Mons-en-Pévèle

3000 meter - vijf sterren

Sinds 1955 is dit een naam waar menig renner het zweet van in de handen krijgt.
De strook is meermaals gewijzigd, maar de zwaarte van de huidige strook past nog steeds bij de legendarische naam.

Mons-en-Pévèle is een dorp op een ruim honderd meter hoge heuvel in het Pays de Pévèle.
Mijn kennis van de vaderlandse geschiedenis is niet heel erg top, maar volgens mij hoorde Pevelenberg in de Middeleeuwen bij de zuidelijke Nederlanden.
Ik wil er zeker geen ruzie over maken want dat is in deze regio iets te vaak gebeurd.
Vooral bekend is de slag bij Pevelenberg (1304) waar geschiedkundige het nog steeds niet eens zijn wie er nu echt gewonnen heeft.
Nadien is er in deze streek in zo'n beetje iedere oorlog wel gevochten.

Gelukkig wordt er nu alleen nog slag geleverd op de fiets. In de eerste jaren dat de koers Mons-en-Pévèle aandeed ging dat via de beklimming van Le Caouin.
Een zware fors omhoog lopende kasseistrook.
De melkboer in Mons-en-Pévèle was het echter zat om iedere keer met boter in plaats van met melk aan te komen dus werd Le Caouin werd.

Foto: Wielertoeristen bij het oprijden van de strook van Mons-en-Pévèle 

tijdens een totaal verregende editie van Paris-Roubaix Cyclotourisme 2022

 

De koers week uit naar de andere kant van de berg en via de Pas Roland werd nu het dorp beklommen. Helaas kon ook deze route naar de top niet ontkomen aan de asfaltmachine.

Gelukkig liggen er in het land van Pévèle vele, vele kilometers kasseistrook tussen de landerijen.
Even onder de heuvel is er nu een Z-vormige kasseistrook die een van de zwaarste in de koers is.
Slechte tot zeer slechte kasseien en daarnaast is het voor een groot deel smerig vals plat. Dit in combinatie met de wind die hier bijna altijd staat maakt het tot een loodzware strook.
De strook maakt deel uit van het parcours sinds 1978 en is sindsdien slecht één keer niet aangedaan.
Een paar keer is alleen het eerste deel gebruikt en in 2008 zijn de zeer slechte delen gerestaureerd.

De strook Mons-en-Pévèle zorgt er doorgaans wel voor dat er de nodige renners over boord gaan. In de koers zitten we dan aan de kaap van de 200 en de mannen die voor de overwinning gaan zullen er nu eens fors aan ranselen. Voor de mindere goden is dit stadium van de koers dan ook doorgaans een cursus in nederigheid.
Direct na de strook komt er een stukje vals plat. Een niemendalletje voor een getrainde prof, maar in dit stadium van de koers gaat alles wegen.

 

Foto: Wielertoeristen op Mons-en-Pévèle tijdens hun editie (VCR) van 2018.

Zelfs na een droge week staat er nog water in de bochten!

Hier begint het wapengekletter maar toch is het nog vijftig kilometer naar Roubaix met onderweg nog 15 kilometer grotendeels erg slechte stenen.

Heeft het geregend dan is dit een strook waar de duivel spreekuur houdt. Met name de laatste 1500 meter zijn dan - ondanks de restauratie - een bijna onmogelijke opgave.
De kuilen in de zijkant van de weg zijn gevuld met plassen en je weet niet hoe diep ze zijn. Alleen zij met een heel groot hart durven nog van de rug van de weg te rijden om anderen in te halen. Zit je in een regen editie verder dan de 20e plaats is dit het moment dat je de koers gaat verliezen.
Tijdens de koers trekt deze strook dan ook zeer veel publiek.

Afbeelding: De strook loopt in een Z vorm van de D917 (rechts) naar de D120.

In het voorjaar van 2024 is in het begin van deze strook een gedenkzuil gemaakt voor de in 2023 overleden François Doulcier. Terecht want jarenlang speelde François Doulcier als boegbeeld van Le Amis De Paris Roubaix een belangrijke rol in het onderhoud van het parcours en de promotie van deze schitterende klassieker.

Foto: Na 100 meter vind je aan de linkerzijde het gedenkzuiltje dat voor François Doulcier