Rock 'n' Roll naar Roubaix

De Muur is een wielertijdschrift dat in eenvoudige boekvorm verschijnt. Je vindt er niet de standaard verslagen zoals in de doorsnee wielertijdschriften.
Verwacht geen pagina's vol met knallende foto's. Het geschreven woord als emotie is hier waar het om gaat.
Grondige diepgaande achtergronden en vooral vanuit het hart geschreven. Niet een koele feitelijk blik, maar wielersport als aanjager van emotie.
Smullen voor een ieder die de wielersport net wat intenser wilt volgen dan wat de krant en de standaard sportbladen te melden hebben.

Nummer 24 (maart 2009) was voor een groot deel aan Parijs-Roubaix gewijd met de prachtige ondertitel: Rock 'n' Roll naar Roubaix.
Nu drie jaar na het verschijnen zijn de verhalen nog steeds om je vingers bij af te likken.
Hoewel niet alle verhalen pure wielerheroïek zijn.
Het verhaal over de dood van z'n kind door Willie Verhegghe gaat dan ook dwars door je hart. Het grijpt je bij de keel waarbij de meest bloedstollende finale van Parijs-Roubaix verbleekt. Kippenvel en prikkende ogen.
Ik heb het net voor de vierde keer zitten lezen en krijg er weer een brok van in m'n keel.

De diversiteit maakt De Muur keer op keer de moeite waard.
Voor liefhebbers van de Hellekoers is deze editie een must. Misschien nog na te bestellen maar op verzamelbeurzen kom je hem zeker tegen.

Toch bevatten dit soort uitgaven ook lelijke missertje. Foto op het schutblad is heel herkenbaar Sean Kelly en niet Moser zoals op pagina 2 wordt geclaimd.
Nog een misser: Op pagina 33 zien we een fraaie foto van De Vlaeminck in Brooklyn outfit en Moser met een verwijzing naar het jaar 1972. In dat jaar was Moser nog geen prof en fietste De Vlaeminck voor Dreher.

Los van dit soort missers een must have voor iedere Parijs-Roubaix liefhebber.