Ook wist Rik inmiddels hoe het is om solo aan te komen op de wielerbaan. Een kunstje dat hij opvoerde in 1962.
Twee juweeltjes van overwinningen mede omdat ze beide werden behaald in de regenboogtrui. Parijs-Roubaix winnen in de regenboogtrui? Veel mooier kan het toch niet zijn!
Het smaakte naar meer, maar een jaar later stranden van Looy op een ijzersterke Daems. Deze was in '62 nog tweede achter van Looy geworden en gaf daarmee aan een lastige klant te zijn als het om dit soort koersen ging.
In '63 en '64 kwam er geen grote eendagskoers op het imposante palmares van Rik. We hebben allemaal wel eens een mindere periode maar dat moest in 1965 maar eens worden rechtgezet.
Met een zesde plaats in de Ronde van Vlaanderen had Rik laten zien klaar te zijn voor z'n derde zege in Parijs-Roubaix.
Mede doordat Rik even op z'n honger had gezeten smaakte de overwinning in deze Parijs-Roubaix zoeter dan zoet.
De hele dag is de koers geanimeerd, maar Roubaix is al in zicht voor de beslissing valt.
Vanaf de helling van Doullens - die toen nog deel uitmaakte van het parcours - zijn er schermutselingen maar geen van de pogingen zet echt door.
Naar mate de koers verder verloopt worden de wegen smaller en de pogingen serieuzer. Zo'n beetje alle toppers uit die tijd mengen zich wel in de debatten.
Poulidor altijd goed in de hel doet een poging. Simpson laat van zich horen. Er zijn echter in de eerste 200 kilometer ook de nodige valpartijen.
In de buurt van Mons en Pévèle trekt crosser Wolfshohl eens flink de toeclipriempjes aan. Het is nog 50 kilometer en de koers wordt steeds feller maar ook onrustiger.
Vele pogingen volgen die uiteindelijke een stevige kopgroep oplevert.
De volgende renner sluiten aan bij een zeer gemotiveerde Wolfshohl: Sels, Janssen, van Schil, Herman, Foré, Huymans, Vannisten, Adorni, Simpson en Van Looy.
Wolfshohl blijft proberen maar komt niet alleen weg en krijgt bovendien met pech te maken. Ook onze landgenoot heeft niet z'n dag en het pechspookje achtervolgt hem de hele dag. Geheel tegen het z'n karakter in geeft Janssen er de brui aan.
Van Looy is echter ontketend en alleen Foré kan volgen. Toch zal Foré bijna blij geweest zijn met z'n lekke band, want Van Looy is een onwaarschijnlijk tempo aan het voeren.
Z'n vlucht wordt afgeschermd door een ijzersterk Sels die keurig tweede wordt.
Van Looy komt solo aan op de wielerbaan met een voorsprong van een minuut op z'n ploegmaat.
Solo? Ja solo. Het stond nog wel op z'n trui................
Podium 1965
1. Rik van Looy
2. Edward Sels
3. Willy Vannitsen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten