Het waren echter wel vooral Vlaamse en Noord Franse coureurs die aan deze edities hebben deelgenomen.
Zowel in 43, 44 en 45 werd de volledige top tien door Belgische en Franse renners ingenomen.
In mijn ogen vanuit sportief oogpunt edities die minder zwaar tellen. Als je echter kijkt hoe Europa overhoop lag is bewondering voor de kerels die toch gingen koersen op z'n plaats.
Slecht materiaal, slechte voeding en over serieuze verzorging moeten we het maar helemaal niet hebben.
In de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog is er echter geen Parijs-Roubaix gereden. Dit had alles te maken met de complexe bestuurlijke structuur van Frankrijk in die jaren.
Parijs-Roubaix was in de jaren voor de oorlog meermaals verreden onder de naam "Trophee Duralumin. Onder deze naam zijn in de eerste oorlogsjaren drie keer een alternatieve koers gehouden.
Podium 1940 Le Mans-Parijs
1 Joseph Soffietti
2 Marcel Van de Velde
3 Jules Rossi
Podium 1941 Parijs-Reims
1 Jules Rossi
2 Louis Thiétard
3 Raymond Louviot
Podium 1942 Parijs-Reims
1 Emile Idée
2 Amédée Rolland
3 Raymond Louviot
Rossi was Italiaan maar bracht een zeer groot deel van z'n leven door in Frankrijk.
Giulio werd dan ook al snel Jules en Rossi hield van het Franse leven. Hij hield ook van de koers maar vooral als ze niet langer dan een dag duurde.
In de grote rondes heeft hij ook geen enkele rol van betekenis gespeeld.
Rossi is de enige coureur die zowel een echte Parijs-Roubaix als een vervangende koers heeft weten te winnen.
Naast Parijs-Roubaix en Parijs-Reims wist Rossi ook Parijs-Tours te winnen. Rossi - die in Parijs woonde - was blijbaar vooral gemotiveerd als hij voor de deur kon starten.
Soffietti winnaar van de eerste vervangende Parijs-Roubaix heeft een wat minder indrukwekkende erelijst. Hij heeft echter wel met Rossi gemeen dat hij een onwaarschijnlijk groot aantal jaren coureur is geweest en hun beide carrières bizar gelijk op zijn gegaan:
Joseph Soffietti 1934-1950
Jules Rossi 1935-1950
Ook de winnaar van de derde vervangende Parijs-Roubaix heeft een best aantal jaren als prof op de fiets gezeten.
Emile Idée fietste tussen 1938 en 1951 een aantal aardige ereplaatsen bij elkaar.
Het is boeiend om je te verdiepen hoe sporters tijdens oorlogsjaren toch proberen hun weg te vinden. In het geval van wielersport letterlijk en figuurlijk.
Het zal bij menigeen een dubbel gevoel geven. Ten tijden van oorlog hoor je je land te verdedigen hoor ik de moraalridders al roepen.
Maar wellicht zorgt het houden van sportevents juist wel voor een hoge motivatie onder de bevolking, die niet alleen met fysieke maar ook met mentale uitputting te maken heeft.
Met het tijdsbeeld van nu is het ook ongepast om er over te oordelen. Het blijft echter een fascinerende gedachten dat in de laatste jaren van de oorlog gewoon een Parijs-Roubaix is gereden en in de eerste drie oorlogsjaren een vervangende koers.
Laten we hopen dat het nooit meer nodig zal zijn.......
Foto: Op oorlogsgraven proberen mensen nog dagelijks hun afkeer en verdriet kenbaar te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten