Rik Van Looy: 1965

Hoe het is om Parijs-Roubaix te winnen dat wist Rik al. In 1961 won hij namelijk z'n eerste Roubaix.
Ook wist Rik inmiddels hoe het is om solo aan te komen op de wielerbaan. Een kunstje dat hij opvoerde in 1962.
Twee juweeltjes van overwinningen mede omdat ze beide werden behaald in de regenboogtrui. Parijs-Roubaix winnen in de regenboogtrui? Veel mooier kan het toch niet zijn!

Het smaakte naar meer, maar een jaar later stranden van Looy op een ijzersterke Daems. Deze was in '62 nog tweede achter van Looy geworden en gaf daarmee aan een lastige klant te zijn als het om dit soort koersen ging.

In '63 en '64 kwam er geen grote eendagskoers op het imposante palmares van Rik. We hebben allemaal wel eens een mindere periode maar dat moest in 1965 maar eens worden rechtgezet.
Met een zesde plaats in de Ronde van Vlaanderen had Rik laten zien klaar te zijn voor z'n derde zege in Parijs-Roubaix.

Mede doordat Rik even op z'n honger had gezeten smaakte de overwinning in deze Parijs-Roubaix zoeter dan zoet.

De hele dag is de koers geanimeerd, maar Roubaix is al in zicht voor de beslissing valt.
Vanaf de helling van Doullens - die toen nog deel uitmaakte van het parcours - zijn er schermutselingen maar geen van de pogingen zet echt door.
Naar mate de koers verder verloopt worden de wegen smaller en de pogingen serieuzer. Zo'n beetje alle toppers uit die tijd mengen zich wel in de debatten.

Poulidor altijd goed in de hel doet een poging. Simpson laat van zich horen. Er zijn echter in de eerste 200 kilometer ook de nodige valpartijen.

In de buurt van Mons en Pévèle trekt crosser Wolfshohl eens flink de toeclipriempjes aan. Het is nog 50 kilometer en de koers wordt steeds feller maar ook onrustiger.
Vele pogingen volgen die uiteindelijke een stevige kopgroep oplevert.
De volgende renner sluiten aan bij een zeer gemotiveerde Wolfshohl: Sels, Janssen, van Schil, Herman, Foré, Huymans, Vannisten, Adorni, Simpson en Van Looy.

Wolfshohl blijft proberen maar komt niet alleen weg en krijgt bovendien met pech te maken. Ook onze landgenoot heeft niet z'n dag en het pechspookje achtervolgt hem de hele dag. Geheel tegen het z'n karakter in geeft Janssen er de brui aan.

Van Looy is echter ontketend en alleen Foré kan volgen. Toch zal Foré bijna blij geweest zijn met z'n lekke band, want Van Looy is een onwaarschijnlijk tempo aan het voeren.
Z'n vlucht wordt afgeschermd door een ijzersterk Sels die keurig tweede wordt.

Van Looy komt solo aan op de wielerbaan met een voorsprong van een minuut op z'n ploegmaat.

Solo? Ja solo. Het stond nog wel op z'n trui................


Podium 1965
1. Rik van Looy
2. Edward Sels
3. Willy Vannitsen

Ronde van Lombardije

Vandaag wordt het tweede monument van het seizoen 2020 gereden. Normaal is dat de Ronde van Vlaanderen op de eerste zondag van april. Door de Corona crisis heeft alles stilgelegen en is er een bizarre agenda ontstaan.
Vorige week Milaan-San Remo in augustus en niet in maart en dit weekend de Ronde van Lombardije half augustus. Normaal komt Lombardije pas in oktober aan de beurt als de blaadjes beginnen te vallen.
Daar heeft deze koers ook haar bijnaam aan te danken: De koers van de vallende bladeren. Eigenlijk is dat een wat vriendelijke vertaling. In het Italiaans heet de koers immers "La classica delle foglie morte".
Net als de andere vier monumenten staan er op de erelijst van Lombardije heel veel grote kampioenen. Het is een zware wedstrijd met doorgaans flink wat hoogtemeters en de koers komt normaal op een tijdstip dat veel renners snakken naar het einde van het seizoen.

 Afbeelding: Hoogteprofiel editie 2020

De bergen hier zijn nog geen echt hooggebergte, maar de klimkilometers mogen niet onderschat worden. De koers werd in 1905 voor het eerst georganiseerd en het parcours is door de jaren regelmatig gewijzigd maar het was altijd een klassieker voor renners met grote inhoud.
Girardengo, Binda, Bartali, Coppi, Merckx, De Vlaeminck, Van Looy, Moser en Hinault staan allemaal op de erelijst. Maar ook recentere kampioenen zoals Bettini, Gilbert en Nibali kleuren de lijst met winnaars.
Het is beslist de moeite om eens live bij deze klassieker te gaan kijken. Het is een schitterende omgeving waar je als wielertoerist je dagen prima kan vermaken.
Mooiste punten om de koers te bekijken zijn de Muro Di Sormano en Madonna del Ghisallo. De Muro Du Sormano is een gruwelijk steile klim waar zelfs topklimmers naar zeer lichte verzetten grijpen om boven te komen. Verkeerd schakelen is betekend zeker je kansen verspelen want de finale is aan het beginnen!

Afbeelding: Parcours van editie 2020 met start in Bergamo en finish in Como

Madonna del Ghisallo is de klim ervoor en daar rijdt doorgaans nog een redelijke groep omhoog. Wel een zeer fraai punt om de renners voorbij te zien komen. Boven staat een kapel met daarin fietsen en shirts van gewezen kampioenen. Madonna del Ghisallo is dan ook de beschermheilige van de wielrenners. Het aanbod van fietsen en shirts was op een bepaald moment zo groot dat men besloot een museum naast de kapel te bouwen. 
Dit is toch een een plek waar iedere wielerliefhebber wel een keer geweest moet zijn. 
Dan rest nog de vraag wie gaat vanmiddag als winnaar in Como over de streep?
Remco Evenepoel lijkt de te kloppen man. Dit jonge talent heeft in dit jaar vol met beperkingen inmiddels vier kleine rondes gewonnen. Ja hij is een groot kanshebber en de absolute topfavoriet maar er moet nog wel gefietst worden.
Trek komt met twee ex winnaars aan de start. Zowel Nibali als Mollema zullen het zeker nog een keer proberen. Wellicht worden ze in de gaten gehouden en daar kan hun talentvolle ploegmaat Ciccone dan mogelijk van profiteren.

Foto: Renners vlak onder de top van Madonna del Ghisallo tijdens de editie van 2014

Andere renners die zeker kansen hebben zijn Fuglsang, Carapaz en Schachmann. Tot slot heeft George Bennett wat mij betreft ook een paar sterren achter zijn naam. Ondanks dat Bennett al even prof is kwam hij van de week in Piemonte pas voor het eerst als winnaar over de streep. 
Hij had al wel eens een klassement gewonnen, maar winnend over de streep was hem nog nooit gelukt. Wellicht heeft hij de smaak te pakken. De vorm is in ieder geval helemaal ok.
We mogen een aantrekkelijke koers verwachten. Nu het Coronavirus weer overal aan het opduiken is zullen de meeste renners denken: winnen wat je winnen kan!

Foto: De Muro di Sormano staat bomvol met teksten die 

niet altijd even goed voor de motivatie zijn.

Walter Godefroot: 1969

Met Walter Godefroot heb ik altijd een heel dubbel gevoel. Voor z'n erelijst als renner heb ik zonder meer bewondering. Voor zijn periode als ploegleider heb ik echter heel wat minder bewondering.
Vooral de T-Mobile periode bezorgt mij een grote hoeveelheid jeuk. Nu is er het afgelopen jaar genoeg over doping geschreven en laten we het vooral over Walter z'n prestaties op de fiets hebben.
Dat was ook in een periode dat we toch een stuk genuanceerder met doping omgingen. De belangen waren in die jaren natuurlijk ook een stuk minder.
Veel knechten fietste echt voor een broek en een band.

Godefroot echter niet en na zijn derde plaatst op de Olympische spelen was duidelijk dat Walter regelmatig een grote hoofdprijs zou gaan pakken.
Godefroot had echter de pech dat z'n carrière gelijk opliep met die van Eddy Merckx. Het was een prachtige lichting eind 60er en begin 70er jaren.
Prachtig voor het publiek en de fans, maar als renner had je het zwaar om je te bewijzen.

Godefroot fietste echter een indrukwekkende erelijst bij elkaar. Zo won hij tweemaal Vlaanderens Mooiste, Luik-Bastenaken-Luik, Gent-Wevelgem, Bordeaux-Parijs, Parijs-Roubaix en maar liefst tien etappes in de Tour de France. Daar wist hij in 1970 ook met de groene trui naar huis te komen en ook die concurrentie was moordend.
Godefroot behoorde tot de snelle mannen van het peloton en kon doorgaans op z'n sprint rekenen.

Maar niet in Parijs-Roubaix van 1969. Godefroot nam geen enkel risico en aan het einde van een zware koers nam hij het heft in handen en eindige met een comfortabele voorsprong op nummer twee.
Tweede werd nota bene Eddy Merckx wat - als we de kranten in die jaren mochten geloven - water en vuur was.
Overwinningen waar Merckx tweede werd smaakte bij alle renners extra zoet, maar het deed Walter extra goed.

Opmerkelijk in de uitslag is de 8e plek die door Patrick Sercu wordt bezet. Roger de Vlaeminck ploeggenoot van Godefroot debuteerde met een keurige 5e plaats.

De Nederlander Cees Zoontjes werd netjes zesde, maar dat was al op bijna 11 minuten van Godefroot.

Podium 1969
1. Walter Godefroot
2. Eddy Merckx
3. Willy Vekeman

Foto: We kennen Godefroot als renner natuurlijk vooral van de Flandria kleuren. 

In totaal kwam hij van de 15 jaar als prof 6 seizoenen uit voor de rode brigade.

Milaan-San Remo 2020

Dit is een stukje dat je normaal half maart zou verwachten. De Corona-crisis heeft de hele wereld op z'n kop gezet dus ook Milaan-San Remo. De Primaverra zoals deze koers ook wel wordt genoemd wordt vandaag gereden over een fors gewijzigd parcours.

Milaan-San Remo behoort tot een van de vijf wielermonumenten en is voor veel renners een belangrijk doel. De andere vier monumenten zijn Ronde van Vlaanderen, Paijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en De Ronde van Lombardije.

Allen op een andere datum en Parijs-Roubaix zelf pas op 25 oktober dit jaar. Het is natuurlijk maar de vraag of dat allemaal nog doorgaat nu we het aantal Corona besmettingen weer zien toenemen.

Daarom staan veel coureurs in het standje "meepakken wat je pakken kan". Er zullen maar weinig renners zijn die denken: "volgende week weer een kans". Iedere kans zal gepakt worden en daardoor zal het een enorm interessante koers gaan worden. Dat hoeft niet gelijk boeiend te zijn want het kan ook een afwachtende koers gaan worden.

Het parcours is voor een heel groot deel gewijzigd en de route loopt nu en stuk noordelijker. Pas op het laatste moment komen de renners op het traditionele parcours langs de kust.

Dat betekend dat er wel wat meer hoogtemeters gemaakt moeten worden. Voor een getrainde prof moet dat echter geen probleem zijn maar het is denkbaar dat er ploegen zijn die dan al koers gaan maken. Voor ploegen zonder sprinters kan dat zomaar een goede keuze zijn.

De finale met de Cipressa en de Poggio zijn gelijk aan de afgelopen jaren.

Kanshebbers noemen is lastig want we hebben de renners nog maar weinig zien fietsen.

Wout van Aert heeft na zijn schitterende overwinning in de Strade Bianche in de ogen van velen de beste kaarten.

Mathieu van der Poel wordt ook door velen genoemd als kanshebber. Alaphilippe die vorig jaar wist te winnen lijkt nog net niet scherp genoeg te zijn, maar als hij er op de Poggio nog bij zit blijft het een gevaarlijke klant.

Dat geldt natuurlijk ook voor Peter Sagan. Hij lijkt de laatste jaren wat minder gemotiveerd, maar als hij de Primaverra toch een keer kan winnen zal hij dat niet laten. Laatste drie jaar werd hij tweede, zesde en vierde. Hem in de gaten houden kan geen kwaad.

Dan is er natuurlijk een heel pak sprinters die zeker kansen hebben. Démare (deze week nog winnaar van Milaan-Turijn), Gaviria (etappe winst in Burgos), Viviani, Bennett (etappe winste Burgos) en Ewan zijn allemaal kanshebber op het eerste monument van 2020.

Ewan zit dan in een tactische wat bizarre positie want ploegmaat Gilbert kan zijn vijfde monument binnen halen en komt daarmee in het rijtje unieke kampioen.

Tot nu toe zijn het alleen Rik van Looy, Eddy Merckx en Roger de Vlaeminck gelukt om alle vijf de monumenten te winnen.

Gilbert zal enorm gemotiveerd zijn om dat voor elkaar te krijgen en als hij er met zijn splijtende demarrage vandoor gaat wordt zijn vlucht wellicht gedekt door de razendsnelle Ewan. 

Mislukt dit dan kan Gilbert voor Ewan in de laatste vlakke kilometers nog wat betekenen en hierdoor heeft Lotto mogelijk de sterkste papieren.

Maar...................het is niet altijd de sterkste die wint. Eind van de middag zullen we het weten.

De renners staan klaar om te vertrekken voor een lange en warme dag. 

Addiamo!

Fabio Forza

Voor mij persoonlijk is wielrennen de mooiste bijzaak in het leven die er is. Ik volg onze sport sinds de zomer van 1969. Op afstand voor mij de mooiste sport, maar er zijn ook dagen waarop het dat even niet is.

Woensdag was zo'n dag. Ik had bij m'n schoonvader naar Milaan-Turijn zitten kijken en nog snel even kijken hoe het in de ronde van Polen was gegaan. Een horror crash met twee landgenoten in de hoofdrol.

Dylan Groenwegen duwt Fabio Jacobsen in de hekken met als gevolg een gruwelijke crash. Ik ga niet - zoals op zoveel plaatsen - even bepalen wat voor straf Groenewegen moet krijgen. De wereld bestaat al uit teveel betweterige rechters. Laat hier maar eens een paar verstandige experts naar kijken en hopelijk kijken ze breder dan alleen deze afschuwelijke crash.

Op dit moment is maar één ding relevant en dat is dat Fabio volledig gaat herstellen. 

De wielersport is soms wreed, heel wreed. Maar ik zag bij veel van mijn fietsvrienden deze banner verschijnen op diverse social medio.

Het drukt mooi mijn gevoel uit. Ja er moeten sancties zijn. Ja er moet gekeken worden wat er structureel moet gebeuren.

Op dit moment is er echter maar één prioriteit en dat is dat Fabio er weer helemaal bovenop komt.

Beeld Jan Jansen

Ik mag graag standbeelden, plaquettes, straatnaambordjes en muurschilderingen opzoeken welke in relatie staan tot de wielersport.

Het aantal foto's wat ik daar inmiddels van heb is enorm. Vooral veel van Fausto Coppi. Italië staat daar echt vol mee.

In Nederland zijn we altijd wat zuinig met het eren van onze sporthelden en het heeft tot begin dit jaar geduurd voordat Jan Janssen een standbeeld kreeg in zijn geboortedorp Nootdorp.

Inmiddels prijkt dit wat kunstzinnige beeldje in de Dorpstraat op de hoek bij het Oude Raadhuis.

Foto: In de Dorpstraat van Noordorp op de hoek bij het Oude Raadhuis

Op het plaatje de vermelding van winnaar van het Wereldkampioneschap in 1964 en de Tour de France in 1968. Twee schitterden overwinningen maar in het kader van de blog vermelden het standbeeld natuurlijk vooral omdat Jan Janssen ook een keer Parijs-Roubaix wist te winnen.

In 1967 was Jan de sterkste in een nagelbijtende sprint met rappe mannen als Vandenberghe, Sels, Willy Planckaert en De Cabooter.Van Looy (2e), Altig(3e) en Motta.

Wat een kampioenen die daar even samen de wielerbaan op kwamen rijden!

Als je die klopt na zo'n koers verdien je al een standbeeld.

Mooi dat een kampioen als Jan Jansen dit eerbetoon heeft gekregen.

Voor wie zelf fietst n dit niet te ver weg is dan is dit natuurlijk een erg leuk doel om een keer heen te fietsen.

Foto: Uiteraard past niet de hele en zeer indrukwekkende erelijst van Jan op zo'n plaatje.

Pavé du Bar

1100 meter – 3 sterren

Deze strook maakt deel uit van secteur 11 die al sinds 1980 deel uit maakt van het parcours. Samen met Pavé Nouveau Monde vormt Pavé du Bar secteur Auchy-Lez-Orchies naar Bersée.
De strook Nouveau Monde is echter door een slechte staat een aantal keren niet ingezet.

Pavé du Bar wordt zowel bij het op als afrijden gemarkeerd met een infozuiltje.
De officiële naam van de weg is Rue Victor Fichelle.
Fichelle was verzetsstrijder in de Tweede Wereldoorlog. Zijn naam komt ook voor om het Monument aux Morts in Auchy-lez-Orchies. Het monument bevat zowel gesneuvelde uit de Eerste als uit de Tweede Wereldoolog. Twee oorlogen die deze streek enorm geteisterd hebben.

Foto: Info zuiltje aan het einde van de strook welke door het zomerse gras bijna onzichtbaar is.

De strook is in een relatief goede staat maar de aanduiding van drie sterren is op z’n plaats.  De strook komt immers rond de kaap van de 200 kilometer.
Voor veel renners (maar ook voor wielertoeristen) een magische grens en een strook als Pavé du Bar gaat dan toch tellen.
Zeker als gelijk doorgetrokken wordt op Pavé Nouveau Monde die 100 meter verder begint. Geen hele grote hindernis, maar mag na 200 kilometer niet onderschat worden!

Afbeelding: In koers beginnen de renners rechts bij de Rue de la Rroidure bij het 

uitrijden van Auchy lez Orchies en rijden ze van oost naar west.

De strook komt uit bij Rue du Bar waar de naam aan te danken is.