

Overigens een heel knap optreden van van Dijk want die is nog niet zo gek lang geleden moeder geworden. Diepe buiging!

 

Uiteindelijk moesten Lotte Kopecky, Marianne Vos, Elisa Balsamo, Pfeiffer Georgi , Ellen van Dijk en de verrassend sterke Amber Kraak uit gaan maken wie er op het podium zou komen.

Met wind tegen aan de overzijde van de baan trok Balsamo eigenlijk de sprint wat te vroeg aan en Vos werd gedwongen om mee te gaan. Kopecky leek even kansloos maar bij het uitkomen van de bocht bleek zij toch de meest frisse benen te hebben.

 

Zes koplopers drie Nederlandse maar geen een op het podium. Nu ben ik geen chauvinistische sportliefhebber maar diep in m'n hart had ik het Vos wel gegund. Een zege in Parijs-Roubaix had haar al zo indrukwekkende erelijst nog een tikkeltje extra glans gegeven.

 

Dat neemt niet weg dat Kopecky verdiend gewonnen heeft. Zij heeft meermaals de koers open proberen te breken, speel het spel tactisch erg goed en leit op de baan zien dat ze niet zomaar ook in die discipline meermaals wereldkampioen is geworden.

Extra mooi is natuurlijk om als wereldkampioen op de weg de Koningin van de klassiekers te winnen.

 

Top 10 vrouwen editie 2024

1    Lotte Kopecky (Team SD Worx)
2    Elisa Balsamo (Lidl - Trek)   ,,
3    Pfeiffer Georgi  (Team DSM-Firmenich PostNL)
4    Marianne Vos (Team Visma - Lease a Bike)
5    Amber Kraak (FDJ - Suez)
6    Ellen van Dijk (Lidl - Trek)
7    Lorena Wiebes (Team SD Worx)
8    Victoire Berteau (Cofidis Women Team)
9    Marie Le Net (FDJ - Suez)
10  Kimberley Pienaar (AG Ins. - Soudal Team)

De Dubbel

De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix zijn als een dubbel aan elkaar geknoopt. Geen officieel klassement zoals in het verleden het Ardens Wielerweekend dat uit de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik bestond.
Zo was er ook een Vlaams Weekend met Omloop Het Volk (tegenwoordig Omloop Het Nieuwsblad) en Gent-Wevelgem.

Voor De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix is er dus niet een formeel klassement, maar het is de meest begerenswaardige dubbel binnen de eendagskoersen. Dat vooral omdat het hier om twee monumenten gaat met een enorme historie.

Vlaanderens Mooiste en de De Koningin van de Klassiekers in één kalenderjaar winnen wordt door de kenners dan ook gezien als een zeer prestigieus wapenfeit.
Een elftal renners is dat tot nu toe gelukt en het zijn allemaal beste baasjes die er op dit lijstje staan. Flandriens van de zuiverste soort. Klasbakken!

Huzarenstukjes en het is Boonen en Cancellara zelfs gelukt om het twee keer de Dubbel te verwezenlijken. 

 

Sinds gisteren staat ook Mathieu van der Poel in dit indrukwekkende lijstje. Zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix wist hij beide met een indrukwekkende solo te winnen. Hiermee voegt hij zich bij een indrukwekkend gezelschap waar opmerkelijke genoeg Eddy Merckx ontbreekt.

1923 Heiri Suter (Zwi)
1932 Romain Gijssels (Bel)
1934 Gaston Rebry (Bel)
1954 Raymond Impanis (Bel)
1957 Fred De Bruyne (Bel)
1962 Rik Van Looy (Bel)
1977 Roger De Vlaeminck (Bel)
2003 Peter Van Petegem (Bel)
2005 Tom Boonen (Bel)
2010 Fabian Cancellara (Zwi)
2012 Tom Boonen (Bel)
2013 Fabian Cancellara (Zwi)
2024 Mathieu van der Poel (Ned)

Wat een lijstje he?

Foto: Om de dubbel te pakken volstaat het niet dat je goed op kasseien kan rijden. 

In De Ronde moet je immers flink wat pittige hellingen over zoals de erg steile Paterberg.

Landenklassement

Twaalf landen hebben tot nu toe winnaars geleverd voor Parijs-Roubaix. Italië heeft met 10% van de buit een aardige kluif als je bedenkt dat Italianen heel lang niet graag buiten Italië gingen koersen.
Strikt genomen ook niet het parcours omdat de meeste Italianen die er voor kiezen om wielrennner te worden toch over enige klimtalenten beschikken. Frêle klimmers zijn welkom in De Hel, maar slechts een enkele weet het er goed af te brengen.
Nederland doet het met negen stuks niet slecht, maar is geen hoogvlieger. Van de vijf top klassiekers (monumenten) doen Nederlanders het nog het beste in de Ronde van Vlaanderen.
Nederlandse winst in top klassiekers die we ook wel monumenten noemen:

• Milaan-San Remo 4x
• Ronde van Vlaanderen 13x
• Parijs-Roubaix 9x
• Luik-Bastenaken-Luik 4x
• Ronde van Lombardije 4x

Het is duidelijk! Hoe dichter bij huis en hoe korter de beklimmingen hoe beter we het doen. Het is wel goed om te weten dat tot de Tweede Wereldoorlog er in Nederland geen tot nauwelijks wegwedstrijden werden gereden en er dus ook geen of nauwelijks Nederlanders deelnamen aan dit soort koersen.

Mathieu van der Poel heeft er met z'n prachtige overwinning van vorig jaar en gisteren voor gezorgd dat de teller voor Nederland op negen is komen staan en wellicht geeft dat wat inspiratie voor de komende jaren.

Opmerkelijk zijn de twee van Ierland, maar in beide gevallen was King Kelly de leverancier.

Andrei Tchmil heeft maar liefst vier nationaliteiten gehad. Op het moment dat hij Parijs-Roubaix wist te winnen was hij Moldaviër.

De Fransen doen het met 28 stuks erg goed in eigen land. Dit is mede opmerkelijk omdat Parijs-Roubaix van het begin al een internationale koers was. De eerste editie werd ook gewonnen door een Duitser, maar onze oosterburen hebben met John Degenkolb tot 2015 moeten wachten op een opvolger.

Grote slokop zijn natuurlijk onze zuiderburen. 57 keer wist er een Belg te winnen en eigenlijk ging bijna steeds om een Vlaming.

Een Frans journalist heeft ook wel eens geschreven: "Parijs-Roubaix is de meest Vlaamse koers die er is."

En zo is het! Een Vlaamse koers voor stoere knapen!

Landenklassement 

57 België

28 Frankrijk

14 Italië

9 Nederland

4 Zwitserland

2 Ierland, Australië, Duitsland

1 Luxemburg, Moldavië, Zweden, Slowakije

Totaal 121 winnaars op 120 edities. Dit heeft te maken met de dubbele winnaar in 1949 waar zowel Serse Coppi als Mahé tot winnaar zijn uitgeroepen.

 

Foto: Naamplaatje in de douches van Roubaix. Fabian Cancellara heeft een 

zeer belangrijke bijdrage geleverd aan het Zwitserse saldo.

Nederlandse successen

De meest succesvolle natie in Parijs-Roubaix is natuurlijk België. Maar liefst 57 van de 121 edities wist een Belg de hoogste trede van het podium te bereiken.
Bizar zijn de bijdrages van De Vlaeminck, Boonen, Merckx, Van Looy, Museeuw en Rebry. Met z'n zessen zorgde ze in totaal maar liefst voor twintig overwinningen!

Wij Nederlanders doen het en heel stuk minder goed. Slechts negen overwinningen en in totaal een magere 21 podiumplaatsen.

De eerste Nederlander die op het podium stond was Mathieu Cordang. Dit was tijdens de tweede editie (1897) en Cordang was in die jaren een echte topper.
Zowel op de baan als op de weg kon Cordang z'n mannetje staan. Titels en recordsraces waren zijn ding. Vooral in die laatste categorie kon het Cordang niet gek genoeg zijn.
Hij ging gerust met behulp van gangmakers in 24 uur zo'n 1000 kilometer fietsen.
1000 kilometer in 24 uur is zelf nu nog een prestatie van formaat.
Omdat Cordang - ondanks dat hij een forse sigarenroker was - over een enorm uithoudingsvermogen beschikte, was hij zeker een van de kanshebbers voor een overwinning in de tweede editie van Parijs-Roubaix.
Lange tijd reed Cordang aan kop, maar in de finale werd hij bijgehaald door Maurice Garin.
Toch was Cordang het meest fris van de twee, maar maakte bij het binnenrijden van het velodroom een fout en kwam ten val.
In die jaren moesten de renners nog een fors aantal ronden rijden op de baan en Cordang sprong op z'n fiets en zetten de achtervolging in.
Ronde na ronde werd z'n achterstand op Garin kleiner en hij sneuvelde op het achterwiel.
Het publiek was uitzinnig en het was een finale die zijn gelijke niet meer gaat krijgen.

Cordang was een kleurrijk figuur die z'n werkzame bestaan als zeeman was begonnen. Al snel had hij door dat je als beroepswielrenner een goede boterham kon verdienen.
Overal in Europa werd Cordang gevraagd en als de race maar lang en zwaar genoeg was kwam Cordang graag z'n kunsten laten zien.
Het einde van de carrière van Cordang valt nagenoeg samen met de idiote wetgeving die wielerwedstrijden op de weg bijna onmogelijk maakte. Tussen 1905 en 1935 was het in Nederland verboden om wielerwedstrijden te houden. Het was onzedelijk om met blote benen op de openbare weg te rijden.
Dat heeft ook alles te maken met "het gat" in de Nederlandse wielerhistorie op de weg.

Na de Tweede Wereldoorlog kwamen in Parijs-Roubaix dan ook pas de volgende successen. In 1964 was Peter Post de eerste Nederlander die de koers wist te winnen. In een duizelingwekkend gemiddelde van 45.129! Een record wat jaren is blijven staan.

Een van de meest succesvolle Nederlanders in Parijs-Roubaix is Jan Janssen die drie keer op het podium heeft gestaan. Janssen heeft in al zijn deelnames eigenlijk niet een keer gefaald.

Toen was het even een aantal jaren vrij stil op het podium in Roubaix. Raas en Kuiper haalde eind jaren 70 wel allebei een keer een podium. Voor overwinningen moesten de fans echter wachten tot begin jaren 80. Zowel Raas en Kuiper wisten een keer te zegevieren op de legendarische velodrome in Roubaix.
Die overwinning van Kuiper hing nog aan een zijde draadje. Ieder herinnerd zich wel de beelden van een handen klappen de Kuiper die geholpen wilden worden met een nieuwe fiets.

Begin deze eeuw was daar een oplettende Knaven in een klets natte editie en handig gebruik maakte van het voordeel van de ploeg. Door de barre omstandigheden werd het een van de traagste edities van na de oorlog.

Tussen 2013 en 2018 trakteerde Terpstra de Nederlands fans op twee derde plaatsen en een heerlijke overwinning.

In 2021 werd Mathieu van der Poel in zijn debuut gelijk derde in een zeer natte editie die vanwege de Corona was uitgesteld tot oktober van dat jaar.
Een half jaar later was er al weer een Parijs-Roubaix en de Nederlandse fans smulde van een schitterende overwinning van Dylan van Baarle. Geweldige ploeg maar absoluut sterkste en slimste man in koers. Het werd dan ook een ererondje op de wielerbaan waar menig wielerfan kippenvel van kreeg.

We hoefde niet lang op een volgende Nederlandse opvolger te wachten en gelijk een jaar later mocht Mathieu van der Poel solo aan op de wielerbaan z'n ererondje maken nadat hij de hele dag koers had gemaakt.

Dat smaakte blijkbaar naar meer want gister soleerde Mathieu van der Poel voor het tweede jaar op rij naar een overwinning. Dat met een solo van 60 kilometer en met een onwaarschijnlijk gemiddelde van 47.802 dat een nieuw record is.

Nederlandse overwinningen
1964 Peter Post
1967 Jan Janssen
1982 Jan Raas
1983 Hennie Kuiper
2001 Servais Knaven
2014 Niki Terpstra
2022 Dylan van Baarle
2023 Mathieu van der Poel
2024 Mathieu van der Poel

Tweede plaatsen
1897 Mathieu Cordang
1966 Jan Janssen
2004 Tristan Hoffman

Derde plaatsen
1953 Wout Wagtmans
1963 Jan Janssen
1978 Jan Raas
1976 Hennie Kuiper
1986 Adrie van der Poel
2011 Maarten Tjallingii
2013 Niki Terpstra
2018 Niki Terpstra
2021 Mathieu van der Poel

Foto: Mathieu Cordang was de eerste Nederlander die op het podium van Parijs-Roubaix mocht gaan staan.

Records

Hoewel deze blog er niet een moet worden met vooral lijstjes is dit toch wel een erg leuk overzicht. En dit lijstje moest ik na de indrukwekkende overwinning van Mathieu van der Poel gister voor de derde keer op rij aanpassen.

Stand van deze records per 8 april 2024:

Meeste overwinningen: 4 keer
Roger de Vlaeminck: 1972, 1974, 1975 en 1977
Tom Boonen: 2005, 2008, 2009 en 2012

Meeste deelnames: 17 keer
Mathew Hayman, George Hincapie en Imanol Erviti

Meeste aantal keren in de offciele uitslag: 16 keer
Mathew Hayman, Servais Knaven

Snelste race: 47.802 km pu
Mathieu van der Poel  - 2024

Langzaamste race: 22.857 km pu
In 1919 (1e editie na WWI)

Langste afstand: 280 km
In 1896 en 1897

Meeste winnaars uit één land
België 57 keer

Oudste winnaar: 38 jaar
Gilbert Duclos-Lassalle in 1993

Minst aantal km's kasseien:
22km in editie van 1965

Foto: Na zijn schitterende overwinning in 2012  is Tom Boonen net als Roger de Vlaeminck 

vier maal op een plaquette in de laatste kasseistrook opgenomen.

Wallers Haveluy

2500 meter - 4 sterren

Deze strook staat ook wel bekend onder de naam Pavé Bernard Hinault. De strook wordt gebruikt sinds begin deze eeuw en baarde vooral opzien tijdens de Tour van 2010.
Voor specialisten is dit een heerlijke strook, maar wie deze omgeving vervloekt kan op deze enkele strook minuten verliezen.
De strook heeft een L-vorm en tot de bocht loopt het iets op. Meestal staat op deze open vlakte een stevige wind en dan zijn het de sterke jongens die als eerste de bocht gaan nemen.
De bocht is scherp en krap en je valt nagenoeg stil. Er zijn sterke beentje nodig om weer snel op gang te komen.
Na de bocht loopt het weer wat af, maar het wordt nergens eenvoudig en tot het eind zal er gewerkt moeten worden.

Foto: Wielertoerist bij het oprijden van de strook

Als het geregend heeft staan er met name in het eerste deel heel veel plassen. Het is dan echt zaak het midden van de weg te nemen omdat je maar slecht kan inschatten hoe die de plassen zijn.
Bij het oprijden van de strook staat een zuiltje met de naam van de strook. Ook een klein monument van een de Franse renner Jean Donain.
Bij het opdraaien van de Chemin des Helesmes - wat de officiële naam is van deze weg - staan er twee reuze fietsen.

Foto: Reuze fietsen bij de afslag naar de strook. Of renners er aandacht voor hebben?

Na deze strook gaat het in vliegende vaart richt Bos van Wallers wat de volgende strook is.
Kilometers lang worden er dan bijna onwerkelijke snelheden gehaald, om maar als eerste de kopman in Het Bos af te kunnen zetten.
Daarom is het tijdens de koers van groot belang om bij de eerste te zitten op deze Pavé Bernard Hinault.
Hier gaat nog niemand de koers winnen maar je kan hem er al wel verliezen. Hier niet van voren zitten gaat daarna heel veel krachten kosten om weer in de kop van de wedstrijd te komen.

