Het Bos als wielertoerist

Voor wielertoeristen die graag op de Noord Franse kasseien rijden had 2020 een mooi jaar kunnen zijn.

Op 11 april stond de Paris-Roubaix Challenge gepland en op 10 mei zou de traditionele toertocht van Velo Club Roubaix gereden worden.

Beide zijn door de Corona-crisis geannuleerd. Voor de Challenge leek even een alternatieve datum te komen maar is ook definitief van de kalender geschrapt.

Logisch maar wel zuur en menig wielertoerist blijft op z'n honger zitten.

 

Om als wielertoerist toch een beetje in de sfeer van Parijs-Roubaix te zitten heb ik een oud avontuur afgestoft:
Hieronder een ingekort verslag wat ik maakte de dag na de 2010 editie voor toerfietsers. Leef mee hoe het Bos door een wielertoerist wordt ondergaan:

Een van de meest mythische plekken voor de wielersport. Het Bos van Wallers Arenberg, de loopgraaf van Arenberg, La Drève des Boules d'Hérin, Trouée d'Arenberg, maar wellicht zijn er nog meer namen voor.

Welke naam je ook gebruikt. Als je begrijpt waar het over gaat spreek je hem met respect uit.

Zo’n strook behandel je met respect. Natuurlijk heeft deze strook nooit op een directe manier invloed op het koersresultaat gehad. 

Daarvoor zit deze martelkamer te vroeg voor in de koers.

Maar wel indirect, want je wordt compleet gesloopt. Niet een beetje, maar compleet. Het Bos van Wallers bevat ook geen gewone kasseien maar een soort afdankertjes.

Geen mooi rechthoekig geklopte stenen, maar een bij elkaar geraapt zooitje keien, die als je het zo ziet door straal bezopen stratenmakers zijn neergekwakt.

Sinds 1968 maakt deze strook deel uit van Parijs-Roubaix. Het parcours is toen een stuk naar het oosten geschoven om toch aan voldoende kasseistroken te komen.

Sommige zullen het Bos van Wallers een weg uit de prehistorie vinden, maar strikt genomen is het één van de mijlpalen van de moderne Parijs-Roubaix.

De passage van het Bos van Wallers was er dit (2010) jaar voor wielertoeristen niet zomaar een. Vlak voor we de controlepost in Arenberg bereikte was Pluvius bezig al het overtollige water over boord te smijten.

Onweer in combinatie met een zondvloed aan regen. Wind tegen en spek maar dan ook spek gladde kasseien.
Nagenoeg alle fietsers bleven bij het mijngebouw staan schuilen. Overigens niet slim want hoe langer er water op kasseien valt hoe slechter ze erbij gaan liggen.
M’n fietsmaatjes en ik besloten een stempel te halen en direct door te gaan.
Apocalyptisch is het woord wat het meest in de buurt kwam.

Heel dreigend riepen we nog door het oude mijngebouw: "wij gaan hoor".
Tientallen fietsers keken mij aan als krijgsgevangen die geen uitweg meer zagen. Besmeurde gezichten met inmiddels forse tekenen van afzien met een grote A.

 

Ik maakte nog een foto en pakte m’n Coppi die geen mooier pavé debuut had kunnen maken dan dit. Zelfs sterven moet je in schoonheid doen en ik was on a mission.

Er viel zoveel regen dat het zeer deed aan je armen en gezicht.

Ik bedacht dat de pijn snel niet op zou vallen. Zodra we op de stenen zijn voel ik de regen niet meer bedacht ik nog.

Bij het oprijden van het bos genoten we van wat ijzersterke supporters. Onder druipende paraplu's stonden een paar mensen te wachten op hun fietsers.

Teleurgesteld dat die maar wegbleven kozen ze ervoor om dan maar ons hartstochtelijk aan te moedigen.

Pluvius was in een supervorm. De opspattende modder op m’n benen was kansloos. Want van boven kwam er meer water. Nog meer water.

De kasseien in het Bos van Wallers worden alleen met een paar koersdagen per jaar met auto’s bereden dus het gras heeft er zijn intrek genomen.

Gras op kasseien...........glad, gladder, gladst en daarna heb je nog het Bos van Wallers in de regen.

Concentratie, kracht en stuurmanskunst en de absolute wil om dit te doen zijn de ingrediënten om deze afschuwelijke 2400 meter onder je door te schuiven.

Sommige zullen nu hun wenkbrauwen fronzen en hoe komt het dan dat bijna ieder voor het asfaltpaadje koos?

 

Eigenlijk staat er bij het oprijden van Wallers een groot virtueel bord: Mannen links, jongens rechts.

Deze strook is de absolute belichaming van dit begrip.

Toch moet ik toegeven dat ik meermaals verlekkerd naar het asfaltstrookje heb gekeken. Als een roker die net een paar weken is gestopt en door z’n eeuwige liefde aan de kant is gezet.

Het pakje sigaretten ligt aan de andere kant van de tafel. Je hoeft alleen je hand maar uit te steken.

Nergens is verleiding zo dichtbij maar nergens geeft het negeren van de verleiding zo’n voldoening.

Vijf minuten de duivel van je nek houden. Ik keek op m’n horloge bij het op en afrijden en had slechts vijf minuten nodig.

Beukende regen. Wind tegen en spekglad. Ook vijf minuten van euforie. Het gevoel dit te kunnen en dit te ervaren.

Aan het eind van de strook stond m’n lief en ik was nog nooit zo blij haar te zien, maar ze heeft nog nooit zo weinig aan me gehad.

In vijf minuten naar de kloten. Snot langs je mond, je kont beurs, je handen verkrampt.

Maar eigenlijk.......eigenlijk...............m’n mooiste fietsmoment.

"De Hel" onder duivels omstandigheden................ik kan ook van minder dromen.

Foto's:"Yellowcube" Roeland

Parcours 1e vrouweneditie

Het parcours voor de eerste vrouweneditie van Parijs-Roubaix is bekend gemaakt. Deze wordt net als de editie voor mannen verreden op 25 oktober as.

 

De vrouwen krijgen een kleine 30 kilometer kasseien te verteren. De totale afstand van deze vrouweneditie is 116 kilometer.

De start is in Dehain waar de vrouwen eerst drie plaatselijke rondjes rijden om op te warmen.

Daarna gaat het richting Hornaing waar ze de eerste van de 17 kasseistroken te verwerken krijgen.

Vanaf Hornaing rijden de vrouwen over exact hetzelfde parcours als de mannen een paar uur later krijgen voorgeschoteld.

Wie goed naar het kaartje kijkt ziet dat het Bos van Wallers door de vrouwen niet wordt aangedaan.

Maar op alle andere extreme stroken zoals Mons-en-Pévèle en Carrefour de L'Arbre mogen de vrouwen hun tanden op stuk bijten.

 

De vrouwen moeten vroeg hun bed uit want de start is al om 9:20. Bij normale weersomstandigheden verwachten we iets meer dan drie uur later de finish.

 

Totaal zijn er 24 vrouwenploegen uitgenodigd waaronder uiteraard de acht Worldtour-ploegen.

Andrea Tafi: 1999

Tafi zit voor mij in dezelfde hoek als Ballerini. Renners waar ik enorm zwak voor heb.
Geen absolute toppers, maar jongens die vooral door hard werken en afzien toch een zeer fraaie erelijst bij elkaar wisten te scharrelen.

In het begin van z'n carrière had Tafi wat moeite om korte uitslagen te rijden in Parijs-Roubaix.
Toen hij echter de smaak te pakken had was hij niet meer weg te denken in de voorste rijen.
Van 1995 tot en met 2003 fietste Tafi in Le Nord met de eerste mee.

1996 Zuur
In 1996 stond Tafi voor het eerst op het podium in Roubaix. Dat zal echter niet naar z'n zin zijn geweest en een van de weinige keren dat Tafi z'n benen heeft stil gehouden.
Dit was immers de editie dat er drie Mapei's de wielerbaan op kwamen rijden.
Prachtig dit machtsvertoon, maar in de ploegleidersauto was de uitslag al vastgesteld.

Persoonlijk vind ik dat Tafi gewoon volle bak had moeten doorrijden toen Museeuw lek reed. Dan maar ontslag! Als Museeuw weer was bijgekomen er ook volle bak voor spurten.
Ik heb niks tegen Museeuw, maar wel tegen de manier waarop deze overwinning is verkwanseld. Tafi werd in 1996 uiteindelijk derde.

Twee jaar later in 1998 stond Tafi weer op het podium. Ook nu waren het weer drie Mapei's die het podium vulde maar om het resultaat was gekoerst.
Ballerini had een superdag en was door niemand te houden. Tafi haalde de tweede plaats voor de derde Mapei Wilfried Peeters.

1999 Eindelijk raak
In 1999 was het dan eindelijk raak voor Tafi. Ook nu was Mapei weer oppermachtig en stonden wederom met drie man op het podium.
Maar wel na een zeer geanimeerde koers. Al van het begin waren er diverse uitvalspogingen en met nog 50 kilometer koers was het peloton in een groot aantal groepjes uiteengevallen.
 

Op zo'n 40 kilometer voor de streep komen er in de kop twee groepjes samen met Andrea Tafi, Wilfried Peeters, Tom Steels, George Hincapie, Jo Planckaert, Leon Van Bon , Frank Vandenbroucke, Andrei Tchmil.
Renners die in een zware koers aan elkaar gewaagd zijn. Dat dit de slag zou zijn was dan ook direct duidelijk.
Wat minder vanzelfsprekend was is de demarrage van Tafi op een zeer lange, brede asfaltweg.
Minuten lang rijdt hij voor het grijpen voor de achtervolgers uit. Bij de achtervolgers doen ploegmaten Steels en Peeters natuurlijk geen trap teveel.
Zodra Tafi weer op de kasseien komt rijdt hij met een zeer krachtige en overtuigende pedaalslag stelselmatig bij achtervolgers weg.
In z'n Italiaanse driekleur stuif Tafi werkelijk richting Roubaix en behaald z'n mooiste overwinning uit z'n carrière.
Peeters en Steels maken het Mapei podium compleet en Van Bon wordt netjes zesde.

Podium 1999:
1. Andrea Tafi
2. Wilfried Peeters
3. Tom Steels

Foto: Net als alle andere winnaars heeft Tafi recht op een plaquette welke ligt verwerkt

 in de laatste strook vlak voor het oprijden van de wielerbaan.

Hoewel Tafi beslist in Parijs-Roubaix de meest consistente rapportcijfers wist te behalen, stond hij in veel andere eendagskoers ook z'n mannetjes.
De meeste van ons herinneren nog wel z'n prachtige overwinning in de Ronde van Vlaanderen in 2002.
Maar ook de Ronde van Lombardije, Parijs-Brussel en Parijs-Tours staan op de erelijst van Tafi.
Verder een enorme rij Italiaanse semi-klassiekers. 

Koersen die in de laars en bij de kenners een groot aanzien hebben: Giro del Lazio (3x), Coppa Sabatini, Coppa Agostoni, Giro del Piemonte, Coppa Placci en Trofeo Melinda (voorheen Giro di Umbrie)

2005 Maglia Pavé
In 2005 nam Tafi in Parijs-Roubaix afscheid.
In een speciaal voor Andrea gemaakt trui met kassei-print wilde Tafi nog één keer schitteren.
Tafi was echter bijna veertig en al die jaren in iedere koers waar hij uitkwam volle bak gereden. Nooit met de rem erop gekoerst. Zeventien jaar als prof volle bak gekoerst. Het was genoeg.....
Een vijfde plaats in 2003 is het laatste aansprekende succes van Tafi in "De Hel"

Na zijn carrière als wielrenner begon Tafi een Bed & Breakfast in het prachtige Toscane. Een van de appartementen heeft natuurlijk de naam van Tafi's favoriete koers: Paris-Roubaix.

Comeback 

In 2019 wilde Tafi nog één keer deelnemen aan Parijs-Roubaix. Getraind als een beest en ook een ploeg gevonden. Helaas brak Tafi in de voorbereiding zijn sleutelbeen. Afgelopen winter gingen er geluiden dat Tafi het dan toch in 2020 nog een keer ging proberen. Door de Corona-crisis is Parijs-Roubaix ruim een half jaar opgeschoven en het is op dit moment onduidelijk of Tafi 25 oktober as aan de start zal staan.  

Video 1999
Registratie van de laatste 2 uur. Let vooral een op hoe Tafi bij het uitrijden van Cysoing de oplopende strook (Cysoing-Bourghelles) beetpakt. Op 1:14:40 is hij er net aan begonnen.

Noël Foré: 1959

Als je zowel de Ronde van Vlaanderen, Gent Wevelgem en Parijs-Roubaix weet te winnen dan ben je toch een echte Flandrien.
Daarbovenop nog de E3 Prijs, Kuurne-Brussel-Kuurne en tweemaal de Ronde van Belgie.
Foré was een echte Flandrien en een beetje wind of regen maakte hem niet zoveel uit.

We rijden nog over het traditionele parcours, maar de doortocht op Doullens is niet meer het breekpunt wat het geweest is.
De wegen worden beter en het materiaal een stuk geavanceerder. Renners rijden inmiddels met 10 versnellingen en een helling als die van Doullens is geen hindernis meer.
Het duurt tot half koers voor er de eerste serieuze gaten gaan vallen. Het is werkelijk pleuris weer en het zijn de Belgen die de eerste viool spelen.
Vooral van Looy (zelf drie maal winnaar), De Bruyn (winnaar in '57), Janssens (winnaar Touretappe naar Roubaix), Desmet en de latere winnaar Foré laten zien dat dit vooral een spelletje is voor flinke Vlaamse bonken.

Toch kunnen toppers als Van Looy en De Bruyn niet voorkomen dat hun drie landgenoten ervandoor gaan. Van Looy is gehinderd door een incident met een motor.
Iets wat tegenwoordig 20 keer op TV wordt herhaald maar er vroeger gewoon bij hoorden.

Van Looy was misschien de sterkste, maar moest tot 1961 nog op z'n honger gaan zitten. Foré heeft de koers overigens niet gestolen en de hele dag in de vuurlijn gefietst.
Op de wielerbaan liet hij in een felle sprint zijn twee landgenoten vrij makkelijk z'n achterwiel zien.

Podium 1959
1. Noël Fore
2. Gilbert Desmet
3. Marcel Janssens

Overwinningen in Parijs-Roubaix in de regen zijn extra mooi. Dus even extra genieten van een filmpje: