The making off....

Met een blog als deze hoef ik natuurlijk op geen enkele manier journalistieke verantwoording af te leggen.
Het is immers een blog.

Daar waar het om interpretatie gaat gun ik mijn hang naar wieler-romantiek een volledige vrije loop.
Of de overwinning van Rosiers nu wel of niet een van de mooiste edities is? Of het moment van Kuiper een van de meest beklijvende is?
Of de sprint van Plankaert? Hoe Museeuw "revanche" nam op z'n knie.
Coppi de Fransen de wacht aanzegde.
Crupelandt in zijn Roubaix wist te winnen. De verbazing over de drie Mapei's die voor de overwinning in de mooiste koers niet mochten sprinten.
Hinault die een strontkoers kwam winnen.
Cancellara een motor gebruikte en Ballerini theater speelde in een sprint met Duclos.
Peter Post z'n baan ervaring omzetten in de snelste ooit.
Duclos op z'n oude dag een buit binnenhaalt wat ik hem zo gunde.
Ballerini met een tranentrekkende Merci de wielerbaan opkwam.
Een moedeloze De Vlaeminck achter ploeggenoot Moser.

Koers is nu eenmaal emotie en bij Parijs-Roubaix is dat in de overtreffende trap aanwezig.
In die emotie mag ik op een blog als deze helemaal m'n gang gaan. HEERLIJK!
Verdwalen in retoriek. Me op laten slurpen door romantiek. Doorslaan in superlatieven en deze nog overdrijven.
Een soort wereldkampioenschap in bijvoeglijke naamwoorden.
Overdrijven als minimalistische poging om de passie voor deze schitterende koers kenbaar te maken.
Een vorm van een totale liefdesverklaring.

Om die sfeer beet te pakken ga ik een paar keer per jaar zelf fietsen in "De Hel".
Zelf het stof happen of de blubber van je gezicht vegen. Zelf een keer in de zuinig druppelende douches staan.
Zelf je polsen kapot schudden in het Bos van Wallers. Je wielen horen kraken op Carrefour.
Zelf een keer een bandje wisselen na en bruusk manoeuvre.
Je bidon achter je horen stuiteren.
Vloeken als een ander je er op een strook niet voorbij laat. Maar vooral vloeken als een ander jouw voorbij wilt. Vloeken? Als het ergens mag dan is het in "De Hel"

Maar naast sfeer heeft een blog als deze ook rekening te houden met feiten. Ik mag zelf bepalen wat ik de mooiste editie vind. Ik mag zelf bepalen wat ik de strafste kasseistrook vind.
Alleen feiten zijn feiten. Carrefour de L'Arbre is nu eenmaal 2100 meter lang en we zijn dit jaar toe aan de 110e editie.
Veel feiten laten zich eenvoudig checken. Een heleboel echter ook niet en dat is een duivelse klus. Over "De Hel" gesproken.

Alle boeken die ik heb over Parijs-Roubaix bevatten fouten. Daar kan ik me wel eens aan ergeren. Maar ik realiseer me door het maken van deze blog hoe duivels lastig het is om het zonder fouten te doen. Feiten zijn genadeloos.
Sommige mini-artikelen ben ik ook best even zoet mee om meerdere onafhankelijk bronnen te raadplegen. Officiële websites, tijdschriften, oude kranten, DVD's, boeken en soms stuur ik iemand gewoon een mailtje.

Toch is de mix (of is het een balans) tussen de passionele emotie en een zorgvuldigheid ten aanzien van de feiten een erg leuk aspect bij het maken van deze blog.

Op deze blog komt regelmatig een verslag als ik als wielertoerist "in het veld" actief ben. Nu eens een plaatje hoe het is als ik in "de boeken" zit te neuzen. Want ook dat is een duivelse klus in de avontuurlijke speurtocht door "De Hel".