Afbeelding: De strook loopt van rechtsonder bij de D440 naar linksboven bij de D13

Kanshebber 2024

Niets is zo mooi om te speculeren wie een grote koers gaat winnen. In de tijd van Eddy Merckx was dat een mega saai spelletje, maar in het huidige wielrennen is het toch een stuk lastiger. Natuurlijk zullen er vele fans van van der Poel zijn die denken dat hij dit ook wel even zal doen.

Zo eenvoudig is het allemaal niet. Dat van der Poel drie keer de Ronde van Vlaanderen heeft gewonnen is in het moderne wielrennen echt heel, heel bijzonder.

Natuurlijk moeten we voor zondag van der Poel opschrijven, want als hij aan de start staat van een eendagskoers staat behoort hij gewoon tot de favorieten. Voor mij staat Jasper Philipsen echter net een treetje hoger in mijn prognose. Philipsen heeft vorig jaar aan de overwinning geroken en na zijn winst in Milaan - San Remo weet hij ook hoe het voelt om een monument te winnen. Het zal oor het gunstige weer lastig zijn om alleen weg te geraken. De kans dat een groepje gaat sprinten voor de overwinning acht ik dan ook groot en dan is Philipsen toch de snelste.

Het wordt - als we de voorspelling mogen geloven - zondag immers een droge editie met perfect koersweer. Temperaturen net onder de 20 graden en wind schuin van achter en schuin opzij. Dat kan zomaar betekenen dat we waaiers krijgen en dat het een heel rappe editie gaat worden. Daarom denk ik dat naast het ijzersterke Alpecin-Deceuninck duo we echte pure hardrijders in de top van de uitslag gaan zien.

Van Trek uiteraard Mads Pedersen en Jonathan Milan. Twee sterke beren die de afgelopen koersen hebben laten zien dat de vorm helemaal ok is. In Parijs-Roubaix zitten geen klimmetjes en dat is in het voordeel van deze sterke gasten.

De ploeg van Visma LAB is zwaar gehavend maar met Matteo Jorgenson en Dylan van Baarle hebben ze toch twee sterke ijzers in het vuur. Van Baarle weet hoe je een fiets naar Roubaix moet brengen en Jorgenson is heel snel heel veel aan het leren. In Vlaanderen plafonneerde hij op de hellingen en...........die hebben we niet in Parijs-Roubaix.

Ook Ineos heeft sterke beren. De jonge Joshua Tarling mogen we zeker verwachten in de finale. Verder ben ik benieuwd of Filippo Ganna aan de start zal staan. Hij is nog niet aangemeld maar ik hoop hem zondag wel aan werk te zien, want hij heeft vorig jaar toch wel indruk gemaakt op de stenen.

Matej Mohoric gaan we net als de onfortuinlijke Wout van Aert zeker niet zien en dat is voor hem - net als voor van Aert - persoonlijk heel triest, maar ook voor de neutrale kijker want Mohoric maakt immers altijd koers. Het gaat zondag een mooie koers worden maar Mohoric en van Aert had ik er heel graag bij gezien.

Dan is er nog een heel rijtje renners die als de koers een beetje tactisch wordt ze zomaar voor de winst kunnen gaan.
Voor mij zijn Oier Lzakano, Nils Politt, Alberto Bettiol, John Degenkolb, Laurenz Rex, Luca Mozzato en Stefan Küng allemaal kleppers die zomaar met de winst kunnen gaan lopen. Allemaal in uitstekende vorm en als het Alpecine en Trek blok het elkaar tactisch moeilijk gaan maken, kan zomaar een van deze renners er met de bloemen (en kassei!) er vandoor gaan.

Zondag eind van de middag zullen we het weten................ nog twee nachtjes slapen!

Foto: Wie mag zondagavond zijn naamplaatje toevoegen in

 de legendarische douches van de wielerbaan van Roubaix?