Het is ook in deze periode dat hij z'n grootste successen heeft behaald.
DeMeyer was is die jaren vooral kapitein van Freddy Maertens. Marc kon verschroeiend hard fietsen en was de ideale hulp voor een sprinter als Maertens.
Op sommige dagen kon Demeyer z'n eigen gang gaan en dan had het peloton aan Marc een hele kwaaie gast.
De geblokte Marc deed het vooral erg goed in (Vlaamse) eendagskoersen.
Zo won hij Dwars door België, tweemaal De Drote Scheldeprijs, GP Pina Cerami (winnaar Parijs-Roubaix 1960), Parijs-Brussel en daar bovenop een tweetal Tour-etappes.
De grootste overwinning van Marc is natuurlijk die van Parijs-Roubaix 1976.
De editie van 1976 was voorbestemd voor Roger De Vlaemick. Roger kon er het unieke record van vier overwinningen halen. Hiermee kon hij zich vooral boven Merckx plaatsen.
Het werd echter geen vierde voor De Vlaeminck, maar een eerste voor Demeyer. Helemaal uit de lucht vallen kwam deze overwinning niet. In 1974 werd Demeyer als een derde en in 1975 werd hij vierde.
DeMeyer was is de sprint verre van traag en hoe zwaarder de koers was geweest hoe beter het hem uitkwam.
De koers werd zwaar gemaakt. Vooral door De Vlaeminck die een stortvloed van kritiek over zich had gekregen. Een week eerder tijdens de Ronde van Vlaanderen hadden De Vlaeminck en Maertens het elkaar zo lastig gemaakt dat de slimme Walter Planckaert er met de buit vandoor ging.
Maertens was in die dagen in België toch een beetje het nationale knuffeldier dus Roger kreeg in de pers de zwarte piet.
De Vlaeminck liet zich niet over z'n voeten plassen en tijdens deze Parijs-Roubaix van 1976 kon hij met de pers afrekenen en een uniek record behalen.
De overmoed van De Vlaeminck was echter te groot.
In het begin van de koers gaan wat Fransen en later wat ploegmaats (Osler en DeMunck) van De Vlaeminck in de aanval.
Maertens valt weg door pech waardoor Demeyer voor eigen kansen mag gaan. Ook Merckx is weggevallen maar wordt later nog knap zevende.
Tot het Bos van Wallers zijn het vooral de kleinere namen die de koers maken. Met nog een uur koers ontploft de koers.
Het zijn vooral De Vlaeminck, Demeyer, Moser, Kuiper en Godefroot die de koers kleur geven.
Godefroot valt uiteindelijk door pech uit de kopgroep en het zijn uiteindelijk vier man die voor de overwinning gaan sprinten.
De Vlaeminck voelt zich te zeker en wordt in de sprint als een debutant naar de derde plek verwezen.
Het zal Marc een zorg zijn want hij haalt z'n mooiste overwinning uit z'n carrière.
Helaas heeft deze overwinning Marc niet de inspiratie gegeven die hij in het leven nodig had.
Op 20 januari 1982 pleegt Demeyer zelfmoord.
Er hangt een enorm taboe rond dit nieuws en jarenlang is het grote publiek in de veronderstelling dat DeMeyer aan een hartstilstand is overleden.
Dat roept dan weer vragen op want Marc is op dat moment nog actief als coureur. Voor het seizoen van 1982 had Marc immers getekend voor de Splendor ploeg.
Heel veel werd er in die dagen gespeculeerd. Natuurlijk is het in en in triest om te moeten melden dat iemand zelfmoord heeft gepleegd.
Maar als we via speculaties de schuld bij iets (het D word viel al snel) anders leggen hoeven we ons immers niet af te vragen hoe we hadden kunnen voorkomen dat een jong mens deze keuze maakt.
Toch zullen veel fans met heel plezier aan Demeyer terug denken. Niet de grootste kampioen, maar wel een renner die het grote kampioenen zo nu en dan knap lastig kon maken.
11 april 1976 was zo'n dag...............
Podium 1976
1 Marc Demeyer
2 Francesco Moser
3 Roger De Vlaeminck
Op YouTube een heerlijk filmpje gevonden:
De editie van 1976 was tevens het decors voor de cultfilm "a Sunday in Hell". Een uitstekende keuze omdat uitgerekend deze editie te doen. De zeven renners die als eerste de wielerbaan bereikte zijn samen namelijk goed voor veertien (!!!) overwinningen in Parijs-Roubaix.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten