Het zegegebaar

Geen zorg want deze blog wordt niet ineens een liturgische blog met allerlei kerkelijke rituelen.
Daarentegen blijf ik erbij dat wielrennen een katholieke sport is en dat die kerk een belangrijke rol heeft gespeeld in het dna van deze sport.
Aan de andere kant verwerp ik iedere vorm van institutioneel geloof. Neemt niet weg dat iedereen natuurlijk vooral lekker moet geloven wat hij/zij wil geloven. Allemaal prima zolang mensen mij maar niet proberen te bekeren.

Zegegebaar binnen deze blog is niks meer dan één of twee handen de lucht in bij een overwinning in een wielerkoers.
Halsstarrige gelovigen zullen het uitleggen als een orante houding, waarmee de renner het opperwezen (welke variant dan ook) wil danken voor de overwinning.

Als je als winnaar van Parijs-Roubaix al iemand moet danken, is het doorgaans degene die je die ochtend in de spiegel een knipoog hebt gegeven omdat je het helemaal zag zitten.
Bij eerdere gelegenheid heb ik al eens uit de doeken gedaan dat Parijs-Roubaix helemaal niet zo'n loterij is. Laat staan een spelletje van God.
Ik geloof niet in God en ik geloof niet in de Duivel. Ik geloof wel in "De Hel" en deze begint na 90 kilometer bij Troisville en eindigt in Hem op een steenworp (het zal een kassei zijn) van Roubaix.
Om je armen op de wielerbaan van Roubaix richting de hemel te heffen moet je vooral zelf sterk zijn. Hard getraind hebben, het juiste materiaal, goed eten en drinken, een uitgekiende ploegentactiek en vooral de hele dag van voren koersen.
Dat koersen moet met passie, je benen maar zeker ook met het hoofd.

Alleen al over alle verschillende manieren van zegegebaren kan je al bijna een blog maken. Helaas kiezen renners meer en meer voor een wat commercieel gebaar. Jammer want ik zie zelf toch het liefst oprechte emotie.
Zelf zie ik het liefst een renner die NIET z'n truitje schoonveegt en die NIET het ritsje dichtdoet. Een renner die maar net z'n armen van z'n stuur kan tillen. Een renner die na zeven uur zwaar labeur door "De Hel" de armen richting de hemel heft.
In een enkele seconden het lijden uit je lijf laten zaken en met een grijns de overwinning binnen haalt.

Geen mooiere plek om het zegegebaar te maken is natuurlijk die verwaarloosde betonnen piste in Roubaix. Een renner die de Tour wint weet doorgaans al een paar dagen dat het eraan zit te komen en de ontlading is dan van een heel andere orde.
250 kilometer dikke koers en ruim 50 daarvan over de meest bizarre wegen. Als je er als wielertoerist rijdt kan je je nauwelijks voorstellen dat hier gekoerst kan worden. Rij alleen eens de strook van Carrefour de l'Arbe op een gewone fiets met comfortabele brede banden.

Als wielertoerist kan ik me soms ook niet inhouden om een zegegebaar te maken. Vooral als ik solo uren in de regen heb gereden. Bij het oprijden van het erf zou ik dan het liefst de armen omhoog gooien. De solo is succesvol afgerond. Ik heb het gehaald. De inspanningen zijn beloond.

Tot ik in militaire dienst moest heb ik een aantal jaren gekoerst. Van de jeugd tot de amateurs. Een paar kleine koersjes gewonnen. Vooral bij de onderste categorieën. Alleen je mocht toen niet je armen omhoog steken als je gewonnen had.
We hebben het nog over de jaren dat sokken verplicht wit moesten zijn en broeken zwart. Als ik zie hoe sommige renners er nu bij rijden is die regel van die zwarte broek misschien wat ouderwets, maar wel getuigen van een betere smaak.
Witte sokken en zwarte broek vond ik prima. Alleen dat je je armen niet omhoog mocht steken vond ik betuttelend.

Soms heel soms als ik alleen in de polder fiets kan ik het niet laten. Een fractie sluit ik de ogen en waan me op het velodroom. Het gevoel is extra intens als ik dan al uren in de wind heb gefietst. Het liefst met wat winterse neerslag. Zand wat tussen je ogenleden zit. Handschoenen die steenkoud en zompig aanvoelen en een doordrenkte zeem tussen je billen.

Heel soms en welke wielertoerist heeft nu niet gedroomd om eens Parijs-Roubaix te winnen. Want als het ergens mooi is om een zegegebaar te maken, dan is het wel op het velodroom bij het uitrijden van "De Hel".

Foto (2010): Jasper Stuyven wint als wereldkampioen de editie voor junioren. Een van de mooiste die we hebben  gezien.

Jasper rijdt al een aantal jaren bij de profs en won begin dit jaar op fraaie wijze Omloop Het Nieuwsblad.