Gios Torino Raduno 65 anni

Gios (spreek uit als djoz) Torino en Roger de Vlaeminck zijn onlosmakelijk aan Parijs-Roubaix verbonden.
Maar liefst drie van zijn vier overwinningen haalde Roger op de prachtige blauwe fiets uit Turijn.
Voor mij persoonlijk zijn Gios, Roger en Roubaix ook aan elkaar geknoopt. Op deze blog was al eerder te lezen hoe mijn adoratie voor Gios tot stand is gekomen.
Roger spreekt nog steeds met diep repspect over Merckx en ik was toch vooral supporter van Roger omdat hij als een van de weinige zich niet neerlegde bij de suprematie van Merckx. Hij gebruikte Merckx juist als een uitdaging om boven zichzelf uit te groeien. Tussen 1973 en 1977 deed hij dat op een Gios en aan het eind van z'n carrière heeft hij nog een seizoen gecrost op een Gios.

Veel keus had ik dan ook niet toen de uitnodiging kwam voor een Gios jubileum rit. Gios bestaat 65 jaar. Overigens ook de leeftijd die Roger vorig jaar behaalde en de gewezen Brooklyn renner ziet er nog erg goed uit voor z'n leeftijd. Een jonge vrouw, sporten en lekker bezig zijn met dieren doet hem goed.

Gios stuurde niet zomaar een uitnodiging, maar vroeg zelfs aan ons wat een geschikte datum zou zijn. De vriendschap met de familie Gios is de laatste jaren gegroeid en ze wilde graag dat m'n maatje Ingmar en ik van de partij zouden zijn.

Voor ons zou een combi met de Giro een geweldig weekend opleveren en de datum was snel geprikt. De Giro etappe op zaterdag was bizar slecht weeren we maakte ons ernstige zorgen over het weer.
Gelukkig viel het op zondag mee. We starten op een natte straat, maar na een uurtje fietsen ging de zon schijnen.

De rit zelf was geen hele grote uitdaging voor een getraind wielertoerist. Dat was natuurlijk ook niet het doel.
Gios wilde een groot aantal Gios liefhebbers naar Volpiano trekken. Naast een aantal liefhebbers waren ook een aantal renners van de voormalige Brooklyn ploeg uitgenodigd.

De rit was op zondag maar het feest begon voor ons al op vrijdag. In de loop van de ochtend kwamen we aan in Volpiano en eerst maar koffie gaan drinken bij Marco Gios.
Bijkletsen op z'n Italiaans en dan ben je gelijk twee uur verder.

Marco was erg druk met de organisatie, maar nam toch de tijd voor ons. Echt leuk werd het die avond. Voor een Nederlandse fietskoerier (Olandese Volante Torino Corrieri in bici) die in Turijn actief is moest een fixie worden opgebouwd.



Dat zou die vrijdagavond gaan gebeuren. Pizza en een fles bier erbij en lekker een avond knutselen in de werkplaats van je favorieten fietsmerk. Geloof me een mens kan van minder gaan dromen........
Dit zijn toch de betere momenten in het leven. Paar gelijk gestemde zielen, pizza, fles bier en omringd door 100 blauwe fietsen. Wanden vol met wielersportfoto's, truien en trofeeën.

Voor mij een extra mooi moment want het was ook het moment van de levering van m'n Prodigiosa frame. Het frame is een soort van jubileum uitgave met het beste van Gios Torino.
Een schitterend frame en Aldo had weer z'n best gedaan. Toch wint zo'n avond het van zo'n frame. Zo'n frame is een kwestie van geld en ten opzichte van de carbon frames waar de gemiddelde wielertoerist op rijdt ook nog een habbekrats.

De avond die we hebben gehad is natuurlijk onbetaalbaar!

Zondag op de grote dag eerst bij onze hoteleigenaar in z'n ijs-koffiebar een heerlijke cappuccino gaan doen. Alleen een bak koffie is al de moeite om naar Italië af te reizen. Een mooi begin van de dag en daarna op de fiets door naar Gios.

Het was al een heerlijke drukke bedoeling. De ontmoeting met Aldo was weer hartelijk en warm, maar hij moet zich toch een scheren voor hij me zoent.
Een aantal ex-kampioenen was al gearriveerd en vooral Roger de Vlaeminck had het druk met signeren en op de foto gaan.
Roger is in Italië nog steeds enorm populair en ik heb al eens eerder geschreven dat ik niet snap waarom hij  daar niet is gaan wonen.
Super relax begaf hij zich tussen z'n oude collega's en de vele Gios fans.
Het meest genoot Aldo en het was schitterend om te zien hoe de meester van het stalen frame het ene na het andere moment absorbeerde.
Marco was duidelijk wat zenuwachtiger wat ook logisch was. Hij had vet z'n nek uitgestoken om dit van de grond te krijgen.



Om te beginnen had hij gezorgd dat alle deelnemers een speciaal kaderplaatje, routekaartje, musette en een jubileum bidon kregen.
Tijdens de rit een uitvoerige bevoorrading en na afloop een speciale fles wijn en een vier gangen lunch.
Zo doen ze dat in Italie, zo doen ze dat bij Gios.

De rit zelf werd op de drukke weg van en naar Volpiano begeleid door politie en gedurende de hele rit een auto en motor voorop. Achter het peloton een volgauto en ambulance.
Voor wie achterop raakte waren er pijlen opgehangen en werkelijk overal was aan gedacht.
Bij Gios Torino maken ze niet alleen mooie frames, maar gastvrijheid en organiseren staat ook hoog in het vaandel.

De rit zelf bevatten een aantal nijdige klimmetjes (tot 14%) en ging langs het Lago di Candia. Een mooi natuurgebied en een rustplaats voor watervogels, maar ook de omgeving voor een ongekende variatie aan waterlelies. Mooie plek voor natuurfotografen!
Een bijna sprookjesachtige plek voor een ristoro. Bij de ristoro een enorme diversiteit aan pane focaccia,  fruit, taartjes, water, frisdrank en natuurlijk wijn.
In Italie is er altijd wijn. Elf uur aan de wijn bij het Lago di Candia. Moet kunnen want dit zijn geen dagen waar je er iedere week een van hebt.

Na de ristoro werd het nog een paar keer lastig en het niveau van de groep varieerde enorm. Geoefende wielrenners tot bejaarde wielertoeristen die voor een keer nog een blauwe schoonheid hadden opgepoetst.
Met ritten als dit gaat het ook niet om de snelheid en buiten de vier beklimmingen was het vooral een gekwebbel vanjewelste.
De hele rit liet ik me van voor tot achter en weer terug door het peloton gaan om wat foto's te maken.
De ene Italiaan was nog verbaasder dan de ander dat we voor een dergelijk rit naar Italië waren gekomen. Dan moet je wel een hele grote fan zijn. Dat klopt!

Zo benadrukte Marco het ook na afloop. Nadat alle ex-renners waren gehuldigd mochten Ingmar en ik naar voren komen als grote fans van Italie, de wielersport en Gios in het bijzonder.
We kregen een speciaal gegraveerd tandwiel en wie het verhaal er achter kent weet dat het heel speciaal is. Niet alles hoeft op een blog, maar Marco heeft het goed begrepen. Geen groot geheim maar sommige dingen deel je met een knipoog.

Grazie Marco!

Een aantal andere fietsers werd ook in het zonnetje gezet en vooral de fans die van ver kwamen konden op een extra waardering rekenen.

Tussen de rit en de huldigingen was er nog de lunch. Naast de showroom staat het restaurant Papi Break. We hadden allemaal een bon gekregen om daar te gaan lunchen. Pak maar wat je wil en laat je bonnetje achter.
Affettati, penne pomodoro, cotoletta alla milanese con patatine fritte, frutta mista en natuurlijk vino. Er is in Italië altijd vino.

Toen het officiële deel achter de rug was nog even met een paar man en Roger een praatje zitten maken. Roger is echt een relaxte gast. Schuift gewoon naast je op het bankje en even lekker over koers klappen.
Heerlijk in het zonnetje en dag had zich ontvouwt tot een unieke belevenis.

Met een warme groet namen we van een ieder afscheid en toen ik om de hoek fietste kwam het gevoel van heimwee al opborrelen.

Alle gasten bedankt voor de geweldige dag maar een speciale dank natuurlijk aan Marco en Aldo! Wat een geweldige gastheren! Grande e mille, mille grazie.

Fotoalbum Gios jubileum rit

Giro 2013

Liefhebbers van Parijs-Roubaix zullen de Giro van dit jaar zeker weten te waarderen. Een aantal dagen achter elkaar verschijnen er heroïsche en apocalyptische beelden op TV.
Als er al beelden zijn zoals afgelopen zaterdag.
Toevallig de dag dat we zelf langs het parcours stonden.

Aanvankelijk was het de bedoeling dat ik samen met Ingmar de klim naar Sestrières zou doen. Daar lekker een lunch pakken en dan de renners opwachten.
Na de doorkomst van de renners afdalen tot een leuk kroegje en daar op TV de finish bekijken. Prachtig plan en in ons idee fietste we dan in een heerlijk zonnetje tegen deze puist op.
We fietsen immers altijd in de zon als we in Italië zijn.

Niet dit keer en het nieuws kwam genadeloos aan. De klim naar Sestrières was uit het parcours gehaald omwille van lawinegevaar.
Stoere berg maar dan ook dit soort risico's.

De klim naar de finish op Jafferau bleef wel gehandhaafd. Zelf op de fiets stappen had nauwelijks zin want boven de 1200 meter sneeuwde het onophoudelijk.
Van sneeuw wordt je behoorlijk nat en je moet toch ruim voor de renners zo'n berg op fietsen en dan sta je daar anderhalf uur kou te lijden in je natte fietskleren.
We hebben allebei een indrukwekkend rijtje cols op ons naam staan dus deze lieten we even aan ons voorbij gaan.
Met de kabelbaan naar de top waar we in het skistation een geweldige presentatie horeca geklungel te zien kregen.
Nog nooit gezien in Italië. Kwaliteit was in orde, maar een zeldzaam gepruts wat de wachttijd op de renners wel zo aangenaam maakte.

De laatste 1500 meter van de klim hebben we verkend om te kijken wat een mooie positie zou zijn voor een geslaagde foto. We besloten op 300 meter van de streep te gaan staan.
Het laatste stuk van de klim mocht er zijn en we gingen er vanuit dat daar nog wel wat spektakel te verwachten was.
Het wachten probeerde we met wat humor van ons af te lachen en bevestiging te zoeken in het wijze besluit om zelf niet op de fiets te stappen.

In de laatste bocht hadden we de fanclub van Stef Clement ontmoet. Ons natuurlijk gelijk opgegeven.
Een trotse vader met vier vrienden die een weekje onze beste tijdrijder kwamen aanmoedigen.
Supporters in hart en nieren en de spandoeken lieten niks aan de verbeelding over.
Een leuke ontmoeting die de tijd van het wachten wat deed versnellen.

Meer en meer auto's kwamen omhoog, waarbij wij ons werkelijk afvroegen waar ze die gingen laten.
Boven op de top was er alleen naar het skistation een onverharde bufferstrook. Aan het eind van de etappe bleek deze ook te klein te zijn.

Meer en meer politie kwam omhoog.

Dit moment heb ik nu al een paar keer meegemaakt maar de paar minuten voor de renners komen zorgt voor een zeer speciale sfeer.
Bijna hallucinant en het natte wegdek sidderde alsof er onweer in de lucht zit.

Ineens klikt door het bos de microfonist: Nibali e Santambrogio!
Er zijn maar een handje Italianen in de sneeuw de berg opgegaan, maar er breek een oorverdovend gejuich uit.
M'n oren slaan dicht van de dolle Italianen. Het was het wachten waard geweest. Onder ons zien we het roze en geel door de bomen naderen.
De weg is steil maar het tempo indrukwekkend. De twee lichtgewichten hebben zich losgerukt van de andere toppers.
De veronderstelling is dat Nibali voor tijdwinst gaat en Santambrogio voor de Tappa. Toch moet Nibali alle zeilen bijzetten want Santambrogio ruikt de kans voor z'n mooiste prof-overwinning.
En wat een overwinning. Heroïsche omstandigheden en een heel peloton op z'n knieën.

Na het duo druppelen eerst de toppers, dan de subtoppers en vervolgens de rest voorbij.
Goed zichtbaar is nu dat veel profs nog echt jongetjes zijn en flink moeite hebben met de arctische omstandigheden.
Dit is ook wel een loodzwaar jaar aan het worden. Natuurlijk hoort het erbij, maar ook aan goedbetaalde renners zit een grens.

Een aantal renners zijn afgestapt maar het is toch indrukwekkend hoeveel renners zich naar boven hijsen om in koers te blijven.
Een stevige buiging naar deze gasten is op z'n plaats.

Even later haal ik in het skistation een espresso en kom twee renners tegen. Uitgemergeld en na een respectvol knikje kan er alleen maar freddo, freddo uitkomen.

Respect!

Fotoalbum Giro 2013

Rally Raid Paris-Roubaix VTT 2013

Met 1800 deelnemers bleef het aantal denk ik toch wat onder de verwachting. Toch was het druk genoeg. Het startwindow was vrij klein klein waardoor alle deelnemers in korte tijd van start gingen. Druk dus.
Zeker de eerste 60 kilometer waar het parcours op sommige plaatsen ook nog eens zeer blubberig was.
De een is daar nu eenmaal wat handiger dan de ander. Zelf wordt ik dan altijd wat nerveus van fietsers om me heen. Sterker de benen verkrampen dan zelfs wel een beetje.
De zeer koude en harde wind zorgde dat ze nog verder op slot kwamen te staan en het werd een dagje zwoegen.

Heel even kwam er een zonnetje en dan vlieg ik gelijk over de stenen. Maar het was van korte duur. De regen die even viel bleef beperkt tot een half uurtje lichte regen.
Gelukkig want het was zo al zwaar genoeg.

Ik ben een echte vakantie MTBer en zit gewoon te weinig op zo’n ding, Met een koersfiets ga ik makkelijker over kasseien die van een laag blubber zijn voorzien.

Belangrijkste tegenstand was toch de wind. Hard en koud. De wind stond vooral in het nadeel en dan is het toch hard werken. Op een zware strook wind tegen maakt het echt tot een uitdaging.

Ik was samen met Bart die pas sinds juli vorig jaar op de fiets zit. Daar waar Bart op de koersfiets wat onwennig zit is hij op de MTB als een vis in het water.

Bart niet bang om te vallen ploeterde door de blubber, dokkerde over de akkers en ik sjokte er achteraan.
Net als twee jaar terug had ik weer last van m’n kont. Zal toch het zadel zijn van m’n MTB als het langer dan 3-4 uur gaat worden.
Na afloop had ik een kont als een baviaan maar gelukkig is het “de dag erna” al behoorlijk weggetrokken.

Ook viel het parcours me iets tegen. Voor mijn gevoel was het veel minder kasseien en meer echt off-road.
Daarmee laat in mijn ogen de organisatie wel meer het oorspronkelijk parcours los.
Neemt niet weg dat legendarische stroken als Het Bos van Wallers, Mons-en-Pévèle en Carrefour de L’Arbre in de route zaten.
De laatste overigens op een zeer historische wijze.

Het eerste deel naar het restaurant wordt al jaren niet gebruikt en werd voor het laatst bereden bij een van de zeges van Moser.
Nadat we bij het restaurant waren aangekomen reden we tegen de richting zoals Carrefour de laatste jaren in de koers zit.
Ook dat heeft een historische betekenis want in een grijs verleden ging de koers over deze “doorgaande” weg richting Roubaix.

Ook vond ik het draaien en keren bij Mons-en-Pévèle iets te ver gezocht. Ik snap het idee wel om aan wat hoogtemeters te komen, maar een rit als deze doe je niet omwille van de hoogtemeters.

Het parcours was voor mijn gevoel wel zwaardere dan de vorige twee edities waar ik aan deel heb genomen. Ik had ook serieus meer tijd nodig en dat kwam zeker niet alleen door de koude wind.

Met nog tien kilometer te gaan pufte de lucht uit m’n achterband. Een soort mentale gymnastiek want daar heb je op dat moment echt even geen zin in.
Alles zat vastgekoekt van de opgedroogde blubber. Zadeltasje kreeg ik nauwelijks open omdat het ritsje een geheel was gaan vormen met de rest van het tasje.
Ook het pompje was volledig geïntegreerd met m’n frame. Daar waar ik normaal zo een bandje wissel was dat nu een enorme uitdaging.

Beide overigens buiten dit ene lekke bandje geen problemen met het materiaal gehad.

Overigens alle lof weer voor de organisatie. Ondanks de drukte had je binnen een paar minuten je controlekaart en stuurbordje.
We zijn niet een keer verkeerd gereden want de pijlen stonden overal echte perfect.
De bevoorradingen waren overdadig met teveel om op te noemen.
De aankomst op de wielerbaan blijft natuurlijk een feestje en ook daar liet de organisatie zich van haar beste kant zien. Nog wat te drinken, een paar sandwiches en een aardigheidje.
Bij Velo Club Roubaix begrijpen ze prima hoe je een wielertoerist gelukkig maakt.

De mooiste traktatie blijft toch het douchen in het velodroom. Daar waar de grote der aarde hier de modder door het putje hebben laten spoelen was nu de beurt aan mij.

Omdat het de laatste uren droog was gebleven had blubber zich geëvalueerd tot een soort keramiek laag rond de benen.
Hardnekkig om te verwijderen maar een heerlijk ritueel na een zeer pittig dagje wat ik ondanks de ongemakken niet had willen missen.

Fotoalbum: Raily Raid Paris-Roubaix 2013

Zondag VTT

Aanstaande zondag is de MTB versie van Parijs-Roubaix voor wielertoeristen. De voorinschrijving is inmiddels gesloten maar bij de start kan je nog inschrijven.
De lengte is 125 kilometer. 50 daarvan kasseien, 50 onverhard (akkers, bospaden) en 25 over gewone asfalt wegen.
De start is bij het mijnencomplex aan de voorkant van het Bos van Wallers.
Finish is op de legendarische wielerbaan waar je ook gebruik kan maken van de mythische douches.
Onderweg krijg je genoeg te eten en het is steeds een blok van 30 kilometer naar de volgende controle waar je echt van alles krijgt aangeboden.
Technisch niet zeer complex maar in combi met de 125 kilometer toch een dagje wat wel in de benen gaat zitten.

Meer info op de website van Velo Club Roubaix

Foto: De inwendige mens wordt door de club in Roubaix altijd goed verwend. 

Hier bij een controle halverwege bij de edititie van 2011.