Bij mij komt mijn sympathie voor bepaalde renners vooral voort uit hun gedrevenheid.
Trainingsbeesten en commitment zijn dan sleutelwoorden. Als we naar de laatste 50 jaar kijken dan hebben we het over De Vlaeminck, Moser, Ballerini, Kuiper, Hincapie, van der Poel, Tafi maar vooral Gilbert Duclos Lassalle.
Wat is dat een heerlijke vent!
Afkomstig uit de uitlopers van de Pyreneeën maar vooral succesvol in "Le Nord".
Ik heb Duclos-Lassalle altijd een pracht coureur gevonden. Lastig als hij het dan andere van je helden lastig maakt.
1992 Eindelijk
Ik veerde helemaal op toen Gilbert in 1992 z'n eerste Parijs-Roubaix won. Kippenvel! Sinds 1978 had deze held zich gegeven in "De Hel" en nu was er de beloning.
De grote beloning!
In 1980 was Duclos-Lassalle al eens tweede geworden achter een ontketende Moser. In 1983 weer een tweede plaats en nu was het Hennie Kuiper die voorkwam dat Duclos-Lassalle in Roubaix kwam winnen.
Duclos-Lassalle reed altijd een korte uitslag in "de Hel".
Toch was hij in 1992 al vijftien (!!!) jaar prof toen hij z'n eerste zege behaald in Parijs-Roubaix.
Het zolang proberen in je favoriete koers. Geweldige rapportcijfers neer kunnen leggen en..............en.......niet die hoogste tree.
Niet die sokkel met die kassei. Niet die koppen in de krant. Niet de complimentjes van collega's.
Hoe prachtig is het dat zo'n vent dan keer op keer toch gemotiveerd in Compiègne aan de start gaat staan. Het weer probeert.
Misschien een ander type tubes. Een andere voorbereiding. Een andere tactiek.
Kan allemaal zijn, maar Duclos-Lassalle beschikte vooral over volharding. Heel veel volharding.
Het is ook ondenkbaar dat er iemand het Gilbert niet gunde toen hij op zondag 12 april solo de wielerbaan op kwam rijden.
De Fransen werden bijkans helemaal gek want Duclos-Lassalle was ook nog eens het nationale knuffeldier.
Een status die je in Frankrijks niet snel verdient. Fransen zijn best chauvinistisch, maar om een knuffelheld te worden moet je toch wel wat bij ze losmaken.
Dat deed Gilbert op deze zondag. Menig wielerfan heeft bij de TV toch even moeten slikken en de ogen zullen best even aangedrongen hebben om wat tranen te laten.
Bij mijn prikte ze ook even. Wat een prachtig sportmoment!
Podium 1992
1 Gilbert Duclos-Lassalle
2 Olaf Ludwig
3 Johan Capiot
1993 IJzingwekkend
Een jaar later deed Gilbert het nog even dunnetjes over. Alleen nu was het een stuk lastiger.
Ook voor mij als toeschouwer was het een stuk lastiger. Duclos-Lassalle kwam namelijk samen met Franco Ballerini de wielerbaan oprijden.
Ballerini had al een paar jaar op de deur geklopt en laten zien dat hij uit het juiste hout gesneden was om de Koningin van de Klassiekers een keer te winnnen.
Op de wielerbaan gaat de bel voor de laatste ronde en als supporter van beide renners zit je nerveus voor de buis.
Natuurlijk gaat een van je helden winnen maar............er gaat ook een van je helden verliezen.
Je probeert in 500 meter een keuze te maken. Gilbert, Franco, Gilbert, Franco.
Ik zie ze over de pompeuze baan rijden en frommel de laatste chips naar binnen en neem nog gehaast een slokje cola.
Gilbert, Franco, Gilbert, Franco....................
Ik bedacht dat Gilbert met zijn staat van dienst best wel twee keer deze koers op z'n erelijst mag hebben. Ik bedacht dat het tijd was voor Ballerini om definitief door te breken.
Vervolgens bedacht ik dat ze het maar samen uit moesten vechten. Zoek het maar uit. Je neemt even emotioneel afstand om een nakende teleurstelling aan te kunnen.
Je hoopt dan op een sprint waarbij het resultaat een dikke fiets verschil is. Dan is er geen kater. Dan weet je dat het zo was. Dan was een van de twee op afstand de sterkste.
Nu maakte beide heren er een triller van. Met minimaal verschil gingen ze over de streep.
Ballerini gooide direct de handen in de lucht.
Ik gunde het hem maar was er niet zo zeker van. Met een opera alsof er niet zoiets als een fotofinish is probeerde Ballerini niet alleen zichzelf, maar iedereen te overtuigen dat hij en niemand anders de winnaar was.
Ballerini was geen onsportieve renner, maar in een aantal deelnames had hij geproefd dat hij deze koers ooit zou gaan winnen. Wat wilde hij graag dat dit waar zou zijn.
Ooit maar niet die dag. De camera's waren meedogenloos.
Duclos-Lassalle mocht plaats nemen op het hoogste schavot. Een verdiend winnaar en ieder had gezien dat Ballerini klaar was om deze koers zeker een keer te komen winnen.
Podium 1993
1 Gilbert Duclos-Lassalle
2 Franco Ballerini
3 Olaf Ludwig
Als renners zoals Duclos-Lassalle stoppen met koersen heb ik altijd een beetje het gevoel dat de wielersport een beetje dood gaat.
Wat een vent, wat een coureur, wat een held!
Foto: De kasseistrook even buiten Cysoing is vernoemd naar onze Franse held.
Links van de weg staat bij het oprijden van de kasseien dit fraaie schild.
Bij Ballerini was de teleurstelling enorm groot. Op de vraag waar het fout ging antwoorden Franco heel emotioneel: "Dat ik ooit aan wielrennen ben gaan doen"
Hij bezwoer nooit meer in Roubaix te verschijnen.
Gelukkige heeft Franco zich niet aan z'n woord gehouden en heeft z'n hart (Franco hield van koers) het van de teleurstelling gewonnen.
Neemt niet weg dat deze prachtige overwinning van Duclos-Lassalle voor Franco even een forse mand zure appels was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten