In het eerste deel van z’n carrière toen Eric bij Peter Post fietste haalde Eric z’n meeste en grootste successen.
Toch werd hij toen geremd door een rij sterke ploeggenoten, die zo nu en dan ook een dikke vis uit de vijver wisten te halen.
In de Post-jaren haalde Eric een Belgische titel binnen en overwinningen in de Ronde van Vlaanderen (in werkelijk pleuris weer), Parijs-Roubaix, Gent-Wevelgem en Parijs-Brussel.
Ook won hij in de Post-jaren een viertal etappes in de Tour de France.
Toen Vanderaerden begin 1990 overstapte naar de ploeg van Raas werd het allemaal een heel stuk dunner op zijn palmares.
Jammer want Eric was een groot talent en bovendien een toffe gast. Misschien was dat laatste wel een beetje z’n handicap.
Natuurlijk kon hij als iedere sporter z’n heftige momenten hebben, maar als je Eric in die jaren in een interview zag dan ontstond toch wel eens het beeld dat hij naar andere (lees: ploegmaats) wat harder mocht zijn.
De Bucklerploeg waar hij in 1990 terecht kwam bestond natuurlijk uit de nodige haantjes. Bovendien was de sfeer van het anti-Post kamp er natuurlijk ook een die niet bij ieder voor positieve resultaten gaat zorgen. Zeker niet bij Vanderaerden die vooral fietste om te winnen en niet om en ander te laten verliezen.
In Parijs-Roubaix van 1987 was Eric Vanderaerden echter op z’n best en zoals we hem graag zagen. Het was een geanimeerde koers en met vier blijven ze in de finale over. Er moet gesprint worden bij een sponsor voor de deur wat natuurlijk een grote smet is op de 100e verjaardag van deze koers.
Gelukkig was er aan het aantal stroken niet gemorreld. Een strook meer of minder maakte voor Eric niet uit en in de sprint stonden de overige drie koplopers niet eens op de foto.
Toch een kleine teleurstelling voor Eric. Hij kreeg namelijk niet een grote kassei op een sokkel maar een miniatuur in goud. Dit naar aanleiding van het honderdjarig bestaan.
Een teleurstelling die in de jaren daarna wellicht alleen maar groter werd. In 2010 is dat rechtgezet en dankzij Les Amis de Paris-Roubaix staat er ook bij Eric inmiddels een echte pavé op de schoorsteenmantel.
Tijdens de Superklassieker (uitstap voor wielertoeristen met finish op het velodroom van Roubaix) een aantal jaar geleden kreeg Eric een echt kassei zoals sinds eind jaren 70 aan de winnaar wordt overhandigd.
Het is hem gegund want het was een overwinning om je vingers bij af te likken!
Podium 1987
1. Eric Vanderaerden
2. Patrick Versluys
3. Rudy Dhaenens
Op het filmpje is goed te zien dat de overige drie andere koplopers in de sprint volledig kansloos waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten