Om meer redenen had ik een zwak voor Roger. Natuurlijk omdat hij een van de weinige renners was die zich NIET neerlegde bij de suprematie van Eddy Merckx.
Roger groeide als kampioen toen ik een puber was en dan ben je daar extra gevoelig voor. Het zal iets van 74-75 geweest zijn toen ik een Brooklyn shirt kocht. De ploeg waar Roger in die jaren voor fietste.
Tegenwoordig is het heel gewoon dat je van een profploeg een shirt kan kopen, maar in die jaren was dat toch een heel ander verhaal.
Er waren in die jaren echt maar een paar wielrenners en toerfietsers in Nederland. Dus het aanbod van hebbedingetjes was minimaal.
Ik zo’n shirt gekocht en niemand mocht dat wassen. Ik waste het helemaal zelf. Met de hand!
Toch kromp het shirt en op een gegeven moment kon ik het niet meer aan.
Foto: Gios Torino heeft een jubileum versie van de Brooklyn trui uitgebracht.
Uiteraard ontbreekt deze niet in m'n verzameling.
In 1977 was er een hoogtepunt. Ik zat in militaire dienst en moest wachtlopen op de dag dat Parijs-Roubaix werd verreden.
Je mag je trouwdag vergeten. Je mag een schone onderbroek vergeten. Je alles vergeten, maar geen Parijs Roubaix.
Dus ik thuis niks gezegd en ik ben niet terug naar de kazerne gegaan. Het was zelfs wel een goed idee om bij oom Sjaak naar de Bels te gaan zitten kijken.
NATUURLIJK was dat een goed idee want als de marechaussee ineens op de stoep zou staan ging ik de finale missen. In die jaren waren die jongens erg fanatiek. Vooral op soldaten die op zondag niet op kwamen dagen. Wachtlopen in plaats van Parijs-Roubaix?
ONDENKBAAR! Roger kon een uniek record vestigen en ik zou dan gaan wachtlopen?
Bij oom Sjaak ruim twee uur op het puntje van de bank gezeten. Een fenomenale De Vlaeminck zoefde over de kasseien of ze er niet waren. Het stof vloog alle kanten op en Roger plat over zijn fiets met z’n handen in zijn zo kenmerkende stijl op de remgrepen.
Z’n onderarmen horizontaal en z’n blik recht vooruit. Roger voelde de pedalen niet. De misser van 1976 moest worden weggepoetst.
Natuurlijk was hij in 1976 een van de beste, maar in zijn arrogante overmoed stuiten hij op een zeer gemotiveerde Demeyer.
Nu in 1977 zou hem dat niet nog een keer gebeuren. De Vlaeminck beschikte over een zeer vinnig sprint maar Roger nam het risico niet. Tientallen en wellicht honderden koersen heeft hij in de sprint gewonnen. Maar in Parijs-Roubaix 1977 nam hij het risico niet en hij wilde een dergelijk record ook in schoonheid vieren. Met een prachtige solo noteerde hij dan ook nummer VIER!
Foto: Vier keer staat Roger vermeld in een siersteen in de laatste kasseistrook.
De renners passeren hier kort voor het oprijden van de wielerbaan.
VIER......................voor de vierde keer kwam Roger als winnaar over de streep.
Een record wat pas in 2012 door Tom Boonen werd geëvenaard In de tijd van Merckx was het heel bijzonder als je een klassieker vier keer wist te winnen. Er waren in die jaren ook veel meer kapers op de kust voor de moeder aller klassiekers. Ook reden alle toppers gewoon alle klassiekers.
Vier in die jaren is echt heel knap, maar het hadden er ook zes kunnen zijn.
Voor de TV zitten genieten en we sloten de dag af met een Chinees etentje. Daarna was het uit met de pret en ik moest toch naar de kazerne waar ik m'n straf zou ondergaan.
In de trein naar Deventer (ik was gelegerd in Schalkhaar) werd mijn gedachte maar door één ding bepaald: GIOS Torino.
Gios Torino......
De blauwe fiets waar Roger als een duivel mee door de hel was getrokken.
Het duurde nog even maar er kwam een Gios, en nog een en nog een en nog een.....
Ook mijn eerste toereditie van Parijs-Roubaix heb ik.................hoe kan het ook anders.......op een Gios gereden.
In 2012 heb ik ook voor de 4e keer Parijs-Roubaix binnengehaald en dat op “dezelfde” fiets als Roger.
Gios Torino bracht een paar jaar terug in een exclusieve oplage van 35 stuks de Super Record uit waarmee Roger in 1977 Parijs Roubaix heeft gewonnen. Het frame is in 2010 tijdens L’Eroica aan het publiek voorgesteld.
Je moet dit soort frames wel zelf gaan halen, want Gios is tegenwoordig opgesplitst in een deel wat de internationale markt bedient en het deel wat de Italiaanse markt voor haar rekening neemt. Het is met name het Italiaanse deel dat dit soort historische frames maakt.
Foto: Ik heb zelf deze Gios Torino opgebouwd met de Campagnolo 50 anniversary groep.
Foto's die ik van die fiets gemaakt heb zijn verschenen in het Italiaanse Bicisport.
In 1977 was Gios echter nog één bedrijf en vierde ze met de zege van Roger natuurlijk een groot feest.
Die dag stond er immers geen maat op De Vlaeminck hoewel de commentaren in met name de Franse kranten de volgende dag niet mis waren. Veel concurrenten van De Vlaeminck kregen de kritiek dat ze te weinig tegengas hebben gegeven. Ze hadden het hem te makkelijk gemaakt!
Opmerkelijk is het dat juist De Vlaeminck eenzelfde vorm van kritiek had op de editie van 2012.
Jammer als je een record moet delen, maar we kunnen moeilijk stellen dat Boonen de zege heeft gestolen. Dit soort commentaar valt in de lage landen gewoon erg slecht. In Nederland zijn we te calvinistisch en Vlaanderen blinkt sowieso uit in tweespalt als het om koers gaat.
Ik heb altijd gezegd dat Roger na z’n actieve carrière beter naar Italië had kunnen vertrekken. Daar een boerderij met een B&B voor wielertoeristen beginnen.
In Italië kan je ook makkelijker wat uitzonderlijke dingen roepen.
Dat neemt niet weg dat Parijs-Roubaix 1977 voor mij een heel bijzondere editie blijft waar ik – ondanks de "zware" straf die de legerleiding mij oplegde – met heel veel plezier aan terugdenk.
De Nederlanders deden het deze editie erg goed met Piet van Katwijk op de 5e plaats, Jan Raas 6e en Hennie Kuiper 10e.
Het was tevens de laatste Parijs-Roubaix van Eddy Merckx (11e) waarmee een zeer imposant tijdperk in de wielersport werd afgesloten.
Podium 1977
1. Roger De Vlaeminck
2. Willy Teirlinck
3. Freddy Maertens
Is Brooklyn dan Italiaans?
BeantwoordenVerwijderenHW
Nee Brooklyn is een Italiaans merk van een grote snoepketen
BeantwoordenVerwijderen